Κανείς ποτέ δεν θα γράψει για αυτούς ότι ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο ή ότι είναι ιδιοφυίες γιατί παρκάρουν δυο λεωφορεία μπροστά στην εστία. Κι όμως τόσο ο Ζορζε Ζεσούς, προπονητής της Μπενφίκα, όσο και ο Γιουνάι Εμερι, προπονητής της Σεβίλλης, αν κερδίσουν τον τελικό του Γιουρόπα λιγκ θα έχουν κάνει αξιοσημείωτα κατορθώματα – σχεδόν μοναδικά.

Ο πρώτος γιατί θα έχει κάνει ένα από τα θεαματικότεραcomebackτης ιστορίας μετά το περσινό καταραμένο φινάλε της σεζόν όταν έχασε με την Μπενφίκα τρεις τίτλους σε μια εβδομάδα. Ο δεύτερος γιατί θα έχει οδηγήσει σε μια υπέρβαση την εφετινή Σεβίλλη, βάζοντας τις βάσεις για μια δεύτερη προσωπική μεγάλη καριέρα μετά την καταστροφή της πρώτης.

Ο Ζεσούς και ο Εμερι μοιάζουν σε πολλά. Και οι δυο υπήρξαν μέτριοι ποδοσφαιριστές και στην περίπτωσή τους το «μέτριος» είναι επιεικής χαρακτηρισμός. Ο Πορτογάλος, που έπαιζε κάτι σαν μέσα δεξιά, υπήρξε ο ορισμός του γυρολόγου: στα δεκαπέντε χρόνια της καριέρας του άλλαξε δεκαπέντε ομάδες χωρίς να στεριώσει για δεύτερη φορά σε καμία και το σπουδαιότερο κατόρθωμα του ήταν ότι υπήρξε αναπληρωματικός στη Σπόρτινγκ.

Ο αριστεροπόδαρος Βάσκος από τη στιγμή που δεν στέριωσε στη Ρεάλ Σοσιεδάδ που τον ανέδειξε, έκανε καριέρα κυρίως στη Β΄ Εθνική της Ισπανίας, σε ομάδες που λέγονται Λεγκανιές, Ρασίνγκ Φερόλ ή έχουν διάσημα αλλά άσχετα με το ποδόσφαιρο ονόματα (Τολέδο, Λόρκα).

Φτιάχτηκαν από τη δουλειά τους

Από τις ποδοσφαιρικές καριέρες τους καταλαβαίνεις ότι όταν αποφάσισαν να κάνουν τη δουλειά του προπονητή κανείς δεν επένδυσε στον ενθουσιασμό που θα μπορούσε να προκαλέσει το όνομά τους και κανείς δεν τους χαρίστηκε. Ο Εμερι ξεκίνησε σαν παίκτης – προπονητής για μια χρονιά στη Λόρκα: έμεινε τελικά τέσσερεις κι εκεί έχτισε το όνομά του κερδίζοντας κατηγορίες. Ο Zεσούς, πριν φτάσει στη Μπενφίκα το 2009, πέρασε από καμιά δεκαριά ομάδες κερδίζοντας ανόδους και βγάζοντας παίκτες.

Και οι δυο στο ραντεβού με την επιτυχία έφτασαν με κόπο και ιδρώτα. Κανείς δεν τους ντάντεψε και δεν τους κανάκεψε. Στην αντίληψή τους για το ποδόσφαιρο έχουν πολλές διαφορές, σε ένα πράγμα όμως μοιάζουν: και οι δυο δεν τα παρατάνε ποτέ, ό,τι και να τους τύχει.

Η ιστορία του Zεσούς είναι γνωστή: κέρδισε το 2010 ένα πρωτάθλημα αμέσως με την Μπενφίκα σπάζοντας το σερί της Πόρτο, κατόρθωμα που του χάρισε τη στήριξη της διοίκησης και την αναγνώριση των οπαδών. Και τα δυο τα χρειάστηκε πέρυσι: έχασε τρεις τίτλους σε μια εβδομάδα (πρωτάθλημα, Γιουρόπα λιγκ και κύπελλο) όμως κανείς δεν τον πείραξε. Η περίπτωση του Εμερι είναι λιγότερο γνωστή: την τριετία 2008-11 έβγαλε δυο φορές στο Τσάμπιονς λίγκ την Βαλένθια και επέτρεψε στο σύλλογο να γλυτώσει τη χρεοκοπία.

Οι πωλήσεις του Βίγια (στη Μπαρτσελόνα), του Νταβίντ Σίλβα (στη Μάντσεστερ Σίτυ) και του Χουάν Μάτα (στην Τσέλσι) βοήθησαν το σύλλογο να βάλει στα ταμείο του πάνω από 80 εκατ ευρώ και χάρισαν στον Εμερι ένα είδος παγκόσμιας αναγνώρισης: όταν έφυγε από τη Βαλένθια η Σπάρτακ Μόσχας τον έκανε ένα από τους πιο ακριβοπληρωμένους προπονητές στην Ευρώπη. Μπορεί να μην είχε κερδίσει τίτλους, όμως τα κατορθώματα του στη Βαλένθια τα ζήλευαν όλοι: όπως φυσικά και το επιθετικό, παραγωγικό, εξαιρετικό ποδόσφαιρο που η ομάδα του έπαιζε.

Ο χαρακτήρας και η ανθεκτικότητα

Ωστόσο ακριβώς όπως και στην περίπτωση του Ζεσούς, έτσι και στην ιστορία του Εμερι δεν είναι το βιογραφικό του αυτό που συναρπάζει: είναι ο χαρακτήρας και η ανθεκτικότητα του. Ο Εμερι έφυγε από τη Ρωσία κυνηγημένος μετά από μια ήττα από την Ντιναμό Μόσχας με 1-5, αλλά επειδή είναι ψημένος στα δύσκολα ξανασηκώθηκε: παρέλαβε τη Σεβίλλη από το Μίτσελ χαμηλά στη βαθμολογία, και μετά από ενάμιση χρόνο την οδήγησε στον τελικό του Τορίνο, αν και δεν συγκαταλέγονταν μεταξύ των φαβορί.

Και οι δυο ομάδες που παίζουν την Τετάρτη του βράδυ στην Αρένα της Γιούβε έχουν πολύ από το χαρακτήρα των προπονητών τους: η Μπενφίκα έχει την ηρεμία και την ψυχραιμία του Χεσούς και η Σεβίλλη την ανθεκτικότητα του Εμερι. Η μία είναι μια ομάδα που ξεπερνά τα πάντα βασιζόμενη στο παιγνίδι της και η άλλη για να φτάσει στον τελικό του Τορίνο έπρεπε να αποδείξει ότι είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει: απέκλεισε τη συμπολίτισσα Μπέτις έχοντας χάσει με 0-2 στην έδρα της το πρώτο ματς και αφού έριξε μια τεσσάρα στην Πόρτο, πήρε την πρόκριση από τη Βαλένθια με ένα γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο! Οι ομάδες δεν είναι όμοιες – ίσα ίσα.

Η Μπενφίκα χάρη στην ψυχραιμία του προπονητή της, που τα έχει δει όλα και όλα τα περιμένει, είναι μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές ομάδες που μπορεί να παίξει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Κόντρα στην Τότεναμ, αλλά και κόντρα στον ΠΑΟΚ, στην Αντερλεχτ και κόντρα στον Ολυμπιακό στην Αθήνα, έδειξε πόσο καλά μπορεί να κάνει κατοχή μπάλας – γράφοντας στο κοντέρ επιδώσεις της τάξης του 65- 70% που θα ζήλευε και η Μπάρτσελόνα!

Απίστευτο ρεκόρ

Στην Πορτογαλία, χάρη στην ικανότητα της σε αυτό, έκανε φέτος ένα απίστευτο ρεκόρ: για ένα τρίμηνο (από το Δεκέμβριο μέχρι το Φεβρουάριο) είχε δεχτεί στο πρωτάθλημα ελάχιστα σουτ και για ένα μεγάλο σερί αγώνων μόνο ένα γκολ! Με την ίδια ευκολία έπαιξε κατενάτσιο κόντρα στη Γιούβε στο Τορίνο και άμυνα και αντεπιθέσεις στο πρώτο ματς με την Κυρία στη Λισαβόνα. Μπορεί να παίξει με τρεις κυνηγούς και με ένα κυνηγό, μπορεί να σηκώσει τη μπάλα ψάχνοντας τον Καρντόσο, αλλά και να παίξει με σπόντες για το Λίμα ή όποιον άλλο. Παρόλο που έχασε το Μάτιτς, που επέστρεψε στην Τσέλσι, δεν έχασε τίποτα σε σκληρότητα – ίσως γιατί το υπέροχο αμυντικό της δίδυμο (Λουιζάο – Γκαράι) είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη.

Η Σεβίλλη από την άλλη έχει λιγότερη ποιότητα, αλλά μεγαλύτερη επιμονή. Στο Γιουρόπα Λιγκ βρέθηκε εξαιτίας της τιμωρίας της Μάλαγα από τηνUEFAγια παραβάσεις τουFinancialFairPlay, αλλά και γιατί η Ράγιο Βαγεκάνο δεν πήρε πιστοποιητικό: στην Ισπανία της κρίσης αυτά συμβαίνουν.

Όμως την τύχη της την αξιοποίησε: η πεισματάρα ομάδα του Εμερι παίζει πολύ καλά στην επίθεση, δεν παρατάει τίποτα, και φτάνει μετά από επτά χρόνια στον τελικό του Γιουρόπα λιγκ έχοντας το ένα τέταρτο της μπάτζετ της ομάδας που κάπς`;1οτε κέρδισε δυο Γιουρόπα έχοντας όμως αστέρια που λέγονταν Λουίς Φαμπιάνο, Κανουτέ, Σαβιόλα, Χεσους Νάβας, Αντριάνο, Εσκουντέ κτλ.

Εκείνη η τρομερή ομάδα του Χουάντε Ράμος δεν ξεπέρασε ποτέ το σοκ του θανάτου του αρχηγού Πουέρτα και παρήκμασε την ώρα που φαίνονταν έτοιμη για πολλά περισσότερα. Η σημερινή Σεβίλλη δεν έχει τους μεγάλους σταρ: οι καλύτεροι είναι ο Μπάκα, ο Μαρίν, ο αρχηγός Ράκιτιτς, ο Κέβιν Γκαμέιρο, ο σκληρός Κόκε, ο Μπιά: όλοι στην αναζήτηση μιας μεγάλης μεταγραφής.

Η Μπενφίκα είναι φαβορί: θα χει κόντρα τους οικοδεσπότες Ιταλούς τους οποίους το πάρτι χάλασε, αλλά είναι μια από τις καλύτερες ομάδες της σεζόν και η μοίρα της χρωστά το τρόπαιο. Αλλά η εφτάψυχη φέτος Σεβίλλη είναι κακό συναπάντημα…