Μια γλυκόπικρη ιστορία είναι αυτή που συνδέει τον Γιώργο Γιακουμάκη με την ΑΕΚ. Γλυκιά, διότι πάντοτε θα μνημονεύεται ως ο χρυσός σκόρερ του τέρματος που -επί της ουσίας- την έβαλε σε διαδικασία κατάκτησης ενός ανέλπιστου πρωταθλήματος, το 2018. Πικρή, γιατί παρατηρώντας την εξέλιξή του έκτοτε, μακριά από την αγκαλιά της, τη βάζει σε διαδικασία να αναρωτιέται τι ακριβώς έκανε λάθος.

Κι όμως, οι αποδείξεις είναι εκεί μπροστά μας, ικανές να μας πείσουν ότι ο οργανισμός που έχει λαθέψει σε κάμποσες περιπτώσεις -με πιο τρανταχτές αυτές των Μπακασέτα και Λιβάγια, με τον τρόπο που τις διαχειρίστηκε- δεν υπέπεσε σε κάποιο σοβαρό παραστράτημα στην περίπτωση του εκ Κρήτης ορμώμενου επιθετικού. Απλώς κάποιοι παίκτες, δεν κάνουν ποτέ για δεύτεροι, θέλουν τον χώρο τους για να ανασάνουν.

Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι...

Όταν η ΑΕΚ τον απέκτησε, το καλοκαίρι του 2017, ήταν ο πρώτος Έλληνας σκόρερ του προηγούμενου πρωταθλήματος με 12 τέρματα, δίχως κανένα πέναλτι. Ήταν 22,5 ετών και ο λόγος της απόκτησής του ήταν ξεκάθαρος: εντάχθηκε για να αποτελεί την εναλλακτική λύση στις θέσεις των φορ, πίσω από τον Σέρχιο Αραούχο ή και τον Μάρκο Λιβάγια τον οποίο τότε ο Μανόλο Χιμένεθ, χρησιμοποιούσε ενίοτε και στην κορυφή της επίθεσης.

Από εκείνο το καλοκαίρι ο Ισπανός τεχνικός είχε διακρίνει κάποιες αδυναμίες στον Γιακουμάκη, τις οποίες του ζητούσε να διορθώσει μέσα από τη δουλειά. Κύρια όλων του η πρώτη επαφή με τη μπάλα: ''δεν γίνεται να κάνεις κοντρόλ με την πλάτη στο τέρμα και η μπάλα να σου φεύγει ένα και δύο μέτρα μπροστά'' ήταν μια συχνή παρατήρησή του στο Κίελτσε της Πολωνίας. Με τέτοιους ανταγωνιστές για τη θέση αλλά και ελλείμματα τεχνικής κατάρτισης, δύσκολα θα έβρισκε δρόμο προς την ενδεκάδα.

Οι 21 συμμετοχές, το 'χρυσό' γκολ και η δικαιοσύνη

Παρόλα αυτά επί των ημερών του Χιμένεθ στον πάγκο της ομάδας ο 'Γιακούμ' έπαιξε σε 21 παιχνίδια, σε σεζόν πρωταθλητισμού, καλής πορείας στην Ευρώπη και διαδρομής έως τον τελικό του Κυπέλλου. Ήταν δε ο άνθρωπος που με το νικητήριο (1-2) τέρμα που σημείωσε στο 'Γ. Καραϊσκάκης', στις 4/2/2018 κόντρα στον Ολυμπιακό, έπεισε τον 'κιτρινόμαυρο' οργανισμό ότι θα μπορούσε να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Διότι έως εκείνο το ματς ελάχιστοι εντός κι εκτός ΑΕΚ το πίστευαν.

Ήταν λοιπόν άδικη η μεταχείρισή του εκείνη τη σεζόν, την πρώτη του στην ομάδα; Σαφώς και όχι! Με τον Αραούχο να πετάει 'φλόγες' και να 'καθαρίζει' με προσωπικές ενέργειες τα ντέρμπι, τον Λιβάγια να σιγοντάρει και τους Χριστοδουλόπουλο και Μπακασέτα -ειδικά τον πρώτο- να δίνουν γκολ όποτε και όπου χρειαζόταν, ο ρόλος του Γιακουμάκη δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.

Δεν ήταν ούτε έτοιμος για βασικός ούτε ασφαλώς καλύτερος από εκείνους που έπαιζαν. Ο ρόλος του άλλωστε, ως αλλαγή, δεν ήταν διακοσμητικός για πρώτη σεζόν σε μεγάλη ομάδα και μάλιστα στην καλύτερη χρονιά της μετά από 24 έτη φαγούρας.

Η 'σκιά' του Πόνσε τον υπερκάλυπτε

Η φυγή του Αραούχο το καλοκαίρι του 2018 θα μπορούσε θεωρητικά να ανοίξει περισσότερο χώρο για τον Γιακουμάκη. Σύμφωνοι, αρκεί να μην είχε εμφανιστεί στην ομάδα ένας άλλος Αργεντινός με βαριά ποδοσφαιρική σκιά. Τα 21 τέρματα του Εζεκιέλ Πόνσε δεν αφήνουν ούτε κι εδώ περιθώριο αμφισβήτησης περί άδικης αντιμετώπισης του Κρητικού. Ούτε η καθήλωσή του στον πάγκο είναι λογικό να χρεώνεται στις γενικότερες παθογένειες της ΑΕΚ από τη στιγμή που ένας τόσο αποτελεσματικός σκόρερ ήταν ο βασικός κι ενώ ο προπονητής -ο Μαρίνος Ουζουνίδης τότε- δεν πειθόταν από την επάρκεια του Γιακουμάκη.

Γι' αυτό άλλωστε ο ίδιος ο Κρητικός επέλεξε να φύγει στα μισά της σεζόν με προορισμό τον ΟΦΗ. Κι όταν πλέον επέστρεψε (καλοκαίρι του 2019), η ΑΕΚ είχε αποκτήσει τον Νέλσον Ολιβέιρα, δίνοντάς του το μεγαλύτερο συμβόλαιο που έχει δώσει ποτέ σε ποδοσφαιριστή επί εποχής Μελισσανίδη, ενώ λίγους μήνες μετά (Γενάρης 2020), επέστρεψε ως δανεικός ο Αραούχο για να πλαισιώσει τον Πορτογάλο.

Με τριπλέτα Ολιβέιρα, Αραούχο και Λιβάγια, αλήθεια τώρα, πώς να βρεθεί χώρος και χρόνος για τον Γιακουμάκη;

Η ουσία που δεν βρήκε ποτέ στην ΑΕΚ

Εν κατακλείδι, βάσει των βιογραφικών και της ικανότητας των παικτών που βρέθηκαν μπροστά του σε όλη τη διάρκεια των θητειών του στην ΑΕΚ, ο Γιακουμάκης δεν αδικήθηκε από τους προπονητές του ή τον οργανισμό στο σύνολό του. Αν θέλουμε να εστιάσουμε στο πρόβλημα της ιστορίας, τότε θα το εντοπίσουμε στην ανικανότητα των μεγάλων ελληνικών ομάδων να υποστηρίξουν projects που αφορούν σε νέους και εξελίξιμους παίκτες, ειδικότερα δε αν είναι και γηγενείς, ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για επιθετικούς.

Δεν υπάρχουν ούτε η υπομονή ούτε η επιμονή με όποιο κόστος μπορεί να προκύψει μέχρι ο παίκτης να αποδώσει, που ίσως και να μη γίνει ποτέ.

Μοιραία, ο Γιακουμάκης δεν ήταν ποτέ δυνατόν να 'πετύχει' στην ΑΕΚ. Από την πρώτη έως την τελευταία ημέρα του στην ομάδα αντιμετωπιζόταν ως η 'δευτερότριτη' λύση στην κορυφή της επίθεσης, διότι το club πάντοτε φρόντιζε να αποκτά εκεί ποδοσφαιριστές που έρχονταν με καλύτερα βιογραφικά ή προοπτική και ασφαλώς με πολλά περισσότερα χρήματα. Άρα εκ προοιμίου βασικούς.

Έτσι, ο κρητικός φορ οδηγήθηκε στο σημείο να νιώθει ότι ακόμα και τα βάρη που έκανε, περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη στην ομάδα (ή και στην Ελλάδα) αποτελούσαν πρόβλημα για την εξέλιξή του. Κάτι που τελικά δεν ίσχυε.

Δεν ήταν λοιπόν πρόβλημα της ΑΕΚ. Ο Γιακουμάκης δεν θα κατάφερνε σε καμία ελληνική ομάδα να γίνει βασικός και να έχει την εξέλιξη που διαπιστώνουμε σήμερα, ακριβώς επειδή καμία δεν θα ήταν διατεθειμένη να του δώσει δύο σεζόν με 60-70 ματς στην αρχική ενδεκάδα ώστε να κάνει όσα βλέπουμε στο εξωτερικό. Ευτυχώς για εκείνον βρήκε το μονοπάτι για να αλλάξει τη ζωή και την καριέρα του.