Έμπνευση η Εθνική Ελλάδας
Ο σκηνοθέτης του “Gara Gara Bola” αποθεώνει στο SPORT24 την Ελλάδα και τη… Μύκονο του Μπαλί
Η σχέση του Αγκάσια «Άγκα» Καρίμ με την Ελλάδα χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ήταν τότε που ο θείος του φορτωμένος με κάθε λογής λιχουδιά της ελληνικής γης θα μπορούσε να είχε εμπνεύσει πρόωρα στους διαφημιστές με το «με καλομαθαίνετε κύριε πρέσβη».
Ο Ιραβάν Αμπιντίν, επί πολλά χρόνια πρεσβευτής της Ινδονησίας στην Αθήνα, ήταν ο πρώτος που έκανε τον ανιψιό του «Άγκα» να αγαπήσει την Ελλάδα. Ο δεύτερος ήταν ο Ότο Ρεχάγκελ. Ήταν το καλοκαίρι του 2004 και ο «Άγκα» Καρίμ προσπαθούσε να ξεπεράσει τη νανουριστική ρουτίνα του διαφημιστικού γραφείου που ακόμη και σήμερα εργάζεται.
Η Εθνική Ελλάδας με μια οδύσσεια αντίξοων θαυμάτων συντάρασσε συθέμελα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και οι τζογαδόροι ανά τον κόσμο, που δεν πόνταραν αρχικά ούτε καμένο σπίρτο στο ενδεχόμενο κατάκτησης του τρόπαιου από τους παίκτες του «χερ Ότο», μετρούσαν το αυλάκι…«θανατικών» που είχαν αφήσει πίσω τα χαμένα στοιχήματα τους στη διοργανώτρια Πορτογαλία.
Τα «outsiders» του box office
Τότε ο Αγκάσια «Άγκα» Καρίμ και ο Καλίντ «Όγκι» Κασόγκι εμπνεύστηκαν από την Ελλάδα την ταινία “Gara Gara Bola”. Μια ταινία για αουτσάιντερ σαν την εθνική όπως υποστηρίζει στο SPORT 24 ένας εκ των σκηνοθετών, ο «Άγκα» Καρίμ
«Την ημέρα έπειτα από τον τελικό ακούσαμε τόσες πολλές ιστορίες για τζογαδόρους και bookies που έχασαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ εξαιτίας της νίκης της Ελλάδας. Είχαν όλοι υποστηρίξει την Πορτογαλία. Αυτές οι ιστορίες πιστέψαμε πως μπορούν να μας δώσουν την βάση για να δημιουργήσουμε μια ταινία.
Το πιο σημαντικό που θέλαμε όμως να περάσουμε μέσω της ταινίας είναι ότι όταν αισθάνεσαι αουτσάιντερ στη ζωή σου δεν θα πρέπει να εγκαταλείπεις την προσπάθεια, όπως έκανε και η Ελλάδα. Ξέρεις εμείς είχαμε μεγάλες δυσκολίες να βρούμε χρηματοδότη αλλά μια σκέψη μας έδιωξε κάθε αμφιβολία. «Οι Έλληνες τα κατάφεραν σε πιο δύσκολα, έτσι θα τα καταφέρουμε και εμείς»
Τα χαμένα κορμιά και το δυσθεώρητο χρέος στο Νονό της Τζακάρτας
Η ταινία προβάλλεται εδώ και μερικές ημέρες στην Ινδονησία και παρά τα πενιχρά μέσα έχει αφήσει ικανοποιημένους τους δημιουργούς.
«Είμαστε πολύ χαρούμενοι με το τελικό αποτέλεσμα. Είναι μια ταινία που όλοι οι Έλληνες οπαδοί, ιδιαίτερα αυτοί που ασχολούνται με το στοίχημα (σ.σ. όλοι δηλαδή)θα πρέπει να την παρακολουθήσουν.Η ιστορία δύο οπαδών που αντιμετωπίζονται σαν χαμένα κορμιά από τις οικογένειες τους και τους συνάδελφους του μπορούν να θριαμβεύσουν χρησιμοποιώντας τις ικανότητες τους και το μυαλό τους. Μοιάζει στα μάτια μου αρκετά με αυτό που κατόρθωσε η Ελλάδα το 2004».
Οι δυο πρωταγωνιστές της ταινίας υποδύονται δύο πολυμήχανους φτωχοδιάβολους που μόνο τους ιδανικό είναι να πιάσουν την καλή.Μετά από μια αδιάσπαστη αλυσίδα λανθασμένων πονταρισμάτων το ποσό που χρωστούν σε έναν από τους μεγαλύτερους «Νονούς» του υποκόσμου της Τζακάρτα είναι δυσθεώρητο.
Εκεί ξετυλίγεται το νήμα των περιπετειών τους, που δοσμένες με κωμικό τρόπο σαρκάζουν τη σχιζοφρενική μανία για το στοίχημα που καταλαμβάνει μέχρι το έσχατο αιμοσφαίριο τους τζογαδόρους, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.
Η αρρώστια με το ποδόσφαιρο, το μπάντμιντον και τα χαμένα λεφτά
Αν και η ιδέα γεννήθηκε από την πορεία της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004, το σενάριο της ταινίας τοποθετείται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
«Όταν γράψαμε για πρώτη φορά το σενάριο η ιστορία εκτυλισσόταν κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004.Αλλά βρήκαμε επενδυτή μόλις το 2007 και ο χρηματοδότης μας ζήτησε να αλλάξουμε τον χρόνο που λάμβανε χώρα η ιστορία. Πίστευε ότι θα ήταν πιο κοντινή η ανάμνηση στους Ινδονήσιους θεατές της ταινίας».
Μια χώρα που όπως και η Ελλάδα, όπου οι πολίτες της άγονται και φέρονται από τα ανόθευτα σκιρτήματα της στρογγυλής θεάς.
«Στην Ινδονησία οι άνθρωποι είναι άρρωστοι με το ποδόσφαιρο. Είναι μακράν το πιο δημοφιλές άθλημα στην χώρα. Για να καταλάβεις το δεύτερο άθλημα που αγαπούν οι Ινδονήσιοι είναι το μπάντμιντον (σ.σ. ξεσπά σε γέλια). Φυσικά όταν βλέπεις ποδόσφαιρο τότε αρχίζεις να στοιχηματίζεις και πολλά χρήματα. Έτσι συμβαίνει και εδώ.Οι άνθρωποι είναι τρελοί με το στοίχημα»,
όπως και ο «Άγκα», ο οποίος δεν πόνταρε στον τελικό του 2004 γιατί « είχα χάσει ήδη αρκετά χρήματα στον ημιτελικό της Πορτογαλίας με την Ολλανδία. Πάντως παρακολούθησα σχεδόν όλα τα ματς» Παιχνίδια από τα οποία απέκτησε έναν αγαπημένο Έλληνα παίκτη τα χνάρια του οποίου ιχνηλατεί μέχρι και σήμερα.
«Πριν από το τουρνουά για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα κανέναν ποδοσφαιριστή της εθνικής Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αρχίσαμε να τους μαθαίνουμε.Είμαι φαν του Χαριστέα. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και προσπαθώ να μαθαίνω νέα του ακόμη και σήμερα. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να αγωνίζεται στην Γερμανία»
Οι πρωινές δουλειές, ο πρέσβης και η…Μύκονος
Η κινηματογραφική σκηνή της Ινδονησίας πόρρω απέχει από αυτή του Μπόλιγουντ. Τα πενιχρά μέσα και οι επικλήσεις σε αμφιβόλου προελεύσεως χρηματοδότες συνθέτουν το μωσαϊκό της καθημερινότητας των κινηματογραφιστών.
« Εγώ και Όγκι είμαστε αουτσάιντερ σαν την Ελλάδα στην βιομηχανία του θεάματος της Ινδονησίας. Παρότι είχαμε μεγάλες δυσκολίες στην ολοκλήρωση της ταινίας γνωρίζαμε πάντοτε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα πάρα πολύ καλό σενάριο.
Αυτό μας όπλισε με αυτοπεποίθηση και σαν την εθνική σας ομάδα καταφέραμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα βρίσκοντας επενδυτή. Ξέρεις η ζωή ενός Ινδονήσιου σκηνοθέτη στην Τζακάρτα δεν είναι τόσο glamorous όσο μπορεί κανείς να φαντάζεται. Ειδικά για κάποιους σαν και εμάς που είμαστε πρωτοεμφανιζόμενοι. Κρατάμε τις πρωινές μας δουλειές αν και ελπίζουμε όλα αυτά γρήγορα να αλλάξουν για να αφοσιωθούμε στην σκηνοθεσία»
Θαυμαστής των αδελφών Κοέν ο «Άγκα» άκουγε από πολύ μικρός τον θείο του να μιλάει για την Ελλάδα. «Ένιωθα πάντοτε πολύ κοντά σε ότι Ελληνικό γιατί ο θείος μου, ο Ιραβάν Αμπιντίν ήταν ο πρώην πρέσβης της Ινδονησίας στην χώρα σας. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και πάντοτε όταν επέστρεφε στην Ινδονησία μας διηγιόταν ιστορίες για τις ομορφιές της Ελλάδας και την καλοσύνη των ανθρώπων της»
Αν και όπως λέει δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την χώρα μας, συχνά πυκνά κάνει ταξίδια στην…Μύκονο του Μπαλί.
«Τόσο εγώ όσο και ο Όγκι δεν έχουμε έλθει ποτέ την Ελλάδα. Θα το θέλαμε πάρα πολύ ιδιαίτερα να προβαλλόταν η ταινία. Πάντως για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να βρεθώ πολύ στη χώρα σου για το… φαγητό. Λατρεύω τις γεύσεις σας. Πριν μερικά χρόνια είχε ανοίξει ένα ελληνικό εστιατόριο στην Τζακάρτα και αμέσως έγινε το αγαπημένο της γυναίκας μου και εμένα. Πριν λίγο καιρό δυστυχώς το έκλεισαν.Τώρα αναγκαστικά πεταγόμαστε μέχρι το Μπαλί για να γευθούμε τις ελληνικές νοστιμιές. Έχει ένα πολύ καλό εστιατόριο…. Την Μύκονο!
Ο Ιραβάν Αμπιντίν, επί πολλά χρόνια πρεσβευτής της Ινδονησίας στην Αθήνα, ήταν ο πρώτος που έκανε τον ανιψιό του «Άγκα» να αγαπήσει την Ελλάδα. Ο δεύτερος ήταν ο Ότο Ρεχάγκελ. Ήταν το καλοκαίρι του 2004 και ο «Άγκα» Καρίμ προσπαθούσε να ξεπεράσει τη νανουριστική ρουτίνα του διαφημιστικού γραφείου που ακόμη και σήμερα εργάζεται.
Η Εθνική Ελλάδας με μια οδύσσεια αντίξοων θαυμάτων συντάρασσε συθέμελα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και οι τζογαδόροι ανά τον κόσμο, που δεν πόνταραν αρχικά ούτε καμένο σπίρτο στο ενδεχόμενο κατάκτησης του τρόπαιου από τους παίκτες του «χερ Ότο», μετρούσαν το αυλάκι…«θανατικών» που είχαν αφήσει πίσω τα χαμένα στοιχήματα τους στη διοργανώτρια Πορτογαλία.
Τα «outsiders» του box office
Τότε ο Αγκάσια «Άγκα» Καρίμ και ο Καλίντ «Όγκι» Κασόγκι εμπνεύστηκαν από την Ελλάδα την ταινία “Gara Gara Bola”. Μια ταινία για αουτσάιντερ σαν την εθνική όπως υποστηρίζει στο SPORT 24 ένας εκ των σκηνοθετών, ο «Άγκα» Καρίμ
«Την ημέρα έπειτα από τον τελικό ακούσαμε τόσες πολλές ιστορίες για τζογαδόρους και bookies που έχασαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ εξαιτίας της νίκης της Ελλάδας. Είχαν όλοι υποστηρίξει την Πορτογαλία. Αυτές οι ιστορίες πιστέψαμε πως μπορούν να μας δώσουν την βάση για να δημιουργήσουμε μια ταινία.
Το πιο σημαντικό που θέλαμε όμως να περάσουμε μέσω της ταινίας είναι ότι όταν αισθάνεσαι αουτσάιντερ στη ζωή σου δεν θα πρέπει να εγκαταλείπεις την προσπάθεια, όπως έκανε και η Ελλάδα. Ξέρεις εμείς είχαμε μεγάλες δυσκολίες να βρούμε χρηματοδότη αλλά μια σκέψη μας έδιωξε κάθε αμφιβολία. «Οι Έλληνες τα κατάφεραν σε πιο δύσκολα, έτσι θα τα καταφέρουμε και εμείς»
Τα χαμένα κορμιά και το δυσθεώρητο χρέος στο Νονό της Τζακάρτας
Η ταινία προβάλλεται εδώ και μερικές ημέρες στην Ινδονησία και παρά τα πενιχρά μέσα έχει αφήσει ικανοποιημένους τους δημιουργούς.
«Είμαστε πολύ χαρούμενοι με το τελικό αποτέλεσμα. Είναι μια ταινία που όλοι οι Έλληνες οπαδοί, ιδιαίτερα αυτοί που ασχολούνται με το στοίχημα (σ.σ. όλοι δηλαδή)θα πρέπει να την παρακολουθήσουν.Η ιστορία δύο οπαδών που αντιμετωπίζονται σαν χαμένα κορμιά από τις οικογένειες τους και τους συνάδελφους του μπορούν να θριαμβεύσουν χρησιμοποιώντας τις ικανότητες τους και το μυαλό τους. Μοιάζει στα μάτια μου αρκετά με αυτό που κατόρθωσε η Ελλάδα το 2004».
Οι δυο πρωταγωνιστές της ταινίας υποδύονται δύο πολυμήχανους φτωχοδιάβολους που μόνο τους ιδανικό είναι να πιάσουν την καλή.Μετά από μια αδιάσπαστη αλυσίδα λανθασμένων πονταρισμάτων το ποσό που χρωστούν σε έναν από τους μεγαλύτερους «Νονούς» του υποκόσμου της Τζακάρτα είναι δυσθεώρητο.
Εκεί ξετυλίγεται το νήμα των περιπετειών τους, που δοσμένες με κωμικό τρόπο σαρκάζουν τη σχιζοφρενική μανία για το στοίχημα που καταλαμβάνει μέχρι το έσχατο αιμοσφαίριο τους τζογαδόρους, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.
Η αρρώστια με το ποδόσφαιρο, το μπάντμιντον και τα χαμένα λεφτά
Αν και η ιδέα γεννήθηκε από την πορεία της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004, το σενάριο της ταινίας τοποθετείται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
«Όταν γράψαμε για πρώτη φορά το σενάριο η ιστορία εκτυλισσόταν κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004.Αλλά βρήκαμε επενδυτή μόλις το 2007 και ο χρηματοδότης μας ζήτησε να αλλάξουμε τον χρόνο που λάμβανε χώρα η ιστορία. Πίστευε ότι θα ήταν πιο κοντινή η ανάμνηση στους Ινδονήσιους θεατές της ταινίας».
Μια χώρα που όπως και η Ελλάδα, όπου οι πολίτες της άγονται και φέρονται από τα ανόθευτα σκιρτήματα της στρογγυλής θεάς.
«Στην Ινδονησία οι άνθρωποι είναι άρρωστοι με το ποδόσφαιρο. Είναι μακράν το πιο δημοφιλές άθλημα στην χώρα. Για να καταλάβεις το δεύτερο άθλημα που αγαπούν οι Ινδονήσιοι είναι το μπάντμιντον (σ.σ. ξεσπά σε γέλια). Φυσικά όταν βλέπεις ποδόσφαιρο τότε αρχίζεις να στοιχηματίζεις και πολλά χρήματα. Έτσι συμβαίνει και εδώ.Οι άνθρωποι είναι τρελοί με το στοίχημα»,
όπως και ο «Άγκα», ο οποίος δεν πόνταρε στον τελικό του 2004 γιατί « είχα χάσει ήδη αρκετά χρήματα στον ημιτελικό της Πορτογαλίας με την Ολλανδία. Πάντως παρακολούθησα σχεδόν όλα τα ματς» Παιχνίδια από τα οποία απέκτησε έναν αγαπημένο Έλληνα παίκτη τα χνάρια του οποίου ιχνηλατεί μέχρι και σήμερα.
«Πριν από το τουρνουά για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα κανέναν ποδοσφαιριστή της εθνικής Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αρχίσαμε να τους μαθαίνουμε.Είμαι φαν του Χαριστέα. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και προσπαθώ να μαθαίνω νέα του ακόμη και σήμερα. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να αγωνίζεται στην Γερμανία»
Οι πρωινές δουλειές, ο πρέσβης και η…Μύκονος
Η κινηματογραφική σκηνή της Ινδονησίας πόρρω απέχει από αυτή του Μπόλιγουντ. Τα πενιχρά μέσα και οι επικλήσεις σε αμφιβόλου προελεύσεως χρηματοδότες συνθέτουν το μωσαϊκό της καθημερινότητας των κινηματογραφιστών.
« Εγώ και Όγκι είμαστε αουτσάιντερ σαν την Ελλάδα στην βιομηχανία του θεάματος της Ινδονησίας. Παρότι είχαμε μεγάλες δυσκολίες στην ολοκλήρωση της ταινίας γνωρίζαμε πάντοτε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα πάρα πολύ καλό σενάριο.
Αυτό μας όπλισε με αυτοπεποίθηση και σαν την εθνική σας ομάδα καταφέραμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα βρίσκοντας επενδυτή. Ξέρεις η ζωή ενός Ινδονήσιου σκηνοθέτη στην Τζακάρτα δεν είναι τόσο glamorous όσο μπορεί κανείς να φαντάζεται. Ειδικά για κάποιους σαν και εμάς που είμαστε πρωτοεμφανιζόμενοι. Κρατάμε τις πρωινές μας δουλειές αν και ελπίζουμε όλα αυτά γρήγορα να αλλάξουν για να αφοσιωθούμε στην σκηνοθεσία»
Θαυμαστής των αδελφών Κοέν ο «Άγκα» άκουγε από πολύ μικρός τον θείο του να μιλάει για την Ελλάδα. «Ένιωθα πάντοτε πολύ κοντά σε ότι Ελληνικό γιατί ο θείος μου, ο Ιραβάν Αμπιντίν ήταν ο πρώην πρέσβης της Ινδονησίας στην χώρα σας. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και πάντοτε όταν επέστρεφε στην Ινδονησία μας διηγιόταν ιστορίες για τις ομορφιές της Ελλάδας και την καλοσύνη των ανθρώπων της»
Αν και όπως λέει δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την χώρα μας, συχνά πυκνά κάνει ταξίδια στην…Μύκονο του Μπαλί.
«Τόσο εγώ όσο και ο Όγκι δεν έχουμε έλθει ποτέ την Ελλάδα. Θα το θέλαμε πάρα πολύ ιδιαίτερα να προβαλλόταν η ταινία. Πάντως για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να βρεθώ πολύ στη χώρα σου για το… φαγητό. Λατρεύω τις γεύσεις σας. Πριν μερικά χρόνια είχε ανοίξει ένα ελληνικό εστιατόριο στην Τζακάρτα και αμέσως έγινε το αγαπημένο της γυναίκας μου και εμένα. Πριν λίγο καιρό δυστυχώς το έκλεισαν.Τώρα αναγκαστικά πεταγόμαστε μέχρι το Μπαλί για να γευθούμε τις ελληνικές νοστιμιές. Έχει ένα πολύ καλό εστιατόριο…. Την Μύκονο!
