Πέντε εβδομάδες πριν από τα 39α γενέθλιά του, ο Βασίλης Σπανούλης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα παρκέ. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα το απόγευμα του Σαββάτου (26/4), ο λογαριασμός του στο Instagram κατακλύστηκε από συμπαίκτες, αντιπάλους, φίλους και "εχθρούς", γέμισε αγάπη και σεβασμό για τον άνθρωπο που πήρε την πιο δύσκολη απόφαση στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, για τον αθλητή που άντεξε το βάρος όλου του κόσμου, δέχθηκε αστείρευτο μίσος και τοξικότητα, αλλά με τον δικό του μοναδικό τρόπο ανέβηκε δις στην κορυφή και μάλιστα σε back-to-back Ευρωλίγκες.

Η αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη από τα παρκέ σίγουρα δεν έγινε όπως την περιμέναμε και όπως την άξιζε εκείνος μετά από σχεδόν δυόμιση δεκαετίες πορείας στο άθλημα. Το τελευταίο του ματς ήταν ο αγώνας με την διαλυμένη Χίμκι τον περασμένο Απρίλιο, ή μήπως όχι; Για τους ρομαντικούς, που υπάρχουν ακόμη στη χώρα της αντιπαλότητας και της μισαλλοδοξίας, το ιδανικό φινάλε θα πρέπει να γραφτεί στην απόλυτη γιορτή στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Πως θα γίνει αυτό;

Ο Ολυμπιακός θα υπογράψει ένα τελευταίο, τιμής ένεκεν, συμβόλαιο ενός αγώνα με τον Βασίλη Σπανούλη όπως αυτά που έχουν υπογράψει σημαντικοί παίκτες του ΝΒΑ με τους οργανισμούς τους οποίους υπηρέτησαν, ώστε να αποσυρθούν από τα παρκέ με τη φανέλα τους. Απλώς στην περίπτωση του Σπανούλη το "σκηνικό" θα είναι αρκετά διαφορετικό, θα είναι πρωτότυπο και συγκινητικό, όπως αρμόζει στο μεγαλείο του, όπως ταιριάζει στην ασύγκριτη καριέρα του.

Με πολύ πιθανή την επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα (στην ACB, για παράδειγμα, θα υπάρχει από τη σεζόν 2021/22 πληρότητα 100% σε όλα τα γήπεδα), η ΚΑΕ Ολυμπιακός θα μπορεί να διοργανώσει μια πραγματική φιέστα για τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία του συλλόγου. Και σ' αυτή τη φιέστα πρέπει να είναι όλοι εκεί.

Οι προπονητές του στον Κεραυνό και στον Γυμναστικό Λάρισας.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Νίκος Λινάρδος κι ο Κώστας Πετρόπουλος που ανέδειξαν το ταλέντο του στο Μαρούσι.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς κι ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κι ο Παναθηναϊκός.

Γιατί όχι; Τόσα χρόνια πέρασαν από το καλοκαίρι του 2010, το "έγκλημα παραγράφηκε", δεν υπάρχει λόγος για μούτρα. Η ζωή είναι μικρή και εκείνη την απόφαση ο Σπανούλης την πήρε σκεπτόμενος την δική του καριέρα, τους δικούς του στόχους και τις δικές του φιλοδοξίες.

Πολλοί ήλπιζαν πως το βράδυ της 2ας Ιανουαρίου του 2020, το βράδυ που ο Kill Bill έγινε ο πρώτος σκόρερ στη σύγχρονη ιστορία της EuroLeague, ο πάγος ανάμεσα σε εκείνον και τον Σέρβο θα έσπαγε. Ο Ομπράντοβιτς τον χειροκρότησε, ωστόσο μια αγκαλιά που θα συγκινούσε δεν υπήρξε προς απογοήτευση αρκετών.

Ίσως έφτασε η στιγμή να τη δούμε και αυτή.

Είπαμε, στο μυαλό ενός ρομαντικού, μια φιέστα για τον Σπανούλη μπορεί να εξελιχθεί στην απόλυτη γιορτή του ταλαιπωρημένου ελληνικού μπάσκετ. Ουδείς γνωρίζει ποιο θα είναι το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή του, ουδείς γνωρίζει αν θα μείνει κοντά στο άθλημα, όλοι τον θέλουμε στο μπάσκετ, σε οποιονδήποτε ρόλο μπορεί να βοηθήσει για να ξεφύγουμε από το τέλμα και από την μετριότητα.

Στο μυαλό ενός ρομαντικού ο Σπανούλης θα μείνει στον Ολυμπιακό, θα πάρει τηλέφωνο τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη και θα καθίσουν σε ένα τραπέζι για να συμφωνήσουν πως η επιστροφή των ερυθρόλευκων στην Α1 (χρειάζονται μία νίκη απέναντι στο Μαρούσι και έχουν τρεις ευκαιρίες για να την πάρουν) είναι μια σπουδαία ευκαιρία, μαζί με κάποιες ακόμη συγκυρίες όπως τα σημαντικά χρήματα που θα συνεχίσουν να μπαίνουν στα ταμεία των ομάδων από την φορολογία του στοιχήματος, για να υπάρξει ένα πιο ενδιαφέρον προϊόν, σε πιο στέρεες βάσεις.

Για τον Σπανούλη τουΐταρε ο Παναθηναϊκός, για τον Σπανούλη έκανε retweet τους πράσινους η ΚΑΕ Ολυμπιακός. Για τον παίκτη που έζησε όσα άλλοι αποφεύγουν έστω να φανταστούν, ξέφυγαν από τα όρια πολλές καταστάσεις την προηγούμενη δεκαετία. Για τον μπασκετμπολίστα που απλώς συμπεριφέρθηκε ως επαγγελματίας γι' αυτό που θεωρούσε ιδανικό στο μυαλό του, για έναν υπεραθλητή που μάλλον δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε ενώ ίσως να μας έκανε και... χάρη που έμενε, επέμενε και δεν έπαιρνε τα μπογαλάκια του για να βρει την ησυχία του στην Κωνσταντινούπολη, στη Μόσχα, στη Μαδρίτη ή στη Βαρκελώνη, οπουδήποτε μακριά από το δικό μας τρελάδικο.

Είναι, πάντως, αστείο να προσπαθεί κάποιος να πείσει για το μεγαλείο του Σπανούλη όταν ο Λούκα Ντόντσιτς, ο Φακούντο Καμπάσο, οι Γιουλ - Ρούντι - Ρέγες, όλες οι ομάδες της EuroLeague, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον συνεχάρησαν μέσω του SPORT24 για όσα πέτυχε.

Και όμως, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και επιμένουν να κάνουν το άσπρο - μαύρο. Αυτούς τους ανθρώπους, το υγιές κομμάτι του μπάσκετ πρέπει να τους εξοστρακίσει μια για πάντα. Για να υπάρξει επόμενη ημέρα.

Κλείνοντας, ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Βασίλη Σπανούλη για το ταξίδι που μας χάρισε τα τελευταία 15 χρόνια. Αν η προηγούμενη γενιά ζητούσε να θεσπιστεί το "γκαλόσημο" ώστε να τιμήσει τον Θεό του ελληνικού μπάσκετ, εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε το "σπανουλόσημο" γιατί ο Kill Bill μας πρόσφερε αμέτρητες βραδιές ευχάριστης δουλειάς, αμέτρητες στιγμές έκστασης και αμέτρητες στιγμές μπασκετικής ευφυΐας. Σύντομα θα τον εκτιμήσουν και εκείνοι που έψαχναν πάντα κάτι αρνητικό, όταν καταλάβουν ότι δεύτερος Σπανούλης δεν θα υπάρξει.

Οι λόγοι της αποχώρησης του Βασίλη Σπανούλη και η επόμενη ημέρα