Η απάντηση που δίνει ο Γιάννης Γιοκαρίνης στον εσωτερικό του μουσικό μονόλογο είναι "ότι γουστάρουν περισσότερο οι γκόμενες". Για να φέρουμε όμως την κατάσταση στα μέτρα ενός από τους ιστορικότερους συλλόγους στην Ελλάδα, του Πανιωνίου την θέση της "γκόμενας" θα πρέπει να πάρει εκείνη η μερίδα των οπαδών που αντέδρασε με το χειρότερο δυνατό τρόπο έπειτα από την ήττα της πρεμιέρας στη Νέα Σμύρνη.
Κάποιοι από τους φίλους του Πανιωνίου, που έχουν μάθει να ζουν στην σκιά των μεγάλων του ΠΟΚ και ενίοτε κάποιας ομάδας που "ξεπετάγεται" από τη Θεσσαλονίκη είτε την επαρχία (ΠΑΟΚ, Άρης, ΑΕΛ) φαίνεται πως δεν έχουν συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα. Όμως θα πρέπει να αναλογιστούν, πως μια ομάδα που στην πρεμιέρα της στο γήπεδό της κόβει 2.200 εισιτήρια δεν μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Κωνσταντίνος Τσακίρης, στις δηλώσεις του στον "Sentra" ανέφερε ως παράδειγμα τον Άρη, την ομάδα δηλαδή που τα τελευταία χρόνια έφτασε πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη να σπάσει το "τρίπολο" του ΠΟΚ. Ακόμα όμως και οι "λάτιν" του Άρη, με την υποστήριξη του κόσμου τους σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια τους, δεν τα κατάφερε.

Οι ξένοι... Μεσσίες

Και κάπου εδώ το ερώτημα "κιθαρίστας ή ντράμερ" μπαίνει στην ποδοσφαιρικότερη version του "Άρης ή κάτι άλλο". Γιατί μπορεί οι "κίτρινοι" να είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες και ο κόσμος τους να δημιουργεί τρομερή ατμόσφαιρα στο "Κ. Βικελίδης" τα τελευταία χρόνια σπρώχνοντας και την ομάδα σε αποτελέσματα ακόμα και κόντρα στους ...μεγάλους, όμως έχει "καραμπινάτες αδυναμίες". Άλλωστε πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αρχική ενδεκάδα του Κίκε Ερνάντεθ στον αγώνα με τον Λεβαδειακό, η οποία είχε μόλις 1 Έλληνα (τον Σάκη Πρίττα);.

Για του λόγου το αληθές, η τελευταία ομάδα που κατάφερε να "δείξει την πλάτη της" στους κυρίαρχους του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν η Λάρισα του 1987-88, η οποία και είχε στο ρόστερ της μόλις 2 ξένους. Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. Η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Ιστορικού, το Κύπελλο που κατέκτησε κόντρα στον Παναθηναϊκό την περίοδο 1997-98, επετεύχθη με τους "κυανέρυθρους" να διατηρούν στο ρόστερ τους μόλις 6 ξένους, εκ των οποίων οι 3 βρίσκονταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας.

Θα πείτε πως μπλέξαμε δυό θέματα. Την παρουσία των οπαδών στο γήπεδο και το... ελληνικό στοιχείο στις ομάδες. Κι όμως το δεύτερο μπορεί να οδηγήσει ολοταχώς στο πρώτο. Για να εξηγηθούμε κιόλας: Η αναφορά σε ελληνικό στοιχείο δεν είναι σε καμία περίπτωση... εθνικιστική, σοβινιστική ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Άλλου είδους συνοχή όμως έχει ένα σύνολο με 10 Έλληνες ποδοσφαιριστές και άλλη ένα με 5, 4, 3 ή 1!

Το '60 θα είχε τύχη

Αν μάλιστα, αυτό το ελληνικό σύνολο αποτελεί μέλος και γέννημα της τοπικής κοινωνίας (και των εγκαταστάσεων της Νέας Σμύρνης (μιλώντας δηλαδή για μια ομάδα στα πρότυπα της Βάσκικης Μπιλμπάο) τότε θα περνούσαμε σε άλλο επίπεδο. Σε εκείνο που ο οπαδός θα ήταν δεμένος με τον ποδοσφαιριστή της ομάδας και γείτονά του, η λαχτάρα για την διάκριση της ομάδας θα ήταν κοινό στοιχείο των δύο, με τον έναν να δίνει το 100% των δυνατοτήτων του στο χορτάρι και τον έτερο να "σπρώχνει" από την εξέδρα!

Αν σας φαίνεται πως περιγράφουμε ελληνική τοπική κοινωνία του 1960, δεν είστε πολύ μακριά. Όσο δύσκολο όμως φαίνεται να επιστρέψουμε στην κατάσταση που περιγράφουμε παραπάνω, άλλο τόσο δύσκολο είναι ομάδα πλην του πρώην ΠΟΚ να διεκδικήσει (πόσο μάλλον να κατακτήσει) κάποια διάκριση. Άρα το ζήτημά μας, είναι πως θα επιστρέψει ο κόσμος στο γήπεδο, χωρίς να περιμένει τη μεγάλη επιτυχία!

Σαραβάκος και Μαύρος ή Αμορόζο και Κονσεϊσάο;

Όλος ο θόρυβος, λοιπόν, που προκλήθηκε στον Πανιώνιο, είχε να κάνει με το "που πήγαν τα λεφτά από τις πωλήσεις των Τζιμπούρ, Σπυρόπουλου, Φερνάντεζ;" ερώτηση την οποία έθεσαν μεταξύ... ξεφωνητών και ύβρεων προς το πρόσωπο του μεγαλομετόχου Κωνσταντίνου Τσακίρη (ο οποίος συνοδευόταν από την κόρη του) μετά την ήττα από την Ξάνθη στην πρεμιέρα.

Και η απάντηση που δεν έδωσε ο μεγαλομέτοχος του Ιστορικού λόγω του εκνευρισμού του, είναι πως "τα λεφτά πήγαν εκεί που έπρεπε". Στο προπονητικό κέντρο της ομάδας, το οποίο αν ο σύλλογος το εκμεταλλευτεί όπως πρέπει -ανοίγοντάς το, δηλαδή, σε όλη τη νεολαία της Νέας Σμύρνης χωρίς αντίτιμο- θα χαρακτηρίζεται Ιστορικός, όχι μόνο από τους δικούς του φίλους.

Άλλωστε για να δούμε και την αλήθεια κατάματα, "μεγάλη" δεν κάνουν μια ομάδα οι Αμορόζο και οι Φλάβιο Κονσεϊσάο που έρχονται στην πατρίδα μας για να μαζέψουν τα τελευταία τους ένσημα πριν τη σύνταξη. Μπορεί οι Πάντιτς και Μπαρζόφ να προσέφεραν ξεχωριστές στιγμές στους "κυανέρυθρους" οπαδούς, όμως τον σεβασμό προς την ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιωνίου, επέβαλαν στους φίλους του αθλήματος οι Πεντζαρόπουλος, Χάιτας, Δέδες, Αποσπόρης, Μαύρος, Σαραβάκος, Αναστόπουλος αλλά και οι πιο σύγχρονοι Φύσσας, Βόκολος, Σαπουντζής κ.α.

Η επιτυχία, λοιπόν, θέλει θυσίες. Και πάνω από όλα, ρίσκο! Εξάλλου, όσο η απάντηση στο ερώτημα "κιθαρίστας ή ντράμερ" θα είναι "τι γουστάρουν περισσότερο οι γκόμενες", προκοπή δεν θα δουν και η ομάδα δεν θα έχει ούτε επιτυχίες, ούτε χαρακτήρα! Τέλος, αν κάτι από τα παραπάνω υπάρχει σαν σκέψη στην διοίκηση της ομάδας, τότε θα υπάρχει λόγος, να προχωρήσει και η δημιουργία του νέου γηπέδου, μέχρι τότε όμως, ΟΥΔΕΙΣ!