Ιεροτελεστία. Για τον Μπόγιαν Σαράνοβ, ακριβώς τέτοια είναι. Ανεξαρτήτως γηπέδου, ανεξαρτήτως εστίας, ανεξαρτήτως παιχνιδιού, ανεξαρτήτως ομάδας και αντιπάλου. Θα μπει στο γήπεδο, έχοντας παραμάσχαλα την πετσέτα του. Φτάνοντας στο τέρμα του, θα την αφήσει στο χορτάρι, έξω από το δοκάρι. Θα την ξεδιπλώσει προσεκτικά, ευλαβικά, βγάζοντας από εκεί τον σταυρό που πάντα έχει μαζί του.

Θα γονατίσει, θα τον φιλήσει, θα σταυροκοπηθεί, θα πει μια γρήγορη, αλλά όχι πρόχειρη προσευχή, θα στραφεί στον ουρανό και μετά, πάλι με την ίδια ευλάβεια, την ίδια προσοχή, θ’ αφήσει τον σταυρό μέσα στην πετσέτα, έχοντας δίπλα της, δύο μπουκάλια νερό. Και τότε, ναι, παίζει.

Ετσι μας συστήθηκε, παρουσιάζοντας αυτή την εσωτερική, μα κοινή στη θέα μυσταγωγία, όταν πρωτοπάτησε στα μέρη μας, πριν οκτώ χρόνια, φορώντας για ένα φεγγάρι τη φανέλα του Εργοτέλη. Ετσι, ως και χτες, προσυπογράφοντας και την δεύτερη πρόκριση της Λαμίας σε ημιτελικά Κυπέλλου Ελλάδας την τελευταία τετραετία (και τρίτη της ιστορίας της), με μια ακόμη απόκρουση πέναλτι, συνεχίζει.

Απαράλλαχτος, σταθερός, πιστός.

Η παράδοση και ο γάμος

Η βαθιά πίστη του, ίσως να μην δικαιολογεί ή έστω να νομιμοποιεί τη δύναμη του γραμμένου, του ριζικού. Μα το δικό του, ήταν μάλλον προφανές. Ο πατέρας του; Τερματοφύλακας. Ο αδερφός του; Επίσης. Ο ίδιος, μέχρι τα 8 του χρόνια… αντιστάθηκε. Μετά, φόρεσε γάντια και ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση.

Πέρασε απ’ όλες τις φυτωριακές ομάδες της OFK Βελιγραδίου, έκανε το καθιερωμένο αγροτικό παίζοντας δανεικός σε μικρότερες κατηγορίες και στα 22 του, στο δεύτερο μισό της σεζόν 2008-09, πήρε φανέλα βασικού. Ενδεικτικό της δυναμικής που έτσι κι αλλιώς έδειχνε το ότι το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν στην προεπιλογή της αποστολής των "όρλοβι" για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ενώ το αμέσως επόμενο (2009), έχοντας πλέον πάρει τα πρώτα του παιχνίδια στην κορυφαία κατηγορία της Σερβίας, συμμετείχε στην τελική φάση του u21 Euro 2009 στη Σουηδία, χωρίς όμως να αγωνιστεί ούτε δευτερόλεπτο. Για την ιστορία, βασικός των Βαλκάνιων τότε ήταν ο Ζέλικο Μπρκιτς, ο οποίος πριν μια πενταετία πέρασε και δεν ακούμπησε από τον ΠΑΟΚ.

Με δαύτον στο τέρμα, η OFK έκανε την καλύτερη χρονιά της σύγχρονης ιστορία της, τερματίζοντας 3η το 2010 και εξασφαλίζοντας ευρωπαϊκό εισιτήριο. Τότε ήταν που την πόρτα του χτύπησε η Μονακό. Πιθανότατα κόντρα στην ευκαιρία και την προοπτική του παρουσιάζονταν, έκρινε πως ήταν νωρίς, πως δεν ήταν έτοιμος, πως στο τέλος τέλος, μια χρονιά ακόμη – αναντικατάστατος – στην πατρίδα του, θα ήταν πιο ωφέλιμη από μια σεζόν που απλώς θα περίμενε μια ευκαιρία στο Πριγκιπάτο.

Δεν (φάνηκε πως) λάθεψε. Ομαδικά η επόμενη σεζόν δεν ήταν η καλύτερη, ατομικά όμως ήταν και με το παραπάνω. Αναδείχτηκε σε κορυφαίο τερματοφύλακα του πρωταθλήματος, παράσημο με το οποίο πρωτοκλήθηκε στην εθνική Σερβίας, άνοιξη του ’11, από τον Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς για τα προκριματικά του Euro 2012 κόντρα σε Βόρεια Ιρλανδία και Εσθονία. Το ντεμπούτο του, το έκανε λίγους μήνες αργότερα, σ’ ένα φιλικό με τη Νότια Κορέα.

Τότε, πιθανότατα, δεν θα πόνταρε πως αυτή θα ήταν και η μόνη διεθνής συμμετοχή του, ειδικά από την στιγμή που εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισε, στα 24 του, να ξενιτευτεί. Η Μακάμπι Χάιφα, πρωταθλήτρια Ισραήλ, επιστράτευσε μια από τις πλέον προβεβλημένες και επιδραστικές περσόνες στο ποδόσφαιρο της χώρας, την ατζέντισσα Βίκι Βακνίν για να τον πείσει.

Χρειάστηκε να επισπεύσει τον γάμο του και αντί γαμήλιου γλεντιού ή – πόσο μάλλον – μήνα του μέλιτος, να μπει στο αεροπλάνο, αμέσως μετά την τελετή μαζί με τη νέα του σύζυγο (και την Βακνίν άγρυπνη συνοδό) για να ταξιδέψει στο Ισραήλ, αποδεχόμενος την πρόταση των "πράσινων", οι οποίοι δίνοντας του 300.000 ευρώ ετησίως τον μετέτρεψαν – τότε – στον πλέον ακριβοπληρωμένο του ρόστερ τους.

Στοχ, Φορτούνης, Ελ Αραμπί, προκρίσεις

Ασχημα δεν πήγε στα τρία χρόνια που πέρασε στο Ισραήλ. Κάθε άλλο. Τόσο προσωπικά (έγινε πατέρας) όσο και ατομικά. Επεσε όμως σε ένα κάκιστο φεγγάρι της Μακάμπι, η οποία δεν κέρδισε τίποτα (πέρυσι μόλις κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα) και έτσι δεν τόκισε τη συνολικά καλή του παρουσία.

Χάι-λάιτ και παράλληλα προάγγελος των όσων παρουσίασε στα χρόνια του στην Ελλάδα, το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, στην Τούμπα στο πλαίσιο των ομίλων του Europa League τον Οκτώβριο του 2013. Η Μακάμπι προηγήθηκε με 2-0 στο εικοσάλεπτο, ο "δικέφαλος" στο ημίχρονο είχε ισοφαρίσει, με τον Σαράνοφ όμως να έχει προλάβει να αποκρούσει δύο πέναλτι, αμφότερα με εκτελεστή τον Μίροσλαβ Στοχ.

Αυτό προφανώς ξεχώρισε, όχι όμως περισσότερο από την ανατροπή – τελικά – του ΠΑΟΚ και σίγουρα όχι πως αυτή συντελέστηκε με τον Σέρβο κίπερ να έχει ευθύνη στα δύο από τα τρία της γκολ (άστοχες έξοδοι).

Φεύγοντας από το Ισραήλ, ξεκίνησε την περιοδεία του. Κάθε χρονιά και άλλη στέγη. Ελλάδα, Σερβία (όπου με την Παρτιζάν το 2016 κατέκτησε το μοναδικό τρόπαιο της καριέρας του, το Κύπελλο), Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία. Οκτώ χρόνια, επτά διαφορετικές ομάδες, σε τέσσερις διαφορετικές χώρες, μα με ένα κοινό. Ποτέ, ή έστω σχεδόν ποτέ, δεν λογίστηκε πουθενά, ούτε στην Παρτιζάν, ούτε στην Καραμπάγκ, ούτε στη Ζέμουν, ούτε στη Ραντνίτσκι, ούτε στην Καραγκιουμρούκ βασικός ή έστω, επιλογή συνέχειας.

Ενδεικτικό πως την πιο γεμάτη σεζόν του σε αυτό το διάστημα, την έκανε στην πρώτη του θητεία στη Λαμία (2018-19). Και τότε πάντως, αναντικατάστατος δεν θεωρούνταν. Τουλάχιστον η φοβερή και τρομερή εμφάνισή του στη ρεβάνς των προημιτελικών του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και το 1-0 στο Φάληρο, με 13 συνολικά επεμβάσεις και κερασάκι στην τούρτα εκείνη στο πέναλτι του Φορτούνη λίγο πριν το τέλος, που επικύρωσαν την πρόκριση των Φθιωτών στην τετράδα, του εξασφάλισε ακόμη ένα εξαιρετικό συμβόλαιο (στην Καραγκιουμρούκ).

Και λίγο έλειψε, μα πολύ λίγο, να τελειώσει πρόωρα αυτό του Πέδρο Μαρτίνς. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι στιγμές που κινδύνευσε η θέση του Πορτογάλου τεχνικού στα χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού. Εκείνος ο αποκλεισμός, τέτοια εποχή πριν τρία χρόνια, δεν ήταν απλώς η πρώτη, μα ήταν η πιο έντονα συθέμελη.

Το πρώτο πρώτο πέναλτι που είχε αποκρούσει παίζοντας στην Ελλάδα το είχε κάνει κόντρα στον Τσορί Ντομίνγκες – όντας μάλιστα και χτυπημένος… - σε μια "τριάρα" του Ολυμπιακού επί του Εργοτέλη (14/2/2014). Και φρόντισε πλέον να στοιχειοθετήσει… παράδοση απέναντι στους "ερυθρόλευκους", αποκρούοντας και φέτος πέναλτι, στο "Καραϊσκάκης" και πάλι, στο προ μηνός παιχνίδι πρωταθλήματος κόντρα στον Ελ Αραμπί.

Τα άλλα τρία που έχει στον εντυπωσιακό εν Ελλάδι λογαριασμό του ήταν το πρώτο που απέκρουσε τερματοφύλακας της Λαμίας στη Super League Interwetten, στην παρθενική του θητεία στους "μπλε", τον Μάρτιο του 2019 απέναντι στον Ντουρμισάι και φέτος, στην επιστροφή του στην ομάδα, στο 3-0 επί της Ηλιούπολης στο Κύπελλο με εκτελεστή τον Κράσι.

Και, τελευταίο και – μέχρι το επόμενο – σημαντικότερο, το χτεσινό, του Μπρούνο Γκάμα. Ακόμη ένα ιστορικό, ακόμη μια δική του υπογραφή στο να φτάσει και πάλι η Λαμία στο ταβάνι της στο Κύπελλο, διοργάνωση στην οποία και χρησιμοποιείται φέτος, αφού βασικός είναι και λογίζεται ο Γκαραβέλης (τραυματίας όμως τη δεδομένη στιγμή).

Αισίως, βάσει των στατιστικών που συνοδεύουν την καριέρα του, έχει αποκρούσει τα 14 από τα 33 πέναλτι που έχουν καταλογιστεί εις βάρος των ομάδων του. Επιβλητικό. Ποσοστό 42% σίγουρα δεν απαντάται όχι συχνά ή σταθερά στο ποδόσφαιρο, αλλά ακόμη ακόμη έστω κατ’ εξαίρεση.

Και μπορεί να μην θέλει, όπως δήλωσε on camera μετά την χτεσινοβραδινή πρόκριση, να μοιραστεί δημοσίως το μυστικό του, τον τρόπο του, την τεχνογνωσία του, μα πλέον, ίσως να μην χρειάζεται κιόλας.

Με κοντά πενηνταρίσια πιθανότητα να βγαίνει νικητής κάθε φορά που βρίσκεται τετ-α-τετ με οποιονδήποτε στα έντεκα βήματα, είναι προφανές ότι δεν βασίζεται στην όποια μεταφυσική ερμηνεία ή εξήγηση. Ακόμη και αν στην περίπτωσή του, (μπορεί να) είναι απλώς θέμα πίστης…