ΑΕΚ και Ολυμπιακός λένε "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα"
Η ΑΕΚ κρατάει το μισό του πρώτου ημιχρόνου του πρώτου ντέρμπι της χρονιάς, στο οποίο και θύμισε και θυμήθηκε το περυσινό της παιχνίδι, με τη διαχείριση που ακολούθησε να είναι επιβεβλημένη βάσει των όσων προηγήθηκαν και (κυρίως) των όσων έπονται, με το κόστος της – δεύτερη εντός έδρας ισοπαλία - να μοιάζει ανεκτό, ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή.
Το δείγμα είναι μικρό για να δικαιολογήσει χαρακτηρισμό και συσχετισμό. Ακόμη κι αν περιλαμβάνει μια – σχεδόν – ολόκληρη αγωνιστική χρονιά. Από την άλλη όμως, είναι σίγουρα κατάκτηση της ομάδας, του γκρουπ και των όσων έκανε πέρυσι, να καταλαβαίνουμε όλοι τι ακριβώς εννοούμε αναφέροντας το "η περυσινή ΑΕΚ".
Ξεκάθαρη ταυτότητα, ευκρινή λειτουργία στο γήπεδο, συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όλα ευδιάκριτα, τόσο που η επισήμανση στο περυσινή τα καθιστά αυτομάτως αναγνωρίσιμα στη συλλογική αξιολόγηση. Και παρότι επίσης, είναι ακόμη μικρότερο το δείγμα της Ένωσης στην τρέχουσα σεζόν, αυτό ακριβώς το περυσινή υπογραμμίζει και τη διαφορά με την – ως τώρα – φετινή ΑΕΚ.
Μέχρι το χτεσινοβραδινό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η περυσινή ΑΕΚ αναγνωρίστηκε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο της κυριαρχίας της στο Ζάγκρεμπ και της εκεί ανατροπής της κόντρα στην Ντίναμο. Σε όλα τα υπόλοιπα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά παιχνίδια της - εννοείται με πήχη δυσκολίας πολυεπίπεδα αυξημένο σε σχέση με οτιδήποτε αντιμετώπισε πέρυσι - υπήρξαν θέματα και εμφανείς διαφοροποιήσεις.
Όπως υπήρξαν, ανεξαρτήτως συνθηκών και αποτελεσμάτων και στα δύο πρώτα παιχνίδια της στη Stoiximan Super League. Απολύτως λογικό. Εν πολλοίς αναμενόμενο κιόλας. Κι ας μιλάμε ουσιαστικά για την ίδια ομάδα. Στο περυσινό ξεκίνημά της, η ΑΕΚ υπέστη δύο ήττες στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος.
Χωρίς, τότε, να έχει περάσει από την απαιτητικότατη βάσανο διεθνών προκριματικών, χωρίς τότε να έχει την πίστωση και την εμπιστοσύνη που τώρα απολαμβάνει, χωρίς να έχει πρόσωπα και νόρμες που πια δεν αμφισβητούνται.
Ο ρυθμός δεν είναι κάτι που αποκτάται αρχές φθινοπώρου. Είναι κάτι που βρίσκεται και που ενισχύεται στην πορεία. Και είναι κάτι που βοηθιέται από την ομοιογένεια και τη συνοχή, στοιχεία που αποδεδειγμένα διαθέτουν οι πρωταθλητές, όντας το σύνολο με τις λιγότερες αλλαγές το καλοκαίρι που μας πέρασε σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, το πρώτο μισό του πρώτου ημιχρόνου στο ντέρμπι, αποτέλεσε μια επιβλητική αναγνώριση της περυσινής ΑΕΚ, η οποία σε αυτό το διάστημα δεν άφησε περιθώρια στον Ολυμπιακό, δίκαια προηγήθηκε και κάλλιστα θα μπορούσε να είχε σημειώσει και περισσότερα γκολ.
Τη δεδομένη στιγμή, συνυπολογίζοντας το τι προηγήθηκε (προκριματικά Champions League, διακοπή για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων), λογικά χαρακτηρίζεται ως ευοίωνο σημάδι για την Ένωση.
Συνεκτιμώντας το τι έρχεται στη διαβολοβδομάδα που ξεκίνησε, με παιχνίδι στην Αγγλία κόντρα στην Μπράιτον για την πρεμιέρα του Europa League την Πέμπτη (21/9) και δεύτερο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο την ερχόμενη Δευτέρα (25/9) - ενώ αμέσως μετά έπεται και εμβόλιμη αγωνιστική -, το πιθανότερο είναι πως δύσκολα θα μπορούσε να προκύψει χτες βράδυ μεγαλύτερη δόση της περυσινής ΑΕΚ.
Ανεξαρτήτως αν υπήρχαν δυνάμεις ή όχι για κάτι περισσότερο από αυτό το 25λεπτο (και την προσπάθεια που έγινε, κυρίως ελέω Ζίνι και μέσω στατικών φάσεων στο τελευταίο τέταρτο – δεν είναι αμελητέο), φάνηκε πως έτσι κι αλλιώς η διαχείριση βρίσκονταν στο τακτικό πλάνο του Ματίας Αλμέιδα, όπως άλλωστε και του Ντιέγκο Μαρτίνεθ.
Είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη
Δεν βγήκε. Ο Ολυμπιακός απάντησε με δικό του κυριαρχικό δεύτερο μισό στο πρώτο ημίχρονο (η αντίδραση των ερυθρόλευκων σε αυτό το διάστημα, ειδικά μετά το κάκιστο ξεκίνημά τους στο παιχνίδι, είναι από την άλλη πλευρά, το πλέον ευοίωνο δείγμα της δουλειάς του Ισπανού προπονητή) και δίκαια ισοφάρισε.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ουσιαστικά δεν έγινε τίποτα, μιας κι αυτό το πνεύμα διαχείρισης ξεκάθαρα επικράτησε, με τις δύο ομάδες και τις επιλογές των πάγκων τους να ομονοούν πως ήταν σαφέστατα προτιμότερο να αποφύγουν την όποια ζημιά, παρά να επιδιώξουν να προκαλέσουν, ρισκάροντας και κυρίως ξοδεύοντας δυνάμεις που και ήταν αμφίβολο αν υπήρχαν, αλλά κυρίως θα χρειαστούν πολλαπλάσια, άμεσα και συνεχόμενα.
Δεν είναι δικαιολογία. Πραγματικότητα είναι. Και εποχής και συγκυριών και προγράμματος. Και δεν υπάρχει λόγος να κρυφτεί.
Όπως δεν κρύβονται κι οι δυσλειτουργίες που εξακολουθούν και (συν)διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα του φετινού Σεπτεμβρίου για την Ένωση. Χτες, ήταν η μόνη φορά φέτος που προηγήθηκε σε παιχνίδι και αμέσως μετά τη σέντρα του αντιπάλου δεν ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης.
Δέχτηκε για ακόμη μια φορά γκολ. Με την εξαίρεση αυτού του πρώτου κομματιού του ντέρμπι, δεν δημιούργησε και δεν απείλησε. Ως τώρα, η ΑΕΚ έχει δώσει τέσσερα παιχνίδια στην έδρα της. Δεν έχει κερδίσει κανένα. Νίκες έχει κάνει όλες κι όλες δύο, αμφότερες με γκολ στις καθυστερήσεις (στο Ζάγκρεμπ και στον Βόλο).
Προφανές πως αν η νίκη είναι αποτέλεσμα (και) συνήθειας, τότε χρειάζεται να την ξαναχτίσει. Το ότι θυμήθηκε, έστω και γι’ αυτό το μισό του πρώτου ημιχρόνου του ντέρμπι, έστω και για όσο μπόρεσε, για όσο άντεχε, επέλεξε τακτικά, για όσο της το επέτρεψε και ο (καλός) αντίπαλός της – κρατήστε ό,τι θέλετε - το περυσινό παιχνίδι της είναι ένα εφόδιο πολύτιμο τόσο για την εσωτερική βεβαιότητα όσο κυρίως για την αποτροπή όποιων, εξωτερικών, αμφιβολιών.
Ειδικά με τα όσα ακολουθούν
Ιδανική εξέλιξη αναντίρρητα θα ήταν μια νίκη. Τα ιδανικά όμως, σπανίζουν στο ποδόσφαιρο Σεπτέμβρη μήνα. Και κακά τα ψέματα, όπως φάνηκε και από την εξέλιξη του ντέρμπι, από τα δύο 1-1 της ΑΕΚ στην έδρα της, περισσότερο πόνεσε αυτό με τον Πανσερραϊκό παρά το χτεσινοβραδινό.
Αυτό ναι, ταιριάζει με την κατάληξη του γνωστού ανέκδοτου που διαχρονικά χαρακτηρίζει καταστάσεις. Τόσο (περισσότερο) ο Ολυμπιακός όσο και η ΑΕΚ μπορούν να νιώθουν – και ας μην το ισχυρίζονται - πως πάλι καλά που δεν έπαθαν και τίποτα με την ισοπαλία που έφεραν στο πρώτο φετινό συναπάντημά τους.
Για ποιον τώρα αυτό το πάλι καλά σώθηκε χτες βράδυ, η συνέχεια και μόνο θα δείξει.
