Πέρασε μια βδομάδα μετά την "απόφαση" (Νο2 - έστω) και ακόμη ο μπασκετικός κόσμος δεν έχει συνέλθει από το ταρακούνημα. Ο LeBron James επέστρεψε σπίτι του και πλέον το ΝΒΑ θα είναι τελείως, μα τελείως διαφορετικό. Όπως, δηλαδή κι ο ίδιος ο "Βασιλιάς". Ήταν το Big Bang στην ιστορία των σπορ.

"Ο κόσμος άλλαξε. Από άκρη σε άκρη"

Η φράση ανήκει στον προπονητή των Cavs, τον David Blatt, -κάτοχο του βραβείου "πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο"- που έκανε το καλοκαίρι το μεγάλο βήμα στο ΝΒΑ για να βρει στο δρόμο του τον καλύτερο παίκτη του πλανήτη, αλλάζοντας τελείως το νόημα της φράσης "η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί..."

Ναι, οι Cavs έχουν αλλάξει. Από τις δύο σεζόν που είχαν την πρώτη θέση στην Ανατολή και έκαναν 66 και 61 νίκες, κατέληξαν στον πάτο της Central και της Conference. Στην πρώτη μετά-LeBron σεζόν τερμάτισαν στην 15η θέση από τις 16 της Ανατολής, με 19 μόλις νίκες. Και ο κατήφορος συνεχίστηκε παρά το πολύ υψηλά ντραφτ πικ (Irving, Bennet): 13η θέση και 21 νίκες το 2012, 13η και 24 νίκες το 2013, 10η και 33 νίκες πέρσι.

Με άλλα λόγια: τις τρεις σεζόν μετά την αποχώρηση του James οι Cavaliers νίκησαν λιγότερα παιχνίδια (64) από ότι είχαν κερδίσει την χρονιά που φορούσε ακόμη το Νο23. Και ξαφνικά μέσα σε ένα απόγευμα από σάκος του μποξ γίνονται το πρώτο φαβορί στην περιφέρεια, έχοντας νέο προπονητή, τον απόλυτο παίκτη στην ομάδα τους και ένα ακόμη Νο1 πικ, τον Andrew Wiggins.

Τα κρυφά χαρτιά που κρατούν στα χέρια τους οι Cavs έχουν να κάνουν με τους παίκτες που μπορούν να ανταλλάξουν, όπως για παράδειγμα τον Anthony Bennet, το Νο1 του περσινού ντραφτ που μετά την απογοητευτική του χρονιά δείχνει έτοιμος για την ανάκαμψη στο Summer League του Las Vegas, ή ακόμη καλύτερα τον Andrew Wiggins, το Νο1 του φετινού ντραφτ. Δεν θα είναι καθόλου περίεργο το Cleveland να στείλει για ανταλλαγή τον έναν ή και τους δύο, προκειμένου να προσθέσει έναν ακόμη σούπερ-σταρ, όπως μαρτυρούν τα δημοσιεύματα που στέλνουν τον Wiggins στη Minesota αντί του Kevin Love.

Τα ονόματα δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαία ότι ο LeBron στην ανακοίνωση της επιστροφής του στο Sports Illustrated (που θα έπρεπε να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια ή έστω να εκθέτεται σε μουσεία) αναφέρεται στον Irving, στον Thompson, στον Dion Waiters και στον Anderson Varejao. Δεν λέει κουβέντα για τον Bennet, ή τον Wiggins. Έπαιξαν και έχασαν.

ΟΚ, οι Cavs άλλαξαν. Το ίδιο και οι Heat. O Wade είπε με νόημα " ότι εγώ δεν φεύγω" κι όχι απλά ότι "μένω", ο Bosh ψαξε να φύγει, αλλά έμεινε, ο Deng έρχεται και ο Pat Riley ψάχνει να βρει τον τρόπο να κρατήσει την ομάδα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Την ίδια ώρα οι υπόλοιπες ομάδες, όσες κυνήγησαν τον "King" ψάχνουν να βρουν τον καλύτερο τρόπο για να καλύψουν την τρύπα στο ρόστερ και στο salary cap, ενώ οι άλλες αναζητούν τη φόρμουλα για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις.

Με μια CarMELO-δραματική κίνηση o Anthony ξεκαθάρισε στον κόσμο ότι θα μείνει στους Knicks, διότι "είναι η πόλη του και είναι η καρδιά του" (My City, My Heart), εξίσου εμφατικά όπως και οι δηλώσεις του Dwayne Wade. Ναι, η απόφαση του LeBron προσθέτει ένα ακόμη κεφάλαιο στο εγχειρίδιο των επίδοξων mega super-star, σχετικά με τις αποφάσεις ζωής, αγωνιστικά και επιχειρηματικά. Δεν το είπε έτσι ακριβώς, αλλά το εννοούσε... Τέσσερα χρόνια, τέσσερις τελικούς και δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή, ο "King" ίσως θα προτιμούσε να είχε ακολουθήσει το δρόμο του Kobe Bryant, του Magic Johnson, του Dirk Nowitzki, του Tim Duncan.

Οι σταρ, οπότε, μένουν στο σπίτι τους (όπως ο Nowitzki) και κάνουν θυσίες. Κόβουν τις προσωπικές τους απολαβές για να μπορέσουν να χτυπήσουν τους Cavs, τους Spurs και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που παλεύουν για τον τίτλο. Και στο ΝΒΑ επικρατεί ένας μικρός αναβρασμός με τους GM εν μέσω Summer League στο Las Vegas να προσπαθούν να βρουν τους καλύτερους συνδυασμούς για να δημιουργήσουν συνθήκες "Big Three" ή έστω να μιμηθούν το μοντέλο των San Antonio Spurs.

Την ίδια ώρα οι Cavaliers, με την ευγενική χορηγία των Miami Heat, χτίζουν την ομάδα γύρω από τον "Βασιλιά". Όπως δήλωσε και στη συνέντευξη του στο Grantland ο David Blatt, θα πάρει από τις αμμουδιές της Φλόριντα πολλά από τα στοιχεία του παιχνιδιού του Eric Spoelstra για να διώξει τα σύννεφα πάνω από τον ουρανό του Ohio. Όπως τη συνταγή του "LeBron playing the 4" και την θεμελίωση του spacing της ομάδας ,υποστηρίζοντας την παρουσία του συγκεκριμένου παίκτη με πολλούς καλούς σουτέρ. Στο Miami δίπλα στον LeBron έπαιζαν παίκτες όπως ο Chalmers, o Allen, ο Battier, ο Miller, o Rashard Lewis, ο James Jones, σουτέρ δηλαδή που μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο και να δημιουργήσουν το χώρο για να δράσει ο "LJ" είτε με φάσεις 1on1, είτε με pick-n-roll, είτε παίζοντας με πλάτη στο καλάθι.

Τρανή απόδειξη; Το γεγονός ότι η πρώτη μεταγραφική κίνηση μετά την "απόφαση" ήταν η ανακοίνωση της απόκτησης του σεσημασμένου Mike Miller, του σουτέρ που βάζει τρίποντα ακόμη και με ένα παπούτσι.

Μην το δοκιμάσετε αυτό στο σπίτι

Οι ερωτήσεις τριβέλιζαν τα σχέδια του Blatt για την ερχόμενη περίοδο. Ποιος θα έχει το ρόλο του Battier; Ποιος θα ανοίγει τις άμυνες με το σουτ από τη θέση "4"; Ο πρώην προπονητής της Μακάμπι, ωστόσο, έλεγε "είμαι εδώ για να βρω λύσεις" και εννοούσε ότι "αφήστε με να ξέρω καλύτερα". Δεν ανησυχεί. Ο David αυτή τη φορά θα βρει τον Γολιάθ(LeBron) στην ίδια γωνία του ρινγκ. Έχοντας στην ομάδα του τον παίκτη που κάνει τα πάντα, η δουλειά του δεν είναι δα και τόσο δύσκολη.

Το μεγαλύτερο τρέξιμο, πέρα από τον GM, τον έχει η ομάδα του μάρκετινγκ. Η πόλη του Cleveland ετοιμάζεται να εξαργυρώσει το "λόττο" που έπεσε στα χέρια της, κάνοντας σχέδια για το πως θα ορθοποδήσει η οικονομία. Από κοντά και οι διάφορες εταιρίες που τρίβουν ήδη τα χέρια τους στο ενδεχόμενο της αλλαγής φανέλας. Στα πρώτα του χρόνια ο "LJ" φορούσε το "23". Στο Miami προτίμησε το "6", που φοράει και στην εθνική των ΗΠΑ. Τώρα; Μήπως θα ακολουθήσει το (εμπορικό) παράδειγμα του Kobe Bryant, που από το "8" κατέληξε να παίζει με το "24" στο πίσω μέρος της χρυσαφένιας φανέλας του. Θα επιχειρήσει κάποιο τρικ όπως είχε κάνει με το "45" ο Jordan στην πρώτη του επιστροφή; Προς το παρών ο "King" στέλνει το μπαλάκι στον κόσμο και ζητάει την άποψη του επί του θέματος, την ώρα που οι κολοσσοί περιμένουν το νεύμα για να βάλουν τις μηχανές να δουλεύουν.

Οι στάχτες από τις καμμένες μπλούζες έχουν πεταχθεί, το μεγάλο λάβαρο επέστρεψε στη θέση του και το γράμμα του Dan Gilbert καταχωνιάστηκε στο συρτάρι. Ο ιδιοκτήτης των Cavaliers, με την ουρά στα σκέλια, ξεκίνησε την σταυροφορία της προσωπικής εξιλέωσης κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα. Πριν τέσσερα χρόνια χρησιμοποιούσε σκληρές λέξεις όπως "ντροπή" και "προδοσία", ενώ τώρα έγραφε χαριτωμένα tweets με το γιον του.

"Μπαμπά, αυτό σημαίνει ότι μπορώ επιτέλους να ξαναφορέσω τη φανέλα του LeBron";... Ναι μπορείς, γιε μου. Ναι μπορείς!

Το 2010 όταν ο James πήρε τα ταλέντα του και τα πήγε στο Miami -όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά- αναζητούσε το δαχτυλίδι, όπως ο Σάρουμαν στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Κοινό τους σημείο; Ήταν οι κακοί της υπόθεσης. Ο "King" έγινε ο πιο μισητός παίκτης για τους οπαδούς όλων των ομάδων πλην αυτών των Heat. Ήταν ο παίκτης που-δεν-μπορούσε-να-πάρει-το-πρωτάθλημα-μόνος-του-και-χρειαζόταν-βοήθεια. Ο παίκτης με τους περισσότερους haters από καταβολής του συγκεκριμένου όρου. Ο παίκτης που ήταν αρκετά καλός, αλλά όχι τόσο καλός για να σταθεί σε οποιαδήποτε πρόταση που περιείχε τις λέξεις "Μάικλ" και "Τζόρνταν".

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η καριέρα του μοιάζει με ηλεκτρονικό παιχνίδι, στο οποίο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας και το το level της υστεροφημίας του, σαν να περνάει πίστα. Από το "καλός", στο "πολύ καλός". Από το "πολύ καλός", στο "καλύτερος". Από το "καλύτερος" στο "πρωταθλητής" και από το "πρωταθλητής" στο "νικητής". Και τώρα μένει ο τελευταίος αρχηγός: ο Michael Jordan των έξι πρωταθλημάτων.

Στα 30 του ο "AJ" είχε τρία πρωταθλήματα. Ο LJ έχει δύο. Μόνο που αποφάσισε να βγει ξανά στο "αρχικό μενού" και να ανεβάσει τη δυσκολία. Στόχος του πλέον είναι να φέρει τον τίτλο σε μια πόλη που έχει να πανηγυρίσει 50 χρόνια σε οποιοδήποτε σπορ, να φέρει το τρόπαιο στην πατρίδα του, να γίνει "αυτοκράτορας" με δύο διαφορετικές ομάδες/δυναστείες, κάτι που δεν έχει καταφέρει να κανεί ως τώρα ούτε ο Jordan, ούτε ο Larry Bird, ούτε ο Magic Johnson, ούτε καν ο Bill Russell.

Σαν να πει ο Δημήτρης Διαμαντίδης "επιστρέφω στον Ηρακλή για να πάρω το πρωτάθλημα"

Τελευταία πίστα. Αν ήταν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Που δεν είναι. Στην αληθινή ζωή ο LeBron δεν είναι ο ήρωας. Είναι ο κακός. Σκεφτείτε το λίγο: όλα πάνω στον Michael Jordan ήταν υπέροχα. Ο τρόπος που έτρεχε, τα φινετσάτα τελειώματα του κάτω από τη στεφάνη. Οι παγωμένες στιγμές που πηδούσε από τη βολή για να καρφώσει. Το buzzer-beater απέναντι στον Russell που μοιάζει σαν να είναι βγαλμένο από όνειρο. Δεν υπάρχει κάτι υπέροχο πάνω στον LeBron. Είναι ένα τανκ που πετάει, δεν είναι μια καλογυαλισμένη Φεράρι. Ξανσκεφτείτε το: δεν υπάρχει κάτι το ελκυστικό στο να βλέπεις έναν άντρα να παίζει μπάσκετ με παιδάκια. Είναι άβολο, σαν μεγάλες χοντρές πατούσες που ποδοπατούν καστράκια στην άμμο. Κανείς δεν θέλει να βλέπει τον Ιβάν Ντράγκο να κερδίζει.

Ο LeBron James δεν θα παίζει πια στις παραλίες της Φλόριντα. Πήρε τα ταλέντα του και τα πήγε πίσω στο μουντό Cleveland. Δεν θα παίζει πια μπροστά σε ένα αδιάφορο κοινό που ερχόταν αργά και έφευγε νωρίς από τα παιχνίδια, δίπλα σε μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους που το έχουν ξανακάνει. Πάτησε "accept" στην πρόκληση και επέστρεψε στην παλιά του γειτονιά. Σαν ήρωας. Καβάλα στ' άλογο. Πλέον δεν είναι ο κακός. Δεν επέστρεψε απλά ως ο καλός. Επέστρεψε ως ο καλύτερος.