Η αγάπη κινεί τα πάντα. Κι ο Θωμάς Στρακόσια (1,93 μ.) έμαθε να αγαπάει το ποδόσφαιρο από μικρό παιδί.

Κάθε φορά και περισσότερο. Κάθε φορά που έβλεπε τον πατέρα του, Φώτη Στρακόσια, σαν κανονικό "κέρβερο" κάτω από τα γκολπόστ.

Κάθε φορά που έβλεπε την κασέτα με τις καλύτερες στιγμές ενός από τους σπεσιαλίστες στις αποκρούσεις πέναλτι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάθε φορά που ονειρευόταν να του μοιάσει.

Εκτός όμως από την αγάπη, ο Θωμάς Στρακόσια έχει κι ένα μεγάλο κίνητρο. Κι αυτό δεν ήταν ούτε η δόξα, ούτε τα χρήματα. Ήταν όμως, ένα κίνητρο πιο σπουδαίο, συναισθηματικό κι ηθικό.

Όπως είπε κι ο ίδιος "ο στόχος μου ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το ποδόσφαιρο".

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

"Όταν έφυγα για Ιταλία ήμουν 16,5. Το είχα σαν στόχο να φύγω από την Ελλάδα και να παίξω έξω, γιατί τα πράγματα είχαν αρχίσει και δεν πήγαιναν καλά. Δεν πίστευα βέβαια, ότι θα συμβεί τόσο νωρίς, αλλά θεωρώ πως ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στην καριέρα μου.

Το να φύγω δηλαδή, τόσο μικρός με βοήθησε να ωριμάσω, να μάθω να ανταπεξέρχομαι μόνος μου σε περιβάλλοντα που δεν γνώριζα, που δεν είχα μάθει.

Ξένη χώρα, ξένη γλώσσα, ξένη νοοτροπία. Λόγω της ηλικίας ήταν δύσκολο, γιατί αλλάζει εντελώς το πλάνο που είχες μέχρι τότε.

Εγώ σκεφτόμουν πώς θα προσφέρω και πώς θα βοηθήσω την οικογένειά μου να μην έχει πια κανένα πρόβλημα, είτε σε οικονομικό, είτε σε ψυχολογικό επίπεδο. Οπότε ο στόχος μου ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το ποδόσφαιρο κι αυτό μου έδωσε κίνητρο και με ώθησε να πάω μπροστά και να μην σκεφτώ την αποτυχία.

Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αλλά όταν έχεις έναν στόχο και τα δίνεις όλα, τουλάχιστον λες προσπάθησα.

Αποφάσισα με κριτήριο το πώς μπορώ να γίνω ο τερματοφύλακας των ονείρων μου

Εκτός από τη Λάτσιο, υπήρχε κι η περίπτωση της Ρόμα. Μπορούσα να διαλέξω πού θα πάω.

Τότε όμως, είχαμε μεγάλη πώρωση με τον προπονητή τερματοφυλάκων της Λάτσιο, τον Ανταλμπέρτο Γκριτζόνι, οπότε ήθελα να πάω μόνο εκεί, παρόλο, που οικονομικά στη Ρόμα ήταν καλύτερα και για την οικογένειά μου.

Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να πορωθώ μαζί του και να πιστέψω ότι με αυτόν δίπλα μου θα μπορέσω να βελτιωθώ και να φτάσω εκεί που θέλω.

Γι’ αυτό και δεν επέλεξα με οικονομικά κριτήρια, αλλά αποφάσισα με βάση το πώς μπορώ να γίνω ο τερματοφύλακας που είχα όνειρο να γίνει ο Θωμάς".

Μία δεκαετία στην Ιταλία... γεμάτη

Στην Ιταλία πήγε πριν καλά καλά ενηλικιωθεί κι έμεινε για μία δεκαετία. Δέκα χρόνια γεμάτα εμπειρίες και χαρές που επισφραγίζουν τα τέσσερα τρόπαια που πανηγύρισε με τη φανέλα της Λάτσιο (και άλλα δύο στην Κ19).

Ξεκίνησε ως τρίτος τερματοφύλακας κι έφτασε να καθιερωθεί σε βασικό κίπερ της ομάδας, σημειώνοντας 208 συμμετοχές. Η 20ή Σεπτεμβρίου του 2016 είναι μία μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Είναι η μέρα που ο Σιμόνε Ιντσάγκι τού έδωσε φανέλα βασικού. Η μέρα που τον έριξε στα βαθιά για να κολυμπήσει απέναντι στη Μίλαν. Κι ο Θωμάς όχι μόνο κολύμπησε, αλλά έφυγε από το γήπεδο με το βραβείο του MVP.

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ντεμπούτο μου στον αγώνα με τη Μίλαν. Δεν είχα χρόνο να αγχωθώ, γιατί το έμαθα τελευταία στιγμή.

Πήρε ένας δημοσιογράφος τον πατέρα μου και του λέει "πού θα δεις τον αγώνα, αφού παίζει ο γιος σου;" και λέει ο πατέρας μου "τι κάνει ο γιος μου;". Με παίρνει τηλέφωνο για να δει αν ξέρω κάτι, είδε ότι δεν είχα ιδέα οπότε δεν μου είπε τίποτα.

Κάποια στιγμή, 3-4 ώρες πριν από τον αγώνα ο συμπαίκτης που ήμασταν μαζί στο δωμάτιο μού λέει "Ωραία σήμερα ε; Είναι το ντεμπούτο σου". Αναρωτήθηκα και λέω "ποιο ντεμπούτο μου; Πώς ξέρει αυτός και δεν ξέρω εγώ;".

Κι εκεί ξεκινάω να ενώνω τα κομμάτια του παζλ, γιατί όντως ο πρώτος τερματοφύλακας της ομάδας είχε πόνους και δεν έκανε την πρωινή προπόνηση, αλλά δεν είχα δώσει σημασία.

Ήμουν και τρίτος, οπότε και να μην έπαιζε δεν θα έμπαινα εγώ, υπήρχε ο δεύτερος που ήταν και στην εθνική Κροατίας.

Δεν υπήρχε χρόνος να αγχωθώ, σκέφτηκα ότι ήρθε η ευκαιρία μου και πρέπει να αποδείξω

Οπότε λίγο πριν το ματς μάς λέει "ο δεύτερος κι ο τρίτος να είστε έτοιμοι", δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Μου στέλνει μήνυμα κι ο βασικός τερματοφύλακας "μην αγχώνεσαι καθόλου, θα παίξεις εσύ, καλή επιτυχία".

Οπότε δεν υπήρχε χρόνος για να αγχωθώ. Ήταν τόσο μεγάλη η αδρεναλίνη κι ο ενθουσιασμός που θα έπαιζα. Σκέφτηκα ότι ήρθε η ευκαιρία μου, τώρα δεν μπορώ να αγχωθώ, πρέπει να αποδείξω. Όλα πήγαν καλά, βγήκα και MVP στον αγώνα.

Ο Σιμόνε Ιντσάγκι με ήθελε πολύ και ήταν αυτός που από τρίτο με έκανε δεύτερο και μετά βασικό.

Ο Ιντσάγκι είναι ένας προπονητής που στα ημίχρονα πολλές φορές ήταν κάπως αντιδραστικός και γι’ αυτό όλη η ομάδα τον αγαπούσε. Ήταν αυτός ο άνθρωπος που έβγαζε το στρες από την ομάδα.

Δηλαδή ήξερε πότε να κάνει την πλάκα του, πότε να είναι σοβαρός κι αυτό βοήθησε τον σύλλογο να προχωρήσει, να φέρει όλα αυτά τα αποτελέσματα, να παίρνει σχεδόν κάθε χρόνο από ένα τρόπαιο και να βγαίνει Ευρώπη.

Και πολλοί νέοι παίκτες που ήμασταν, παίξαμε μαζί του. Έδωσε δηλαδή, ευκαιρίες σε παίκτες που πλέον έχουν καθιερωθεί".

Η σελίδα γύρισε και το νέο κεφάλαιο γράφει Μπρέντφορντ

Το κεφάλαιο Ιταλία έκλεισε τον περασμένο Αύγουστο μετά από 10 χρόνια. Είχε έρθει η στιγμή για να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του.

Είχε αποφασίσει ότι το πέρασμά του από τη Serie A είχε πλέον ολοκληρωθεί. Έψαχνε την επόμενη πρόκληση, εκείνη που θα του έδινε το κάτι παραπάνω για να κάνει ένα step πιο κοντά σ’ αυτό που έχει ονειρευτεί.

Η Μπρέντφορντ ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε. Μία ομάδα με όραμα, με στόχο την Ευρώπη, μία ομάδα που έδειξε ότι τον θέλει.

Ακύρωσα τα πάντα μόνο και μόνο για να έρθω στην Premier League

"Ήταν το όνειρό μου να παίξω στην Premier League και γι’ αυτό δεν πήρα τις άλλες προτάσεις που είχα σ’ άλλα πρωταθλήματα. Πιστεύω ότι ήταν η σωστή ηλικία για να έρθω στην Αγγλία.

Ακύρωσα κατευθείαν όλα τα άλλα πράγματα μόνο και μόνο για να έρθω στην Premier League και πίστευα ότι η Μπρέντφορντ ήταν ο πιο σωστός σύλλογος για να μπορέσω μετά από μία δεκαετία που ήμουν σε μία ομάδα να κάνω ένα βήμα, όχι αρκετά μεγάλο, ώστε να ενσωματωθώ, να εγκατασταθώ, γιατί όσο να ‘ναι έχει διαφορά το αγγλικό με το ιταλικό πρωτάθλημα.

Ήθελα να αλλάξω οπωσδήποτε πρωτάθλημα και να έρθω στην Αγγλία, το ονειρευόμουν από μικρός. Το επίπεδο εδώ έχει ανέβει αρκετά.

Η Μπρέντφορντ στοχεύει να πάει στην Ευρώπη, είναι μία ομάδα που έχει αρκετά νέους παίκτες, εγώ είμαι από τους βετεράνους στην ουσία εδώ, οπότε έτσι όπως το έθεσαν, που χρειάζονταν την εμπειρία μου, κι αυτό το πακέτο που μου παρείχαν για να έρθω εδώ, μου ταίριαξε περισσότερο από κάτι άλλες ομάδες.

Εδώ δεν υπάρχουν παίκτες που βάζουν το "εγώ" τους πάνω από την ομάδα

Οι παίκτες, το staff και γενικά όλος ο σύλλογος έχουμε στόχο να βγούμε στην Ευρώπη. Πιστεύω ότι με βάση τα αποτελέσματα που έχουμε δείξει μέχρι τώρα ειδικά με τις Top-6 ομάδες, έχουμε νικήσει τις πέντε από τις έξι, είμαστε σε καλό δρόμο κι έχουμε καλό ρυθμό. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι μπορούμε να φτάσουμε.

Μόνο και μόνο που έχουμε αποδείξει ότι με τους "μεγάλους" δεν φοβόμαστε και μπορούμε να παίξουμε το ποδόσφαιρό μας. Το κλίμα είναι πολύ θετικό και δεν υπάρχουν παίκτες που βάζουν το "εγώ" τους πάνω από την ομάδα.

Οπότε αυτό βοηθάει στο σύνολο, ώστε να μπορέσει η ομάδα να κάνει το κάτι παραπάνω. Γιατί συνήθως όταν έχεις παίκτες που βάζουν τον εαυτό τους πιο πάνω από την ομάδα τα αποτελέσματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις.

Ο προπονητής είναι νέος και παρόλο που δεν είναι πολλά χρόνια στην Premier League έχει αποδείξει ότι είναι προπονητής για μεγάλο επίπεδο κι έχει χτίσει μία ομάδα τα τελευταία πέντε χρόνια που έχει κρατήσει όλο τον κορμό.

Οι πιο πολλοί παίκτες έχουν μείνει κι αυτό δείχνει ότι η ομάδα θέλει να πάει ψηλά, γι’ αυτό κι άλλωστε, δεν πουλάει παίκτες".

Η τύχη τού γύρισε την πλάτη – Το ποδόσφαιρο, ένα ψυχολογικό παιχνίδι

Η θητεία του στην Μπρέντφορντ δεν ξεκίνησε ιδανικά. Κι αυτό γιατί ένας τραυματισμός τον περασμένο Οκτώβριο κατά τη διάρκεια της προπόνησης τον άφησε εκτός για τέσσερις μήνες.

Κάπως έτσι, ο Θωμάς έχει αγωνιστεί με τη φανέλα της Μπρέντφορντ σε δύο παιχνίδια, με το τελευταίο να είναι στο Κύπελλο Αγγλίας στις 7 Ιανουαρίου κόντρα στη Γουέστ Χαμ.

"Δεν ήταν εύκολο για μένα. Ήξερα ότι θα έχανα χρόνο προσαρμογής, γιατί ήρθα σχεδόν και στο τέλος της προετοιμασίας και έπρεπε να έρθω σε επαφή με τους νέους μου συμπαίκτες, να τους γνωρίσω.

Όταν άρχισα να ενσωματώνομαι η κακή τύχη ήθελε να τραυματιστώ. Πέρασαν τέσσερις μήνες, είμαστε τώρα στα μέσα της σεζόν.

Αυτό που σκοπεύω κι έχω στόχο είναι να είμαι καλά στο 100%, να είμαι υγιής, ώστε να μπορέσω να δείξω αυτό που είμαι και να βοηθήσω και την ομάδα όταν χρειαστώ. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να παίξω για Χ,Ψ λόγους, το δέχομαι.

Τώρα πια το ποδόσφαιρο έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που το πώς θα αποδώσεις στο γήπεδο εξαρτάται περισσότερο από το ψυχολογικό κομμάτι

Ξέρω ότι δεν είμαι ακόμα ο εαυτός μου και γι’ αυτό συνεχίζω τη δουλειά. Τώρα έχω μπει σ’ έναν ρυθμό. Ακόμα όχι 100%, αλλά τουλάχιστον προπονούμαι με την ομάδα.

Τώρα πια το ποδόσφαιρο έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που το πώς θα αποδώσεις στο γήπεδο εξαρτάται περισσότερο από το ψυχολογικό κομμάτι και λιγότερο από το σωματικό.

Πλέον είναι και τα social media που επηρεάζουν πολύ και συμβάλλουν σ’ αυτό. Σωματικά οι ποδοσφαιριστές σήμερα έχουν φτάσει σε ένα α' επίπεδο, που αυτό τους βοηθάει να μπορούν να ανταπεξέλθουν στους πολλούς αγώνες, της Εθνικής, ευρωπαϊκών αγώνων. Το ψυχολογικό κομμάτι στον καθένα είναι διαφορετικό.

Αυτό που βλέπω από τις ομάδες στην Αγγλία είναι ότι υπάρχει λιγότερη πίεση συγκριτικά με την Ιταλία που ήμουν εγώ. Εδώ χαίρεσαι την προπόνηση, δεν υπάρχει για παράδειγμα η διαδικασία του να πας στο ξενοδοχείο να κοιμηθείς πριν από τον αγώνα, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες.

Αυτό όσο να ‘ναι, ίσως ακούγεται βλακεία, αλλά σε βγάζει από μία ρουτίνα. Μπορεί εσύ στο σπίτι σου για παράδειγμα να ξεκουράζεσαι καλύτερα, να μην νιώθεις καμία πίεση και να πας τρεις ώρες πριν από το ματς να φας και να παίξεις.

Στην Ιταλία δεν τους ενδιαφέρει πώς είσαι ψυχολογικά

Στην ουσία σού βγάζει το άγχος ή την κακή ενέργεια που μπορεί να έχεις, γιατί και το να κοιτάς τέσσερις τοίχους σίγουρα δεν βοηθάει. Στο σπίτι είσαι και με τους ανθρώπους που αγαπάς, την οικογένειά σου, που επίσης, είναι ένα μεγάλο κομμάτι που βοηθάει.

Στην Αγγλία όταν ένας παίκτης έχει ανάγκη να ηρεμήσει ψυχολογικά τού δίνονται κάποιες ημέρες ρεπό, που αυτό στην Ιταλία δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει. Δεν τους ενδιαφέρει πώς είσαι σ’ αυτό το κομμάτι και δυστυχώς, πολλές χώρες είναι ακόμα πίσω.

Αντίθετα, στην Αγγλία βάζουν σε προτεραιότητα τη ψυχολογική κατάσταση του αθλητή, οπότε συνδυαστικά και με καλή προπόνηση, αλλά και το περιβάλλον που ζεις επηρεάζει τη ψυχική σου ηρεμία".

Επιστροφή στην Ελλάδα, γιατί όχι και στον Πανιώνιο;

"Θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά όσο πιο αργά γίνεται, και να κλείσω εκεί την καριέρα μου. Δεν ξέρω αν θα γυρνούσα για συγκεκριμένη ομάδα, εκτός κι αν επέστρεφε ο Πανιώνιος στην Α’ εθνική, θα ήταν ωραίο.

Έχω μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη, είναι η ομάδα που ο πατέρας μου πήγε πολύ καλά, οπότε έχω μία αγάπη και σεβασμό για την ομάδα. Όλες οι άλλες ομάδες είναι πολύ καλές.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έφτασε σ’ ένα σημείο που δεν πήγαινε πιο κάτω, θα αλλάξει προς το καλύτερο τώρα

Βλέπω ότι δόξα τω Θεώ αρχίζουν κι βελτιώνονται τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπάρχει ανταγωνισμός πλέον, γιατί είχε καταντήσει μονοτονία και πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει προς το καλύτερο, γιατί όσο να ‘ναι φτάσαμε σ’ ένα σημείο που δεν πήγαινε πιο κάτω.

Τώρα πρέπει να καταλάβουν οι ίδιοι οι άνθρωποι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ταλέντα και να βασιστούν σε αυτό στις ακαδημίες, ώστε να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Είναι κρίμα να μην είναι η Super League στα 6-7 καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης

Η Ελλάδα είναι μάλλον η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Αν υπήρχε ένα καλό πρωτάθλημα δεν θα ήταν κρίμα αν έφευγες; Θα το σκεφτόσουν διαφορετικά. Οπότε καταλαβαίνω και τα παιδιά που θέλουν να φύγουν.

Είναι κρίμα να μην βρίσκεται όχι στα Top-5 πρωταθλήματα, αλλά γιατί να μην είναι το 6ο ή το 7ο; Δεν λείπει τίποτα από την Ελλάδα. Πριν χρόνια είχαμε τρεις ομάδες στο Champions League, άλλες τόσες στο Europa League".

Η εθνική Αλβανίας μπορεί να ξανακάνει ό,τι και το 2015

Το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου 2015 η εθνική ομάδα της Αλβανίας έγραψε ιστορία, καθώς νίκησε 3-0 την Αρμενία στο φινάλε των προκριματικών του Euro 2016 και για πρώτη φορά εξασφάλισε πρόκριση στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης.

Έτυχε σε μία δύσκολη κλήρωση, που την έφερε στον ίδιο όμιλο με Πορτογαλία, Δανία, Σερβία και Αρμενία. Κανείς δεν της έδινε ελπίδες, ενώ ακόμα κι η 3η θέση που θα οδηγούσε στα playoffs φαινόταν ένα μακρινό όνειρο.

Η Αλβανία, όμως, έκανε το θαύμα και τερμάτισε 2η πίσω από την Πορτογαλία και πήρε απευθείας το εισιτήριο για τη Γαλλία.

Τώρα, η γειτονική χώρα έχει να αντιμετωπίσει στον 5ο όμιλο για τα προκριματικά του Euro 2024, που θα διεξαχθεί στη Γερμανία, τις Πολωνία του Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι, Τσεχία, Μολδαβία και Νησιά Φερόε.

Με τον Σιλβίνιο στον πάγκο και με το ταλέντο που υπάρχει στο ρόστερ, ο Θωμάς είναι βέβαιος πως η Αλβανία μπορεί να ξανακάνει ό,τι και το 2015.

Την Ελλάδα την αγαπάω, την εκτιμάω και τη σέβομαι, απλά οι γονείς μου κι εγώ είμαστε από την Αλβανία και θεωρώ πιο σωστό να παίζω στην εθνική Αλβανίας

"Πιστεύω ότι το 2024 μπορούμε να το ξανακάνουμε, γιατί η νέα γενιά που βγαίνει έχει πολύ ταλέντο, πολύ καλούς παίκτες και καλύτερη νοοτροπία.

Είναι πολλοί οι ποδοσφαιριστές που παίζουν στο εξωτερικό. Οπότε, αν μπούμε με τον σωστό τρόπο, όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να το κάνουμε ξανά.

Η Πολωνία θεωρείται το φαβορί του ομίλου, αλλά εμείς θα πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε η 2η ομάδα που θα περάσει. Θα είναι κρίμα να μην μπούμε, έχουμε ταλέντο.

Ήμουν μικρός, στην Κ17 όταν υπήρχε η δυνατότητα να διαλέξω αν θα είμαι με την εθνική Αλβανίας ή την εθνική Ελλάδας. Την Ελλάδα την αγαπάω, την εκτιμάω και τη σέβομαι κάθε μέρα της ζωής μου.

Απλά οι γονείς μου κι εγώ είμαστε από την Αλβανία και θεωρώ πιο σωστό να παίζω στην εθνική Αλβανίας, γιατί είναι η πατρίδα που έχω τις ρίζες μου.

Κι είναι καλό οι πιο ποιοτικοί παίκτες που είναι Αλβανοί να συγκεντρώνονται στην εθνική για να βοηθήσουν και να αρχίσει η ομάδα να χτίζει το όνομά της".

Είναι ο Θωμάς Στρακόσια καλύτερος από τον Φώτη Στρακόσια;

Ο Φώτης Στρακόσια, ο τερματοφύλακας που μέχρι και σήμερα κατέχει το ιστορικό ρεκόρ της Α' Εθνικής με τις 14 επεμβάσεις από την άσπρη βούλα, ήταν, είναι και θα είναι το πρότυπο του γιου του.

"Για μένα δεν θα είμαι ποτέ καλύτερος από τον πατέρα μου. Αν ρωτήσεις εκείνον θα σου πει ο γιος μου είναι πολύ καλύτερος. Για μένα όχι, ακόμη. Όταν φτάσω στην ηλικία του μπορεί και να σου πω ναι, ήμουν καλύτερος.

Ο πατέρας μου κάτω από τα γκολπόστ ήταν πάρα πολύ καλός. Αυτό που ζηλεύω πολύ από εκείνον είναι η προσωπικότητα που έβγαζε στο γήπεδο, όσο τον πρόλαβα γιατί ήμουν και μικρός. Μου έχει μείνει χαραγμένο.

Ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που δεν μπορούσες να του βάλεις γκολ

Είχα μικρός μία κασέτα που είχε τα καλύτερα στιγμιότυπα του πατέρα μου. Πρέπει να την έχω δει πάνω από ένα εκατομμύριο φορές. Είχε μέσα μία εκτίναξη που τη ζήλευα απεριόριστα. Για μένα ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που δεν μπορούσες να του βάλεις γκολ.

Από τα παιχνίδια του δεν θα ξεχάσω εκείνο, ήμουν και ball boy τότε, που έπαιζε Ολυμπιακός – Πανιώνιος, ήταν και στα τελειώματά του τότε, και για να σωθεί η ομάδα έπρεπε ή να έρθει ισόπαλη ή να νικήσει.

Και θυμάμαι ότι την έσωσε. Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που ήταν πολύ καλή ομάδα. Μου έμεινε στο μυαλό".

Ο Κανός που έχει όρεξη και δίψα

Ο Σέρτζι Κανός πρόσφατα παραχωρήθηκε δανεικός στον Ολυμπιακό από την Μπρέντφορντ και από τις 31 Ιανουαρίου φοράει τα ερυθρόλευκα.

Ο 25χρονος υπήρξε συμπαίκτης του Θωμά Στρακόσια κι ο Έλληνας τερματοφύλακας αποκάλυψε τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστό τον Ισπανό επιθετικό.

Ο Κανός θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό, έχει πολύ όρεξη και δίψα

"Είναι ένας ποδοσφαιριστής πολύ εκρηκτικός, ταχύς και δυναμικός και έχει την αίσθηση του γκολ. Δηλαδή βρίσκεται πάντα στο σωστό σημείο, σε καλή θέση. Θα βοηθήσει πολύ τον Ολυμπιακό, έχει πολύ όρεξη και δίψα.

Και σίγουρα είναι ένας παίκτης με ποιότητα. Έκανε πολύ καλή σεζόν και στην πρώτη του χρονιά στην Premier League και έχει τη νοοτροπία της Αγγλίας, που είναι η δουλειά.

Εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι, είναι κι ένας άνθρωπος πολύ θετικός. Με ρώτησε για την Ελλάδα, του τα έκανα όλα τέλεια (σ.σ. γέλια). Του είπα ότι σίγουρα θα περάσει πολύ ωραία, η ατμόσφαιρα στο Καραϊσκάκη είναι φανταστική.

Στην Αγγλία μπορεί τα γήπεδα να είναι γεμάτα, αλλά είναι διαφορετικά, καμία σχέση με την Ελλάδα. Απλά στην Αγγλία μπορεί να παίξεις με μία ομάδα Δ’ κατηγορίας και το γήπεδο να γεμίσει, ενώ στην Ελλάδα αυτό θα συμβεί σε ντέρμπι, σε μεγάλους αγώνες.

Ο ρυθμός όμως, που σου δίνουν οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικός, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη".