Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς συμφώνησε από το βράδυ της Κυριακής (23/5) και θα είναι ο επόμενος τεχνικός του Παναθηναϊκού με τον 59χρονο Σέρβο να έχει ήδη σηκώσει μανίκια. Ακριβοθώρητος στην καριέρα του ο Σέρβος τεχνικός τόσο ως προς την προσέγγιση όσο και ως προς τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Ακόμη και στον κολοφώνα της προπονητικής του σταδιοδρομίας, τη φοβερή πορεία του ΑΠΟΕΛ ως την οκτάδα του Champions League της σεζόν 2011-12, οπότε και πρώτευσε σε όμιλο με Ζενίτ, Πόρτο και Σαχτάρ, απέκλεισε τη Λιόν μόνο και μόνο για να "προσκυνήσει" τη Ρεάλ στα προημιτελικά, κάμερες και μικρόφωνα δεν τον… ένιωσαν.

Το SPORT24 εξασφάλισε και παρουσιάζει μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, στο αγγλικό συνδρομητικό περιοδικό Blizzard, τον Σεπτέμβριο του 2012, με αφορμή ακριβώς εκείνη την πορεία των "γαλαζοκίτρινων" και στην οποία ο 59χρονος πλέον προπονητής παρουσιάζει τη βασική δομή της προπονητικής του φιλοσοφίας, αλλά και κομμάτια της προσωπικής του ζωής.

Όσα είχε πει το 2012

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί πιστή απόδοση του αντίστοιχου που φιλοξενήθηκε στο The Blizzard, Issue 6, τον Σεπτέμβριο του 2012 (κείμενο του υπογράφοντα).

Όλα ξεκίνησαν από μια συμφωνία. Από αυτές που συνηθίζονται μεταξύ γονιών και παιδιών. "Για να σε αφήσουμε να... θα πρέπει να...".

Ο Μπόζινταρ κι η Ντάνκα Γιοβάνοβιτς δεν είχαν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Αρκούσε το γήπεδο της Λόζνιτσα, που ήταν δίπλα στο σπίτι τους για να ...προκαλέσει την ανάγκη συμφωνίας με τον γιο τους, ο οποίος συνεπαρμένος, ξόδευε ώρες εκεί. Στην αρχή για να ρίξει κλεφτές ματιές στις προπονήσεις, στη συνέχεια ξεθαρρεύοντας για να επιστρέφει τις μπάλες ώσπου ήρθε η ώρα να βάλει κι αυτός τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Και τότε, δέχτηκε την πρόταση.

Θα έπαιζε ποδόσφαιρο,αρκεί να ήταν άριστος στο σχολείο. Το έκανε. Μέχρι τέλος, φτάνοντας ως το Πανεπιστήμιο. Παράλληλα όμως, συνέχιζε και την ποδοσφαιρική του εκπαίδευση.

Μόνο όταν ήρθε η ώρα να διαλέξει, αθέτησε την συμφωνία. Ακαδημαϊκές σπουδές και επαγγελματική καριέρα, δεν συνταιριάζονται. Προτίμησε το δεύτερο. Ο Μπόζινταρκι η Ντάνκα, δεν το ξέχασαν ποτέ. Ίσως γιατί ως ποδοσφαιριστής ο κανακάρης τους δεν δικαίωσε την επιλογή του. Δεν κέρδισε τίποτα στις περισσότερες από δύο δεκαετίες της σταδιοδρομίας του από την Λόζνιτσα, στην Ραντ και τον Ηρακλή. Ίσως γι’ αυτό, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επέλεξε να παραμείνει στο ποδόσφαιρο κι αφότου κρέμασε τα παπούτσια του, μετακομίζοντας στους πάγκους.

Για να κερδίσει. Τίτλους κι αναγνώριση. Τους κέρδισε. Όχι όμως και τους γονείς του. Αυτοί περίμεναν την ανάδειξη του, τον περασμένο Ιανουάριο, ως κορυφαίο Σέρβο προπονητή για να του συγχωρήσουν ότι δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του. Μπορεί να μην είναι το πιο προφανές κέρδος από την περυσινή πορεία του ΑΠΟΕΛ στο Champions League, αλλά η σημασία του για τον 50χρονο (σ.σ. τότε) προπονητή είναι όντως πολύ μεγάλη.

Έχετε πλέον συνειδητοποιήσει τι ακριβώς πετύχατε πέρυσι; Εσείς πως το προσδιορίζετε;

"Τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα αναφορικά με το μέγεθος της επιτυχίας. Το καλοκαίρι ο βασικός μας στόχος ήταν να μπούμε ξανά στους ομίλους του Champions League, αλλά μετά οι απανωτές προκρίσεις, οδήγησαν στην μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας του ΑΠΟΕΛ. Σίγουρα κερδίσαμε πολλά. Το τι μπορεί να σημαίνει μελλοντικά αυτή η επιτυχία, είναι νωρίς για να εκτιμηθεί.

Πρακτικά σημαίνει αναγνώριση και για την ομάδα αλλά και για την χώρα γιατί σίγουρα μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ένα club από την Κύπρο σε τρία χρόνια έχει δύο συμμετοχές σε ομίλους Champions League φτάνοντας μάλιστα στα προημιτελικά στην δεύτερη της. Και οικονομικά τα οφέλη είναι προφανή, το βασικότερο όμως είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση που έχει μια ομάδα από μια χώρα που δεν εντάσσεται στις ποδοσφαιρικά ισχυρές της Ευρώπης".

Η UEFA αναφερόμενη στον ΑΠΟΕΛ χαρακτήρισε την πορεία του ως μια ποδοσφαιρική επανάσταση. Θεωρείτε πως όντως... "επαναστάτησατε";

"Επανάσταση θα μπορούσε να αξιολογηθεί προφανώς ως προς το μέγεθος του ΑΠΟΕΛ σε σχέση με τους αντιπάλους μας σε ομίλους και στα νοκ-άουτ παιχνίδια. Οι διαφορές είναι τεράστιες και τ’ ότι φτάσαμε στις οκτώ καλύτερες ομάδες είναι ένα ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Εκείνο που εγώ μπορώ να δω μέσα από τον χαρακτηρισμό επανάσταση, είναι η ελπίδα που δίνει η ομάδα μου σε χώρες και σε ομάδες που δεν είναι ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής δυναμικότητας ή παράδοσης, να μπορούν να ονειρευόνται και να πραγματοποιούν μια πορεία ανάλογη της ομάδας μου".

Ο αγωνιστικός συσχετισμός της κατάκτησης του Champions League από την Τσέλσι με την πορεία του ΑΠΟΕΛ στους "8" θεωρείτε ότι δείχνει ένα δρόμο σε ομάδες που υστερούν τεχνικά, έναν αγωνιστικό μπούσουλα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι κατά τεκμήριο ποιοτικότερες ομάδες;

"Ξέραμε ότι αντιμετωπίζουμε καλύτερες ομάδες, οπότε έπρεπε να αναπληρώσουμε την διαφορά στην ποιότητα με το να είμαστε πιο compact, με το να τρέχουμε περισσότερο στο γήπεδο. Ο ΑΠΟΕΛ είναι μια ποιοτική ομάδα και βασίζεται πολύ στο passing game στο κυπριακό πρωτάθλημα. Αυτό θέλαμε να διατηρήσουμε και στο Champions League, γνωρίζαμε όμως ότι ο έλεγχος κι ο ρυθμός των παιχνιδιών εξαρτώνταν κι από τους αντιπάλους μας, ενδεχόμενως και σε μεγαλύτερο χρόνο απ’ ότι υπολογίζαμε.

Χρειαζόμασταν λοιπόν πάρα πολύ τρέξιμο, μεγάλη αγωνιστικότητα, πειθαρχία και αφοσίωση σε κάθε τι είχαμε συμφωνήσει πριν από το κάθε παιχνίδι έχοντας επίσης κατά νου πως ανεξάρτητα από τον αντίπαλό μας θα έχουμε και τον δικό μας χρόνο για να κάνουμε το δικό μας παιχνίδι. Άρα αυτόν τον χρόνο έπρεπε να εκμεταλλευτούμε, όχι απλά για να τον κρατήσουμε ή να ξεκουραστούμε, αλλά για να σκοράρουμε, να δημιουργήσουμε, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαμε να πετύχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Κι είναι φανερό γιατί στα περισσότερα παιχνίδια μας, σκοράραμε και παράλληλα, δεν είναι τυχαίο ότι ο ΑΠΟΕΛ ήταν η ομάδα που σταθερά έτρεξε περισσότερο από κάθε της αντίπαλο κατά μέσο όρο 5-6 χιλιόμετρα".

Τι σκοπεύετε να κρατήσετε από τα περυσινά αγωνιστικά στοιχεία του ΑΠΟΕΛ στον νέο κύκλο που ξεκινάει η ομάδα σας;

"Δεν ξέρω! Ουσιαστικά κι εγώ μαθαίνω μέσα από την ομάδα μου. Έχουμε μια κοινή πορεία. Ούτε εγώ είχα εμπειρία Champions League πριν τον ΑΠΟΕΛ, ούτε ο ΑΠΟΕΛ είχε προηγούμενες συμμετοχές στην διοργάνωση. Εγώ κι η ομάδα μου μεγαλώνουμε μαζί κι οι εμπειρίες που αποκτάμε, τις κατακτάμε μαζί. Για μένα, οι δύο συμμετοχές στους ομίλους είναι πολύ μεγάλες εμπειρίες όσον αφορά τη δουλειά μου. Προσπαθήσαμε να μάθουμε από τις ομάδες που αντιμετωπίσαμε. Τον τρόπο λειτουργίας, τις εγκαταστάσεις, το οργανόγραμμα, τα πάντα που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε στο μέλλον. Φέτος, ανανεώνουμε το ρόστερ με νέους ποδοσφαιριστές που πιθανώς να μην έχουν τις ίδιες εμπειρίες,αλλά βοηθάνε να αποκτήσουμε το σωστό μείγμα για μια νέα δυναμική, για να βρούμε νέα κίνητρα που δεν είναι τόσο εύκολο να υπάρξουν μετά από μια πορεία στα προημιτελικά του Champions League".

Ποιος αντίπαλος αντιμετώπισε αποτελεσματικότερα τον ΑΠΟΕΛ;

"Η μόνη ομάδα που αγωνιστικά μας καταλάβε παρά πολύ καλά, γιατί προφανώς αφιέρωσε περισσότερο χρόνο απ’ όλες τις άλλες ομάδες όσον αφορά την ανάλυση του παιχνιδιού μας, καταφέρνοντας την ποιοτική διαφορά που υπήρχε να την μετουσιώσει στο γήπεδο ήταν η Ρεάλ. Και το έκανε με την υπομονή που είχε στο παιχνίδι της. Δεν μας αντιμετώπισε ως μια ομάδα από την Κύπρο, που πρέπει να "σκοτώσει" γρήγορα.

Ήταν διαφορετικά προετοιμασμένη, έτρεξε όσο κι εμείς, μας άφησε να εξαντληθούμε και στο τέλος (στο πρώτο παιχνίδι στη Λευκωσία) πήρε αυτό που ήθελε. Ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα που αντιμετωπίσαμε κι ίσως ήμασταν και τυχεροί στην ατυχία της τότε κλήρωσης γιατί μας δόθηκε η δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε και μια τέτοια, top ομάδα για να δούμε και πρακτικά ποια είναι η πραγματική μας αγωνιστική υπόσταση".

Κι όμως. Παρότι ο ΑΠΟΕΛ είχε φτάσει στα προημιτελικά, το άκουσμα της κλήρωσης μετην Ρεάλ προκάλεσε απογοήτευση. Αντιμετώπιση ενδεικτική της πίστης που είχε η ομάδα σας;

"Είναι απόλυτα φυσιολογικό! Προκρίθηκαμε πρώτοι από τον όμιλο μας (Πόρτο, Ζενίτ, Σαχτάρ Ντόνετσκ), πέσαμε στη Λιόν στους "16", ήμασταν τυχεροί που ηττηθήκαμε μόνο με 1-0 στο παιχνίδι του "Ζερλάν", στη ρεβάνς όμως στην έδρα μας κάναμε ένα εξαιρετικό παιχνίδι και συνεχίσαμε, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση μας.

Γνωρίζαμε ότι ομάδες όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν ανήκουν σε άλλη κατηγορία, σε κατηγορία που δεν σου επιτρέπει πολλές πιθανότητες. Και γι’ αυτό το πρώτο συναίσθημα μετά την κλήρωση με την Ρεάλ ήταν μεγάλη απογοήτευση, αφού εκεί καταλάβαμε πως κάπου εκεί τελείωνε η δική μας πορεία. Από την άλλη όμως, όταν υποχώρησε η απογοήτευση, είπαμε πως αν είναι να τελειώσουμε εκεί την παρουσία μας, τουλάχιστον ας γίνει με την δυνατότητα να κοντραριστούμε με τους καλύτερους".

Αν αλλάζατε κάτι από όλη τη χρονιά τι θα ήταν; Είτε για καλύτερο αποτέλεσμα είτε για μελλοντική αξιοποίηση, προσωπικά ή συλλογικά;

"Δεν ξέρω ειλικρινά! Τα πάντα έγιναν – σε ποδοσφαιρικό χρόνο –πολύ γρήγορα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να περιμένω κάτι περισσότερο από τον εαυτό μου και τους ποδοσφαιριστές μου, δεδομένης της διάθεσης που είχαμε όλη τη χρονιά. Μόνο εμείς ξέρουμε πως αντιμετωπίζαμε το κάθε παιχνίδι, γιατί για εμάς αυτά τα παιχνίδια δεν ήταν απλά, ήταν μοναδικά. Και αυτό για το οποίο προσπαθήσαμε, και το προσπαθήσαμε ως την τελειότητα, ήταν τουλάχιστον να μαθαίνουμε όσο είναι δυνατόν περισσότερα (++++++).

Γνωρίζαμε πως δεν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες των αντιπάλων μας, άρα περισσότερο, έπρεπε να προσαρμόσουμε το παιχνίδι μας στα πλεονεκτήματα τους και να προετοιμαστούμε για να τα περιορίσουμε. Μέχρι ένα σημείο στα πρώτα παιχνίδια στους ομίλους, υπήρχε ένας ενθουσιασμός.

Μετά τα πρώτα αποτελέσματα υπήρχε μια πίεση για να συνεχίσουμε στο Europa League, μετά για να προκριθούμε στους "16" (σ.σ. χρειάζονταν ένας βαθμός στις δύο τελευταίες αγωνιστικές των ομίλων) κάτι που ήταν ένα ιστορικό στοίχημα για τον ΑΠΟΕΛ. Από έναν ενθουσιασμό, να φτάσεις σε μια "υποχρέωση", δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Και παράλληλα προσπαθώντας πάντα να μην παρασυρθούμε, να μην πάμε στο άλλο άκρο θεωρώντας ότι φτάσαμε στο επίπεδο των αντιπάλων μας.

Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα κι εγώ, στο κυνήγι κάτι του πραγματικά σπουδαίου να θίξω τον εγωισμό και την διάθεση των ποδοσφαιριστών μου που ήξερα ότι μου έδωσαν ότι είχαν να δώσουν".

Ως ποδοσφαιριστής δεν κερδίσατε τίποτα. Αυτό καθόρισε την προπονητική σας φιλοσοφία;

"Θεωρώ πως ήμουν ένας καλός ποδοσφαιριστής. Κι η αλήθεια είναι πως δεν έχω κερδίσει ποτέ τίποτα (παράπονο). Δεν άλλαζα εύκολα ομάδες και περιβάλλον. Τρεις ομάδες μόνο σε όλη μου την καριέρα. Αυτή της πόλης μου, της Λόζνιτσα, παίζοντας εκεί από τα 12 ως τα 21, της Ραντ από τα 21 ως τα 27 και του Ηρακλή που αγωνίστηκα εκεί ως τα 37. Η αλήθεια είναι σαν ποδοσφαιριστής σχεδόν τίποτα δεν έχω πετύχει.

Κι όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, του προπονητή, θυμάμαι ότι είπα πολλές φορές στον εαυτό μου να προσπαθήσω τουλάχιστον να κατακτήσω κάτι αφού δεν το κατάφερα ως ποδοσφαιριστής. Και Δόξα τω Θεώ, η τύχη η δικιά μου ήταν πως οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές είχαν στόχους ή άλλοι, ερχόμενοι στον ΑΠΟΕΛ αντιλήφθηκαν πως αυτή η ομάδα τους δίνει το δικαίωμα να ελπίζουν ότι μπορούν να πετύχουν κάτι ξεχωριστό. Κι αυτό γιατί σε μια ομάδα, δεν εξαρτώνται τα πάντα από σένα, αλλά τα πάντα από τους συνεργάτες σου, τη διάθεση με την οποία κι αυτοί επιθυμούν και προσπαθούν να πετύχουν".

Το κομβικό σημείο της επαγγελματικής σας πορείας σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής πρέπει συνεπώς να ήταν εκείνο το παιχνίδι με την Ιένα... (++++)

"Ενδεχομένως ναι. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ απρόβλεπτο. Για καλό και για κακό, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τις εκάστοτε στιγμές του παρά μόνο μετά από την πορεία σου στο άθλημα. Για παράδειγμα μια τιμωρία της UEFA για δύο χρόνια με ανάγκασε να μην πάω στην Μετς, αλλά στον Ηρακλή, χωρίς να έχω δικαίωμα να συμμετάσχω στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλάζοντας και όλη την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Καθόρισε όμως και την μετέπειτα ενασχόληση μου στο ποδόσφαιρο, αφού από τον Ηρακλή ξεκίνησα την προπονητική. Ακόμη και εδώ, στον ΑΠΟΕΛ. Πριν έρθω, ήταν πολύ συνηθισμένο να αλλάζει προπονητές (κάτι που βίωσε κι ο ίδιος). Συμπληρώνω όμως στην δεύτερη θητεία μου πέντε χρόνια, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα και του συλλόγου και του κυπριακού ποδοσφαίρου".

Ο δικός σας ορίζοντας στον ΑΠΟΕΛ ποιός είναι;

"Ο μοναδικός λόγος που θα έφευγα θα ήταν για μια ομάδα με παρόμοιους στόχους κι όχι μόνο για ένα καλό συμβόλαιο. Εκείνο που τώρα είναι σημαντικό για μένα είναι να δημιουργήσω μια καινούργια ομάδα και μέσα από αυτή την προσπάθεια να βρω ένα νέο κίνητρο, για να κυνηγήσουμε κάτι ανάλογο της περυσινής πορείας. Πολύ προσεκτικά όμως γιατί η περασμένη σεζόν δεν πρέπει να μας παρασύρει. Μπορεί να είναι ένας οδηγός, αλλά όχι κι αυτοσκοπός. Δεν είμαστε επιπέδου προημιτελικών Champions League επειδή φτάσαμε εκεί πέρυσι. Φτάσαμε στα όρια των δυνατότητών μας και δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αποτελέσει αντικειμενικό κριτήριο για τους μελλοντικούς στόχους της ομάδας.

Πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή, γνωρίζοντας τις δυνατότητές μας και που μπορεί να φτάσουμε, γιατί νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο για μια ομάδα, για μια οποιαδήποτε ομάδα, να επαναλάβει σύντομα ένα τέτοιο κατόρθωμα, παρότι καταλαβαίνουμε ότι κι οι δικές μας απαιτήσεις και υποχρεώσεις έχουν πλέον αυξηθεί".

Κι η εθνική Σερβίας; Μετά την βράβευση σας από τους συμπατριώτες σας το όνομα σας ακούστηκε για την θέση του εκλέκτορα.

"Είμαι μακριά από την πατρίδα μου εδώ και 22 χρόνια. Μόνο και μόνο ότι η διαδρομή του ΑΠΟΕΛ πήρε τόση δημοσιότητα στην Σερβία ήταν για μένα κάτι εκπληκτικό, συγκινητικό. Είναι κι η μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσα να περιμένω ακριβώς για τους φόβους που μπορεί να έχω επειδή δεν εργάστηκα ποτέ στην χώρα μου. Η εθνική ομάδα είναι κάτι άλλο. Θα ήταν τεράστια τιμή.

Όμως πρέπει να αισθάνεσαι και έτοιμος γιατί είναι πολύ διαφορετική από την δουλειά ενός συλλόγου και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Είμαι προπονητής που βρίσκομαι κάθε μέρα στο γήπεδο κι η δουλειά του εκλέκτορα είναι κάτι που δεν είμαι ακόμη σίγουρος πως να την κάνω σωστά".

Μέχρι πότε θα "προπονείτε σωστά";

"Δεν μπορείς να βάζεις όρια στην προπονητική. Όσο θέλεις να μάθεις, όσο θέλεις να ενημερώνεσαι, όσο νιώθεις πως σου λείπει κάτι, ότι κάτι πρέπει να συμπληρώσεις, συνεχίζεις. Κι όσο έχω αυτή την αίσθηση πιστεύω ότι μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά αξιοπρεπώς. Όταν θεωρήσω, όταν νιώσω ότι δεν έχω άλλη διάθεση αναζήτησης, τότε θα ξέρω πως αυτός ο κύκλος έκλεισε, ανεξάρτητα αναγνωρίζω πως το ποδόσφαιρο πάντα θα είναι κομμάτι της ζωής μου".

Και το διασφαλίζει, διαιωνίζοντας το πάθος του, μέσα από τους δυο του γιους, τον Νίκολα και τον Νεμάνια. Έχοντας ζήσει δύο χρόνια μόνος του στην Κύπρο, τους έφερε – μαζί με την σύζυγο του, Τάνια, σύντροφο του και μοναδικό του "δίπλωμα" από το Πανεπιστήμιο – από την Θεσσαλονίκη και πλέον τους έχει στις ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ.

Ο 15χρονος Νίκολα, στόπερ, ακόμη δεν τον έχει νιώσει ως προπονητή. Ο 18χρονος Νεμάνια, ακραίος χαφ, τον ... διδάσκεται για πρώτη φορά αυτές τις μέρες στην καλοκαιρινή προετοιμασία των "γαλαζοκίτρινων". Περίεργο ("και λίγα λες") χαρακτηρίζει το συναίσθημα της συνύπαρξης ο Γιοβάνοβιτς. Ακόμη πιο περίεργη θα είναι η δική του αυστηρότητα εν μέσω των προπονήσεων. Ακολουθώντας τα γονεϊκά πρότυπα, φρόντισε να συνάψει την ίδια ακριβώς συμφωνία με τους γιους του. «Για να σας αφήσω να... θα πρέπει να...».

«Θέλω να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν, αλλά προτεραιότητα για μένα είναι οι σπουδές τους. Γι’ αυτό κι ήταν ο μόνος τρόπος να τους κρατήσω προσηλωμένους στις υποχρεώσεις τους στο σχολείο όταν ξεκίνησαν το ποδόσφαιρο», λέει ο ίδιος.

Η δική του διαδικασία συμφιλίωσης ήρθε από τα μελίσσια. Αυτό είναι το πάθος του Μπόζινταρ. Ερασιτεχνικά μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, σχεδόν αποκλειστικά από τότε,ο πατέρας του Σέρβου προπονητή τροφοδοτούσε τη φαμίλια του με μέλι. Με το δικό του μέλι, που παρήγαγε μέσα από την εκτροφή χιλιάδων μελισσών. Ο Ιβάν τον ακολούθουσε – όπως (σχεδόν) σε κάθε τι – πιστά. Ακόμη και τώρα, σε κάθε του καλοκαιρινή επίσκεψη στη Λόζνιτσα, με τον πατέρα του φορούν τα κατάλληλα προστατευτικά και βγάζουν το μέλι της χρονιάς. Το μέλι που τροφοδοτεί το δικό του σπίτι, το μέλι που μοιράζεται με λιγοστούς και καλούς του φίλους στην Κύπρο. Και μπορεί την τέχνη της μελισσοκομίας, την πατρική αγάπη γι’ αυτήν, ο Ιβάννα μην την ασπάστηκε ως – έστω - χόμπι, μα αποδέχτηκε την λογική του μελισσιού στην καριέρα του, στην δουλειά του, στην ομάδα του, στην οικογένεια του.