Η ιστορία είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά για δυόμιση περιόδους στη Βιτόρια. Ή, αν προτιμάτε, για κάτι λιγότερο από σαράντα λεπτά, χάρη στη μεγάλη εμφάνιση του Κέντρικ Ναν και τα τρίποντα του Κώστα Σλούκα. Αυτή τη φορά όμως, ο Παναθηναϊκός AKTOR από θύτης (στο Μονακό) έγινε θύμα (στη Βιτόρια) κι έχασε ένα παιχνίδι που ήταν δικό του, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια.

Το +17 (31-48 στο 25') έκανε φτερά. Φρόντισε κι ο ίδιος βέβαια να δώσει την αφορμή που έψαχνε η Μπασκόνια για να ανασάνει και να πιστέψει στο -μέχρις εκείνο το σημείο- θαύμα. Η κυνικότητα στην άμυνα και τα χέρια (είχαν δημιουργήσει ένα δάσος στο μισό γήπεδο) έδωσαν τη θέση τους στη χαλαρότητα. Γι αυτό κιόλας, η Μπασκόνια βρήκε περιφερειακά σουτ με προϋποθέσεις, που απαγορεύονταν ως ένα σημείο.

Δεν είναι περίεργο το 25% που είχε η Μπασκόνια στο τρίποντο μέχρι το 30' (ή 5/20, αν προτιμάτε). Ήταν απολύτως φυσιολογικό κι οφειλόταν στο είδος των σουτ που βρήκε η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Πάνω σε άμυνα, με χέρι στην μπάλα, υπό κακές προϋποθέσεις.

Από το πουθενά όμως, έδωσε ανοιχτά σουτ στον Βάνια Μαρίνκοβιτς με αποτέλεσμα η Fernando Buesa Arena να ανάψει την σπίθα και αυτή να μετατραπεί σε φωτιά στη συνέχεια χάρη στα κατορθώματα του Τσίμα Μονέκε. Για να γράψει τον επίλογο ο Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ σχεδόν με την εκπνοή.

Ο καλύτερος της χρονιάς

Αν κόψουμε (sic) το παιχνίδι σε δύο κομμάτια (από το 1' μέχρι το 25' κι από το 25' μέχρι το 40'), τότε δίχως αμφιβολία ο Παναθηναϊκός AKTOR του πρώτου ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει φέτος. Τουλάχιστον στο πίσω μέρος του παρκέ, εκεί όπου μετέτρεψε την Μπασκόνια των 80+ πόντων ανά αγώνα σε ένα προβληματικό επιθετικό σύνολο.

Το "26" που καταγράφηκε ως παθητικός στο ημίχρονο ήταν αποτέλεσμα της ενέργειας και της κυνικότητας που είχαν οι πράσινοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών) σε ένα διάστημα, όπου -εκτός όλων των άλλων- χρειάστηκε να διαχειριστούν την φθορά των βασικών ψηλών τους (Ντίνος Μήτογλου, Ματιάς Λεσόρ) με φάουλ.

Επί της ουσίας, η παρουσία του Κώστα Αντετοκούνμπο (υποδειγματική εμφάνιση από τον πάγκο με μοναδικό ψεγάδι, γι ακόμη μια φορά, τις χαμένες βολές) έδωσε στον Εργκίν Αταμάν αυτό που χρειαζόταν για να κερδίσει χρόνο. Εν αντιθέσει με ό,τι έκαναν δηλαδή ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Όλεγκ Μπαλτσερόφσκι, που δεν έδωσαν κάτι ουσιαστικό.

Το άσπρο έγινε μαύρο

Από εκεί και πέρα, η ιστορία ήταν διαφορετική παρά τις προσπάθειες του Κέντρικ Ναν και τα μεγάλα σουτ του Κώστα Σλούκα. Πολύ απλά γιατί ο ρυθμός που είχε το παιχνίδι στην τελευταία περίοδο ήταν πολύ πιο κοντά στα... γούστα της Μπασκόνια. Γι αυτό κιόλας η παραγωγικότητα ανέβηκε αρκετά, γι αυτό κι ο Παναθηναϊκός AKTOR έμοιαζε μονότονος από ένα σημείο κι έπειτα, δίνοντας τη μία μετά από την άλλη τις ευθύνες στον Κέντρικ Ναν.

Η διαχείριση του πόνου

Με το επόμενο παιχνίδι να ακολουθεί εντός 48 ωρών, η έννοια της διαχείρισης αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Πολύ απλά γιατί αν ο Παναθηναϊκός AKTOR επιστρέψει στην Αθήνα, τα ξημερώματα του Σαββάτου 6 Ιανουαρίου με το 1/2 στις αποσκευές του, όλα θα έχουν κυλήσει ομαλώς.

Αν όμως συμβεί το... απευκταίο, τότε το συναπάντημα με Αναντολού Εφές και Μονακό την επόμενη (διαβολο)βδομάδα θα συνοδεύεται από αρκετή πίεση, για να διατηρηθεί στα υψηλά πατώματα της κατάταξης.

Κι επειδή πλέον επτά (!) ομάδες είναι στην ίδια κατάσταση (10 νίκες, 8 ήττες) κάθε παιχνίδι αποκτά όλο και μεγαλύτερη αξία. Κάθε σουτ που μπαίνει ή χάνεται, αξίζει και... κοστίζει πολλά. Τόσο ψυχολογικά όσο και βαθμολογικά.