Ούτε οι αναμνήσεις του πρώτου, που θυμήθηκε ακόμη και το τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον στο Τελ Αβίβ το 1994, αλλά και του δεύτερου που δάκρυσε όταν ήρθαν στο μυαλό του, τα πρώτα του “ερυθρόλευκα” σκιρτήματα, δίπλα στον αείμνηστο πατέρα του.

Για τον Ολυμπιακό, αυτή η Τρίτη είναι, όπως και να το’ κάνουμε, ιστορική. Από την εποχή Κόκκαλη, σε αυτή του Μαρινάκη. Κι όπως σε κάθε αλλαγή, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα είναι αρκετά δύσκολη, καθώς θα χρειαστεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να καρποφορήσουν τα όποια σχέδια έχουν ο νέος ιδιοκτήτης και οι συνεργάτες του.

Ο καθένας, βεβαίως, κρίνεται από τα έργα του κι ο απολογισμός, ως συνήθως, γίνεται πάντοτε εκ του αποτελέσματος.

Ο Σ.Κόκκαλης, με τα όποια λάθη έκανε σε αυτή την πολύχρονη διαδρομή του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, φεύγει έχοντας να επιδείξει τη δημιουργία μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας, το ιδιόκτητο γήπεδο και φυσικά τους τίτλους.

Αποχωρεί από την ενεργό διοικητική δράση έχοντας βγάλει τον σύλλογο από την ανυποληψία των αρχών της δεκαετίας του 90, όταν πελαγοδρομούσε και βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αγωνιστικά και διοικητικά αναξιόπιστος (μετά τη λαίλαπα Κοσκωτά και την ιλαροτραγωδία Σαλιαρέλη), ο Ολυμπιακός μετατατράπηκε σταδιακά σε πραγματικό κυρίαρχο.

Στο πέρασμα του χρόνου, η εποχή Κόκκαλη για τους ολυμπιακούς θα μείνει ανεξίτηλη, όπως συνέβη με όσους παράγοντες πρόσφεραν στον πειραϊκό σύλλογο, σαν τον αείμνηστο Νίκο Γουλανδρή, ή τον Σταύρο Νταϊφά, ο οποίος έδωσε το παρών στην συνέντευξη Τύπου.

Ακόμη και η μη “ευρωπαϊκή προοπτική” που ο Ολυμπιακός θυσίασε προς χάρη των συνεχόμενων, εν Ελλάδι τίτλων, η παντελής έλλειψη σοβαρού προγραμματισμού (μετά το πρώτο πέρασμα Μπάγεβιτς) ή ο εναγκαλισμός ενίοτε με τους σκληροπυρηνικούς θα ξεχαστούν, γιατί πράγματι στο τέλος της ημέρας, δηλαδή όλης αυτής της εποχής, οι ολυμπιακοί θα θυμούνται πού ήταν και πού έφτασαν.

Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη έγινε μια πραγματική δυναστεία, που ίσως δεν είχε προηγούμενο στα χρονικά. Κι όπως κάθε δυναστεία, δημιούργησε και καταπίεση σε όσους προσπάθησαν να την αμφισβητήσουν.

Δεν πούλησε … παραμύθι

Αλλά για τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, υπάρχει χρόνος (και οι ιστορικοί του μέλλοντος) να γραφτούν δεκάδες πράγματα.

Η ουσία είναι ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη. Αν για κάτι ξεχώρισε, στην τοποθέτησή του ο νέος μεγαλομέτοχος, ήταν η σοβαρή αντιμετώπιση των πραγμάτων. Ο 43χρονος εφοπλιστής, μπορεί να είναι ενθουσιώδης και καμιά φορά παρορμητικός, αναλαμβάνοντας, ωστόσο, το τιμόνι της ΠΑΕ έχει συναίσθηση και της σοβαρότητας των στιγμών, αλλά και της ευθύνης.

Ο Β.Μαρινάκης δεν πούλησε παραμύθι. Θα μπορούσε να εξαγγείλει μεταγραφές-βόμβες, να κάνει επίδειξη της οικονομικής του ευρωστίας, να ρίξει, ακόμη, και ατάκες.

Φρόντισε, σε πρώτη φάση, να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Μίλησε για τις δεδομένες οικονομικές συγκυρίες, που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία, για ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας ώστε να μην παραμείνει “γυμνό” το ρόστερ.

Έστειλε μήνυμα στον κόσμο της ομάδας ζητώντας τη συμμετοχή του αλλά και απαιτώντας την εγκατάλειψη φαινομένων βίας, που αδειάζουν το Καραϊσκάκης και υποχρεώνουν την ΠΑΕ να πληρώνει πρόστιμα.

Για τα υπόλοιπα έχει πολύ χρόνο μπροστά του. Μόλις τώρα αρχίζει, άλλωστε, τη διαδρομή του…