Ήταν στο Ρεσίφε, κατακαλόκαιρο πριν δέκα χρόνια, που για ένα πέναλτι η Εθνική δεν έφτασε στις οκτώ καλύτερες του κόσμου. Κανείς τότε δεν περίμενε στην επιστροφή από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας πως εκείνο το γαμώτο, θα αποτελούσε και το ορόσημο για την πορεία και το στάτους της γαλανόλευκης της επόμενης δεκαετίας.

Κανείς – και ειδικά Έλληνας ποδοσφαιριστής, ελληνική ομάδα – δεν θέλει να παίζει προκρίσεις στη βούλα. Όταν όμως μετά από δυο ώρες μπάλα στην Τιφλίδα, το εισιτήριο για τα τελικά του Euro 2024 έφτασε να κριθεί πια από εκεί, τότε αντανακλαστικά, μυαλό, ψυχή, αναμνήσεις και ελπίδες έκαναν τη διαδρομή αυτής της δεκαετίας.

Με την ευχή αυτός ο τρόπος, έτσι ακριβώς, από τα πέναλτι, να αποτελούσε το ιστορικό κλείσιμο αυτού του κύκλου. Το κάρμα. Να ξορκίζονταν το χτικιό, από το χτικιό. Να δικαιώνονταν η ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια αυτής της φουρνιάς.

Που κληρονόμησε μια κατάσταση για την οποία δεν είχε ευθύνη και με τους διεθνείς να θυσιάζουν τους εαυτούς τους στο δεύτερο μισό αυτής της δεκαετίας, κατάφερε βήμα βήμα, να φτάσει στο σημείο που είχε οριοθετηθεί ως το ιδανικό για να πάρει, να πάρουν, αυτό για το οποίο μόχθησαν όσο λίγοι. Το πόσο το ξέρουν μόνο αυτοί.

Η ευχή τελικά ανεκπλήρωτη έμεινε. Και πάλι μια διαδικασία πέναλτι στοίχειωσε – για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική αφετηρία – την Εθνική, η οποία θα μείνει εκτός τελικών για πέμπτη συνεχόμενη μεγάλη διοργάνωση.

Ξεκαθάρισαν πως δεν υπήρχαν δικαιολογίες

Ανεξαρτήτως συνθηκών και πλαισίου, από την στιγμή που παραμονές της αναμέτρησης της Τιφλίδας τόσο ο εκλέκτορας όσο και ο αρχηγός της ομάδας ξεκαθάρισαν πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες και πως ένας αποκλεισμός θα συνιστά αποτυχία, τότε δεν μπορεί κανείς άλλος να ισχυριστεί κάτι το διαφορετικό, ούτε και να χρυσώσει κανένα χάπι.

Δεν το ζήτησαν, πριν καν τη σέντρα, οι ίδιοι. Δεδομένα, δεν πρόκειται να το κάνουν και από την στιγμή που έγινε ό,τι έγινε μετά από αυτήν. Οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε διαφορετική επισήμανση από εκείνο που πρώτα τα στελέχη της ομάδας αναγνωρίζουν και παραδέχονται, δεν χρειάζεται. Από κανέναν.

Και πως αλλιώς δηλαδή; Το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερες συνθήκες σε αυτό το τετραήμερο ιδιότυπο final-4 θα ήταν και ο τελικός του να γίνονταν σε ελληνικό έδαφος. Και εννοείται πως ότι έγινε στη Γεωργία, δεν στέκεται ούτε ως αντεπιχείρημα.

Η ρουλέτα ευνοεί αυτόν που τζογάρει

Η φούρια του κόσμου και της εξέδρας άλλωστε, σβήστηκε γρήγορα. Η ποιοτικά ανώτερη ομάδα, εννιά φορές στις δέκα, θα το πετύχει. Και το πέτυχε στο "Μπόρις Παϊχάτζε". Σε κακό, με μόνη εξαίρεση την αλληλουχία των φάσεων στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, παιχνίδι. Ακριβώς δηλαδή όπως η χειρότερη ομάδα θα ήθελε, παντελώς απενεχοποιημένα, να το παίξει.

Αν πριν το παιχνίδι πρόσφερε κανείς στον εκλέκτορα της Γεωργίας πως η πρώτη ontarget τελική της Ελλάδας θα γίνονταν στο 100’ και αυτή από σπόντα, θα το αγόραζε βάζοντας και… ενέχυρο.

Και η Εθνική όμως έκανε αυτό ακριβώς που φάνηκε πως ήθελε να κάνει. Πήρε μπάλα, εκμηδένισε – σε πλαίσιο δύο και βάλε ωρών παιχνιδιού – τις απειλές στην εστία της, είχε κατοχή, έψαξε έστω και χωρίς το παραμικρό ρίσκο τις στιγμές της. Δεν τις βρήκε, δεν μπόρεσε να τις φτιάξει, αυτό όμως ήταν κάτι που δεν βρίσκονταν ούτε εκτός τακτικής ούτε και εκτός πλάνου.

Και οι δύο, και η ποιοτικά καλύτερη ομάδα και η ποιοτικά χειρότερη συμβιβάστηκαν με ένα παιχνίδι το οποίο «φώναζε» πως θα κρίνονταν στο γκολ. Δοκάρι ο ένας στη κεφαλιά του Μαυροπάνου, αντανακλαστική απόκρουση Βλαχοδήμου στο πλασέ του Νταβιντασβίλι, ο άλλος. Και έτσι ζερό. Και αυτό, το ζερό, όταν ακολουθεί και ρουλέτα, ευνοεί συνήθως αυτόν που τζογάρει – νοητικά, ψυχολογικά, διαισθητικά – τα λιγότερα.

Τα περισσότερα ήταν βαλμένα στο τραπέζι από τη δική μας ομάδα.

Επώδυνη δοκιμασία

Και τώρα, εκ των πραγμάτων πια, ο ορίζοντας δεν περιλαμβάνει Euro. Πάλι γυρίζοντας δέκα χρόνια πριν, στην επιστροφή από την Βραζιλία και τους "16" - μόνο, όπως θεωρούνταν τότε – του κόσμου, το γκρέμισμα που ακολούθησε δεν φάνταζε ως κάτι ρεαλιστικό, δεν έμπαινε στην σφαίρα των πιθανοτήτων (παρότι σημάδια – και κάτι παραπάνω – υπήρχαν).

Σήμερα, παρά την αποτυχία του αποκλεισμού, παρότι η δεκαετία θα γίνει πια δωδεκαετία, η αφετηρία για τη συνέχεια δείχνει διαφορετική. Η διασφάλιση της επιμονής, της στοχοπροσήλωσης, του ταΐσματος με κίνητρο, είναι τα σημαντικά. Μια ενδεκάδα της τρέχουσας αποστολής είναι κάτω από τα 27. Ακόμη και οι +/- 30αρηδες, μια ακόμη, γεμάτη και φορτσάτη απόπειρα την έχουν.

Ας το βάλουν κάτω, ας μετρήσουν τα όσα βίωσαν στον τελικό των playoff ως μια πάρα, μα πάρα πολύ επώδυνη, δοκιμασία και ας συνεχίσουν. Τόσα και τόσες έχουν ξεπεράσει. Ναι, ούτε έχουν δικαιωθεί, ούτε έχουν δικαιώσει, αλλά για χάρη του δρόμου που έτσι κι αλλιώς έχουν κάνει ως τώρα, ας βρουν τα κουράγια και ας συνεχίσουν.

Χειρότερα από εκεί που τον ξεκίνησαν σίγουρα δεν είναι.

Δείτε τη Game Night