Αδούλευτος ο Ολυμπιακός
Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για την εικόνα του Ολυμπιακού στα φιλικά παιχνίδια. Ταυτόχρονα ζητάει ταπεινά συγνώμη από την Πητ Παπαδάκο, για τους συναδέλφους του, που μπαίνουν στα χωράφια του, και του τρώνε το ψωμί.
Ο Aνδρέας Παπανδρέου, έλεγε, “δεν διαβάζω ποτέ εφημερίδες”. Η μοναδική αλήθεια απ΄όλα όσα γράφουν είναι η ημερομηνία. Έστω και καθ υπερβολή δεν μπορείς να πεις, ότι είχε άδικο. Δεν είναι όμως, μόνο στη πολιτική που εύκολα μπορεί να γίνει το άσπρο μαύρο. Το ίδιο συμβαίνει και στον αθλητισμό. Στο ποδόσφαιρο. Κι αφού συμβαίνει σε καθημερινή βάση, δεν έχω κι εγώ πρόβλημα να το γράψω για ακόμα μια φορά: “Άλλο ματς βλέπεις στην τηλεόραση, άλλο ματς μεταδίδει ο εκφωνιτής, κι άλλο ματς διαβάζεις την άλλη μέρα το πρωϊ στις εφημερίδες”.
Αν δεχτούμε αυτά που γράφει ο Τύπος, οι Ολυμπιακοί πρέπει να πετάνε στα ουράνια. Στο πρώτο ημίχρονο με την Άντερλεχτ, Κάμπελ, Τσόρι, Βάις και Σαβιόλα, ήταν τα τέσσερα αστέρια που έβγαζαν φωτιές.
Στη τελευταία μισή ώρα με την Βαλένθια το φανταστικό τετράγωνο, αποτελούσαν οι Ολαϊτάν, Μασάντο, Φουστέρ και Φετφατζίδης. Κι αν προσθέσουμε και τον Μήτρογλου, για τον οποίο είχε ήδη γραφτεί και όχι σε οπαδική εφημερίδα μάλιστα. ότι φέτος θα βάλει πενήντα γκολ, τα αστέρια στην επιθετική γραμμή του Ολυμπιακού, είναι εννιά.
Έτσι πάει. Ο αναγνώστης δεν δίνει τα ωραία του λεφτά για να διαβάσει γκρίνια και μιζέρια. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, ο δημοσιογράφος χορεύει σαν την αρκούδα στο παζάρι σε αυτή ακριβώς τη λογική. Ο Ολυμπιακός στα πρώτα 45 λεπτά στο Μεστάγια, δεν βλεπότανε με τίποτα.
Έκανε εννιά αλλαγές (η Βαλένθια)
Πονάγανε τα μυαλά σου, από το θέαμα για να θυμηθούμε και τα καρντάσια τους ΠΑΟΚτζήδες. Πράγματι προς το τέλος του ματς η εικόνα του βελτιώθηκε. Οι ρεζέρβες έδειξαν μεγαλύτερη διάθεση. Υπάρχει όμως μια σημαντική παράμετρος: Η Βαλένθια με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου έκανε εννιά αλλαγές.
Κι αν συνυπολογίσουμε και τον Μπερνάτ που είχε ήδη αντικατασταθεί στο 38′ λόγω τραυματισμού, μιλάμε για αμιγή αναπληρωματική ομάδα. Αν το γεγονός ότι οι ρεζέρβες του Ολυμπιακού πίεσαν τις ρεζέρβες της Βαλένθια στο τελευταίο τέταρτο μείωσαν το σκορ κι απείλησαν με ισοφάριση είναι για να πετάνε κάποιοι την σκούφια τους, δικαίωμα τους.
Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε, στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός, αν εξαιρεθούν κάποια προβληματάκια, στην αμυντική λειτουργία κι αποκτηθεί κι ο αμυντικός χαφ που λείπει, γίνεται ομαδάρα. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα και τόσο απλά. Και δεν είναι μόνο οτι ο Τύπος διαλέγει με ευκολία τα καλά διαστήματα του Ολυμπιακού, και ξεχνάει με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία τα διαστήματα κακής απόδοσης.
Ο Ολυμπιακός, όταν ήταν κακός και με την Άντερλεχτ και με την Βαλένθια, (όπως και στο φιλικό με την Λίβερπουλ στο Άνφιλντ) ήταν κακός στο σύνολο του. ‘Όχι μόνο αμυντικά. Μπροστά πράγματι ποδοσφαιριστές με ταλέντο. Πού είτε μεμονωμένα, είτε αν συνδυαστούν μεταξύ τους, μπορούν να βγάλουν φάσεις.
Και κάποιες φορές τις βγάζουν. Ο Ολυμπιακός όμως, όπως έγραψε κι ο Φιλέρης δεν είναι ακόμα ομάδα. Δεν έχει πλάνο. Δεν έχει σχέδιο. Κι αυτό αφορά την συνολική λειτουργία της ομάδας που δείχνει αδούλευτη. Όχι μόνο την αμυντική.
Πίσω δεν κάνει τίποτε
Κι ο τελευταίος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, ξέρει ότι η άμυνα είναι το πλέον εύκολο κομμάτι. Διδάσκεται. Και από εκεί ξεκινάνε όλοι οι προπονητές. Το επιθετικό κομμάτι που πέρα από το ταλέντο θέλει σχέδιο και αυτοματισμούς, θέλει χρόνο. Στον Ολυμπιακό του Μίτσελ που βλέπουμε παρατηρείται το παράδοξο, η ομάδα κάτι να κάνει μπροστά και να μην γίνει τίποτα πίσω.
Κι εννοείται βέβαια, ότι όλη αυτή η συζήτηση έχει να κάνει με το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όχι για τη Σούπερλίγκ. Το να λέμε λοιπόν τον αυτονόητο, ότι ο Ολυμπιακός, έχει υλικό που μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο, δεν λέει τίποτα. Οφείλουμε λοιπόν να πούμε αυτό που βλέπουμε σήμερα: Ότι ο Ολυμπιακός είναι και ανέτοιμος και αδούλευτος.
Το αν βελτιωθεί και πόσο θα φανεί στη πορεία. Το να το προβλέψουμε από τώρα, είναι ανφέρ, αυτή είναι η δουλειά του Πητ Παπαδάκου. ‘Οχι των δημοσιογράφων.