Η NFC είχε ένα σωρό εσωτερικά ντέρμπι αυτή τη βδομάδα, και το αποτέλεσμα ήταν, παραδόξως, να μην αλλάξει απολύτως τίποτα: Όλες οι ομάδες που κυνηγούν τα wild cards των πλέι-οφ ηττήθηκαν. Όλες όμως. Οι Giants έκαναν επίδειξη δύναμης απέναντι στους Packers, οι 49ers (με νέο quarterback) απέναντι στους Saints, ενώ στην AFC οι Steelers δίχως τον Roethlisberger χάνουν όλο και περισσότερο έδαφος στο κυνήγι των πλέι-οφ.

Thanksgiving Classics

Για την ιστορία και την παράδοση των δύο στάνταρ παιχνιδιών της Ημέρας των Ευχαριστιών μπορείς να διαβάσεις στο περσινό μας αφιέρωμα, αλλά η κεντρική ιδέα είναι πώς κάθε χρόνο, αυτή την Πέμπτη, οι Lions φιλοξενούν έναν αντίπαλο το μεσημέρι (ώρα Αμερικής) και οι Cowboys το μεσημέρι. (Το βράδυ υπάρχει ούτως ή άλλως το όποιο παιχνίδι της Πέμπτης, δεν είναι μέρος της παράδοσης αυτό, απλά συνήθως προσέχει το NFL να προγραμματίζει έναν καλό αγώνα.)

Για χρόνια και χρόνια οι οικογένειες στην Αμερική είχαν συνηθίσει να τρώνε τη γαλοπούλα έχοντας στο background τους Lions να χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια, οπότε φανταστείτε το σοκ της Αμερικάνικης Οικογένειας στη διαπίστωση πως έξαφνα θα πρέπει να δίνουν όντως σημασία στον αγώνα, τώρα που την τελευταία διετία οι αρμάδα του Jim Schwartz μας προέκυψε ξαφνικά καλή ομάδα.

Η χώνεψη της γαλοπούλας παραλαμβάνει παραδοσιακά ένα παιχνίδι των Cowboys, ενώ το NFL φέτος ήταν αρκετά έξυπνο ώστε να προγραμματίσει τον ετήσιο διασυρμό των Jets στα χέρια των Patriots το βραδάκι των Ευχαριστιών, ώστε να διασκεδάσει ο κοσμάκης εκεί την πρώτη μία, και να πάει νωρίς για ύπνο, φουσκωμένοι έτσι με τη γαλοπούλα όπως θα ήταν όλοι.

Συνοπτικά το φετινό, ερμ, μενού, περιελάμβανε αυτά τα 3 απολαυστικά -για διαφορετικούς λόγους- ματς:

Lions-Texans 31-34 (OT)

Το πρώτο, την ώρα της γαλοπούλας (ή την ώρα του απογευματινού καφέ, για εμάς) είδε τους Texans να ολοκληρώνουν δεύτερο παιχνίδι με φουλ παράταση μέσα σε 5 μέρες, μετά τη νίκη επί των Jaguars. Κανονικά μια ομάδα είναι χτισμένη ώστε να μπορεί να παίζει ένα παιχνίδι (4 quarters) ανά 7 μέρες. Οι Texans παίξαν αθροιστικά δυόμιση παιχνίδια (10 quarters) μέσα σε 5 μέρες. Ξέρω για τι πράγμα _δεν_ θα είναι thankful φέτος λοιπόν.

Στα του παιχνιδιού επρόκειτο περί φανταστικού και πάλι αγώνα, οι Texans απέρασαν από μια δύσκολη έδρα απέναντι σε αντίπαλο που φέτος δεν είναι στην καλύτερή του κατάσταση αλλά σίγουρα παραμένει επικίνδυνος. Οι συγκυρίες που έκριναν την έκβαση ήταν κατά κύριο λόγο δύο:

1) Μια εξόφθαλμα λάθος απόφαση που ουσιαστικά χάρισε ένα touchdown στους Texans. O Forsett των Texans ακουμπάει κάτω, οι διαιτητές όμως δεν τελειώνουν τη φάση, εκείνος σηκώνεται και τρέχει μισό γήπεδο για touchdown. Η φάση θα είχε αντιστραφεί στο ριπλέι αν ο προπονητής των Lions δεν πέταγε την σημαία του challenge παράνομα. Με το γράμμα του νόμου κακώς έπραξε, αλλά το πνεύμα του νόμου μάλλον κοιμόταν. Ουσιαστικά πρόκειται περί μιας τεχνικότητας (ο κόουτς δεν επιτρέπεται να πετάξει τη σημαία επειδή ως scoring play, θα εξεταζόταν ούτως ή άλλως στο βίντεο) που κλειδώνει το play. Η λογική είναι πως το NFL θέλει να αποτρέψει προπονητές από το να επηρεάζουν τους διαιτητές: Αν ξέρεις πως θα γίνει review έτσι κι αλλιώς, μπορείς θεωρητικά να πετάς σημαίες σε κάθε τέτοια φάση, ώστε να κάνεις τον διαιτητή να πιστέψει πως έχεις δίκιο. Δεκτό. Αλλά από την άλλη η ουσία παραμένει, πως ‘κλείδωσε’ μια φάση που προφανώς θα αντιστρεφόταν στο replay.

2) Οι Lions παρόλαυτά είχαν το παιχνίδι υπό τον έλεγχό τους, και μάλιστα θα μπορούσαν σε πολλές φάσεις να το έχουν σιγουρέψει. Σε μία από αυτές, όντας 7 πόντους μπροστά, χρειάζονταν ένα field goal για διαφορά ασφαλείας, όμως -κι ενώ είχαν βρεθεί στα όρια της απόστασης που θα επέτρεπε την ευστοχία στον kicker τους- ο Stafford δέχτηκε δύο sacks, χάνοντας πολύτιμες γυάρδες και μαζί την ευκαιρία για το σουτ. Ο JJ Watt με κάτι τέτοια plays υπενθυμίζει διαρκώς γιατί πρέπει να παραμείνει στη συζήτηση για MVP της χρονιάς.

Οι Texans τελικά ισοφάρισαν, πήγαν το παιχνίδι στην παράταση, όπου κάθε ομάδα έχασε από ένα field goal, κι επιπλέον οι Lions έχασαν και τη μπάλα μέσα από την αγκαλιά του Pettigrew εντός του red zone (θα ήταν υπερβολικά κοντινό, σίγουρο πλέον, το νικητήριο field goal) όταν του την έκλεψε ο Daniel Manning, κλέβοντας μαζί και τη νίκη - την οποία οι Texans εξασφάλισαν μετά κόπων και βασάνων στο ακόλουθο drive τους.

Πλέον το #1 μοιάζει με βεβαιότητα για αυτή τη φανταστική ομάδα, που ακόμα και κουρασμένη, κι όταν το παιχνίδι δεν πάει με το μέρος της, βρίσκει τρόπους να το κερδίζει εντυπωσιακά.

Cowboys-Redskins 31-38

Ό,τι έπρεπε για τη χώνεψη ήταν το επόμενο. Το παιχνίδι ξεκίνησε, ο RG3 έκανε όργια, μέχρι να κλείσει το ημίχρονο είχε κριθεί υπέρ των Redskins (μη σε ξεγελά το τελικό σκορ, κάποια στιγμή η διαφορά ήταν κάπου γύρω στα 17 touchdowns), οπότε και η μισή Αμερική πήγε για απογευματινό υπνάκο κι εμείς για κανονικό.

Jets-Patriots 19-49

Λογικά η ιστορία δε χρειάζεται να γνωρίζει περισσότερα για αυτό το παιχνίδι περαν του ότι οι Patriots σκόραραν 3 touchdowns μέσα σε 52’’ και δεν υπερβάλλω καθόλου, και το έκαναν με 3 διαφορετικούς τρόπους, ένα με την επίθεση (μία πάσα 280 γυαρδών από τον Tom Brady), ένα με τα special teams (κλέψιμο της μπάλας από τον McKnight κατά το kick return), κι ένα με την άμυνα (fumble recovery και touchdown όταν ό Sanchez έχασε τη μπάλα ύστερα από κόντρα πάνω στον guard του - και δεν τα βγάζω από το μυαλό μου).

Σε αυτό το σημείο οι Jets είναι τυχεροί που υπάρχουν οι Chargers (βλέπε παρακάτω, είναι αφιερωμένη η σημερινή στήλη) ώστε να μην είναι το απόλυτο NFL mess. Έχουν πολύ εύκολο πρόγραμμα πάντως στη συνέχεια και θα τελειώσουν τη χρονιά με ρεκόρ πολύ καλύτερο από ό,τι αξίζουν. Ας μην ξεγελάσει αυτό κανέναν, είναι μια ομάδα που χρειάζεται ξήλωμα και χτίσιμο από την αρχή.

Και τώρα λίγος συμβολισμός.

Ευχαριστούμε Vince Wilfork.

Η 12η αγωνιστική

Browns-Steelers 20-14

Οι Steelers έκαναν 7 turnovers σε αυτό το παιχνίδι και πάλι κόντεψαν να κερδίσουν. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η φράση είναι το αντίθετο του κομπλιμέντου, τόσο για τους Steelers (που δεν ξέρω τι παριστάνουν με έναν 37χρονο quarterback που δεν ξέρει να πασάρει) όσο και για τους Browns (που στο 19-14 για κάποιο λόγο που αδυνατώ να καταλάβω δεν πήγαν για το 2-point conversion). Γενικώς, ξέρεις, πονάνε τα μυαλά μας. Αν ο Ben δεν επιστρέψει άμεσα οι Steelers είναι τελειωμένοι.

Dolphins-Seahawks 24-21

Επίσης, οι Seahawks ξαφνικά κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσουν τα πλέι-οφ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό το παιχνίδι να μην το λήγεις όταν είσαι στο 14-21 κι έχεις drive στην 4η περίοδο. Αντ’αυτού, το running game της ομάδας έκλεισε πλήρως, οι Dolphins πήραν κατοχή, το secondary των Seahawks (που εδώ και κανά μήνα έχει αντικατασταθεί από εκείνο των Cowboys, κατά τα φαινόμενα) επέτρεψε στον Tannehill να παίζει σα να είναι ο Brady, και σα να μην έφτανε αυτό, συνέβη ξανά το ίδιο στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα. Οι Seahawks ένα παιχνίδι ου θα έπρεπε να έχει λήξει, το χάρισαν δίχως να καταφέρουν να το πάνε καν στην παράταση. Θα πρέπει κάποια στιγμή να παίξουν σαν αληθινή ομάδα και εκτός έδρας αν θέλουν να πάνε στα πλέι-οφ, πάντως.

Buccaneers-Falcons 23-24

Ας πούμε οι Buccaneers καραδοκούν, κι ας έχουν πολύ δύσκολο πρόγραμμα. Εντελώς συμτωματικά δεν κέρδισαν τους Falcons (κάτι βέβαια που μπορούν να πουν οι μισές ομάδες του NFL φέτος), αλλά τους σκοτώνει το δύσκολο πρόγραμμά τους στη συνέχεια. Έχουν να παίξουν Νέα Ορλεάνη, έχουν να παίξουν Ντένβερ, κι έχουν να παίξουν και Ατλάντα. Ζόρικα τα πράγματα. Αλλά καθαρά παικτικά αν το πάρουν, παίζουν καλύτερα αυτή τη στιγμή από οποιαδήποτε ομάδα δεν είναι σε θέση για πλέι-οφ.

Η επίθεσή τους είναι θαυμάσια, με λύσεις και πολλαπλές απειλές, με τον Doug Martin στο έδαφος και τον Vincent Jackson στα βαθιά, και με τον Greg Schiano να έχει εμφυσήσει σε αυτή την ομάδα μια πίστη στον εαυτό της κι έναν τσαμπουκά που δεν έχουν ολόκληροι πρωταθλητές. Θα είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρουν και να τσιμπήσουν το 6ο seed (βάσει προγράμματος, καθαρά), αλλά αν το κάνουν, προσωπικά δε θα ήθελα να είμαι η ομάδα που θα πάρει το #3, όποια κι αν είναι αυτή.

Chargers-Ravens 13-16 (OT)

Θα πούμε περισσότερα σε λίγο, αλλά περιληπτικά: Οι Chargers παίζουν τη σεζόν τους, προηγούνται με 13-0 των κάθε βδομάδα όλο και πιο έτοιμων να αυτοκαταστραφούν Ravens, απομένουν 7 λεπτά, η άμυνα παίζει φανταστικά σε όλο το παιχνίδι. Και με έναν μαγικό τρόπο, οι Ravens ανασταίνονται και πάλι, και οι Chargers απλά κοιτάνε καθώς συμβαίνει. Πάλι. 3 σκοραρίσματα σε 7 λεπτά, ένα 47th&29 από πασούλα στο line of scrimmage, επίθεση πλήρως ανύπαρκτη (δηλαδή σοβαρά, τι έχει συμβεί σε αυτή την ομάδα; Δε μπορεί καν να σκοράρει πλέον), και ήττα. Πάλι. Τι να πω.

Saints-49ers 21-31

Ο Kaepernick ήταν το μεγάλο ρίσκο του Jim Harbaugh, και η δικαίωση ήταν πλήρης. Δεν ήταν πως ο δευτεροετής quarterback έκανε κάτι εξωπραγματικό, όμως έφερε στην ομάδα του μια τρομερή ενέργεια που ξεκάθαρα δε μπορεί να μεταδώσει ο περιορισμένος Alex Smith. O Kaepernick έχει φοβερές προοπτικές, είναι πολύ αθλητικός, έχει καλό χέρι, είναι γρήγορος, μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη απειλή στα χέρια του Harbaugh. Αλλά αν αυτός ήταν η σπίθα, τότε το όπλο που διέλυσε τους Saints ήταν και πάλι η άμυνα. Πολύ απλά, τον Brees δεν τον βλέπεις σχεδόν ποτέ να κοπιάζει τόσο πολύ για να μπορέσει να παίξει ένα play, κι εδώ είχες την αίσθηση πως ήταν συνεχώς στο έδαφος ή έτρεχε να ξεφύγει ή πέταγε λανθασμένες πάσες.

Δύο pick-6 του ήταν που γύρισαν το παιχνίδι υπέρ των Niners (από 14-7, 14-21 στις αρχές του β’ ημιχρόνου), και στη συνέχεια ήταν το pass rush του Σαν Φρανσίσκο που δε του επέτρεψε να γυρίσει ξανά το παιχνίδι. Όλα εξαιρετικά για τους 49ers. Ήταν που ήταν φοβεροί, τώρα με τον Kaepernick μοιάζουν σα να έκαναν και level up. Ας πανηγυρίσουμε.

Giants-Packers 38-10

Θα έλεγα πως σε αυτό το σημείο, έχουμε ξεκαθαρίσει κάποια λίγα πράγματα για το NFL, για την κοινωνία, για τη ζωή μας γενικότερα ενδεχομένως. Μεγαλώνοντας κάνεις κάποιες διαπιστώσεις, αρχίζεις να θεωρείς κάποια πράγματα βέβαια, να τα παίρνεις ως σταθερές βάσεις των οποίων εκτιμάς όλα τα υπόλοιπα γύρω τους. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι ότι οι Giants απλά ξέρουν πώς να κερδίσουν τους Packers.

(Και τους Patriots.)

(Και τους 49ers.)

Τα υπόλοιπα αποτελέσματα

Οι Bears κέρδισαν άνετα τους Vikings με την επιστροφή του Jay Cutler, οι Bengals εύκολα τους Raiders, οι Colts έβαλαν και τους Bills από κάτω στην AFC, οι Broncos χτύπησαν κάρτα στο Κάνσας, οι Rams υποχρέωσαν τους Cardinals στην 7η συνεχόμενη ήττα τους, οι Jaguars έκαναν νίκη!!!1!!, και τέλος το Eagles-Panthers δε μας απασχολεί καθόλου.

Bears-Vikings 28-10

Bengals-Raiders 34-10

Colts-Bills 20-13

Jaguars-Titans 24-19

Chiefs-Broncos 9-17

Cardinals-Rams 17-31

Eagles-Panthers 22-30

Η φάση της χρονιάς

Το 4th&29 που κράτησε το τελευταίο drive ζωντανό για τους Ravens, 2 λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα, και οδήγησε τελικά στη νίκη τους στην παράταση και σε μια ακόμα απίθανή ήττα των Chargers. Ο Flacco σε αυτή τη φάση δεν έχει επιλογές, πρέπει να στείλει τη μπάλα βαθιά γιατί πρέπει να καλυφθούν 30 γυάρδες. Προφανώς δε βρίσκει κανέναν ανοιχτό receiver και επιλέγει να ξεφορτωθεί τη μπάλα στον Ray Rice ο οποίος απλά περιμένει στο line of scrimmage. Είναι μια σκοτωμένη πάσα, μια αποδοχή ήττας.

Μόνο που ο Rice βρίσκει μπροστά του (λογικά) πολλές ελεύθερες γυάρδες, επιταχύνει, τρέχει τις 15, βλέπεις τρεις αμυντικούς να του ορμάνε για να τον κατεβάσουν στο έδαφος, σπάει 6 αστραγάλους κόβωντας προς τα αριστερά, τρέχει άλλες 7 γυάρδες πριν του ορμήξουν άλλοι δύο γαλάζιοι, εκμεταλλεύεται ένα σωτήριο μπλοκ από συμπαίκτη του, τη γλιτώνει, και χιμάει στις τελευταίες 5 γυάρδες παραπατώντας και με άλλους δύο Chargers να του κλείνουν το δρόμο, βουτάει στο τελευταίο παραπάτημα ανάμεσά τους και παίρνει το 1st για κάτι ίντσες.

Στην πραγματικότητα, τα ριπλέι δείχνουν πως το γόνατο του Rice ακουμπάει στο έδαφος ίντσες πριν το σημείο του 1st down, αλλά:

Τέτοιο refuse to lose έχουμε να δούμε από τον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και την κεφαλιά-σουτ της ισοφάρισης από τον Drogba.

Πάρτο και σε .gif να το έχεις για τη συλλογή σου.

Norv!

Το οποίο μας φέρνει στο επόμενο αγαπημένο μας θέμα. Μέχρι τώρα πλέον θα έχει καταλάβει κάθε αναγνώστης της στήλης το φετίχ μας με τους πολύπαθους Chargers του Norv Turner και του Phillip Rivers (και του general manager A.J. Smith). Εδώ και μισή δεκαετία, κάθε καλοκαίρι οι άνθρωποι του χώρου προβλέπουν πως ήρθε η στιγμή για τους Chargers, και κάθε χρόνο οι Chargers είναι χειρότεροι από την προηγούμενη φορά.

Ο Norv ήρθε στο Σαν Ντιέγκο το 2007 και πήρε στα χέρια του μια ομάδα έτοιμη για πρωταθλητισμό. Έφτασε στον τελικό της περιφέρειας, άψογη εκκίνηση. Την επόμενη χρονιά, φυσιολογικό regression, αλλά και πάλι νίκη στα πλέι-οφ. 3η σεζόν, ρεκόρ 13-3: Το σημείο καμπής. Εκεί που θα άλλαζαν όλα. Πλέον οι Chargers θα ήταν κι επισήμως elite team, ένας σταθερό διεκδικητής για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Από εκείνο όμως το σημείο οι Chargers (που έχασαν το πρώτο παιχνίδι στα πλέι-οφ) δεν έχουν όχι απλά νικήσει παιχνίδι πλέι-οφ -- δεν έχουν καν παίξει έστω ένα. Κάθε χρονιά είναι χειρότερη. Πέρσι φτάσαν στο σημείο να χάσουν το division (πιο αδύναμο από ποτέ) από τον Tim Tebow, ενώ μας χάρισαν και το πιο απίστευτο στιγμιότυπο της σεζόν, την Τερατωδία του Arrowhead.

(Ναι, αυτό το αποτυχημένο snap του Rivers κόστισε στην ομάδα τα πλέι-οφ.)

Φέτος είναι στο 4-7 και η ιδέα πως στην αρχή της σεζόν θεωρήθηκαν φαβορί απέναντι στον Peyton Manning τώρα μοιάζει αστεία: Την επόμενη βδομάδα οι Broncos μπορούν να κατακτήσουν και μαθηματικά τον τίτλο.

Δεν είναι απλά πως κάθε σεζόν φέρνουν χειρότερο ρεκόρ και απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα πλέι-οφ. Είναι πως χειροτερεύουν σε κάθε πιθανό επίπεδο. Ο Rivers κάνει μια καταστροφική χρονιά όπου μοιάζει στιγμές σα να έχει ξεχάσει να πασάρει. Δε μπορούν να τρέξουν. Οι receivers χάνουν πάσες ετοιμοπαράδοτες. Το ρόστερ που κάποτε ήταν να το κοιτάς και να χαζέυεις, έχει εκφυλιστεί σε ένα μάτσο μέτριους και πρώην-παίχτες.

Πάρε μια μικρή ιδέα των ονομάτων που έχουν φύγει από το Σαν Ντιέγκο την τελευταία 7ετία: Drew Brees, LeDainian Tomlinson, Darren Sproles, Antonio Cromartie, Michael Turner, Vincent Jackson. Οι Chargers πριν 5 χρόνια ήταν υποτίθεται γραφτό τους να γίνουν η επόμενη δυναστεία, και σήμερα μοιάζουν με μια τυχαία Γαλλική ομάδα ποδοσφαίρου από αυτές που τροφοδοτούν με ταλέντα το μισό Τσάμπιονς Λιγκ αλλά δε μπορούν να βγουν κάν στο Europa από το τοπικό τους πρωτάθλημα.

Όσο σκληρά κι αν ακούγονται όλα αυτά για την πορεία του Σαν Ντιέγκο τα τελευταία χρόνια, η φετινή σεζόν έχει απλά ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι Chargers του Norv Turner φέτος έχουν:

*Γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία του NFL που χάνει από αναπληρωτή-αναπληρωτή προπονητή, όταν ηττήθηκαν από τους Saints του 0-4 όντας ήδη 11 πόντους μπροστά στο β’ ημίχρονο.

*Υποστεί τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του NFL, όταν το 24-0 επί των Broncos του Manning έγινε 24-35, σε ένα ημίχρονο, εντός ένδρας, αφότου οι οπαδοί στην ανάπαυλα τραγούδαγαν το ειρωνικό σύνθημα “φέρτε μας τον Tebow”, στο παιχνίδι που αντί να κλιδώσει το division υπέρ των Chargers, το γύρισε υπέρ των Broncos.

*Επιτρέψει το μεγαλύτερο 4th down που έχει γίνει την τελευταία δεκαετία (δεν ξέρω αν πια παρατηρείς ένα μοτίβο να αρχίζει να δημιουργείται), όταν το 4th&29 του Rice έσωσε το ματς για τους διαλυμένους από τους τραυματισμούς, απελπισμένους Ravens που κρατάνε με νύχια και με δόντια το #2 seed.

*Χάσει 7-6 από τους Cleveland Browns.

Για να μη τα πολυλογούμε, μπορούμε απλά να συμφωνήσουμε πως οι Chargers του 2012 είναι ένας αντίπαλος που κάθε ομάδα θα ευχόταν να μπορούσε να έχει σε μια στιγμή ανάγκης.

Norv, τι λες;

Ένα στατιστικό

NFL royalty. Απλά.

#Chuckstrong

Ο πρωτοετής κόουτς των Colts επέστρεψε στο γήπεδο αυτή τη βδομάδα ύστερα από το δεύτερο γύρο χημειοθεραπείας στον αγώνα του κατά της λευχαιμίας. Ακούγονται ήδη ψίθυροι πως οι Colts ίσως ελπίζουν να τον έχουν να κοουτσάρει ξανά στα πλέι-οφ, κάτι αληθινά απίθανο για μια σειρά από λόγους που ξεκινούν από το ότι ο άνθρωπος έχει λευχαιμία και φτάνουν στο ότι οι Colts θα είναι στα πλέι-οφ.

Είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις πιο δυνατές ιστορίες της σεζόν, που πάει πίσω στο ματς με τους Packers, τη βδομάδα που μάθαμε τα δυσάρεστα νέα, όταν οι Colts (του 2-14 πέρσι, του νέου QB φέτος, της ολοκαίνουριας ομάδας) κέρδισαν τους Packers με τον Reggie Wayne να υπόσχεται τη νιητήρια μπάλα στον Pagano όταν τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο την προηγούμενη.

Και φτάνει ως την φημολογούμενη επιστροφή του Pagano, την ώρα που το κίνημα #Chuckstrong (μέσω του οποίου οι Colts συγκεντρώνουν πόρους για την καταπολέμηση της λευχαιμίας) συνεχίζει δυναμικά να εμπνέει μέσα κι έξω από το γήπεδο, συνδεδεμένο με κάθε σημαντική στροφή της απίθανης φετινής πορείας της ομάδας του Jim Irsay.

Η κορυφαία των οποίων, 3 αγωνιστικές πριν, με τους Colts να υποδέχονται τους Dolphins σε αυτό που τότε φάνταζε ως το πιο σημαντικό παιχνίδι στην πορεία για τα πλέι-οφ (οι Dolphins ήταν αμέσως κάτω από τους Colts στην κατάταξη), να τους κερδίζουν, και τον Pagano να επιστρέφει στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα, απλώς για να δώσει αυτό τον εμψυχωτικό λόγο.

Και μόνο η ιδέα πως αυτή η ομάδα, με τον Pagano να κοουτσάρει στα sidelines, είναι κάτι που ενδέχεται να δούμε να συμβαίνει στα πλέι-οφ, είναι από μόνη της το στόρι επιβίωσης της χρονιάς. Σε κάθε επίπεδο.

Μια στυλιστική επιλογή

Σε περίπτωση που αναζητά κανείς τα αληθινά αίτια της ήττας των Packers στη Νέα Υόρκη. #movember

Μια ιστορία

για τον Alex Smith

(Για την ώρα, ιστορία βασιζόμενη σε μια υπόθεση. Αλλά μια υπόθεση που, αν όλοι -και κυρίως ο Jim Harbaugh-, είδαμε τον ίδιο Colin Kaepernick τις 2 τελευταίες εβδομάδες, είναι πολύ πιθανό πως θα εκπληρωθεί με την μονιμοποίηση του Kaepernick ως βασικού QB των 49ers και του Alex Smith... αναπληρωματικού; Και για πόσο;)

Για κάθε ιστορία θριάμβου στον αθλητισμό, υπάρχουν και δέκα ιστορίες αποτυχίας. Μόνο ένας μπορεί να είναι νικητής, κι όλα αυτά τα σχετικά. Όμως οι ανατρεπτικές feel-bad cinderella stories είναι λίγο σπανιότερες. Βλέπεις, στον αθλητισμό είτε θα θριαμβεύσεις, είτε θα αποτύχεις. Το μεσαίο έδαφος είναι συνήθως κάπως αδιάφορο για όσους καταγράφουν την ιστορία καθώς συμβαίνει. Όμως κάποιες φορές, αυτό το μεσαίο έδαφος μπορεί να κρύβει τους πιο απροσδόκητους, και δυστυχείς, πρωταγωνιστές. Πρωταγωνιστές ιστοριών που είναι καθηλωτικές ακριβώς επειδή είναι ιστορίες αποτυχίας μασκαρεμένες ως ιστορίες θριάμβου. Μασκαρεμένες τόσο καλά, που δεν είχες καταλάβει τι παρακολουθούσες.

Πάρε τον Alex Smith, για παράδειγμα.

Τον αθόρυβα καλό quarterback με το ποιητικά ειρωνικό generic ονοματεπώνυμο.

Ο 28χρονος quarterback βγήκε από το κολέγιο πριν 7 χρόνια και πήγε κατευθείαν στο Σαν Φρανσίσκο το 2005, ως #1 draft pick εκείνης της χρονιάς, πάνω από τον Aaron Rodgers. Το Σαν Φρανσίσκο της ξηρασίας των ‘00s είναι ο μόνος τόπος που έχει παίξει φούτμπολ, κάτι όχι πολύ συνηθισμένο για quarterbacks δίχως επιτυχίες. Σίγουρα υπήρξε ένα σημείο όπου κάθε οπαδός της πάλαι ποτέ θρυλικής ομάδας ευχήθηκε ο Smith να μην είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην πόλη. Ο Mike Singletary, ένας από τους πολλούς προπονητές που άλλαξε η αποτυχημένη ομάδα των 49ers στη διάρκεια αυτών των χρόνων, δήλωνε μετά την αποχώρησή του (που συνοδεύτηκε με μια από τις χειρότερες σεζόν στην ιστορίας της ομάδας), “Πρέπει να έχεις και quarterback”.

Ο καημένος ο Alex Smith, δεν είναι πως ήταν ποτέ του φρικτός. Αλλά δεν έφτασε και ποτέ κοντά στο να είναι αξιοσημείωτα καλός. Την πρώτη του χρονιά πέταξε περισσότερα interceptions από ό,τι touchdowns. Την τρίτη του χρονιά είχε το 2ο χαμηλότερο passer rating της λίγκας και ποσοστό ευστοχίας κάτω από 50%, δηλαδή ήταν βασικά ο Mark Sanchez. Μετά έχασε τη θέση του κάπου ανάμεσα σε διαδοχικούς τραυματισμούς και σε κακή απόδοση, μετά την ξανακέρδισε, την ξανάχασε, την ξανακέρδισε, ξανατραυματίστηκε, και την ίδια ώρα έπρεπε στα πρώτα του 6 χρόνια στο NFL να λειτουργήσει υπό τις οδηγίες ισάριθμων διαφορετικών offensive coordinators.

Το ρεκόρ του τώρα είναι 19-31 σε 50 παιχνίδια και 6 χρόνια. Φυσικά ούτε καν υποχψία εμφάνισης στα πλέι-οφ, με το συμβόλαιο να λήγει και με τον Smith πλέον free agent.

Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο που και εσύ ως παίκτης είσαι ξενερωμένος απέναντι στην ομάδα σου, και η ομάδα είναι ξενερωμένη απέναντί σου.

Όμως σε εκείνο ακριβώς το σημείο φτάνει στο Σαν Φρανσίσκο ο ήρωας πάνω στο άλογό του, είναι το σημείο που η ιστορία γίνεται θριάμβου. Ο ήρωάς μας έχει τραβήξει τα πάνδεινα, έχει αμφισβητηθεί, έχει αμφισβητήσει, όλα πάνε ανάποδα - και τότε μπαίνει στο παιχνίδι η αλάνθαστη ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Jim Harbaugh.

O Harbaugh ήρθε από το κολεγιακό (όπου μεταξύ άλλων είχε βοηθήσει τον Andrew Luck να εξελιχθεί στον επόμενο Μεγάλο Quarterback) στους 49ers ανλαμβάνοντας μια ιστορική ομάδα σε βαθιά κρίση. Ο Singletary πιθανότατα θα του έλεγε να βρει έναν quarterback. “Πρέπει να έχεις και quarterback”.

Ο Harbaugh δεν χρειαζόταν quarterback. Ή πίστεψε πως είχε έναν. Ή έκανε τον Smith να το πιστέψει. Ή κάτι ανάμεσα σε όλα αυτά. Η ουσία είναι πως πήρε μια ομάδα στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της, ξεκίνησε rebuilding περίοδο προσφέροντας νέο μονοετές συμβόλαιο στον κατατρεγμένο Smith. Και εν μέσω αυτής της χρονιάς χτισίματος και αναπροσαρμογής, συνέβη αυτό το απίθανο πράγμα που ζήσαμε πέρσι: Οι 49ers έγιναν μια από τις καλύτερες ομάδες του NFL, φτάνοντας μια παράταση μακριά από το Super Bowl.

Σε μεγάλο βαθμό, η αλεπού Harbaugh εγκατέστησε τακτικές και φιλοσοφία που κράταγε την ομάδα μακριά από τα λάθη, ουσιαστικά παίζοντας σε ένα μάξιμουμ δυνατοτήτων και εκμεταλλευόμενη στο έπακρο κάθε περιθώριο που άφηνε ο εκάστοτε αντίπαλος. Ο Smith έριξε τα λιγότερα interceptions σε όλο το NFL, έξαφνα. Στον ημιτελικό περιφέρειας απέναντι στους Saints, έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, πασάροντας 300 γυάρδες, 3 touchdowns και τρέχοντας ο ίδιος για ένα. Απίστευτο.

Φέτος πλέον υπάρχουν απαιτήσεις. Θα κατάφερναν οι 49ers να ανταποκριθούν; Πέρσι ήταν έκπληξη, φέτος όλοι θα τους περιμένουν. Όμως είναι και πάλι ισχυροί. Δεν κάνουν λάθη, ο Smith έχει ένα από τα καλύτερα passer ratings της λίγκας, κερδίζουν, κρατούν το #2 seed στα χέρια τους, διασύρουν ομάδες σαν τους Packers. Αλλά η φιλοσοφία είναι κάπως εγκλωβισμένη στο ταβάνι που φέρνει η παρουσία του φιλότιμου, αξιόμαχου, περιορισμένου Smith.

Οι 49ers είναι μια ομάδα που μέσα σε ένα πλαίσιο (που σε μεγάλο βαθμό η ίδια καθορίζει) λειτουργεί τέλεια, αλλά απέναντι στην υπέρβαση (όπως την περσινή των Giants, για παράδειγμα) δεν έχει πολλές απαντήσεις. Ακριβώς επειδή ο Smith τα κάνει όλα σωστά, αλλά δεν μπορεί να οδηγήσει παραπέρα.

Κάποιες φορές κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και απλά δεν είναι αρκετό.

Κάποιες φορές παίζεις σε μια ομάδα όσο τέλεια είναι οι 49ers του Jim Harbaugh κι εσύ είσαι απλώς ο περιορισμένος Alex Smith.

Ύστερα από έναν τραυματισμό που τον κράτησε στον πάγκο για το ντέρμπι κορυφής της NFC απέναντι στους Bears, o Harbaugh αναγκάστηκε να ξεκινήσει τον δευτεροετή Kaepernick. Ο οποίος ξεκοκάλισε τους Bears. Ο Harbaugh τότε προχώρησε στην πιο δημιουργικά προκλητική προπονητική κίνηση της χρονιάς: Εν μέσω μιας επιτυχημένης σεζόν που διατηρεί την ομάδα στον στόχο (την πορεία προς το Super Bowl), αντικαθιστά τον -υγιή πλέον- και καυτό, και άψογο quarterback με τον δεύτερο.

Ο Harbaugh είδε αυτό που είδαμε όλοι παρακολουθώντας τη νίκη επί των Saints: Έναν νεαρό, πολύ αθλητικό παίχτη, με εξαιρετικά προσόντα, φοβερές δυνατότητες, με ταβάνι πολύ ψηλότερο από του Smith, που φέρνει στην ομάδα έναν διαφορετικό ενθουσιασμό, μια άλλη αύρα, αλλά πάνω από όλα μια υπόσχεση. Διότι ο Smith είναι τώρα όσο καλύτερος πρόκειται να είναι ποτέ του, και είναι εμφανές πως οι 49ers είναι στην κορυφή όχι χάρη σε αυτόν, αλλά παρότι έχουν αυτόν. Ενώ ο Kaepernick, πιτσιρικάς, ταλαντούχος, με μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης στα χέρια ενός κόουτς σαν τον Harbaugh.

Ο οποίος το ήξερε. Δηλαδή, το καλοκαίρι κυνήγησε τον Peyton Manning. O Harbaugh ήξερε πως ο Smith δε θα ήταν ο άνθρωπός του για πάντα. Κυνήγησε τον Καλύτερο, δεν τον έπεισε, αλλά δεν απογοητεύτηκε. Απλά περίμενε τη στιγμή που θα ήταν έτοιμος ο νέος. Έχτισε μεθοδικά μια τέλεια ομάδα γύρω από έναν τίμιο quarterback που απέφυγε τα λάθη και τις τρέλες, και τώρα είναι λες και βρήκε το τελευταίο κομμάτι που έλειπε από το αριστούργημά του.

Τελικά, ίσως το μόνο που χώριζε τους 49ers από το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους, το τελευταίο στοιχείο που τους κρατούσε από την υπέρβαση, να ήταν ότι έπρεπε όλα να είναι έτοιμα για τη στιγμή που θα ήταν αρκετά ώριμος ο αντικαταστάτης του Alex Smith. Τη μέρα που οι 49ers του Jim Harbaugh, νομοτελειακά, θα σηκώνουν το πρώτο τους Lombardi με τον Colin Kaepernick, ας θυμηθεί κάποιος να πιει και μια γουλιά αλκοόλ στην υγεία του Alex Smith. Επειδή προσπάθησε όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό.

Η κατάταξη

5 αγώνες πριν το τέλος, και κοιτάμε την κατάταξη όπου, ιδιαίτερα στην AFC, τα πράγματα απέχουν μία αγωνιστική από το να αρχίσουν να οριστικοποιούνται και μαθηματικά.

NFC East

1. New York Giants (7-4), 2. Washington Redskins (5-6), 3. Dallas Cowboys (5-6), 4. Philadelphia Eagles (3-8)

Οι Giants πήραν αέρα 2 παιχνιδιών από τους καυτούς Redskins και τους γνωστούς Cowboys και θέλουν ουσιαστικά μια νίκη επί της Ουάσινγκτον την άλλη βδομάδα για να αγκαλιάσουν το division.

NFC North

1. Chicago Bears (8-3), 2. Green Bay Packers (7-4), 3. Μinnesota Vikings (6-5), 4. Detroit Lions (4-7)

Σε λεπτό σχοινί το division που ξαναβλέπει τους Bears στην κορυφή, τους Packers δεύτερους, και το ντέρμπι ανάμεσά τους στο Σικάγο να πλησιάζει.

NFC West

1. San Francisco 49ers (8-2-1), 2. Seattle Seahawks (6-5), 3. St. Louis Rams (4-6-1), 4. Arizona Cardinals (4-7)

Με δυόμιση νίκες αέρα, οι 49ers ουσιαστικά έχουν καθαρίσει το division, αφήνοντας τους Seahawks να παλεύουν οριστικά για το wild card. Οι τίμιοι Rams ανέβηκαν 3οι.

NFC South

1. Atlanta Falcons (10-1), 2. Tampa Bay Buccaneers (6-5), 3. New Orleans Saints (5-6), 4. Carolina Panthers (3-8)

Οι Falcons είναι μία από τις ομάδες (η μόνη από την NFC) που μπορούν να εξασφαλίσουν τον τίτλο του division τους την ερχόμενη βδομάδα, την ώρα που Bucs και Saints θα βγάλουν τα μάτια τους για την 6η θέση στα πλέι-οφ.

AFC East

1. New England Patriots (8-3), 2. Miami Dolphins (5-6), 3. New York Jets (4-7), 4. Buffalo Bills (4-7)

Οι Patriots δεν ασχολήθηκαν ποτέ βέβαια με το αστείο division τους, αλλά κυνηγούν ακόμα με μανία τους εφτάψυχους Ravens.

AFC North

1. Baltimore Ravens (9-2), 2. Pittsburgh Steelers (6-5), 3. Cincinnati Bengals (6-5), 4. Cleveland Browns (3-8)

Το division εκτός συνταρακτικού απροόπτου έχει λήξει ιδίως από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Big Ben. Οι Ravens μπορούν να το κερδίσουν και μαθηματικά την επόμενη αγωνιστική.

AFC West

1. Denver Broncos (8-3), 2. San Diego Chargers (4-7), 3. Oakland Raiders (3-8), 4. Kansas City Chiefs (1-10)

Ντοπιαστικό division. Σε περίπτωση που κανείς αναρωτιέται γιατί επέλεξε Ντένβερ ο Peyton Manning το καλοκαίρι, δηλαδή. Νίκη Broncos ή ήττα Chargers την άλλη βδομάδα λήγει και μαθηματικά το division.

AFC South

1. Houston Texans (10-1), 2. Indianapolis Colts (7-4), 3. Tennessee Titans (4-7), 4. Jacksonville Jaguars (2-9)

Οι Texans θα πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμα για να ανοίξουν τις σαμπάνιες, αλλά όχι ότι υπάρχει καμιά αμφιβολία. Απλώς οι Colts ήταν φέτος καλύτεροι από όσο είχαν δικαίωμα να είναι.

Η εικόνα των πλέι-οφ

Προχώρησε με ήττα σχεδόν κάθε ομάδα που εμπλέκεται στο κυνήγι wild card θέσης, οπότε τα πράγματα παραμένουν εντελώς ασαφή.

AFC

Η γνωστή 6άδα, με τη γνωστή σειρά. Αλλά οι Steelers είναι στο όριο.

1. Texans 10-1, 2. Ravens 9-2, 3. Patriots 8-3, 4. Broncos 8-3, 5. Colts 7-4, 6. Steelers 6-5

Είναι φοβερό, αλλά εδώ και ένα μήνα, οι 4 πρώτοι προχωρούν μόνο με νίκες. Έχουν ξεκαθαρίσει ως νικητές divisions, αλλά η σειρά των θέσεων 2 ως 4 είναι στην τρίχα. Στο #5 οι Colts πήραν και αέρα μιας νίκης, με τους Steelers πλέον να κρατάνε με νύχια και με δόντια την 6η και τελευταία θέση στην ισοβαθμία.

Στο κυνήγι

Bengals 6-5

Οι Steelers παίζουν τους Bengals στην προτελευταία αγωνιστική, οπότε εκτός απροόπτου έχει δρόμο ακόμα αυτή η μάχη.

NFC

Ομοίως ίδια 6άδα, αλλά με διαφορετική σειρά κάθε βδομάδα. Για την 6η θέση γίνεται σφαγή σε σημείο που τη διεκδικούν πλέον 6 ομάδες, τρεις εκ των οποίων με αρνητικό ρεκόρ.

1. Falcons 10-1, 2. 49ers 8-2-1, 3. Bears 8-3, 4. Giants 7-4, 5. Packers 7-4, 6. Seahawks 6-5

Αυτή την ανταλλαγή Bears-Packers ας την ψιλοσυνηθίσουμε γενικά, είναι πολύ πιθανό να συμεχίσει να συμβαίνει. Αλλά όσο αυτοί φαγώνονται, οι 49ers ανέβηκαν στη 2η θέση που είχαν και πέρσι. Είναι ρεαλιστική απειλή για το #1;

Στο κυνήγι

Buccaneers 6-5, Vikings 6-5, Cowboys 5-6, Redskins 5-6, Saints 5-6

Είπαμε να μη βάζουμε ομάδες με αρνητικό ρεκόρ, αλλά δες εδώ κατάσταση. Στη μία νίκη κρέμεται μια πιθανή πολλαπλή ισοβαθμία μέχρι και 6 ομάδων για την τελευταία θέση των πλέι-οφ. Συνεχίζουμε να ποντάρουμε στους Seahawks πάντως.

Επόμενη αγωνιστική

Ας δούμε τι έχουν να αντιμετωπίσουν οι 6 ομάδες που κυνηγούν την τελευταία πλέι-οφ θέση της NFC: Falcons-Saints (σε ένα ακόμα από αυτά τα πάντα διασκεδαστικά Southern ντέρμπι), Bears-Seahawks, Packers-Vikings, Broncos-Buccaneers, Redskins-Giants και... Cowboys-Eagles. Περιττό να πούμε ότι οι Cowboys έχουν τεράστια ευκαιρία, και πως όποιος εκ των ‘μικρών’ χτυπήσει νίκη-έκπηξη εναντίον ομάδων που σκίζονται για καλό πλασάρισμα στα seeds των περιφερειών τους, παίρνει προβάδισμα. Τέλος ξεχωρίζει και το Ravens-Steelers, γιατί πάντα ξεχωρίζει ένα Ravens-Steelers.