Τα πλέι-οφ που είχε προαναγγείλει αυτή η αβέβαιη σεζόν μόλις ξεκίνησαν. Μπορούμε να αγνοήσουμε την περασμένη βδομάδα και να προσποιηθούμε πως φέτος οι 4 καλύτερες ομάδες των αντίστοιχων περιφερειών προκρίθηκαν απευθείας στα ημιτελικά και διαστάυρωσαν τα ξίφη τους. Κι εφόσον κι οι 8 αυτές ομάδες υπήρξαν μέρος της συζήτησης του Super Bowl κάποιες στιγμές (ή και καθόλη τη διάρκεια) της φετινής σεζόν, α) Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτή τη σύνθεση και β) Είναι απολύτως λογικό ότι θα βλέπαμε τα τεράστια ματς που είδαμε.

Πάμε να τα πιάσουμε με τη σειρά διεξαγωγής, κάτι που βολεύει μιας και το πρώτο ματς του Σαββατοκύριακου ήταν και το καλύτερο όλων.

Broncos-Ravens 35-38 (OT)

Αυτά λοιπόν που λέτε.

Αυτό που θα προτείναμε σε όποιον δεν είδε το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι, αφού ευχηθούμε συλληπητήρια, να βρει ένα τρόπο να το παρακολουθήσει. Είναι ένας πλέι-οφ θρίαμβος από τους λίγους. Από τα παιχνίδια που αν ο νικητής προχωρήσει και πάρει το Super Bowl, θα γίνουν έμβλημα της σεζόν τους- αν αποκλειστούν, τότε θα παραμείνει το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς, ακριβώς όπως πέρσι έγινε με το αντίστοιχο εκπληκτικό divisional θρίλερ μεταξύ Saints και 49ers.

Η ουσία είναι πως το ματς προσέφερε συγκινήσεις εκεί που περίμενες πως θα ήταν απλώς τυπική διαδικασία. Πάντα υπήρχε ο αστερίσκος για τους Broncos, κατά πόσο δηλαδή είναι Τόσο Καλοί ή αν έχουμε χάσει το μέτρο σύγκρισης επειδή έπαιξαν με πολλές κακές ομάδες σερί, όμως σε σχέση με τους Ravens όλοι έμοιαζαν σίγουροι. Τους είχαν διασύρει πριν ένα μήνα.

Κι όμως, αυτό είναι το NFL.

Οι Ravens ήταν σαφώς πιο πλήρεις, με τον Ray Lewis κι αρκετά ακόμη κεντρικά πρόσωπα της άμυνάς τους να επιστρέφουν σε σχέση με εκείνο το παιχνίδι. Αφενός έμειναν μέσα στο παιχνίδι, σε αντίθεση με την πρώτη συνάντηση, περιορίζοντας κάπως την ευκολία με την οποία έκανε passing plays o Manning, αφετέρου εκμεταλλεύτηκαν κι οι ίδιοι το τεράστιο ντεσαβαντάζ του Champ Bailey στις καλύψεις του στο secondary, με αποτέλεσμα να κατεβαίνουν το γήπεδο πολύ πιο εύκολα από την προηγούμενη φορά.

Ο Joe Flacco είχε μια βραδιά καριέρας, πετυχαίνοντας σχεδόν αποκλειστικά μεγάλα plays, κι ο Anquan Boldin ομοίως. Για την ακρίβεια, οι Ravens έπαιξαν ανώτερα από τους Broncos αλλά το Ντένβερ κρατούσε το παιχνίδι στον έλεγχό του κυρίως χάρη σε δύο απίστευτα plays από τον Holiday στις επισττροφές punt και kick-off, ο οποίος σκόραρε έτσι ισάριθμα touchdown returns. (Η πρώτη φορά στην ιστορία των πλέι-οφ που συμβαίνει κάτι τέτοιο.)

Μάλιστα το Ντένβερ είχε την ευκαιρία σε σημείο-κλειδί του αγώνα να απομακρυνθεί με 10 πόντους, αλλά ο Matt Prater έχασε σχετικά εύκολο kick, κλωτσώντας άγαρμπα το έδαφος, με αποτέλεσμα το σουτ του να καταλήξει εντελώς άστοχο. Θα ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα θα ξέφευγε σε απόσταση δύο σκοραρισμάτων, κάτι που σε ένα τόσο κλειστό ματς θα έκανε όλη τη διαφορά.

Η απόσταση ήταν σταθερά στο ένα touchdown προς όποια πλευρά, με εναλλαγές να συμβαίνουν συνεχώς στην εξωφρενική πρώτη περίοδο (που τελείωσε 14-14 με τρεις αλλαγές πρωτοπορίας). Στην πορεία του ματς καμία το Ντένβερ παρότι πλέον δεν έμεινε ξανά πίσω στο σκορ, δεν κατάφερνε να ξεφορτωθεί τη Βαλτιμόρη. Ακόμη κι όταν βρέθηκε μπροστά στο σκορ με 35-28, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του παιχνιδιού, ο Flacco με μια τεράστια βαθιά πάσα κατάφερε να ισοφαρίσει για τους Ravens, με τον safety των Broncos ακόμα να κοιτάζει ντροπιασμένος την κάλυψή του σε αυτό το στιγμιότυπο.

Στο μεταξύ οι συντηρητικές αποφάσεις του John Fox ίσως και να καταδίκασαν τους Broncos. Δεν ήταν μόνο το χαμένο kick του Prater που δε τους άφησε να ξεφύγουν: Στο τέλος του α’ ημιχρόνου με 30” στο ρολόι και 2 τάιμ-άουτ, είναι τουλάχιστον δειλό το να μην επιχειρήσεις κάτι τη στιγμή που έχεις τον Peyton Manning για quarterback. Μετά την ισοφάριση των Ravens, ακριβώς ίδια περίπτωση. Αμέσως πριν, οι Broncos έκαναν το drive που θα τους εξασφάλιζε τη νίκη- μπροστά με 7 πόντους, αν έφταναν σε ένα field goal ή έστω σε αρκετά 1st down, θα μπορούσαν να κλειδώσουν το ματς. Αντ’αυτού , έτρεχαν συντηρητικά τη μπάλα με αποτέλεσμα οι Ravens να προλάβουν να εκδηλώσουν μια τελευταία επίθεση, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Στην παράταση και οι δύο εμφανίστηκαν φυσιολογικά διστακτικοί, όμως ένα interception που έριξε ο Manning προς το τέλος της πρώτης παράτασης έκρινε το νικητή, φέρνοντας τους Ravens σε θέση βολής, με τον Justin Tucker να πετυχαίνει το μοναδικό field goal όλου του επικού αυτού παιχνιδιού, που ήταν φυσικά και το νικητήριο.

Εξαιρώντας μια κοιλιά στη διάρκεια της τρίτης περιόδου χάρη στα εκνευριστικά σχολαστικά (και χρονοβόρα) σφυρίγματα των έτσι κι αλλιώς μετριότατων διαιτητών, αυτό το ματς ήταν λίγο ως πολύ ένα ολοκληρωτικό showcase όλων όσων μπορεί να προσφέρει αυτό το άθλημα. Ας δούμε πού θα οδηγήσει τους Ravens, και μετά το βάζουμε σε κάψουλα χρόνου για να έχουμε να το βλέπουμε.

49ers-Packers 45-31

Αυτό ήταν εκπληκτικό στο πρώτο ημίχρονο κι ύστερα εξελίχθηκε σε μονόλογο του Colin Kaepernick, ο οποίος με την ιστορική του απόδοση οδήγησε τους Niners με ευκολία στον τελικό της περιφέρειας, σιωπώντας ταυτόχρονα τους όποιους τελευταίους σκεπτικούς παρέμεναν αναφορικά με τις δυνατότητές του και την απόφαση του Harbaugh να αλλάξει βασικό quarterback στη διάρκεια της σεζόν.

Ο Kaepernick, για να είμαστε συγκεκριμένοι, σε αυτό το παιχνίδι έκανε τα εξής: Πάσαρε για 263 γυάρδες και 2 touchdowns (μια χαρά επίδοση για quarterback σε πλέι-οφ παιχνίδι) και έτρεξε για 181 γυάρδες και άλλα 2 touchdowns (μια τρομερή επίδοση _για running back_ σε οποιοδήποτε παιχνίδι). Και τα έκανε αυτά στο πρώτο πλέι-οφ της καριέρας του.

Κατανοητό αν κάποιος τρομάζει αυτή τη στιγμή.

Το read option στο οποίο βάσισαν οι Redskins τη φετινή τους σεζόν-έκπληξη εδώ τελειοποιείται, με τον Kaepernick να μοιάζει ακόμα καλύτερος εκφραστής του συστήματος από ό,τι κι ο ίδιος ο RG3. Όταν η άμυνα των 49ers έβαλε κάποια στοπ στην επίθεση των Packers (που έτσι κι αλλιώς δεν είχε κάποια τρομερή βραδιά), τότε οι φιλοξενούμενοι πολύ απλά πλέον δε μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό της επίθεσης του Kaepernick. Οι 49ers με αυτή την κίνηση-ματ του Harbaugh στα μέσα της σεζόν έχουν μεταλλαχθεί σε μια ομάδα που παρουσιάζει διαρκή απειλή. Σε αυτό το παιχνίδι ήταν ανηλεείς, με τους Packers να μην έχουν ιδέα απέναντι σε τι να προστατευτούν.

Αναρωτιόμαστε αν οι Falcons θα έχουν περισσότερες απαντήσεις.

Falcons-Seahawks 30-28

Στα χαρτιά έμοιαζε το πιο οριακό παιχνίδι και ήταν σίγουρα τέτοιο. Όχι πως φαινόταν έτσι στην αρχή. Οι Falcons ξεκίνησαν με ένα εντυπωσιακό 20-0 ως τελικό σκορ α’ ημιχρόνου, με την επιθετική γραμμή των γηπεδούχων να έχουν εξουδετερώσει πλήρως το pass rush του Σιατλ, κάτι που άφησε ανενόχλητο τον καλό quarterback Matt Ryan να σημαδεύει τα εξαιρετικά επιθετικά του όπλα όπως τον συγκινητικά καλό Tony Gonzales.

(Έξτρα πόντοι στον Ryan το ότι δεν φοβόταν να πιέσει απέναντι στον Richard Sherman. Τον σημάδευε διαρκώς, συνήθως με τον Sherman να μην επιτρέπει μεγάλα plays, αλλά σε 1-2 κρίσιμα σημεία τον quarterback των Falcons να βγαίνει νικητής. Αλλά και πάλι, είδαμε εξαιρετικά αμυντικά plays από τον cornerback των Seahawks.)

Το ενδιαφέρον όσο αφορά το Σιατλ σε αυτό το α’ ημίχρονο ήταν το πόσους χαμένους πόντους άφησε στο χορτάρι, όχι ανόμοια με το ξεκίνημα του ματς και στην Ουάσινγκτον. Μετά από ένα drive που δεν πήγε πουθενά, τα τρία επόμενα θα έφταναν τουλάχιστον σε field goal αλλά συνέβησαν κατά σειρά τα εξής: O Marshawn Lynch έκανε πάλι fumble χάνοντας τη μπάλα όντας ήδη σε field goal range- Οι Seahawks έπαιξαν ένα 4th&1 μέσα στο red zone, το οποίο δεν κατάφεραν- Το ρολόι έφτασε στο μηδέν για το α’ ημίχρονο πριν προλάβει ο Wilson να κάνει το snap, όντας πάλι μέσα στο red zone. Εκεί μέσα βρίσκονται από 9 ως 17 πόντοι που σίγουρα θα είχαν το παιχνίδι σε πιο ανταγωνιστικά πλαίσια μπαίνοντας στο β’ ημίχρονο.

Από την άλλη, αυτό έκανε την επική ανατροπή του Σιατλ ακόμα πιο εντυπωσιακή, καθώς οι φιλοξενούμενοι βελτιώνοντας την αποτελεσματικότητά τους στο β’ ημίχρονο (σκόραραν σχεδόν σε όλα τα drives τους) και σταματώντας τον Ryan κυρίως στην 4η περίοδο, γύρισαν από το μηδέν για να περάσουν μπροστά με περίπου-νικητήριο drive και σκοράρισμα του Lynch, 30” πριν τη λήξη, για ένα 28-27 που θα ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των πλέι-οφ.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια η άμυνα θύμισε γιατί τρόμαζε αντιπάλους στο ξεκίνημα της σεζόν (ο Ryan υποχρεώθηκε και σε ένα κρίσιμο interception) κι ο Wilson έδειξε για μια ακόμα φορά τι τρομερό ταλέντο είναι. Όχι απλώς επειδή κατέβαινε με ευκολία το γήπεδο, αποφεύγοντας sacks, πασάροντας και τρέχοντας, αλλά κυρίως χάρη στο πόσο σωστά διάβαζε τους αντίπαλους σχηματισμούς, γνωρίζοντας απέναντι σε τι πρέπει να επιτεθεί.

(Αυτά που μας έχει δείξει ο Wilson, σε συνδυασμό με το ότι το Σιάτλ είναι η νεαρότερη ομάδα με νίκη στα πλέι-οφ τα τελευταία 21 χρόνια, μας κάνουν να πιστεύουμε πολύ σε αυτή την ομάδα για το μέλλον. Σε σχετικά νέα, ο Matt Flynn βγήκε κι επισήμως στο σφυρί τη μέρα μετά τον αποκλεισμό των Seahawks.)

Όμως! Σα να μην έφτανε αυτό που είχαμε ήδη παρακολουθήσει, η Ατλάντα κατάφερε να το κάνει ακόμα πιο δραματικό στο τέλος. Με 30” και 2 τάιμ-άουτ διαθέσιμα, ο Matt Ryan μπόρεσε με 2 φανταστικές πάσες υπό πίεση, σε ένα secondary που εδώ κρίνεται κατώτερο των περιστάσεων, και με έναν απίστευτο Tony Gonzales να κατεβάζει την κρίσιμη πάσα, να φέρει τους Falcons σε απόσταση βολής.

Ο Matt Bryan στήθηκε στις 49 γυάρδες για το κρίσιμο field goal, σούταρε και αστόχησε. Αλλά μισό, έχει κι άλλο- ο Pete Carroll είχε προλάβει να πάρει τάιμ-άουτ για να ‘παγώσει’ τον kicker, μια τακτική που είναι γνωστό πως δεν έχει καμία απολύτως στατιστική βάση αλλά οι προπονητές συνεχίζουν ανόητα να την ακολουθούν. Ο Bryant σούταρε ξανά από τις 49 γυάρδες, έχοντας πλέον δοκιμάσει το πόδι του, κι αυτή τη φορά ευστόχησε, στέλνοντας τους Falcons στον τελικό της περιφέρειας, με τον Matt Ryan να κερδίζει το πρώτο πλέι-οφ παιχνίδι της καριέρας του με αυτό το δραματικό τρόπο.

Είναι εκπληκτικό: Όλη τη σεζόν σχεδόν κανείς δε συζητάει για τους Falcons αλλά αυτοί συνεχίζουν να τους (μας) βγάζουν όλους ψεύτες, κερδίζοντας τα περισσότερά τους παιχνίδια με παρεμφερώς ψυχοβγαλτικούς τρόπους, με απίθανες πάσες στο τελευταίο λεπτό, με ανατροπές στις ανατροπές. Θα είναι εκπληκτικό αν συνεχίσουν την υποτιμημένη τους αυτή διαδρομή μέχρι το Lombardi, καθιστώντας εαυτούς ως το μοναδικό φαβορί-αουτσάιντερ στην ιστορία του αθλήματος.

Patriots-Texans 41-28

Καλά που υπάρχουν κι οι Bengals για να κερδίζουν και κανένα πλέι-οφ παιχνίδι οι Texans κάθε χρόνο.

Τελικοί Περιφέρειας

Οι δύο τελικοί περιφέρειας θα διεξαχθούν την ερχόμενη Κυριακή 20 Ιανουαρίου. Οι νικητές κερδίζουν το πρωτάθλημα της αντίστοιχης περιφέρειάς τους, και θα αναμετρηθούν για το Lombardi Trophy την πρώτη Κυριακή του Φλεβάρη, στο Super Bowl XLVII στη Νέα Ορλεάνη.

Τελικός NFC: Falcons-49ers (Κυριακή 22.00)

Είχαμε τόσο πολλά storylines στην χαοτική φετινή σεζόν που κάπως δεν έχουμε χωνέψει ακριβώς το γεγονός ότι οι 3 από τις 4 ομάδες των περσινών τελικών έφτασαν εδώ και φέτος, κάτι που είχε πάρα πολλά χρόνια να συμβεί. Ειρωνικά, η μόνη από την περσινή 4άδα που απουσιάζει είναι οι πρωταθλητές Giants. Αν οι ίδιες 3 ομάδες το ξαναχάσουν (αυτή τη φορά από τους Falcons) μπορούμε να τους αφαιρέσουμε από ένα draft pick για τιμωρία.

Οι Falcons λοιπόν! Είναι εδώ, παρά τις γκρίνιες και την αβεβαιότητα. Οι 49ers μοιάζουν το φυσιολογικό φαβορί σε αυτό το παιχνίδι για λόγους που καταλαβαίνει όποιος έχει δει τις δύο ομάδες το τελευταίο δίμηνο, αλλά όπως δε σταματάμε να διαπιστώνουμε φέτος, η Ατλάντα είναι εφτάψυχη. Οι Niners έχουν αρκετά στοιχεία παρόμοια με το Σιάτλ, αλλά όπως είδαμε στο μεταξύ τους παιχνίδι δεν είναι απαραιτήτως καλύτεροι σε αυτά- είναι όμως πολύ πιο συνεπείς στην εκτέλεσή τους, κάτι που τους κάνει απίστευτα επικίνδυνους σε αυτά τα παιχνίδια.

Η Ατλάντα θα κληθεί να αμυνθεί για δεύτερη διαδοχική Κυριακή απέναντι σε μια επίθεση που απειλεί και σκοτώνει με κάθε πιθανό τρόπο. Το αν θα εμφανιστούν πιο έτοιμοι (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως) ή πιο κουρασμένοι μένει να φανεί. Όπως κι αν η αμυντική γραμμή των 49ers θα πιέσει πιο αποτελεσματικά τον Matt Ryan.

Τελικός AFC: Patriots-Ravens (Κυριακή-προς-Δευτέρα 1.30)

Επανάληψη! Ίδιος τελικός με πέρσι, που όπως όλοι θυμόμαστε κρίθηκε με ένα εύκολο άστοχο field goal του Billy Cundiff (που τώρα είναι αναπληρωματικός kicker στους 49ers, σημειώστε την αυτή την πληροφορία κάπου να υπάρχει, σε περίπτωση που χρειαστεί) αλλά οι δύο ομάδες δεν μοιάζουν πάρα πολύ με αυτές που τέθηκαν αντιμέτωπες στο ίδιο γήπεδο πριν ένα χρόνο.

Οι Patriots είναι το φαβορί, με μια πολύ δυνατή επίθεση απέναντι σε μια ασταθή και προβληματική άμυνα, όμως οι Ravens μοιάζουν ομάδα στα πρόθυρα μιας πορείας τύπου ‘Τσέλσι-στο-περσινό-Τσάμπιονς-Λιγκ’. Επίσης στα 5 χρόνια των Flacco-Harbaugh στην Βαλτιμόρη, είναι ο 3ος τελικός περιφέρειας, δεύτερος συνεχόμενος μάλιστα. Κάποια στιγμή δεν πρέπει να τον κερδίσουν κιόλας;

Για να το διευρύνουμε αυτό το τελευταίο: Για δεύτερη διαδοχική χρονιά τα αδέρφια Harbaugh φέρνουν τις ομάδες τους στους τελικούς των περιφερειών τους. Το να τους δούμε αντίπαλους στο Super Bowl θα ήταν φυσικά εξαιρετικό υλικό για τηλεταινία Lifetime, αλλά δε χρειάζεται να πάμε σε εκείνο το άκρο, απλά να ανρωτηθούμε: Είναι όντως δυνατόν, μέσα σε δύο σεζόν, να συμβούν τέσσερις ήττες Harbaugh σε τελικούς περιφέρειας; Στατιστικά μιλώντας.

Τον έναν από τους δύο, πιστεύουμε πως θα τον δούμε στο Super Bowl.

Κι αν όχι, τουλάχιστον ήδη ξέρουμε δύο από τους τέσσερις φιναλίστ για του χρόνου.