Eίχε λησμονηθεί. Εξακόσιες είκοσι και τρεις (623) ημέρες πέρασαν από την τελευταία διεθνή νίκη του Ολυμπιακού στο "σπίτι" του. Καλοδεχούμενη η υπενθύμιση του συναισθήματος με την αποψινή επί της Γκενκ, επιβεβλημένη η αναζήτηση αυτού ακριβώς, του νικηφόρου αποτελέσματος. Αλλιώς, χαΐρι και προκοπή στην Ευρώπη, καλοκαιριάτικα ειδικά, δεν γίνεται.

Το δεύτερο κρατούμενο, το μηδέν στην άμυνα. Πόσω μάλλον από την στιγμή που συμπίπτει η επανάληψη του με εκείνη της νίκης. Τότε ήταν πάλι, στις 25 Νοεμβρίου 2021 κόντρα στη Φενερμπαχτσέ, όπου οι "ερυθρόλευκοι" επικρατώντας είχαν κρατήσει για τελευταία φορά ανέπαφη την εστία τους σε παιχνίδι μπροστά στο κοινό τους.

Ακολούθησε, εκείνη τη σεζόν, μια "τριάρα" από την Αταλάντα. Άλλο level, ναι. Πέρυσι ο Ολυμπιακός έπαιξε έξι ματς στην έδρα του. Στα τρία καλοκαιρινά δέχτηκε 6 γκολ. Στα τρία των ομίλων, δεν σκόραρε καν, μέτρησε μόνο ήττες, επιβαρύνοντας το παθητικό του με άλλα 8.

Προφανές συνεπώς το σημείο που αναμενόμενα θα εστίαζε ο (οποιοσδήποτε) νέος τεχνικός, αυγουστιάτικα, στο ξεκίνημα της δικής του θητείας στον πάγκο, στο ξεκίνημα της ομάδας που του ανατέθηκε να χτίσει.

Ενδεικτική η στιγμή στο 73’. Ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει κόρνερ. Ο τηλεοπτικός φακός γυρίζει στον Ντιέγκο Μαρτίνεθ, ο οποίος με χαρακτηριστικές κινήσεις, ζητάει, ουσιαστικά επιβάλλει, μηδενική βιασύνη στην εκτέλεσή του, ρέγουλα, αγάντα.

Οι αγαπημένοι των αντιπάλων υψηλοί ρυθμοί δεν γίνονταν να υπηρετηθούν

Ο Ισπανός – στο επίσημο ντεμπούτο του… - δεν παρασύρθηκε σε καμία στιγμή. Και μάλλον δεν θα μπορούσε να το κάνει. Από τις παραμονές του παιχνιδιού άλλωστε είχε ξεκαθαρίσει δημοσίως πως οι ποδοσφαιριστές του δεν είναι στο 100%, δεν είναι, αρκετοί εξ αυτών, έτοιμοι για να βγάλουν ενενηντάλεπτο.

Συνεπώς, οι αγαπημένοι των αντιπάλων του Ολυμπιακού υψηλοί ρυθμοί, τα τσίτα γκάζια, ούτε εξυπηρετούσαν, ούτε γίνονταν να υπηρετηθούν.

Εν αρχή ην το αποτέλεσμα συνεπώς. Με αρχή της αρχής την αμυντική, την ανασταλτική προσήλωση. Δεν "τράβαγε" ο Ελ Αραμπί. Κανένα θέμα. Φορ στη θέση του, έστω και για λίγο, ο Μασούρας, μέχρι να μπει ο νιόφερτος Ελ Κααμπί, μαζί όμως με τον Ντόη σε ρόλο δεύτερου κόφτη-τρίτου στόπερ αντί του Φορτούνη (έτσι κι αλλιώς θα αποχωρούσε, ανεξαρτήτως του χτυπήματος που αποκόμισε).

Αποφάσεις που δεν είναι… εύκολες για κανέναν που κάθεται στον πάγκο του γηπεδούχου στο Φάληρο – πόσο μάλλον στο ντεμπούτο του -, με γεμάτο εικοσάλεπτο να απομένει παιχνίδι και τα πάντα εύθραυστα, στο γκολ. Πάρθηκαν, έγιναν, δούλεψαν.

Εξ αρχής. Και σε διάρκεια σχεδίου για ολόκληρο το ενενηντάλεπτο. Με μόνο τον Ροντινέι να έχει "επιβιώσει" από τους περυσινούς βασικούς (που έστω τελείωσαν ως τέτοιοι την χρονιά) στην άμυνα, με νέο "κόφτη" (Ιμπόρα) και δύο επανακάμψαντες από δανεισμούς (Καμαρά και Καρβάλιο), τον κουμανταδόρο (Φορτούνης) σε ρόλο και θέση που δεν τρελαίνεται (αριστερός εξτρέμ).

Δεν φαίνεται εύκολο, δεν θα μπορούσε να είναι, δεν ήταν και ούτε έγινε εύκολο. Χρειάστηκε στο φινάλε η τύχη, στο δοκάρι της Γκενκ στα χασομέρια, για να κρατηθεί το μηδέν στην άμυνα και η νίκη, αλλά, πέραν τούτης της στιγμής, οι δευτεραθλητές Βελγίου, περισσότερες από όσες είχε ο Ολυμπιακός, δεν έβγαλαν στο ματς.

Με ζηλευτή προσήλωση κράτησε ως το τέλος το προβάδισμα

Και αυτό για την παραδοσιακή αμυντική επισφάλεια των "ερυθρόλευκων", προφανώς στα θετικά καταγράφεται, αντισταθμίζοντας σίγουρα την κάθε άλλο παρά παραγωγική επιθετικότητά τους.

Ο Ολυμπιακός στο γκολ που του χάρισε τη νίκη, στην πρώτη φάση του αγώνα, στα 22 δευτερόλεπτα, είχε τέσσερις παίκτες στην περιοχή των "βούβαλων", έναν στα όρια της και αυτόν που έβγαλε τη σέντρα. Άλλους τόσους, δεν έφερε ποτέ, σε open play, στα καρέ του Βάντερβοορτ.

Δεν χρειάστηκε. Αξιοποίησε την ιδανική συγκυρία του ταχύτερου διεθνούς προβαδίσματος της ιστορίας του και από εκεί και πέρα, με ζηλευτή, συνολική προσήλωση στο κομμάτι του παιχνιδιού που χρειάζονταν, κράτησε ως το τέλος και έτσι θα ταξιδέψει στο Γκενκ με προβάδισμα.

Σε μια εβδομάδα, σίγουρα, θα χρειαστεί περισσότερα. Δημιουργικά, παραγωγικά, σε επίπεδο δυνάμεων και αντοχών. Το θετικό – και παράλληλα ξεχασμένο για τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια – είναι πως ανασταλτικά θα χρειαστεί, απλώς, μια από τα ίδια.

Υ.Γ. Καλές και άγιες οι μεταγραφές, πάντα και για τον οποιονδήποτε. Τι καλύτερο όμως από το να βλέπεις ένα παιδί όπως ο Παναγιώτης Ρέτσος να μην σκύβει ποτέ το κεφάλι, να μην μασάει στις λογιών λογιών αναποδιές που του ‘χουν τύχει, να μην σταματάει να δουλεύει, να προσπαθεί και να κάνει παιχνίδια σαν το αποψινό.

Καλά να ‘ναι, γερός να παραμείνει και καλύτερη μεταγραφή από το δικό του come back, δύσκολα θα γίνει.