Ο κ. Δεληγεώργης Αναστάσιος, πιστοποιημένος Αθλητίατρος από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή-Ι.Ο.C., μας ενημερώνει ποιες είναι οι πιο συχνές κακώσεις και πώς αντιμετωπίζονται.

Οι αθλητικές κακώσεις χωρίζονται σε οξείες, χρόνιες και σε κακώσεις από υπέρχρηση. Αφορούν συχνότερα τους μύες, τους τένοντες, τα οστά, τους συνδέσμους και τον αρθρικό χόνδρο.

Όταν οι αθλητικές κακώσεις αφορούν:

1. τους μύες, πρόκειται για μυϊκές θλάσεις και κυμαίνονται από απλά τραβήγματα του μυός έως και πλήρεις ρήξεις αυτού
2. τους συνδέσμους, πρόκειται για διαστρέμματα, με μερική ή πλήρη ρήξη των συνδέσμων
3. τους τένοντες, είναι οξείες ή χρόνιες τενοντίτιδες και ρήξεις των τενόντων
4. τον αρθρικό χόνδρο, είναι χονδροπάθεια που κυμαίνεται από χονδρομαλάκυνση μέχρι και πλήρη ρήξη αυτού.
5. τα οστά, είναι τα οστικά οιδήματα, τα κατάγματα και τα κατάγματα από κόπωση

Άλλες συχνές κακώσεις είναι:

1. η ρήξη μηνίσκου στο γόνατο
2. το σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας, που συναντάται συχνότερα στους δρομείς
3. η πελματιαία απονευρωσίτιδα
4. η περιοστίτιδα

Σπανιότερες, αλλά πιο σοβαρές κακώσεις αφορούν το κεφάλι (π.χ. διάσειση), το πρόσωπο και τη σπονδυλική στήλη.

Ποια τα αίτια;

Συχνότερες αιτίες είναι τα ατυχήματα, η κακή τεχνική, ο ακατάλληλος αθλητικός εξοπλισμός, η ανεπαρκής προθέρμανση και η υπερπροπόνηση.

Διάγνωση

Η διάγνωση γίνεται μετά από εξέταση από τον εξειδικευμένο Ορθοπαιδικό Χειρουργό-Αθλητίατρο και αναλόγως μπορεί να χρειαστούν ειδικές εξετάσεις όπως οι ακτινογραφίες, το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία.

Θεραπεία

Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το είδος του τραυματισμού.

Η συνήθης αρχική αντιμετώπιση περιλαμβάνει: ανάπαυση, παγοθεραπεία, επίδεση και ανύψωση του σκέλους, προκειμένου να περιοριστούν τα συμπτώματα, το αιμάτωμα και η φλεγμονή. Μπορεί να δοθεί και αντιφλεγμονώδης αγωγή, αν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο.

Στη συνέχεια, εφόσον τα συμπτώματα επιμένουν, μπορεί να χρησιμοποιηθούν στα αρχικά στάδια φυσικοθεραπευτικά μέσα για τη μείωση των οξέων συμπτωμάτων και αργότερα, πρόγραμμα αποκατάστασης με διατάσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης και εξειδικευμένες ασκήσεις για το κάθε άθλημα, προκειμένου να μπορέσει ο αθλητής να επανέλθει στο ίδιο επίπεδο αθλητικής δραστηριότητας.

Επίσης, θα πρέπει να εντοπιστούν και να διορθωθούν τυχόν προδιαθεσικοί παράγοντες που οδήγησαν αρχικά στον τραυματισμό.

Η χρήση των νεότερων βιολογικών θεραπειών όπως το Πλάσμα Πλούσιο σε Αιμοπετάλια (P.R.P) και τα Βλαστοκύτταρα έχουν βοηθήσει, ώστε οι αθλητικές κακώσεις να αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά και οι αθλητές να μπορούν να επιστρέψουν στο άθλημα τους το ταχύτερο δυνατό με τη μικρότερη νοσηρότητα και τις μικρότερες πιθανότητες υποτροπής. Οι θεραπείες αυτές χωρίς τη χρήση φαρμακευτικών ή ξένων ουσιών είναι απόλυτα συμβατές με τον οργανισμό και σύμφωνες με τους περιορισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού κατά του Ντόπινγκ (WADA).

Ανάλογα με το βαθμό της κάκωσης, την άρθρωση την οποία αφορά, το σύνδεσμο ή τον τένοντα που έχει υποστεί κάκωση και την αστάθεια ή αδυναμία την οποία προκαλεί, μπορεί να κρίνεται απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση. Ειδικά, στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες έχει αποτύχει η συντηρητική αντιμετώπιση δημιουργώντας χρόνια αστάθεια, καθώς και στις περιπτώσεις ενδοαρθρικής βλάβης. Οι πιο εξελιγμένες αρθροσκοπικές τεχνικές και οι τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας συμβάλλουν στην εξειδικευμένη αντιμετώπιση και την ταχύτερη επάνοδο στις αθλητικές δραστηριότητες.