Χρόνια και χρόνια τώρα, ένας διαπιστωμένος ποδοσφαιρικός καημός του Δημήτρη Μελισσανίδη ήταν να βρει τον προπονητή που θα τον έκανε να νιώσει ασφαλής με την επιλογή του.

Και παρόλο που κάποιες από αυτές προκάλεσαν έκπληξη και απορία, όπως επί παραδείγματι εκείνες του Μοράις και του Γιαννίκη, η αλήθεια είναι το προσπάθησε πολύ και με πολλούς από εκείνους που στην Ευρώπη χαρακτηρίζονται ως αναγνωρισμένοι. Δεν έδειχναν ενθουσιασμό για την προοπτική της ΑΕΚ.

Από τον Τραϊανό Δέλλα που ήταν ο πρώτος έως και τον Γιαννίκη που ήταν ο τελευταίος -εξαιρουμένων των υπηρεσιακών, όπως ο Μανωλάς, ο Κωστένογλου, ο Οφρυδόπουλος κ.α.- ο Μελισσανίδης συνεργάστηκε συνολικά με 10 προπονητές που είτε περισσότερο, είτε λιγότερο, είχε σχηματίσει μια καλή εντύπωση: Δέλλας, Πογέτ, Κεσπάγια, Μοράις, Χιμένεθ, Ουζουνίδης, Καρντόσο, Καρέρα, Μιλόγεβιτς και Γιαννίκης.

Η σχέση με Χιμένεθ και το feeling για Αλμέιδα

Ο Χιμένεθ μάλιστα, είχε τρεις θητείες στο διάστημα αυτό και ήταν αυτός με τον οποίο είχε την πιο στενή επαφή. Και πάλι όμως, όχι στο επίπεδο που θα τον έκανε να μη σκέφτεται κάτι άλλο.

Άλλωστε, ο Ισπανός κόουτς, που οδήγησε την ΑΕΚ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2018, δεν ήταν ένα δικό του "εύρημα", καθώς η πρώτη παρουσία του στην ομάδα είχε καταγραφεί το 2010 κι είχε επιβραβευτεί με την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2011.

Κι εκτός των άλλων, με τα συνεχόμενα "σούρτα - φέρτα" και τις εκατέρωθεν λάθος κινήσεις σε κρίσιμες περιόδους, αυτή η σχέση είχε μεγάλη φθορά για να έχει και κανονικότητα.

Μέχρι που αφίχθη ο Ματίας Αλμέιδα... Προτού ακόμα αποδειχθεί ποιος είναι και τι μπορεί να παρουσιάσει μέσα στα γήπεδα, ο Μελισσανίδης είχε αποκτήσει το feeling ότι πρόκειται για επιλογή ταιριαστή στην ΑΕΚ, αλλά και σε εκείνον προσωπικά. Είδε απέναντί του έναν άνθρωπο με φλόγα, ειλικρίνεια αλλά και εμπιστοσύνη στον εαυτό και στη δουλειά του.

Το σημείο που ο Αργεντινός απαίτησε, δίχως να το συζητά, να έχει μαζί του και τα 7 άτομα της εμπιστοσύνης, δεν ήταν εύπεπτο -καθώς θα έπρεπε να "κοπούν" από την πρώτη ομάδα επαγγελματίες που ο πρόεδρος εμπιστευόταν- όμως από την άλλη αποτελούσε την απόδειξη ότι ο Αργεντινός δεν είναι οπορτουνιστής: ''μαζί τους χάνω και μαζί τους νικάω, χωρίς αυτούς όμως δεν κάνω βήμα'' ήταν η θέση του προπονητή.

Για τον Αλμέιδα ο καθρέφτης θα είναι πάντα το γήπεδο

Στην πορεία, ευρισκόμενος σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από εκείνα που είχε συνηθίσει στην Αμερική και με αρκετούς ανθρώπους γύρω από την ομάδα στη νέα καθημερινότητά του, ο Αλμέιδα δημοσιοποίησε με κομψό και συνάμα έξυπνο τρόπο, ένα παραπονάκι για το ότι δεν μιλάει συχνά με τον πρόεδρο, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Αργεντινή.

Μήνυμα ελήφθη! Παρόλο που ο Μελισσανίδης ήταν τέρμα αφοσιωμένος με τις τελικές εξελίξεις στο θέμα του γηπέδου, το έπιασε. Έκτοτε, τα έχουν πει κατ' ιδίαν κάμποσες φορές, η απευθείας επαφή είναι πλέον πιο συχνή, όπως ο προπονητής το θέλει.

Υπάρχει χημεία και τούτο είναι στοιχείο σημαντικό, καθοριστικό ίσως για τη διατήρηση και την εξέλιξη αυτής της σχέσης. Ασφαλώς, για τον Αλμέιδα ο καθρέφτης θα είναι πάντα το γήπεδο, ό,τι δηλαδή ισχύει για κάθε προπονητή.

Αυτή, ωστόσο, μοιάζει να είναι η πρώτη φορά μετά τη συνύπαρξη των '90ς με τον Μπάγεβιτς, που ο Μελισσανίδης αισθάνεται ότι έχει επιλέξει τον άνθρωπο ο οποίος ταιριάζει σε εκείνον και στην ΑΕΚ.

Ειλικρινή, ντόμπρο όπως του αρέσει να είναι όλοι και φυσικά ικανό για να παρουσιάσει κάτι όμορφο.