Με την τροπή που έχει πάρει η φετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ περιμένει απλά το τέλος της regular season στην EuroLeague για να περιοριστούν τα προβλήματά του, για να πάψει να βυθίζεται καθημερινά σε ψυχολογικό επίπεδο. Μόνο που βραδιές σαν κι αυτή που έζησαν οι πράσινοι απέναντι στη Ζάλγκιρις αρκούν για να αυξήσουν τον προβληματισμό και την εσωτερική ενόχληση.

Όχι τόσο γιατί χάνεται ένας στόχος, όσο επειδή η γενικότερη κατάσταση δεν παρουσιάζει την παραμικρή ουσιαστική βελτίωση.

Το πρόβλημα που υφίσταται πλέον με τη διαχείριση της ζημιάς στους αγώνες της EuroLeague αποτυπώθηκε από τα λόγια του Χάουαρντ Σαντ Ρος, λίγη ώρα μετά το φινάλε του αγώνα με τη Ζάλγκιρις. Ο 31χρονος γκαρντ/φόργουορντ μίλησε για θέμα ενότητας ("αισθάνομαι ότι είναι θέμα ενότητας"), για έλλειψη αντίληψης πολλών νέων παικτών περί αυτών που απαιτούνται για να επιβιώσει κάποιος στη διοργάνωση ("πολλοί νέοι παίκτες δεν έχουν ακόμη την ιδέα τι χρειάζεται για να είσαι σε αυτό το επίπεδο"), για εσωτερικά προβλήματα στη διαχείριση ("κάποιος έχει πρόβλημα με το πώς τρέχουμε την επίθεση και την άμυνα, κάποιος άλλος γιατί δεν μιλάμε στην άμυνα").

Συνολικά, εξέφρασε μια εικόνα που μέχρι πρότινος δεν είχε εμφανιστεί -τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αυτή της γενικότερης απογοήτευσης για την πορεία των πραγμάτων.

Είναι άδικη και απροσδόκητη μια τέτοια προσέγγιση; Ρητορικό το ερώτημα όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ, των 18 ηττών σε 25 αγώνες στην EuroLeague. Το ένα φέρνει το άλλο όταν οι δύσκολες βραδιές αποτελούν τον κανόνα της καθημερινότητας. Όσο επαγγελματίας κι αν είναι ο αθλητής άλλωστε, όσο κι αν προσπαθεί να διαχωρίσει τις καταστάσεις, παραμένει ένας ανθρώπινος οργανισμός, που επηρεάζεται από τα αποτελέσματα.

Γι αυτό κιόλας, υπάρχουν φορές που οφείλεις να κατανοήσεις την απογοήτευση του άλλου και την (πρόσκαιρη) αδυναμία να τη διαχειριστεί. Όπως συνέβη δηλαδή στο παιχνίδι με τη Ζάλγκιρις, εκεί όπου το τριφύλλι κατέρρευσε απόλυτα μετά το απογοητευτικό πρώτο δεκάλεπτο. Ή αν προτιμάται, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο παραμικρό λιθουανικό χτύπημα.

Δεν χρειαζόταν η στατιστική για να περιγράψει τη διαφορά απόδοσης ή να καταδείξει πως ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ είχε μεγάλα προβλήματα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Ο πιο (μπασκετικά) αδαής μπορούσε να διαπιστώσει την ψυχοσύνθεση αρκετών παικτών από τη γλώσσα του σώματός τους.

Τα χίλια κακά της μοίρας του

Μέσα σε όλο αυτό λοιπόν, προκύπτουν κι οι τραυματισμοί. Το πρόβλημα του Ιωάννη Παπαπέτρου, η θλάση του Στέφαν Γιόβιτς, οι ενοχλήσεις του Οκάρο Γουάιτ. Το ένα φέρνει το άλλο, ως συγκοινωνούντα δοχεία, και επιτείνει τη δυσφορία και την απογοήτευση. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει κάποιο αποκούμπι, μια αφορμή για να προσφέρει αισιοδοξία κι ένα κίνητρο για την επόμενη προπόνηση, για τον επόμενο αγώνα.

Όταν λοιπόν μια ομάδα -με δεδομένα προβλήματα ποιότητας και την ανάγκη να δουλεύει σε καθημερινή βάση παραπάνω από τον ανταγωνισμό για να μπορέσει να μικρύνει την ψαλίδα- δεν μπορεί να προπονηθεί ούτε στο ελάχιστο, η κατάρρευση μοιάζει αναπόφευκτη. Παρένθεση. Για να μπορέσει να κάνει μια υποτυπώδη (sic) προπόνηση την παραμονή του αγώνα με τη Ζάλγκιρις, ο Δημήτρης Πρίφτης χρειάστηκε να "ανεβάσει" στην πρώτη ομάδα τον Σανέλ Μπαλά - Καγιού από το εφηβικό. Κλείνει η παρένθεση.

Στο φινάλε όμως, όσο άδοξα κι αν ολοκληρωθεί η φετινή αγωνιστική περίοδος, όσο άσχημα κι αν γραφτεί ο επίλογος, μοιάζει άδικο να εκμηδενιστούν τα πάντα, να θεωρηθούν όλοι ανεπαρκείς και να οδηγηθούν στην έξοδο από το ΟΑΚΑ.

Γιατί μπορεί το μαύρο (ασορτί με τις εμφανίσεις που φόρεσαν οι παίκτες το βράδυ της Τρίτης 1 Μαρτίου) να είναι το χρώμα που κυριαρχεί στα περισσότερα βράδια στην EuroLeague, δεν καλύπτει όμως τα πάντα. Υπάρχουν οι άνθρωποι στο εσωτερικό του οργανισμού για να πατήσουν το restart και να επαναπροσδιορίσουν την καθημερινότητα του συλλόγου.

Όχι με την ψευδαίσθηση πως την επόμενη σεζόν, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ θα διεκδικεί την πρόκριση στο Final Four, αλλά με την πίστη πως -ακόμη κι έτσι, με έσοδα/έξοδα- θα παρουσιάσει μια εικόνα που θα συνάδει περισσότερο με το βάρος της φανέλας και την κληρονομιά που έχουν δημιουργήσει αυτοί που τώρα -κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες- βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και παλεύουν.