Ναι, τρία είναι τα αποτελέσματα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Δεν είναι όμως ποτέ όλα τα ίδια. Δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, τον ίδιο αντίκτυπο. Το διακύβευμα στο "Βικελίδης" εξαρτημένο απολύτως από το κάθε ένα από δαύτα. Ο νικητής εξασφάλιζε ευρωπαϊκό εισιτήριο, ο χαμένος ολοκλήρωνε τη σεζόν εκτός Ευρώπης, σε ισοπαλία ο Άρης θα διατηρούσε την τύχη στα… πόδια του εν όψει του φινάλε των play off.

Παρτίδα που πριν από τη σέντρα έμοιαζε απολύτως ταιριαστή στα μέτρα του φετινού Άρη. Βάση η αποφυγή της ήττας, το προσεκτικό δηλαδή, μετρημένο παιχνίδι, που πρώτα, έτσι, σώζει την παρτίδα. Αν κάθονταν κάτι περισσότερο για να κερδηθεί κιόλας, ιδανικά. Αν όχι, η σκέψη του αύριο θα αφήνονταν για τότε. Για την επομένη, στα Γιάννινα. Το τώρα θα ξεχείλιζε ικανοποίησης αφού ακόμη κι έτσι, οι "κίτρινοι" υπέρτεροι της ΑΕΚ θα ήταν σε πιθανή ισοβαθμία.

Θα μπορούσε ο Άρης να κέρδιζε με 1-0. Όπως επικράτησε δις του συμπολίτη ΠΑΟΚ στα playoffs της Super League Interwetten. Στο όριο, στη φάση, στο γκολ. Στα σύννεφα θα ήταν όλοι και πάλι, εννοείται. Εδώ όμως είναι η διαφορά, η καταλυτική διαφορά, αυτή που δεν φτιάχνει μόνο τη φετινή σεζόν της ομάδας του Χερμάν Μπούργος, αλλά καθορίζει το πλαίσιο και της επόμενης.

Ως το 78' της αναμέτρησης με την ΑΕΚ, ο Άρης είχε πανηγυρίσει 33 γκολ σε 35 παιχνίδια. Επίδοση που με εξαίρεση τους δύο τελευταίους ήταν οριακά καλύτερη μόνο από την παραγωγικότητα του Αστέρα και του Παναιτωλικού. Στη σεζόν, οι "κίτρινοι" περισσότερα από δύο γκολ σε παιχνίδι τους πέτυχαν μόνο τέσσερις φορές. Και από τον Δεκέμβριο και μετά μόνο μία, στο εντός έδρας ντεμπούτο του Mono στον πάγκο τους.

Τα πέτυχαν μαζεμένα στο επόμενο τέταρτο, κάνοντας την ανατροπή της χρονιάς, κάνοντας την ανατροπή που μπορεί να αποτελέσει το σημείο καμπής της εφεξής πορείας τους. Γιατί εδώ είναι που νίκη με νίκη διαφέρει, αποτέλεσμα με αποτέλεσμα διαφέρει.

Ο τρόπος που αυτό έρχεται. Και ο τρόπος είναι μοναδικός. Δεν αφήνει μόνο στίγμα στον ηττημένο, αλλά σφυρηλατεί το νικητή. Τον μπολιάζει με πίστη, με δύναμη ικανά να καλύψουν οποιοδήποτε χάντικαπ. Ο φετινός Άρης δεν είναι ποιοτικότερη ομάδα από την ΑΕΚ. Δεν έχει καλύτερες μονάδες. Δεν έχει σίγουρα μεγαλύτερο μπάτζετ ή το ίδιο εύρος στο βάθος του ρόστερ και στις επιλογές.

Ο φετινός Άρης όμως στο μπραν-ντε-φερ με την Ένωση αποδείχτηκε πιο δυνατός. Κέρδισε τρεις φορές. Και η τελευταία, σε win-or-die παιχνίδι, σε συνθήκες απολύτως in extremis, πολύ περισσότερο. Όχι σωματικά μόνο, το λιγότερο είναι αυτό. Πνευματικά πρωτίστως, αλλά και -εξίσου σημαντικό- συλλογικά. Κερκίδα, πάγκος, χορτάρι.

Αποτυχία για μια -κακά τα ψέματα- όχι ιδανικά φτιαγμένη το περασμένο καλοκαίρι ομάδα, με αρκετά, λογιών λογιών, προβλήματα, με αλλαγές προπονητών και εκκρεμότητες που επηρεάζουν παρών και μέλλον, με οικονομικά ανοίγματα παράταιρα των δυνατοτήτων της, δεν θα ήταν να μην κατάφερνε να δοκιμάσει καλοκαιριάτικα την τύχη της εκτός συνόρων.

Επιτυχία, πραγματικά, θα είναι όταν το καλοκαίρι που έρχεται καταφέρει ο Άρης να ξορκίσει τα φαντάσματα των Μόλντε, Κόλος Κοβαλίβκα και Αστάνα, που έχουν αφήσει το "Βικελίδης" χωρίς ευρωπαϊκή φθινοπωρινή αύρα από το 2010.

Αυτό όμως που πέτυχαν με το φοβερό τους ντεμαράζ κόντρα στην ΑΕΚ οι "κίτρινοι" είναι να μετατρέψουν τη φωτογραφία της στιγμής, τη συγκυριακή αλεγρία, σε βάση με θεμέλια ικανά ώστε να πατήσουν και να συνεχίσουν, απρόσκοπτα, σε δρόμο ανάλογο με αυτόν που η χειμωνιάτικη πρόσληψη του Μπούργος φιλοδοξούσε να διαβεί.

Και αυτό το τέταρτο της ανατροπής, αν μη τι άλλο, δείχνει τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η περπατησιά…

Στην Game Night του Σαββάτου, ο Παντελής Βλαχόπουλος μαζί με τους Θέμη Καίσαρη και Τσάρλυ σχολίασαν την ασύλληπτη ανατροπή Ευρώπης του Άρη επί της ΑΕΚ, τον ήρωα Τσιμίκα που έδωσε το Κύπελλο στη Λίβερπουλ, τον... Panathinaikos και τη φιέστα του Ολυμπιακού: