Ο Πέτρος Γκαϊδατζής στο SPORT24 “Μετά τα Τέμπη δεν ξαναμπήκα στο τρένο, ποτέ”

Κουπί και βιβλία ανατομίας στο προσκέφαλο. Εντελώς επιγραμματικά, αυτή είναι η ζωή του χάλκινου Ολυμπιονίκη της κωπηλασίας Πέτρου Γκαϊδατζή, από το 2018 που εισήχθη στην Ιατρική μέχρι σήμερα.

Από μικρός ονειρευόταν να γίνει γιατρός, αλλά όχι και Ολυμπιονίκης. Ακόμη κι όταν πέτυχε τον πρώτο μεγάλο στόχο του και άρχισε τη φοιτητική ζωή δεν είχε προλάβει να δώσει σχήμα στον επόμενο, στο Ολυμπιακό βάθρο. Το πόθησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2021 και ανέβηκε σε αυτό το 2024 στο Παρίσι, με παρτενέρ τον Αντώνη Παπακωνσταντίνου στα ελαφρά βάρη.

“Ήμουν καλός μαθητής και από μικρός ήθελα να σπουδάσω Ιατρική. Ήθελα να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου”, είπε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη του στο SPORT24 o 24χρονος κωπηλάτης που δεν ξαναμπήκε στο τρένο της γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη, μετά το δυστύχημα των Τεμπών, όπου έχασαν τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας, Το τρένο αυτής της γραμμής έπαιρναν οι κωπηλάτες της Εθνικής ομάδας για να έρθουν στο κοινόβιο του Σχινιά και όχι μόνο αυτοί.

“Γεννήθηκα στις 25/11/2000 στη Θεσσαλονίκη και έχω καταγωγή από την Καστανούσσα Σερρών. Άρχισα την κωπηλασία στον Ναυτικό Όμιλο Καλαμαριάς το 2014 και τώρα διανύω τον ενδέκατο χρόνο μου στο άθλημα. Ήμουν πολύ αθλητικό παιδί. Ασχολήθηκα με διάφορα σπορ πριν μπω στη βάρκα.

Συνήθως, την κωπηλασία την αρχίζεις επηρεασμένος από κάποιο γνωστό σου. Έτσι κι εγώ. Είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο και ακολούθησα τον γιο του νονού μου που κωπηλατούσε. Στην αρχή δεν μου πολυάρεσε, επειδή έκανα την κίνηση μόνο εκτός νερού. Ήταν Φεβρουάριος. Το καλοκαίρι σκέφτηκα “ας το ξαναδοκιμάσω” κι έκτοτε δεν έφυγα ξανά από το άθλημα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2018, μπήκα στην Ιατρική. Είχα εξασφαλίσει το άνευ όταν ήμουν ακόμα στη Β’ Λυκείου. Ήμουν καλός μαθητής και από μικρός ήθελα να σπουδάσω Ιατρική. Δεν είπα ότι θα μπω σε αυτή τη δύσκολη σχολή, επειδή έχω το άνευ. Ήθελα να ασχοληθώ με αυτό, να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου. Έχω αρκετή ενσυναίσθηση. Η αλήθεια είναι αυτή”.

Και δεν χρειάζεται παρά μια στάλα ενσυναίσθησης για νιώσει όπως ένιωσε για τις 57 ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη. Για τις ψυχές που ταξίδευαν στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, για παιδιά συνομήλικά του που μπήκαν σ’ ένα τρένο, το οποίο έπαιρνε και ο ίδιος με τους συναθλητές του τακτικά.

“Αυτό το τρένο παίρναμε κι εμείς οι κωπηλάτες, για να πάμε στο κοινόβιο. Αυτή τη διαδρομή την κάναμε συνέχεια με τους συναθλητές μου και από τύχη δεν ήμασταν εκεί. Όταν έγινε το δυστύχημα, ένας από τους προπονητές μας είχε πάθει μεγάλο σοκ. Ήταν αυτός που ερχόταν και μας έπαιρνε από το σταθμό της Οινόης. Έλεγε συνέχεια: ”Σκέφτομαι που σας έπαιρνα από το τρένο και τώρα αυτά τα παιδιά δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Από τύχη δεν είστε ανάμεσά τους”.

Δεν γίνεται να μην τραυματιστεί η ψυχή σου μ’ ένα τέτοιο γεγονός. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο σταματάνε όλα. Τίποτε άλλο δεν έχει μεγαλύτερη σημασία. Έπειτα από τα Τέμπη, δεν ξαναμπήκα στο τρένο. Ποτέ! Κατέβαινα στο κοινόβιο με το αυτοκίνητο της μητέρας μου. Πλέον πηγαινοέρχομαι μόνο οδικώς. Βέβαια, τώρα πρέπει να πάρουμε καινούργιο αυτοκίνητο, για να υπάρχει ακόμα ένα στην οικογένεια”.

“Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μόνο στο κοινόβιο, χωρίς να σπουδάζω”

Τη γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη χρησιμοποιούν τακτικά και αθλητές. Στο μοιραίο τρένο επέβαινε και η σκοπεύτρια Εμμανουέλα Κατζουράκη, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει νιώσει έτοιμη να μιλήσει για όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου το 2023. Έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε την πορεία της προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Ο αθλητισμός -ειδικά γι’ αυτά τα παιδιά- είναι το τέλειο σωσίβιο, του σώματος αλλά και της ψυχής.

Η επιδραστικότητά του φαίνεται σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας. Ο Πέτρος το αντιλήφθηκε πιο έντονα όταν έθεσε στον εαυτό του το δίλημμα “σπουδές ή κωπηλασία”. Συνειδητοποίησε ότι κωπηλασία τον βοηθάει να συνεχίσει τις σπουδές του στην ιατρική και η ιατρική τον διατηρεί στους κόλπους του αγαπημένου αθλήματός του.

“Τώρα είμαι στο 4ο και στο 5ο εξάμηνο μαζί. Από το 4ο έτος πηγαίνουμε και στην κλινική, δίπλα στους γιατρούς. Ένας σπουδαστής μπορεί να πάει και στα εξωτερικά ιατρεία.

Τα προνόμια λειτουργούν βοηθητικά για εμάς τους αθλητές. Για να κάνεις τόσες ώρες προπόνηση και να μείνεις τόσα χρόνια στο άθλημα σημαίνει ότι το αγαπάς πολύ, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να προετοιμάσεις και το μέλλον σου, διότι ο αθλητισμός τελειώνει κάποια στιγμή. Αν δεν είχα πάρει το άνευ θα είχα αφήσει την κωπηλασία και θα είχα επικεντρωθεί στο διάβασμά μου, για να δώσω στις Πανελλήνιες.

Σκόπευα να επικεντρωθώ στις σπουδές μου είτε πήγαινα στους Ολυμπιακούς Αγώνες είτε όχι, είτε κατακτούσαμε το μετάλλιο είτε όχι. Περίπου ένα μήνα μετά τους Αγώνες -όλο τον Σεπτέμβριο- τα ζύγιζα. Τη μία μέρα έλεγα ότι θα συνεχίσω τις σπουδές μου και την άλλη ”όχι, θέλω να συνεχίσω την κωπηλασία”. Ηρέμησα λίγο και το ξανασκέφτηκα σωστά.

Έβρισκα κίνητρα μόνο σε μια παράλληλη ενασχόληση. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μόνο στο κοινόβιο, χωρίς να σπουδάζω, ούτε μόνο στις σπουδές μου, χωρίς να συνεχίσω την κωπηλασία. Θέλω να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο. Κάνει καλό στην ψυχολογία μου. Ξεφεύγει το μυαλό μου.

Το ένα υποστηρίζει το άλλο. Και η ιατρική με βοηθάει στην κωπηλασία. Κατανοώ το σώμα μου. Η προπόνηση που κάνουμε εστιάζει στη φυσιολογία του σώματος, ώστε αυτό ν’ αποδώσει στο μέγιστο βαθμό στους αγώνες.

Η μέγιστη απόδοση είναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων όπως: ο προγραμματισμός της προπόνησης, το πότε θα αυξήσουμε και θα μειώσουμε τον όγκο, το πότε θα αυξήσουμε την ένταση, τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε, τα βάρη, το τρέξιμο κ.α.

Υπάρχει μια επιστήμη πίσω από αυτό. Για παράδειγμα πολλοί αθλητές κάνουν προετοιμασία σε υψόμετρο, ώστε να επηρεάσουν τα ερυθρά αιμοσφαίριά τους. Όσο αυξάνεται το υψόμετρο μειώνεται το οξυγόνο και ο οργανισμός ζορίζεται περισσότερο.

Για να βγάλει την προπόνηση βάζει περισσότερη δύναμη και ένταση σε όλα. Η καρδιά, το σώμα, το αναπνευστικό σύστημα δουλεύουν περισσότερο για να αποδώσουν. Όταν ο αθλητής επανέλθει στις φυσιολογικές συνθήκες θα έχει επιπλέον ερυθρά αιμοσφαίρια και θα αποδίδει καλύτερα.

Βέβαια, όταν προπονούμαι δεν σκέφτομαι ταυτόχρονα ως εκκολαπτόμενος γιατρός. Στα αθλήματα αντοχής που ζορίζεσαι πολύ δεν πας με τη λογική. Αφήνεσαι να κάνεις αυτό που δίνει το σώμα σου. Αφότου τελειώσει η προπόνηση, αναλύω τι έχει γίνει.

Το σώμα συνηθίζει στην πολλή προπόνηση. Τα πρώτα χρόνια ζοριζόμουν περισσότερο. Κάποιες μέρες δεν πήγαινα καλά, επειδή δεν ξεκουραζόμουν σωστά. Χρειαζόμουν 9 ώρες ύπνου, ενώ τώρα και με 7 ώρες είμαι καλά. Από ένα σημείο και έπειτα η πολλή προπόνηση γίνεται εθισμός, όπως και η επιτυχία. Θες να την ξαναζήσεις.

Θες να νιώσεις πάλι την ικανοποίηση που σου προσφέρει. Θες να βλέπεις το ρολόι να κατεβαίνει και τη βάρκα σου να πηγαίνει πιο γρήγορα, το σώμα σου να βελτιώνεται, να αλλάζει, να δυναμώνεις. Όταν πάψουν να σε συγκινούν όλα αυτά, σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις τον πρωταθλητισμό.

Όμως, η κωπηλασία είναι μικρόβιο. Ακόμα και 50 – 60 ετών να φτάσεις δεν μπορείς να τη σταματήσεις. Μόνο αν έχεις μπεις σε βάρκα και έχεις κάτσει σε καρέλο -έτσι λέγεται το καθισματάκι μας- το καταλαβαίνεις αυτό.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν σε κρατάει εύκολα ένα τόσο επίπονο άθλημα. Πρέπει να είσαι φτιαγμένος γι’ αυτό. Είναι αντοχή στη δύναμη. Πρέπει να βάζεις δύναμη και να αντέχεις να βάζεις δύναμη συνέχεια”.

Ο απαιτητικός και ψαρωτικός Τζιάνι Ποστιλιόνε

Οι κωπηλάτες της Εθνικής ομάδας περνούν μεγάλα διαστήματα στο κοινόβιο του Σχινιά. Εκεί μένουν και προετοιμάζονται για τους αγώνες. Ξυπνούν το χάραμα, παίρνουν πρωινό και η πρωινή προπόνηση πρέπει να έχει ολοκληρωθεί πριν σηκωθεί πλήρως ο ήλιος. Διαφορετικά θα είναι ανυπόφορη. Ακολουθεί το μεσημεριανό, ξεκούραση, δεύτερη προπόνηση και ύπνος.

“Μην το δένεις και κόμπο ότι βγαίνουμε κανονικοί άνθρωποι από εκεί”, είπε γελώντας ο Πέτρος και συνέχισε: “Το πρόγραμμα στο κοινόβιο είναι τρελό. Κάποιος που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τον αθλητισμό, δεν μπορεί να πιστέψει ότι το ακολουθούμε πιστά. Πολλά απ’ όσα κάνουμε φαίνονται τρελά και σ’ εμάς.

Δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Απλώς εκτελούμε το πρόγραμμα που εντέλει γίνεται η ρουτίνα μας. Έχει μια ιερότητα η ακολουθία της προετοιμασίας για έναν πρωταθλητή. Είναι μια τελετουργία κατά κάποιο τρόπο. Δεν γίνεται διαφορετικά να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο.

Βοηθάει σε αυτό και το γεγονός ότι ο Τζιάνι Ποστιλιόνε είναι πολύ απαιτητικός. Αν θες να έχεις επιτυχίες, πρέπει να σε καθοδηγεί ένας τέτοιος προπονητής, ο οποίος θα σε πιέζει χωρίς να σε λυπηθεί ούτε στιγμή. Μου κάνει καλό να νιώθω ότι κάποιος με πρεσάρει συνεχώς και ότι πρέπει να είμαι τυπικός απέναντι του. Έτσι, δεν γίνεται να “κλέψω” στην προπόνηση, να κάνω λιγότερη. Με τον κ. Ποστιλιόνε έχω μάθει να είμαι πειθαρχημένος.

Είχα σταματήσει από την Εθνική ομάδα από το 2018 μέχρι το 2021, λόγω των σπουδών μου. Ο Τζιάνι Ποστιλιόνε με “έψαχνε”. Ωστόσο, δεν σταμάτησα την κωπηλασία. Έκανα προπόνηση και συμμετείχα στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Όπως παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο είδα αθλητές που τους είχα αντιπάλους να είναι εκεί. Με κάποιους ήμασταν κοντά στους χρόνους και άλλους τους αφήναμε πίσω μας και αναρωτήθηκα “για ποιο λόγο να μην είμαι κι εγώ εκεί;”

Σκέφτηκα ότι αν δεν το προσπαθήσω θα το μετανιώσω. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι η κατηγορία μου -τα ελαφρά βάρη-, θα έβγαιναν από το πρόγραμμα μετά το Παρίσι. Δεν νομίζω ότι θα έχουμε πρόβλημα από εδώ και στο εξής, αλλά όπως και να έχει δεν θες να χάσεις την τελευταία ευκαιρία ν’ αγωνιστείς σε μια κατηγορία ταιριαστή στο βάρος σου.

Έτσι έλαβα την απόφαση της επιστροφής. Όταν γύρισα στην Εθνική ομάδα το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν αν θα παραμείνει ο Τζιάνι και μετά το Τόκιο. Ήθελα να τον έχω προπονητή. Το σύστημά του είναι πολύ καλό. Είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρεις κάτι. Σε φτάνει στο όριό σου. Ακόμα και αν δεν διακριθείς, τουλάχιστον μαθαίνεις ποιο είναι το όριό σου. Κάτι είναι και αυτό.

Όταν, ο Ποστιλιόνε με είδε στο κοινόβιο με ρώτησε: “Τι κάνεις εσύ εδώ;” Με ψάρωσε. Τού απάντησα “Θέλω να πάω Ολυμπιακούς Αγώνες”. Με ξαναρώτησε: “Να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Δεν σπουδάζεις εσύ;”. Στο μεταξύ, ίδιος με είχε καλέσει στο κοινόβιο μετά τα τεστ που κάναμε για την Εθνική ομάδα, τα εργομετρικά. Και την πρώτη μέρα μου είπε αυτό το πράγμα. Δηλαδή, ήταν σαν να μου έλεγε: “Γιατί ήρθες; Γιατί δεν αρνήθηκες την πρόσκληση;”

Αυτός είναι ο Τζιάνι. Είναι ψαρωτικός. Ωστόσο, καταλάβαινα ότι δεν έπρεπε να δώσω σημασία στα λόγια του εκείνη την ώρα. Μου μιλούσε κι εγώ του έλεγα “ΟΚ, ΟΚ”. Τον μαθαίνεις με τον καιρό. Είναι αυστηρός και ταυτόχρονα ο πιο επιτυχημένος προπονητής στον κόσμο.

Εγώ τον κρίνω σύμφωνα με τις επιτυχίες του. Ήξερα ότι αν κάνω τρία χρόνια το πρόγραμμά του θα είμαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Δεν γνώριζα αν θα πάω στους Αγώνες ή αν θα πάρω το μετάλλιο. Απλώς, ήμουν σίγουρος ότι θα με προετοίμαζε καλύτερα από τον καθένα”.

“Αν κάλυπτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως δημοσιογράφος θα ήθελα να περιγράψω το μετάλλιο του Απόστολου Χρήστου!

Ο Πέτρος Γκαϊτατζής έχει μοιράσει την επόμενη τετραετία στα ίσια για την ιατρική και την κωπηλασία. Ως το 2026 θα το… ρίξει στο διάβασμα και έπειτα μέχρι το 2028 θα αφοσιωθεί στην προπόνησή του με στόχο να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Η ειδικότητα μπορεί να περιμένει…

“Πάντως, η χρονιά που περιγράψαμε πριν -το 2021 εννοώ- ήταν αυτή που άρχισα να κάνω όνειρα για μια διάκριση στην κωπηλασία. Όταν ήμουν πιο μικρός δεν σκεφτόμουν ότι θέλω να γίνω Ολυμπιονίκης. Δεν το ονειρευόμουν. Αυτό ήρθε σιγά σιγά και τώρα που τα καταφέραμε με τον Αντώνη και κατακτήσαμε το μετάλλιο δεν νιώθω διαφορετικά.

Δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μου, εκτός από το γεγονός ότι σκέφτομαι διπλά πριν κάνω κάτι, είμαι πιο προσεκτικός επειδή θέλω να είμαι καλό παράδειγμα για τα παιδιά. Πήγαμε σε σχολεία, ήρθαν παιδιά και στον Όμιλο και κατάλαβα από τις αντιδράσεις τους και από τον τρόπο που μας κοίταζαν ότι αντιμετωπίζουν διαφορετικά τους Ολυμπιονίκες.

Με το μετάλλιο εκστασιάστηκαν. Τότε, ένιωσα για πρώτη φορά αυτή την ευθύνη. Ο θαυμασμός των παιδιών είναι γνήσιος. Τα πήγα τόσο καλά μαζί τους που ομολογώ ότι μου πέρασε από το μυαλό και η παιδιατρική.

Βέβαια, έχω χρόνο μέχρι να αποφασίσω την ειδικότητα. Τα επόμενα δύο χρόνια θα είμαι πιο αφοσιωμένος στη σχολή μου και τα μεθεπόμενα δύο -δηλαδή τη χρονιά της πρόκρισης στο Λος Άντζελες και τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων (2027-2028)- θα δώσω βάση στην προπόνηση. Ύστερα από αυτό μάλλον θα σταματήσω την κωπηλασία. Θα είμαι 28. Έτσι, λέω τώρα…

Προς το παρόν, δύο είναι τα επικρατέστερα σενάρια σχετικά με τη συνέχεια των σπουδών μου ιατρική και την ειδικότητα που θα επιλέξω. Το πρώτο είναι να ασχοληθώ με μία καθαρά ιατρική ειδικότητα. Μου αρέσει πολύ η ΩΡΛ. Και το δεύτερο η έρευνα στον αθλητισμό.

Πολλοί γιατροί εργάζονται σε επαγγελματικές ομάδες και μέσα από την έρευνά τους προκύπτει το πρόγραμμα και ο τρόπος της προπόνησης. Μου αρέσει αυτή η προοπτική, επειδή ο αθλητισμός είναι κομμάτι της ζωής μου και θέλω να παραμείνω σε αυτόν με κάποιον τρόπο.

Αρκεί να πω ότι από τα 15 μου που άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στο νόημα του αθλήματος, μέχρι και τα 19, όταν δεν είχα τι να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο έβλεπα βίντεο κωπηλασίας. Έβλεπα όλες τις κούρσες που έχουν γίνει σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα ή όλο το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Μιλάμε για για τρέλα. Γενικότερα με τον αθλητισμό έχω τρέλα. Με όλα τα αθλήματα! Θα μπορούσα εύκολα να γίνω αθλητικός συντάκτης. Οτιδήποτε έχει να κάνει με αθλητισμό το παρακολουθώ.

Για παράδειγμα αν κάλυπτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ως δημοσιογράφος κι έπρεπε να διαλέξω τον αγώνα ενός Έλληνα αθλητή -εκτός της κωπηλασίας- για να περιγράψω, αυτός θα ήταν του Απόστολου Χρήστου!

Έχασε το μετάλλιο στα 100 μ. ύπτιο και το πήρε στα 200 μ.. Έσκασε για το χάλκινο που δεν κατέκτησε και μετά πανηγύρισε το ασημένιο. Έτσι είναι η ζωή. Εκεί πού δεν το περιμένεις σε ανταμείβει. Ένας τέτοιος αθλητής δεν τα παρατάει, ειδικότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όλη η ατμόσφαιρα σε ωθεί να συνεχίσεις. Δεν ξέρεις αν θα είσαι στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όταν έχεις μια τέτοια ευκαιρία την εκμεταλλεύεσαι. Βέβαια, θα ήθελα πολύ να περιγράψω και τα back to back μετάλλια της κωπηλασίας. Το δικό μας και των κοριτσιών. Ήταν μαγικό που ήρθε το ένα μετά το άλλο”.