Γνωρίζω μια πρόσφατη εκτίμηση του Γιώργου Γεωργιάδη, του προπονητή του ΠΑΟΚ, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα του και η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ο Γεωργιάδης είπε ότι το αν μια ομάδα είναι σε καλή κατάσταση το γνωρίζει ο προπονητής της καλύτερα από τον οποιοδήποτε και ότι τα αποτελέσματα που μια ομάδα έχει δεν είναι πάντα ενδεικτικά της φόρμας της: ένα αποτέλεσμα μπορεί να ρθει με τύχη ή να διαμορφωθεί από ατυχία ή από μια απροσεξία ή ακόμα κι από ένα λάθος ενός διαιτητή.

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να επηρεάσει την αξιολόγηση της φόρμας της ομάδας από τον προπονητή της: αν μια ομάδα τρέχει, πρεσάρει, έχει παίκτες που δεν φοβούνται να πάρουν πρωτοβουλίες είναι καλά. Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή μοιάζει να είναι καλά κι ας έχει δυο ισοπαλίες στο πρωτάθλημα στα πέντε τελευταία του ματς: η μία είναι με τον Αρη (αποτέλεσμα νευρικότητας και κακής διαιτησίας) και η άλλη με τον Απόλλωνα σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε 3-0 και δεν θέλησε να διευρύνει το αβαντάζ του – αν το ήθελε θα κέρδιζε 1-5, 2-6 κτλ. Ο ΠΑΟΚ έχει πίσω το Βιτόρ, θα έχει ξεκούραστους στο Καραϊσκάκη τους Σκόνδρα, Λίνο, Τζαβέλα, Λούκας και Αθανασιάδη, έχει ένα Στοχ που θυμίζει τον παίκτη που είδαμε στην αρχή της σεζόν. Κυρίως έχει συμβιβαστεί με τον τρόπο που μπορεί να κερδίζει: οι ανατροπές δεν τον αγχώνουν.

Εστω και αργά, κατάλαβαν ότι η εφετινή ομάδα μπορεί να κερδίζει έτσι, δηλαδή να κερδίζει βασισμένη σε μια επίθεση που διορθώνει τα λάθη μιας νευρικής και συχνά ασυγκέντρωτης άμυνας. Αν ο ΠΑΟΚ κάνει του κόσμου τις ανατροπές αυτό συμβαίνει γιατί συχνά αδυνατεί να κρατήσει το μηδέν, δέχεται αντεπιθέσεις όταν βγει ψηλά να πιέσει, πληρώνει το γεγονός ότι οι κυνηγοί του σπανίως μαρκάρουν, αλλά – από την άλλη – έχει πολλούς επιθετικούς και μια δεδομένη επιθετική ποιότητα. Όπως ακριβώς τον πρώτο καιρό του Στέφενς, όποιος έρχεται από τον πάγκο ( Βούκιτς, Στοχ, Σαλπιγγίδης κτλ, ακόμα και ο νεαρός Κουλούρης) είναι για τον αντίπαλο πονοκέφαλος: αν μάλιστα ο αντίπαλος κλειστεί, είναι σχεδόν δεδομένο ότι ο φρέσκος κυνηγός θα του κάνει ζημιά.

Η περί ανατροπών παρατήρηση μπορεί να μοιάζει άστοχη ενόψει του ματς στο Καραϊσκάκη, αλλά μπορεί να είναι επίκαιρη στη γενικότερη συζήτηση περί πρόκρισης. Στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ δεν νομίζω ότι θα κατέβει με σχέδιο να κερδίσει με ανατροπή – άλλωστε κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατά παραγγελία. Για να προκριθεί, όμως, ίσως χρειαστεί στην Τούμπα να ανατρέψει ένα εις βάρος του σκορ στο πρώτο ματς. Αν βέβαια ηττηθεί.

Τρίτη φορά, άλλο παιχνίδι

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ παίζουν για τρίτη φορά φέτος όμως το αποψινό ματς δεν μοιάζει με τα προηγούμενα δυο σε τίποτα. Στο πρώτο μεταξύ τους ματςγια το πρωτάθλημα στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο τελειώνοντας ουσιαστικά και την υπόθεση «τίτλος»: η νίκη με 4-0 «σκότωσε» την οποία αυτοπεποίθηση του ΠΑΟΚ – ο Στέφενς δεν κατάφερε ποτέ να βάλει την ομάδα σε θέση να τον ακούσει. Στο δεύτερο ματς για το πρωτάθλημα, το πρόσφατο στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ έπαιξε με την ανοχή του Κάκου πολύ σκληρά και κέρδισε με 2-1 ένα Ολυμπιακό που, με το μυαλό στο Ολντ Τράφορντ, δεν κατάφερε να αμυνθεί σωστά.Αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ θα παίξει κλειστά, δεν θα ανοιχτεί όπως έκανε στο ματς του πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκη, θα παίξει με το χρόνο και τη μπάλα χωρίς να ξεχνά ότι υπάρχει ρεβάνς. Κυρίως ο ΠΑΟΚ πάει αυτή τη φορά στο γήπεδο με τη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα κόντρα στις κλειστές άμυνες.

Ισχύει αυτό; Φυσικά και ναι. Ο Ολυμπιακός στα τελευταία του ματς δυσκολεύτηκε επιθετικά, εντός έδρας, κόντρα σε ΠΑΟ, Πανθρακικό και Αρη, δεν κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα στην Τρίπολη, δεν είχε πολύ καθαρό μυαλό, παρά τη μεγάλη θέληση, ούτε και στο Ολντ Τράφορντ όταν η Μαν Γιου ταμπουρώθηκε. Η δυσκολία αυτή αποδίδεται συχνά στην έλλειψη του Μήτρογλου, αλλά πρόκειται για τη μισή αλήθεια. Μετράνε κατά τη γνώμη μου περισσότερο δυο άλλα στοιχεία: το πρώτο η φανερή έλλειψη ενέργειας στο παιγνίδι και το δεύτερο οι απουσίες παικτών όπως ο Ιμπαγάσα, ο Φουστέρ, ο Ολαϊτάν και ο Σαβιόλα που μίκρυναν τον πάγκο του Ολυμπιακού.

Μετά τη φυγή του Μήτρογλου, και τις προσθήκες το υ Πέρεζ και του Βαλντέζ, ο Μίτσελ βρήκε, με πολύ κόπο, δυο διαφορετικές γραμμές επίθεσης. Η μία ήταν αυτή στην οποία υπήρχε ο Τσόρι και οι τρεις γρήγοροι κυνηγοί (Κάμπελ – Πέρες – Ολαϊτάν): στην καλύτερη βραδιά της την είδαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη. Η δεύτερη, που μπορεί να ήταν και πιο ενδιαφέρουσα, πρόβλεπε την παρουσία του Ιμπαγάσα στα χαφ και του Σαβιόλα στη γραμμή της επίθεσης μαζί με τον Βαλντέζ.

Θυμάμαι πως μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση κόντρα στον Πλατανιά είχα γράψει ότι ειδικά ο Βαλντέζκαταλαβαίνει το ποδόσφαιρο του Σαβιόλα και του Ιμπαγάσα (αλλά και του Μασάδο) πιο πολύ από αυτό του Κάμπελ και του Τσόρι, που είναι σαφώς πιο ευρωπαϊκό και ότι σίγουρα το χαίρεται πιο πολύ από αυτό του Ολαϊτάν που είναι αφρικανικά αναρχοαυτόνομο! Σε εκείνο το ματς, αλλά και στο ματς με τον ΟΦΗ, στα λεπτά που βρέθηκαν ταυτόχρονα στο γήπεδο Ιμπαγάσα- Πέρες- Βαλντέζ και Μασάδο είδαμε συνεργασίες, κίνηση, και δημιουργία – ό,τι λείπει από τα τελευταία παιγνίδια.

Τι στερήθηκε ο Μίτσελ

Οι τραυματισμοί κυρίως στέρησαν από το Μίτσελ τη δυνατότητα να βασιστεί σε δυο διαφορετικές επιθέσεις. Η μία, που βασίζονταν στο τρίο Ολαϊτάν – Τσόρι – Κάμπελ, ήταν λειτουργικήόταν ο Τσόρι άπλωνε ωραία το ματς στο πλάι: ο Μίτσελ είχε σε αυτή την περίπτωση ως μόνο δίλημμα το αν θα παίξει ο Πέρεζ ή ο Φουστέρ. Η άλλη, η πιο λάτιν, με τον Ιμπαγάσα σε ρόλο οργανωτή και τέσσερις παίκτες (Βαλντέζ, Κάμπελ, Πέρες, Σαβιόλα ή Σέποβιτς) να πατάνε συνεχώς περιοχή και να περιμένουν τις πάσες του, είναι αυτή που μας έδωσε τα τελευταία καλά επιθετικά ματς του Ολυμπιακού (με Πλατανιά, ΟΦΗ κτλ). Η πρώτη χάλασε όταν χάθηκε ο Ολαϊτάν: δεν υπάρχει άλλος με τα στοιχεία του. Η δεύτερη όταν τραυματίστηκαν Ιμπαγάσα και Σαβιόλα: άλλοι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Ο ΠΑΟΚ την Τετάρτη το βράδυ έχει μια απλή σχετικά αποστολή: πρέπει να περιμένει σωστά και να αξιοποιήσει την παρουσία του Λούκας και του Στοχ, κυρίως. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς πιο δύσκολο να κάνει μετά από καιρό ένα εξαιρετικό επιθετικό παιγνίδι: το χαλάρωμα μετά την κατάκτηση του τίτλου και τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ και οι απουσίες πολλών επιθετικών τον έχουν αποσυντονίσει. Το κίνητρο του είναι βέβαια μεγάλο, αλλά δεν ξέρω αν αυτό αρκεί.

Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι ο Σαβιόλα, ο Τσόρι, ο Φουστέρ, ο κάπως αγχώδης τελευταία Μασάδο, αλλά αν ήμουν ο Μίτσελ θα πόνταρα σε αυτό το ματς περισσότερο στη λάτιν χημεία αυτών, παρά στα ελληνόπουλα που ξέρουν – και καλά-τη δυσκολία του ματς: τα ελληνόπουλα κάτι μου λέει πως θ αρχίσουν τις κοκορομαχίες με το Τζαβέλα – ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερη υποχρέωση από τον ΠΑΟΚ να παίξει ποδόσφαιρο. Αλλιώς η εξέδρα θα χαρεί με τις μαγκιές και ο ΠΑΟΚ θα έχει τον πρώτο λόγο και για να κάνει τις μαγκιές του κι αυτός στην Τούμπα, αλλά κυρίως για να προκριθεί…