Από το Σαμπαδέλ και την τοπική Μερκαντίλ, στις ακαδημίες της Εσπανιόλ, από την κλήση στα 15 του στην Εθνική Καταλονίας, στη δεύτερη ομάδα της Εσπανιόλ, από τη χρονιά – αποκάλυψη στη Χώρα των Βάσκων και την Έιμπαρ, στην πρώτη ομάδα των «pericos», από τον θρίαμβο του ισπανικού Κυπέλλου στην αποβολή του τελικού στο ΟΥΕΦΑ, από την καθιέρωση και τον Βαλβέρδε, στον εφιάλτη του Χάρκε και από το περιβραχιόνιο του αρχηγού, στην κατασκοπεία του Ολυμπιακού και τη μεταγραφή του στον «θρύλο».

Η μεγάλη επιθυμία του Ερνέστο Βαλβέρδε είναι πλέον γεγονός. Ο αμυντικός χαφ που τόσο πολύ ήθελε ο Txingurri στην ομάδα του, συμφώνησε τελικά και μέσα στις επόμενες ώρες θα έρθει στην Αθήνα για να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο. Ο Μοϊσές Ουρτάδο είναι μάλλον το τελευταίο κομμάτι στο πάζλ του νέου Ολυμπιακού που χτίζουν από κοινού Βαλβέρδε και Μαρινάκης και αναμένεται να αποτελέσει μια από τις σημαντικότερες μονάδες των «ερυθρόλευκων» τα επόμενα χρόνια.

Το Sport24.gr παρουσιάζει ένα μικρό αφιέρωμα στον «Moi», ακολουθώντας την πορεία του από το ξεκίνημα στην Μερκαντίλ και φτάνοντας μέχρι το τελευταίο ματς που έπαιξε με τη φανέλα της Εσπανιόλ, στο φιλικό εναντίον της Οβιέδο στις 12 Αυγούστου. Δείτε στο photostory μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του Μοϊσές Ουρτάδο.

Για το photostory πατήστε εδώ.

Ένα αστέρι γεννιέται

Ο Moises Hurtado Perez γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1981 στην πόλη Σαμπαδέλ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Βαρκελώνη. Από μικρός γράφτηκε στις ακαδημίες της τοπικής ομάδας Club Esportiu Mercantil, όπου αμέσως ξεχώρισε για τις ηγετικές του ικανότητες και πολύ γρήγορα φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Εκεί τον είδε ο Μανουέλ Άνχελ Ρομέρο – σημερινός σκάουτ της Ρεάλ Μαδρίτης στην Καταλονία – και εντυπωσιάστηκε από τη σοβαρότητα και τη σταθερότητα του μικρού. Λίγο αργότερα, όταν ο Χοσέ Μανουέλ Κασανόβας (υπεύθυνος συντονισμού των ακαδημιών της Εσπανιόλ) κάλεσε τον Ρομέρο να αναλάβει πόστο στις ακαδημίες, ο τελευταίος πήρε μαζί του τον Μοϊσές στους «periquitos».

Ο Ουρτάδο δικαίωσε την επιλογή του μέντορά του και ξεκίνησε μια ανοδική πορεία περνώντας από όλες τις βαθμίδες, όχι μόνο της Εσπανιόλ, αλλά και των Εθνικών ομάδων της Καταλονίας και της Ισπανίας. Πήρε μέρος στο περίφημο Nike Cup (το παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων στις μικρές κατηγορίες), κλήθηκε στα 14 χρόνια του στην Εθνική Καταλονίας U15, βρέθηκε στη «furia roja» κάτω των 15 ετών μαζί με τον Κασίγιας και άλλους μελλοντικούς αστέρες, πέρασε από τους παίδες στους έφηβους και από εκεί στους νέους και έχτισε την ποδοσφαιρική του προσωπικότητα με υπομονή και πολύ δουλειά.

Λάτρευε το ποδόσφαιρο και περίμενε τα σαββατοκύριακα για να παίξει σε αγώνες. Στις ομάδες του ήταν πάντοτε σημαντικός. Όχι τόσο πρωταγωνιστής, όσο ίσως οι επιθετικοί με τα γκολ τους και οι τερματοφύλακες με τις επεμβάσεις τους, αλλά αθόρυβος, χρήσιμος και πάντοτε βασικός. Πάνω του στηριζόταν η ισορροπία μέσα στο γήπεδο και ήταν αυτός ο συνδετικός κρίκος των γραμμών. Στην Εσπανιόλ έμαθε όλα τα μυστικά της θέσης του αμυντικού χαφ και η τρομερή φυσική του κατάσταση του επέτρεπε να καλύπτει πολλά κενά και να δίνει αμέτρητες βοήθειες.

Espanyol B: το πρώτο άλμα

Το 1999, σε ηλικία 18 ετών, ο Μοϊσές υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη δεύτερη ομάδα των «pericos», την Espanyol B, που τότε αγωνιζόταν στην Tercera Division, την τέταρτη δηλαδή εθνική κατηγορία της Ισπανίας. Η πρώτη του σεζόν ήταν περισσότερο αναγνωριστική, πήρε ευκαιρίες και τα πήγε πολύ καλά. Η Εσπανιόλ Β στο τέλος της περιόδου τερμάτισε στη δεύτερη θέση και πήρε την άνοδο στην Segunda B. Από το 2000 και μετά ο Μοϊσές καθιερώθηκε στην ομάδα και έγινε αναντικατάστατος στη νευραλγική θέση του αμυντικού χαφ, αν και οι προπονητές του τον χρησιμοποιούσαν όποτε υπήρχε ανάγκη και στο κέντρο της άμυνας.

Στην τρίτη του χρονιά στην Εσπανιόλ Β, ο προπονητής της πρώτης ομάδας, Φρανθίσκο Φλόρες, τον πρόσεξε και τον πήρε αρκετές φορές μαζί του στις προπονήσεις. Ο Φλόρες ήταν αυτός που του έδωσε την ευκαιρία να κάνει την παρθενική του εμφάνιση στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Λόγω του τραυματισμού του συνονόματου Μοϊσές Μαρτίν, ο Ουρτάδο βρέθηκε στην αποστολή για τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος, όπου η Εσπανιόλ αντιμετώπισε τη Μάλαγα. Στις 11 Μαΐου του 2002, στο 76’ του παιχνιδιού, ο Φλόρες πέρασε τον 21χρονο Μοϊσές στη θέση του Φραν και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Για την καθιέρωση όμως χρειάστηκε να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια.

Η ευκαιρία της Έιμπαρ

Ο Ουρτάδο συνέχισε για δυο ακόμα χρονιές στην Espanyol B κάνοντας δυο γεμάτα πρωταθλήματα (33 και 31 παιχνίδια), όμως ήταν φανερό ότι χρειαζόταν μια ευκαιρία για να ανέβει επίπεδο. Το καλοκαίρι του 2004 ο Βάσκος προπονητής Μιγκέλ Άνχελ Λοτίνα (που πλέον κάθεται στον πάγκο της Ντεπορτίβο) ανέλαβε την τεχνική καθοδήγηση της Εσπανιόλ και ένα ντόμινο συμπτώσεων έδωσε στον Μοϊσές την ευκαιρία που έψαχνε. Ο Λοτίνα, λίγες ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στη Βαρκελώνη, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν άλλο Βάσκο τεχνικό, τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ (πρώην συμπαίκτη των Βαλβέρδε και Ασπιάθου στην Σεστάο), που μόλις είχε αναλάβει τον πάγκο της Έιμπαρ, ομάδας από την επαρχία Γκιπούθκοα, κοντά στο Σαν Σεμπαστιάν.

Ο Μεντιλίμπαρ ζήτησε από τον Λοτίνα να του παραχωρήσει δανεικό για ένα χρόνο τον Μοϊσές, στην προσπάθεια να ενισχύσει το κέντρο της ομάδας του, η οποία είχε ως βασικό στόχο στη Segunda Division την αποφυγή του υποβιβασμού. Ο Λοτίνα δέχτηκε τον δανεισμό και ο Ουρτάδο, που βρισκόταν στην προετοιμασία της Espanyol B, στην Περαλάδα (Τζιρόνα, Καταλονία), έφτιαξε τις βαλίτσες και μετακόμισε στο Έιμπαρ μαζί με τον συμπαίκτη του στην Εσπανιόλ Β, Γκόρκα Ιραϊθόθ. Ο Μοϊσές δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί, όμως μόλις πήρε μπρος, έγινε ο ηγέτης της ομάδας. Με πρωταγωνιστές τον Ιραϊθόθ στην εστία, τον Ουρτάδο στο κέντρο και τον Γιοσέμπα Γιορέντε (παίκτη του Βαλβέρδε πέρυσι στη Βιγιαρεάλ) στην επίθεση, η Έιμπαρ που είχε αρχικό στόχο τη σωτηρία, έζησε ένα πραγματικό όνειρο, φτάνοντας μια ανάσα πριν την άνοδο στην Primera.

Με τις τρεις πρώτες ομάδες να παίρνουν το εισιτήριο της ανόδου, η Έιμπαρ τερμάτισε τελικά στην τέταρτη θέση με 73 βαθμούς, τη στιγμή που στην κορυφή του πίνακα, Κάντιθ, Θέλτα και Αλαβές ισοβάθμησαν με 76. Το «Ipurua» (το γήπεδο της Έιμπαρ) έζησε στιγμές δόξας, «με τον Μοϊσές να αποτελεί το στήριγμα της ομάδας, αυτόν που δίνει τις απαραίτητες ανάσες στους υπόλοιπους χωρίς να αγχώνεται την ώρα της κρίσιμης επιλογής», σύμφωνα με τα λόγια του Μεντιλίμπαρ. Μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν, όπως ήταν φυσικό, ο Λοτίνα περίμενε τους δύο παίκτες της Εσπανιόλ Β να επιστρέψουν, για να τους δώσει τη θέση που είχαν κερδίσει με τις εμφανίσεις τους.

Επιτέλους, Primera Division!

Το καλοκαίρι του 2005 ο Μοϊσές υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με ομάδα της Primera Division. Στα 24 χρόνια του ήταν πλέον έτοιμος να αντιμετωπίσει τους «μεγάλους». Ο Λοτίνα άρχισε σιγά σιγά να τον ενσωματώνει στα αγωνιστικά του πλάνα, μέχρι που έγινε αναντικατάστατος. Ο τεχνικός της Εσπανιόλ είχε πει σε μια συνέντευξη: «Είναι απίστευτο. Η δουλειά του είναι τελείως αθόρυβη και δεν εκτιμάται όσο θα έπρεπε, επειδή δε φαίνεται. Όμως για έναν προπονητή, το να έχει τον Μοϊσές, ισοδυναμεί με σχεδόν εξασφαλισμένη την ισοπαλία. Προσφέρει πολλά στην άμυνα και ξέρει να τοποθετείται σωστά όταν η ομάδα επιτίθεται. Διαθέτει ψυχραιμία, ξέρει να μένει σιωπηλός όταν τον πιέζουν και όταν αποφασίζει να σουτάρει, ο αντίπαλος τερματοφύλακας γνωρίζει ότι θα πρέπει να βάλει τα δυνατά του».

Το τέλος της διετίας του Λοτίνα στην Εσπανιόλ συνοδεύτηκε από τον πρώτο τίτλο του Μοϊσές, το Κύπελλο Ισπανίας, με τη μεγαλειώδη νίκη των «pericos» με 4-1 (με 2 γκολ του Λουίς Γκαρθία, ένα του Ταμούδο και ένα του Κορομίνας) επί της Σαραγόσα μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», στις 12 Απριλίου του 2006. Ο Ουρτάδο πήρε μέρος στον τελικό, περνώντας στο 61’ ως αλλαγή στη θέση του Φρέντσον και σήκωσε στο τέλος μαζί με τους συμπαίκτες του την τέταρτη Copa del Rey στην ιστορία του συλλόγου. Η υποδοχή των Κυπελλούχων στη Βαρκελώνη ήταν αποθεωτική και εκεί ο Μοϊσές έζησε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του.

Ο Βαλβέρδε, το ΟΥΕΦΑ και η Βέρντερ

Το καλοκαίρι του 2006 ο Λοτίνα έδωσε τη θέση του στον Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Txingurri επέστρεφε σε μια ομάδα, με την οποία 18 χρόνια πριν ως παίκτης, είχε σχεδόν αγγίξει τον θρόνο της Ευρώπης, χάνοντας το ΟΥΕΦΑ στα πέναλτι από την Λεβερκούζεν. Ο Μοϊσές ήταν 25 ετών και τα επόμενα δυο χρόνια θα ήταν για αυτόν τα καλύτερα της καριέρας του. Ο Βαλβέρδε εκτίμησε αμέσως την εργατικότητα, τη σοβαρότητα και τη σταθερότητα του παίκτη του και τον διατήρησε στις βασικές επιλογές της ενδεκάδας. Ο Μοϊσές, αν και προερχόταν από τα σπλάχνα της ομάδας, δεν ακολούθησε την «πολιτική» της τρόικας (Γκαρθία, Ντε Λα Πένια και Ταμούδο), αλλά προτίμησε να μείνει στο περιθώριο αυτής της κόντρας, θέλοντας απλά να παίξει ποδόσφαιρο.

Στην αρχή της σεζόν 2006-07 ήρθε ο δεύτερος τίτλος στην καριέρα του Μοϊσές. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2006 η Εσπανιόλ νίκησε με 1-0 την Μπαρτσελόνα και κατέκτησε την Copa Catalunya, μια διοργάνωση της Καταλανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Ο Ουρτάδο μπήκε στο 70’ ως αλλαγή και πανηγύρισε ακόμα μια κούπα με το γκολ του Κορομίνας που έκρινε τη συνάντηση. Όμως μπροστά υπήρχε μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση: η Ευρώπη και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η Εσπανιόλ απέκλεισε στον πρώτο γύρο την Αρτμέντια και στη συνέχεια έκανε 4 νίκες στον όμιλο (με Άγιαξ, Ζούλτε Βάρεγκεμ, Σπάρτα Πράγας και Αούστρια Βιέννης).

Στους «32» σειρά είχε η Λιβόρνο, στους «16» η Μακάμπι Χάιφα, στους «8» η Μπενφίκα και στα ημιτελικά η Βέρντερ Βρέμης. Στον πρώτο αγώνα μέσα στη Βαρκελώνη, ο Μοϊσές άνοιξε το σκορ με κεφαλιά, πετυχαίνοντας το σημαντικότερο γκολ της καριέρας του. Το τελικό 3-0 σε συνδυασμό με μια ακόμα νίκη μέσα στη Βρέμη, έστειλε την αρμάδα του Βαλβέρδε στον μεγάλο τελικό της Γλασκώβης με αντίπαλο την κάτοχο Σεβίγια. Η πορεία ήταν πραγματικά απίστευτη, αφού η Εσπανιόλ πέτυχε 11 νίκες και 3 ισοπαλίες σε 14 ματς, φτάνοντας στο «Hampden Park» αήττητη. Ο Ουρτάδο είχε αγωνιστεί στα 10 από τα 14 παιχνίδια, όμως απέμενε το πιο σημαντικό: αυτό που έμελλε να εξελιχθεί στην πιο εφιαλτική αγωνιστική ανάμνηση στην καριέρα του Μοϊσές…

Ο τελικός, ο Μπουζάκα και η κόκκινη

Στις 16 Μαΐου του 2007, μέσα στο κατάμεστο από 50.000 θεατές «Hampden Park», ο Βαλβέρδε παρέταξε την ομάδα του με τον Μοϊσές στην αρχική ενδεκάδα. Πολύ νωρίς, στο 12’, με το αποτέλεσμα ακόμα στο 0-0, ο Μάσιμο Μπουζάκα έδειξε την πρώτη κίτρινη κάρτα στον Ουρτάδο για αντικανονικό μαρκάρισμα στον Αντριάνο. Η κάρτα δεν ήταν απλά αυστηρή, αλλά ανύπαρκτη. Και όταν στο δεύτερο ημίχρονο, στο 67’, με το σκορ στο 1-1 από τα γκολ του Αντριάνο και του Ριέρα, ο Μοϊσές έκανε ένα ακόμα φάουλ σε αντίπαλο, ο Ελβετός δε δίστασε να βγάλει ξανά από το τσεπάκι του την κίτρινη, που αυτή τη φορά όμως συνοδευόταν και από την κόκκινη. Μάταια προσπάθησε ο Ουρτάδο μαζί με τον Ντε Λα Πένια να αλλάξουν γνώμη στον διαιτητή.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ο Μοϊσές κατευθύνθηκε προς τα αποδυτήρια, ζώντας τον απόλυτο ποδοσφαιρικό εφιάλτη. Όχι μόνο άφηνε τους συμπαίκτες του με 10 στο πιο σημαντικό ματς της καριέρας του, αλλά δεν μπορούσε καν να παρακολουθήσει τη συνέχεια της προσπάθειάς τους για την κατάκτηση του τροπαίου. Μόνος του είδε το τέλος του αγώνα, μόνος του και την παράταση, μόνος και το δράμα των πέναλτι. Όταν ξαναβγήκε τελικά στον αγωνιστικό χώρο, όλα είχαν τελειώσει. Δυο είναι οι εικόνες που σημάδεψαν τις στιγμές μέσα στον αγωνιστικό χώρο μετά την τρίτη απόκρουση του Παλόπ που έδωσε τον τίτλο στη Σεβίγια: ο Βαλβέρδε με δάκρυα στα μάτια να ασπάζεται τη σύζυγό του και τα παιδιά του και ο Ουρτάδο να περιφέρεται σαν φάντασμα στο γήπεδο, προσπαθώντας να χωνέψει αυτό που είχε συμβεί…

Η κούρσα προς τον τίτλο, η πτώση και το αντίο του Βαλβέρδε

Στη δεύτερη χρονιά του Βαλβέρδε (2007-08), ο Μοϊσές ήταν και πάλι από τους αναντικατάστατους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές του εκπληκτικού πρώτου γύρου που έφερε την Εσπανιόλ στην τρίτη θέση της Primera και ίσως ο καλύτερος παίκτης των «pericos» όταν άρχισε η κατρακύλα. Το παιχνίδι του ωρίμασε και έφτασε στα υψηλότερα στάνταρντ της καριέρας του. Η παρουσία του στον χώρο του κέντρου ήταν σημείο αναφοράς σε ολόκληρο το ισπανικό πρωτάθλημα και ο Λουίς Αραγονές έφτασε πολύ κοντά στο να τον καλέσει στην Εθνική, πράγμα που τελικά δεν συνέβη, λόγω του μεγάλου συνωστισμού ποιότητας στη θέση του.

Για τον Βαλβέρδε, ο Μοϊσές ήταν ο παίκτης από τον οποίο άρχιζε η σύνθεση της Εσπανιόλ. Η ικανότητά του να κερδίζει τη μπάλα, δίνοντας έτσι συνεχώς στην ομάδα του τη δυνατότητα να ξεκινάει καινούργιες επιθέσεις και η ευστροφία του στο να διαβάζει τις δημιουργικές διαθέσεις των αντιπάλων, ασκώντας διαρκώς πίεση στους σωστούς χώρους, τον έκαναν το ιδανικότερο «εργαλείο» στο κέντρο του γηπέδου και τον όπλισαν με ένα μοναδικό ένστικτο σωστών επιλογών, κυρίως στις δύσκολες φάσεις του παιχνιδιού, εκεί που η αντίδραση είναι στιγμιαία, χωρίς κανένα περιθώριο λάθους. Με την αναχώρηση του Βαλβέρδε, ο Μοϊσές δεν ήταν πλέον καταξιωμένος μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και στη συνείδηση των συμπαικτών του και της κερκίδας, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων.

Η τραγωδία του Χάρκε

Ο «Τιντίν» Μάρκεθ (συμπαίκτης του Βαλβέρδε στην Εσπανιόλ τη δεκαετία του ’80 και βοηθός του μαζί με τον Ασπιάθου τη διετία 2006-08) ήταν ο διάδοχος του Txingurri στον πάγκο των «pericos» το καλοκαίρι του 2008. Το κακό ξεκίνημα της ομάδας ανάγκασε τη διοίκηση να τον αντικαταστήσει, φέρνοντας στη θέση του τον Χοσέ Μανουέλ Εσνάλ, πιο γνωστό ως «Μανέ» (τον άνθρωπο που ανακάλυψε τον Βαλβέρδε στην Αλαβές και τον πήρε στη Σεστάο), όμως ούτε ο τελευταίος πέτυχε την ανάκαμψη, με αποτέλεσμα η Εσπανιόλ να εμπιστευτεί την τεχνική ηγεσία στον μέχρι τότε βοηθό προπονητή και πρώην παίκτη της ομάδας, Μαουρίτσιο Ποτσετίνο. Οι «pericos» τερμάτισαν τελικά στη δέκατη θέση και ο Μοϊσές για μια ακόμα χρονιά ήταν από τους βασικούς, παίζοντας σε 32 ματς και σκοράροντας δυο φορές.

Το καλοκαίρι του 2009 προμηνυόταν ως ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία του συλλόγου, αφού η Εσπανιόλ θα έμπαινε για πρώτη φορά στο καινούργιο της ιδιόκτητο γήπεδο, το «Estadi Cornella – El Prat». Τα εγκαίνια έγιναν στις 2 Αυγούστου με ένα φιλικό με αντίπαλο τη Λίβερπουλ, εκεί όπου οι «pericos» με τον Μοϊσές στη σύνθεσή τους κέρδισαν 3-0, σφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Όμως λίγες μόλις μέρες αργότερα, η Εσπανιόλ ήταν γραφτό να ζήσει το μεγαλύτερο δράμα στην ιστορία του συλλόγου. Στις 8 Αυγούστου ο αρχηγός Ντανιέλ Χάρκε έχασε τη ζωή του από καρδιακό επεισόδιο στα 26 του χρόνια και ενώ η ομάδα βρισκόταν στην Ιταλία για φιλικά ματς προετοιμασίας.

Το γεγονός, δυο μόλις χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του Αντόνιο Πουέρτα της Σεβίγια, συγκλόνισε ολόκληρη την Ισπανία και βύθισε σε πένθος συμπαίκτες, προπονητές, διοίκηση και φίλαθλους. Οι κολλητοί του φίλοι, Κορομίνας, Μοϊσές και Λουίς Γκαρθία ήταν κυριολεκτικά κατεστραμμένοι ψυχολογικά και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από τον Ποτσετίνο και τους συνεργάτες του για να συνέλθουν και να επιστρέψουν στην ποδοσφαιρική καθημερινότητα. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2009 η Εσπανιόλ υποδέχτηκε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην επίσημη πρώτη του καινούργιου της γηπέδου σε αγώνα της Primera Division και έτυχε να βρίσκομαι στις κερκίδες. Πέρα από τις εκδηλώσεις του κόσμου στη μνήμη του αρχηγού που πραγματικά με έκαναν να ανατριχιάσω, δεν θα ξεχάσω τα δάκρυα του Μοϊσές και του Κόρο στη μικτή ζώνη, τη στιγμή που μιλούσαν στους επίσης συγκινημένους δημοσιογράφους. Δύσκολες στιγμές για αυτούς που έχασαν τον φίλο, τον συμπαίκτη, τον σύντροφο από τα παιδικά χρόνια, με τον οποίο είχαν παράλληλη πορεία στο ποδόσφαιρο από τις ακαδημίες της Εσπανιόλ.

Το περιβραχιόνιο του αρχηγού και η κατασκοπεία του Ολυμπιακού

Την περίοδο 2009-10 ο Μοϊσές αγωνίστηκε σε 31 ματς πρωταθλήματος και για πέμπτη συνεχόμενη σεζόν υπήρξε από τους βασικούς στις συνθέσεις του Ποτσετίνο. Φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, έχοντας γίνει πλέον μια από τις εμβληματικές φιγούρες του συλλόγου. Στην προετοιμασία του φετινού καλοκαιριού σήκωσε ως αρχηγός δυο τρόπαια σε επίσημα τουρνουά, το «Trofeo Ciutat de Barcelona» και το «Trofeo Ramon de Carranza» και δοκιμάστηκε από τον Ποτσετίνο στο κέντρο της άμυνας. Ο ίδιος είχε αποδεχθεί την ιδέα ότι θα συνέχιζε και θα ολοκλήρωνε την καριέρα του στην Εσπανιόλ, κάτι που τον ευχαριστούσε, όμως μέσα του υπήρχε μια πρόκληση που πάντοτε βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού του. Να αγωνιστεί κάποια στιγμή σε μια ομάδα του εξωτερικού.

Αυτή την ευκαιρία έμελλε να του την προσφέρει ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο «Βάσκος» μόλις ξεκίνησε να σχεδιάζει τον καινούργιο Ολυμπιακό της εποχής Μαρινάκη, σκέφτηκε αμέσως τον Μοϊσές ως τον καταλληλότερο για την ενίσχυση του «ερυθρόλευκου» κέντρου στη θέση του αμυντικού χαφ. Επειδή όμως ο Txingurri είναι μεθοδικός άνθρωπος και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, φρόντισε πρώτα να σιγουρευτεί για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο πρώην παίκτης του. Επικοινώνησε λοιπόν με τη δέουσα μυστικότητα με τον γυμναστή της Εσπανιόλ, Ραμόν Καταλά και του ζήτησε ενημέρωση για τις εργομετρικές μετρήσεις και επιδόσεις του Μοϊσές. Αυτό έγινε επειδή η σωματική του διάπλαση είναι τέτοια, που κάποιες φορές στο παρελθόν χρειαζόταν χρόνο για να προσαρμοστεί στις αγωνιστικές απαιτήσεις μετά από διακοπές και να ξαναβρεί τη φόρμα του.

Οι πληροφορίες που πήρε ήταν απόλυτα ικανοποιητικές, αφού ο Καταλά τον διαβεβαίωσε ότι ο Ουρτάδο είχε κάνει πολύ καλή προετοιμασία και βρισκόταν σε ιδανική κατάσταση. Στη συνέχεια ο Βαλβέρδε ανέθεσε στον Ασπιάθου να επικοινωνήσει με τον Μοϊσές και έτσι ξεκίνησε η πρώτη επαφή. Όταν ο προπονητής του Ολυμπιακού έμαθε από τον βοηθό του ότι η προοπτική να αγωνιστεί στην Ελλάδα φαινόταν ελκυστική στον πρώην παίκτη του, ξεκίνησαν οι επαφές ανάμεσα στον Ινιάκι Ιμπάνιεθ και τους τρεις μάνατζερ του παίκτη. Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε πριν από μια εβδομάδα περίπου στους Ισπανούς δημοσιογράφους μετά την προπόνηση της Εσπανιόλ, ο Μοϊσές για πρώτη φορά άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη συνεχίσει στην Ισπανία. Λίγες μέρες αργότερα, το περασμένο Σάββατο, ταξίδεψε μεν στην Ταραγόνα, αλλά δεν έπαιξε καθόλου στο φιλικό με την τοπική Gymnastic.

Μιλώντας μαζί του λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, τον ρωτήσαμε αν η απουσία του από το ματς σηματοδοτούσε την τελική ευθεία των εξελίξεων στο θέμα της μεταγραφής του και ο Μοϊσές μας απάντησε ότι όλα έδειχναν πως η υπόθεση βρισκόταν στο σωστό δρόμο. 48 ώρες μετά, ο «Μωυσής» αφήνει έπειτα από 17 χρόνια τα λευκά και μπλέ των «pericos» για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Το τελευταίο κομμάτι του «ερυθρόλευκου» παζλ μπαίνει στη θέση του…

Ο Μοϊσές Ουρτάδο με αριθμούς

- Στα 5 χρόνια που αγωνίζεται με την πρώτη ομάδα της Εσπανιόλ, ο Μοϊσές έχει παίξει 145 επίσημα παιχνίδια στο ισπανικό πρωτάθλημα, έχει πετύχει 3 τέρματα και έχει δώσει 6 ασίστ.

- Το ντεμπούτο του στην Primera Division έγινε πολύ νωρίτερα, αφού ο Πάκο Φλόρες (προπονητής την περίοδο 2001-02, όταν ακόμα ο Μοϊσές αγωνιζόταν στην Espanyol B) του έδωσε την ευκαιρία να πάρει το βάπτισμα του πυρός στην τελευταία αγωνιστική εκείνης της σεζόν. Ήταν 11 Μαΐου του 2002 και η Εσπανιόλ αντιμετώπιζε τη Μάλαγα, από την οποία έχασε 1-2.

- Εκτός από το πρωτάθλημα, με τη φανέλα της Εσπανιόλ ο Μοϊσές έχει αγωνιστεί σε 16 παιχνίδια του ισπανικού Κυπέλλου και έχει πετύχει 1 γκολ, ενώ έχει και 16 συμμετοχές στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με 2 τέρματα.

- Είχε συμβόλαιο με την Εσπανιόλ μέχρι το 2012 με ρήτρα αποδέσμευσης ύψους 12 εκατομμυρίων ευρώ.

- Από το 2000 μέχρι το 2004 ο Μοϊσές έπαιξε με τη δεύτερη ομάδα της Εσπανιόλ (Espanyol B) σε 129 παιχνίδια της τρίτης Εθνικής κατηγορίας της Ισπανίας (Segunda B) και σημείωσε 6 γκολ.

- Την περίοδο 2004-05 αγωνίστηκε ως δανεικός από την Εσπανιόλ στην Έιμπαρ. Με τους Βάσκους είχε 34 συμμετοχές (33 στο πρωτάθλημα της Σεγούντα Ντιβισιόν και 1 στο Κύπελλο Ισπανίας) και σκόραρε μια φορά.

- Στην μέχρι τώρα καριέρα του έχει αγωνιστεί επαγγελματικά με 3 διαφορετικές ομάδες: RCD Espanyol B (1999-2004), SD Eibar (2004-05) και RCD Espanyol (2005-10).

- Ο πρώτος του σύλλογος ήταν η Club Esportiu Mercantil από τη γενέτειρά του, Σαμπαντέλ και στη συνέχεια πέρασε στις Ακαδημίες της Εσπανιόλ.

- Έχει αγωνιστεί σε όλες τις βαθμίδες της Εθνικής Καταλονίας (U15, U18 και Ανδρών), ενώ έχει επιλεγεί στην Εθνική Ισπανίας U15 το 1995.

- Έχει αγωνιστεί συνολικά σε 308 παιχνίδια των τριών ισπανικών πρωταθλημάτων (146 στην Primera, 33 στην Segunda και 129 στην Segunda B).

- Στην πενταετία 2005-10 δέχτηκε 57 φορές την κίτρινη κάρτα και 4 φορές την κόκκινη (πάντοτε με δεύτερη κίτρινη). Η πιο χαρακτηριστική βέβαια ήταν αυτή της αποβολής του στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2007.

- Στην Primera Division έχει συμπληρώσει 11.690 αγωνιστικά λεπτά, ξεκινώντας 135 φορές στην αρχική ενδεκάδα (από τις συνολικά 146 συμμετοχές του).

- Έχει κατακτήσει το Κύπελλο Ισπανίας (2005-06) και την Copa Catalunya (2006), αμφότερους τίτλους με την Εσπανιόλ, ενώ ένα χρόνο αργότερα (2006-07) ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, το οποίο η ομάδα του, Εσπανιόλ έχασε από τη Σεβίγια στα πέναλτι.