Οι Ιταλοί και η χθεσινή προσπάθεια τους, δεν θα είναι πια το ανέκδοτο της ημέρας στην Αγγλία και τη πρωτεύουσα Λονδίνο. Όπου και να εργάζονται, σε οποιαδήποτε επιχείρηση, καφέ, εστιατόριο, μπαρ, τράπεζα και κεντρικά γραφεία, θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά. Και μάλιστα για λίγες ώρες, έως το φινάλε του αποψινού δεύτερου ημιτελικού Αγγλία-Δανία, θα μπορούν αυτοί να κάνουν λίγη πλάκα στα αφεντικά τους. Αυτό κατάφεραν χθες με τη πρόκριση τους στον μεγάλο τελικό του EURO2020.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΛΟΜΠΑΡΙΝΙ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΡΙΓΚΑΣ

Ακόμη και για εμένα έναν απλό Ελληνό-Ιταλό στο Λονδίνο, η επιστροφή στην Ιταλία και φυσικά στην Ελλάδα, θα είναι πιο γλυκιά όπως δείχνουν τα πράγματα. Ναι κύριοι, εννέα χρόνια μετά, η Ιταλία τα κατάφερε και πάλι. Έπειτα από την αποτυχημένη προσπάθεια για πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας και υπό την καθοδήγηση του Ρομπέρτο Μαντσίνι, οι ατζούρι κατόρθωσαν παράλληλα μέσα σε ένα βράδυ, να αποτινάξουν από πάνω τους, τη σκόνη που κουβαλούσε η εθνική ομάδα της Ιταλίας από τη πρόσφατη αποτυχία, αλλά και τις ήττες από την Ισπανία.

Την Κυριακή, 11 Ιουλίου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα είναι μέρος της ιστορίας που θα γραφτεί το βράδυ στο Γουέμπλεϊ. Θυμάμαι που το λέγαμε σε μια από τις πρώτες συνδέσεις που κάναμε από τους δρόμους της αγγλικής πρωτεύουσας. Το όνειρο μου είναι να πάνε στον τελικό με την Αγγλία ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι κάτι ξεχωριστό. Σαν να γινόμαστε κι εμείς λοιπόν, απεσταλμένοι του SPORT24, μέρος αυτής της ιστορίας που συνεχίζει και γράφεται εδώ.

"Let’s see if also England after Italy can be part of history and qualify for the first time in the final of the European football championship". Οι τίτλοι ειδήσεων στα κανάλια του BBC και του ITV, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Θα γίνει μέρος της ιστορίας και η ομάδα του Σαουθγκειτ, η ένα ακόμη ανέκδοτο των Σκωτσέζων... Και φυσικά η ιστορία δεν μπορεί να περιμένει.

Μένοντας εδώ όλο αυτό το διάστημα, βιώνεις τις μέρες και το πώς κυλούν τόσο γρήγορα στο Λονδίνο. Ειδικά αυτές των αγώνων, για εμάς το ταξίδι στο Wembley Park, ξεκινάει πάντα από πολύ νωρίς. Αυτό συνέβη και χθες, αυτό θα συμβεί και σήμερα για τον δεύτερο ημιτελικό. Σαν το μικρό παιδί που θέλει να απολαύσει τη γιορτή και να γευτεί όλη την εμπειρία μέχρι το μεδούλι, έτσι κι εμείς με τον Αλέξανδρο Τρίγκα και τον videographer, Αστερη Τζιωλα, κινηθήκαμε από το πρωί.

Χωρίς κόσμο να μεθάει τραγουδώντας το "it’s coming home", η μέρα περιλάμβανε τη βόλτα μας στην περίφημη Ολυμπιακή Λεωφόρο για να καταγράψουμε τους italians και τους Spanish fans εν δράση. Μπαίνοντας αργότερα στο Στάδιο η αίσθηση ήταν θετική. Καθήσαμε στο τραπέζι νούμερο 43 στην αίθουσα που φέρει το όνομα της μεγάλης δόξας του αγγλικού ποδοσφαίρου Μπόμπι Μουρ και άμεσα η σκέψη πήγε σε πιθανό τελικό σκορ υπέρ της Ιταλίας.

Βέβαια τα συναισθήματα άλλαξαν γρήγορα, από το πρώτο 45λέπτο, βλέποντας την ομάδα του Λουις Ενρικε να αναλαμβάνει δράση και να αφήνει αγωνιστικά «ψίχουλα» στους ατζούρι. Το γκολ του Κιέζα γιορτάστηκε έξαλλα με αγκαλιές και τους Ιταλούς που βρισκόντουσαν πίσω μου και μπροστά μου. Η ισοφάριση του Μοράτα όμως, μας επανέφερε στην ωμή πραγματικότητα και στο σενάριο που είχα ήδη παρακολουθήσει το 2008 και το 2012. Ήττα στα πέναλτι τη πρώτη, ντροπιαστική καταστροφή στον τελικό στο Κίεβο τη δεύτερη. Ούτε η είσοδος του Μπερναρντέσκι φαινόταν θα μπορούσε να ανατρέψει το μοιραίο.

Κι ενώ από τη κερκίδα έβλεπα τον Τζιανλούκα Βιάλι να προσπαθεί να «ξυπνήσει» τον Μαντσίνι, φτάσαμε στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Την απογοήτευση για την χαμένη πρώτη προσπάθεια απο τον Λοκατέλι, πρόλαβε να την μετριάσει η άσχημη εκτέλεση του Ντανι Όλμο και η αισιοδοξία επανήλθε ξανά στην ατμόσφαιρα.

"Ένα πέναλτι δεν γίνεται να μην πιάσει ο Ντοναρούμα", σκέφτηκα. Τσάμπα θα βγάζει εκατομμύρια σε διψήφιο αριθμό στο Παρίσι…Σε αυτές τις στιγμές το μυαλό προσπαθεί να πιαστεί με το οτιδήποτε που το κάνει να χαίρεται, αλλά πηγαίνει και στις όποιες αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Τι θα σκέφτεται ο Μαντσίνι, ποιες οδηγίες θα δώσει ο Λουις Ενρικε. Και φυσικά πως μπορεί να αισθάνεται ο Μοράτα μετά το χαμένο πέναλτι που εξουδετέρωσε ο "Τζιτζιο". Το φινάλε μια έκρηξη χαράς!

Στην εκτέλεση του Ζορζίνιο σαν να αγαλλίασε η ψυχή μου και αυτό το συναίσθημα μοιάζει αρκετό και γεμάτο να με «κρατήσει» ακόμη και σε περίπτωση ήττας στον τελικό τη Κυριακή. Παρατηρώντας και τις αντιδράσεις των ηττημένων, η εικόνα του Λουις Ενρικε να αγκαλιάζει και να αγκαλιάζεται σφιχτά με τον Ντανιελε Ντε Ροσι αφού είχε πάρει το χειροκρότημα της ισπανικής εξέδρας, αποζημιώνει και αρκεί.

Σκέφτεσαι, υπάρχει ελπίδα μετά από κάθε ήττα, όσο βαριά και να είναι και ο "Λούτσο" το γνωρίζει πολύ καλά, αφού το έχει βιώσει υπερβολικά στο πετσί του, η ζωή θα συνεχίζεται. Όπως θα συνεχιστεί και το μεθύσι των Άγγλων από το πρωΐ σε ολόκληρη τη χώρα κι όχι μόνο στο Λονδίνο, πριν και μετά τον ημιτελικό με τους Δανούς, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.

Δείτε ολόκληρη την εκπομπή "Game Night" με τους Παντελή Βλαχόπουλο, Θέμη Καίσαρη και Τσάρλυ: