Αρχή και… επανάληψη εκ του προηγούμενου. Η πρώτη ομαδική, χωρίς την μπάλα, ενέργεια του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκης ήρθε με τη σέντρα του επαναληπτικού με την Άστον Βίλα. Πίεση όχι στα όρια της αντίπαλης περιοχής, αλλά στα… πόδια του τερματοφύλακά της. Με τη μισή ενδεκάδα στο "κουτί" των Villans και ολάκερη στη σέντρα.

Χτες όμως στο τέρμα δεν ήταν ο Όλσεν, τον όποιο έτρεμαν οι συμπαίκτες του και αυτός όσους έρχονταν κατά πάνω του. Ήταν ο Μαρτίνες. Με την αύρα του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, με τις επιδόσεις του καλύτερου τερματοφύλακα της Premier League, θέλησε αυτός, στα mindgames που παίζονται σε κάθε φάση και στιγμή μέσα στα παιχνίδια, να δώσει στίγμα διαφορετικότητας.

Στο πρέσινγκ των ερυθρόλευκων βγήκε, από την αρχή και δυο φορές μάλιστα, με την μπάλα στα πόδια του, έξω από την περιοχή. Άφοβα. Ως και προκλητικά. Μα έτσι, με ξεκάθαρο μήνυμα. Εδώ, τώρα, απόψε, θα είναι αλλιώς. Θα είμαστε (η Βίλα) αλλιώς. Εκεί έμεινε η όποια διαφοροποίηση. Στην άδηλη δήλωση προθέσεων.

Για τον Ολυμπιακό όμως, ήταν όντως αλλιώς. Στο Μπέρμιγχαμ, έπαιξε (σ)το παιχνίδι μιας κορυφαίας αγγλικής ομάδας, στο "σπίτι" της, στον ρυθμό της, στην έντασή της, αξιοποιώντας όχι μόνο τις αδυναμίες, πιθανώς την άγνοια και την υποτίμησή της, αλλά και τα όπλα της. Προτάσσοντας σε αυτά, τα ίδια δικά του. Χωρίς κλεφτοπόλεμο. Στα ίσια. Και επικράτησε. Αδιαμφισβήτητα.

Χτες βράδυ, ο Ολυμπιακός έπαιξε πρώτα με το μυαλό, δυνατότητα που του έδινε το σκορ του πρώτου αγώνα, αλλά παράλληλα και χαρακτηριστικό της επίγνωσης πως η δουλειά δεν είχε σε καμία περίπτωση τελειώσει, ούτε και πως οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί.

Κίνι, το καθρέφτισμα της δουλειάς του Μεντιλίμπαρ

Το συναίσθημα ακολούθησε. Όχι το δικό του, αυτό ελέγχθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού - αυτό και αν θέλει μυαλό - ανεξαρτήτως των συνθηκών που διαμορφώθηκαν. Το συναίσθημα των αντιπάλων του.

Να παίξει με δαύτο, να την "σπάσει" στους θυμωμένους Villans και τη διάθεση που είχαν για απαντήσεις. Να βρίσκουν μπροστά τους, πάντα και παντού, ερυθρόλευκα. Να μην αφήσουν σπιθαμή ακάλυπτη. Όσες φορές για παράδειγμα στα χτεσινά εκατό λεπτά γύρισε για να καλύψει ο Φορτούνης, δεν το έχει κάνει ποτέ συνολικά σε όλη την καριέρα του.

Να μην αφήσουν καμία ευκαιρία αναξιοποίητη, χωρίς κυνήγι. Στο πρώτο – και καθοριστικό – γκολ, ο αρχηγός του Ολυμπιακού πρώτα καλύπτει (…) τον Ροντινέι παίρνοντας την μπάλα από τον Βραζιλιάνο, ο οποίος φεύγει στον χώρο.

Δεν του έδωσε την μπάλα, αλλά επίλεξε να αλλάξει πλευρά, βλέποντας πως υπάρχει περισσότερο γήπεδο για τον Ποντένσε. Όταν πήρε την πάσα ο Πορτογάλος, ο Κίνι δεν υπήρχε στο κάδρο. Δεν φαίνονταν για πάνω από 50-60 μέτρα.

Ο Ισπανός εμφανίστηκε μόνο όταν μετά την πρώτη απόπειρα του Ποντένσε να "κόψει" στον Ελ Κααμπί, η μπάλα ξαναέπεσε στα πόδια του. Η ευκαιρία αυτή ήταν. Ο δικός του αντίπαλος, αυτός που κανονικά θα έπρεπε να καλύψει την προώθησή του, δεν ήταν κοντά, δεν τον έβλεπε καν. Και ο Κίνι, έκανε την κίνηση διαβλέποντας πως το overlap του θα μπορούσε να φτιάξει συνθήκη.

Το έκανε, ο Ποντένσε χωρίς να τον έχει δει – αλλά προφανώς απλώς ακούσει –, στην κατάλληλη στιγμή του τη σέρβιρε τέλεια στον βηματισμό του επιτρέποντας έτσι στον Ισπανό να γράψει την παρθενική φετινή ασίστ του.

Άλλη δεν είχε στη σεζόν. Την βρήκε χτες. Στη ρεβάνς των ημιτελικών του Conference League. Στο σημαντικότερο παιχνίδι της ιστορίας του Ολυμπιακού. Παίζοντας σε θέση που δεν αισθάνεται άνετα, βολικά. Παίζοντας, γενικά, χωρίς να εμπνέει. Εξέδρα, media, κανέναν.

Δείγμα και αυτό – όπως τόσα και τόσα… - της δουλειάς αυτού του απίθανου τύπου που είναι στον πάγκο (τον τελευταίο χρόνο, σε νοκ-άουτ Europa και Conference έχει πάρει προπονητικά σκαλπ των Τεν Χαχ, Αλέγκρι, Μουρίνιο και πλέον από χτες του πολυνίκη συντοπίτη του Έμερι).

Και πως μέσω αυτής της δουλειάς μετατράπηκαν σε λειτουργικά, ως και κομβικά γρανάζια ενός φιναλίστ πια ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ποδοσφαιριστές (και ομάδα) που μέχρι τα δύο τρίτα της χρονιάς ήταν και αντιμετωπίζονταν ως ξεγραμμένοι.

Φτάνει ένα συνολικό πλάνο, μεταδοτικότητα στην εφαρμογή του, πίστη στην αποτελεσματικότητά του, εμπιστοσύνη στην υπηρέτηση του ρόλου εκάστου ενός στο γήπεδο. Και έτσι, είτε είναι ο Κίνι, είτε ο Αποστολόπουλος, τον οποίο σε ημιτελικό Conference League, στο μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας του Ολυμπιακού, ο αθεόφοβος Βάσκος έριξε στο γήπεδο για μόλις δεύτερη φορά στην καριέρα του με τα ερυθρόλευκα.

Η προηγούμενη ήταν ένα ημίχρονο, σε ένα παιχνίδι Κυπέλλου με τον Λεβαδειακό, πριν δυόμιση χρόνια. δική του χτεσινοβραδινή πρώτη ενέργεια ήταν μια κατεβασιά και σέντρα που για εκατοστά δεν εξελίχτηκε σε ασίστ. Η δεύτερη, ήταν μια κερδισμένη μονομαχία, που την πανηγύρισε έχοντας κερδίσει το άουτ. Η τρίτη ήταν μια απομάκρυνση με το κεφάλι σε στατική φάση.

Το πλάνο όταν υπηρετείται αρμονικά, αφομοιώνει. Δεν ξεχωρίζει, ούτε διακρίνει.

Η Νιουκάστλ, η Γιουνάιτεντ και ο Ολυμπιακός

Έτσι επικράτησε ο Ολυμπιακός χτες. Και χτες. Αλλιώς ναι, αλλά και πάλι δικαιότατα, χωρίς να επιτρέψει την παραμικρή αμφισβήτηση. Για τέσσερα ημίχρονα μετρήθηκε με την – πρέπει να υπενθυμίζεται και να υπογραμμίζεται – 4^η της Premier League. Βγήκε νικητής σε όλα. Και στα τέσσερα.

Φέτος, μόνο τη Νιουκάστλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έχει καταφέρει να κερδίσει η Βίλα απ’ όσες ομάδες αντιμετώπισε (τουλάχιστον) δύο φορές. Δίπλα τους πια και ο Ολυμπιακός.

Η διαφορά είναι πως τις άλλες δύο, τις έχει ξεπεράσει – κατά πολύ – στην Premier League. Από τον Ολυμπιακό αποκλείστηκε στο… παρά ένα ενός τελικού που θα της επέτρεπε να διεκδικήσει έναν τίτλο, έναν οποιονδήποτε τίτλο που δεν έχει πανηγυρίσει για κοντά τρεις δεκαετίες.

Φάνηκε από αυτές τις πρώτες πρώτες βόλτες του τερματοφύλακά τους έξω από τα καρέ του πως ήρθαν στην Αθήνα, πως μπήκαν στο παιχνίδι, πόσο το ήθελαν οι Villans. Ξεκάθαρα θυμωμένοι από το κάζο που υπέστησαν στο σπίτι τους, αποφασισμένοι να το κάνουν, όντως, αλλιώς, να το γυρίσουν, δείχνοντας έτσι πως ό,τι προηγήθηκε ήταν απλώς μια κακή βραδιά στη δουλειά.

Δεν ήταν. Δεν ήταν μια κακή βραδιά της Βίλα. Ούτε δύο. Αυτό δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα, δεν αποδίδει δικαιοσύνη για ό,τι παρουσίασαν, ό,τι έκαναν οι ερυθρόλευκοι σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός ήταν, απλά και ξάστερα, η καλύτερη ομάδα, έχοντας δύο αψεγάδιαστες, δύο μαεστρικές βραδιές, ταιριαστές όχι απλώς και μόνο σε έναν φιναλίστ ευρωπαϊκού τελικού, αλλά σε έναν τροπαιούχο.

Τίποτα λιγότερο.

Υ.Γ. Για τα φελιζόλ. "Να μην κάτσεις στο μάρμαρο". Για εκείνη τη φωτογραφία στην εφημερίδα, με τους δυο σου μπόμπιρες, δίπλα σου, στο κέντρο των ξύλινων εξεδρών, σε ένα φιλικό με την Προοδευτική.

Για τα κυριακάτικα μεσημέρια που με έπαιρνες, πιτσιρίκι, στο γήπεδο. "Τσιμουδιά στον μικρό, γιατί θα στήσει χορό". Για τα βράδια, μεγαλώνοντας πια, που βλέπαμε παιχνίδια σε καφέ. Για τις ώρες που καθόσουν με το ραδιοφωνάκι σου στ’ αυτί, προτιμώντας να ακούς από εκεί τα πάντα.

Η ημερομηνία, από πέρυσι χαραγμένη μέσα μου για όλη μου τη ζωή από εδώ και πέρα. Το ραδιοφωνάκι το βάλαμε να το έχεις μαζί σου. Δεν ξέρω αν το άκουσες, αλλά μπαμπά, ο Ολυμπιακός, ακριβώς στη μέρα που συμπληρώθηκε ο χρόνος από τότε που έφυγες, πέρασε στον τελικό.

Δείτε την Game Night