Το ταξίδι ξεκίνησε το πρωί της 24ης Αυγούστου από τη Λεωφόρο Συγγρού. Το van του SPORT24, παρέα με τη Stoiximan, γέμισε με ανυπομονησία, με ενθουσιασμό, φυσικά με εξοπλισμό και το βράδυ της 30ης Αυγούστου έφτασε στον (πρώτο) προορισμό του.

Η αποστολή του SPORT24 βρίσκεται πια στο Μιλάνο, με τον Σπύρο Καβαλιεράτο, τον Χάρη Σταύρου και τον Αλέξανδρο Τρίγκα να περιμένουν την άφιξη της αποστολής της εθνικής ομάδας, αλλά και τον Παντελή Διαμαντόπουλο που θα μπει στην παρέα και θα βρίσκεται καθημερινά μαζί σας με το Show Must Go On.

Αυτό το ταξίδι, δεν είναι "άλλο ένα ταξίδι". Ούτε για εμάς που καταπίνουμε τα χιλιόμετρα και τις ώρες στο δρόμο, ούτε για εσάς που ελπίζουμε να απολαμβάνετε τις εικόνες, τις εμπειρίες και όσα σας μεταφέρουμε στη διάρκεια των τελευταίων ημερών.

Ο πρώτος σταθμός μας ήταν η Θεσσαλονίκη. Το πρωί της 25ης Αυγούστου ξεκινήσαμε με προορισμό το Βελιγράδι. Δεν ήταν μεγάλη η ταλαιπωρία στα σύνορα με την Βόρεια Μακεδονία, αλλά δεν ήταν και μικρή. Φτάσαμε, ωστόσο, εγκαίρως στη Stark Arena και εκεί τα ξεχάσαμε όλα. Απολαύσαμε την τιτανομαχία Σερβίας - Ελλάδας, τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Γιάννη Αντετοκούνμπο και το συναπάντημά του με τον Νίκολα Γιόκιτς, την καυτή ατμόσφαιρα που μας έπειθε ότι για τους Σέρβους, αυτός ήταν κάτι περισσότερο από ένας κρίσιμος αγώνας.

Η δυσκολότερη ημέρα ήταν, όμως, η 26η Αυγούστου. Αποφασίσαμε να μη διασχίσουμε τη Βοσνία, αλλά να ταξιδέψουμε από το Βελιγράδι στο Σπλιτ μέσω Κροατίας. Μείναμε στο δρόμο με το van της Stoiximan για 14 ώρες, από τις οποίες οι τέσσερις ήταν στα σύνορα Σερβίας - Κροατίας. Μία ασύλληπτα χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία, ικανή να διαλύσει τα νεύρα ακόμη και των πιο ψύχραιμων ανθρώπων. Διανύσαμε 800 χιλιόμετρα και τα μεσάνυχτα ήμασταν πλέον στο Σπλιτ.

Εκεί, την επόμενη ημέρα ζήσαμε τη μαγεία της ΚΚ Σπλιτ. Της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα, της μοναδικής ομάδας που κατέκτησε τρία συνεχόμενα ευρωπαϊκά στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Μπήκαμε στο μικρό κλειστό, τη Μάλα Ντβοράνα Γκρίπε και ανατριχιάσαμε όταν περπατήσαμε στους διαδρόμους και στο παρκέ της. Οι άνθρωποι του συλλόγου μας φιλοξένησαν με χαμόγελο και δέχθηκαν να τους "ταλαιπωρήσουμε" στήνοντας κάμερα για ένα video μπροστά στις βιτρίνες με τα δεκάδες τρόπαια. Πήγαμε και στη Χάλα Γκρίπε, το μεγάλο γήπεδο στο οποίο γίνονταν οι εμπορικοί αγώνες. Ήταν σαν να βλέπαμε μπροστά μας τον Κούκοτς και τον Ράτζα, όλη αυτή τη φουρνιά των σπουδαίων παικτών που έγραψαν ιστορία πριν ο σύλλογος μπει σε μια διαφορετική φάση από την οποία ακόμη προσπαθεί να ξεφύγει.

Η ΚΚ Σπλιτ παραμένει προς πωληση, οι πληροφορίες μας λένε πως με ένα ποσό της τάξης των 4 εκατομμυρίων ευρώ μπορεί κάποιος να πάρει το 68% των μετοχών της, υπάρχουν ενδιαφερόμενοι κι εμείς απλώς ευχόμαστε να την δούμε ξανά σε ένα υψηλό επίπεδο, γιατί όχι και στο υψηλότερο της ηπείρου.

Στις 27 Αυγούστου ξαναβγήκαμε στο δρόμο για να κάνουμε την πρώτη μας στάση στο Σίμπενικ, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Είδαμε το άγαλμά του, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα σε ένα όμορφο ανοιχτό, στο Mozart Caffe και στο γήπεδο της θρυλικής Σιμπένκα, με την οποία σε ηλικία 18 ετών κατέκτησε το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας!

Μείναμε άναυδοι με τον Σπυρο Καβαλιεράτο όταν συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνος ο τίτλος ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! Ο Ντράζεν είχε κερδίσει βολές σε νεκρό χρόνο και τις είχε βάλει, με τον κόσμο να μπαίνει στη συνέχεια στο γήπεδο για να πανηγυρίσει, όμως η γιουγκοσλαβική ομοσπονδία έκρινε στη συνέχεια ότι το φάουλ ήταν εκπρόθεσμο, με αποτέλεσμα να ζητήσει από τη Σιμπένκα και την Μπόσνα Σαράγεβο, προπονητής της οποίας ήταν ο Σβέτισλαβ Πέσιτς, να παίξουν ξανά τον τρίτο αγώνα.

Η Σιμπένκα αρνήθηκε να μπει σε αυτή τη διαδικασία και η Μπόσνα πήρε χωρίς αγώνα τον τίτλο, όμως στο Σίμπενικ ουδείς αναγνωρίζει όσα ακολούθησαν εκείνες τις βολές που ο Πέτροβιτς δεν υπήρχε περίπτωση να στείλει στο σίδερο. Λένε ότι πήραν το πρωτάθλημα και τουλάχιστον στα δικά τους ιστορικά βιβλία αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Όπως δεν θα αλλάξει και η γειτονιά στην οποία μεγάλωσε ο Ντράζεν. Είδαμε την πρώτη μπασκέτα του, είδαμε να της έχουν βάλει καπάκι για να μη σουτάρει όποιος επισκέπτεται το σημείο, είδαμε την τοιχογραφία με την φιγούρα και το πρώτο του αυτοκίνητο. Ανεβήκαμε τα σκαλιά προς το διαμέρισμά του στον πρώτο όροφο, το οποίο η μητέρα του συντηρεί ακόμη και σήμερα. Και φυσικά ανατριχιάσαμε, ξανά, διότι βρισκόμασταν στην καρδιά της ιστορίας του κροατικού μπάσκετ για δεύτερη ημέρα.

Το βράδυ της 27ης και το πρωί της 28ης τα περάσαμε στο Ζάγκρεμπ. Και είδαμε κι εκεί πόσο σημαντικός παραμένει για τους Κροάτες ο Ντράζεν Πέτροβιτς, 29 χρόνια μετά από τον θάνατό του. Πήγαμε στο γήπεδο της Τσιμπόνα, το οποίο φέρει το όνομά του, δυστυχώς όμως το μουσείο του ήταν κλειστό και έτσι μπήκαμε ξανά στο van για να συνεχίσουμε μαζί με τη Stoiximan με προορισμό την τέταρτη χώρα αυτού του ταξιδιού.

Στη Λιουμπλιάνα φτάσαμε μετά από ένα σύντομο ταξίδι δύο ωρών και συνειδητοποιήσαμε ότι στην πόλη βρισκόταν και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο οποίος δίδαξε σε ένα προπονητικό σεμινάριο στο Νόβο Μέστο, στην πόλη της Κρκα και του Γιάκα Λάκοβιτς. Τον συναντήσαμε, κάναμε μια υπέροχη μισάωρη μπασκετική συζήτηση και στη συνέχεια καθίσαμε στο lounge του ξενοδοχείου για να πιούμε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.

"Πρέπει να επισκεφθείτε οπωσδήποτε το κέντρο της πόλης" μας είπε και το πρωί της 29ης Αυγούστου, λίγο πριν μπούμε ξανά στο van, περάσαμε μερικές ώρες δίπλα στο ποτάμι και τα γεφυράκια της Λιουμπλιάνα. Ένα υπέροχο μέρος με χρώματα, με ωραίους ανθρώπους, με εικόνες που σε πείθουν πολύ εύκολα να την επισκεφθείς και στο μέλλον. Και για να παίξεις και στα γηπεδάκια στα οποία μεγάλωσε ο Λούκα Ντόντσιτς, τα οποία απέχουν μόλις δέκα λεπτά από το κέντρο της πόλης.

Το βράδυ της 29ης βρισκόμασταν πια στη Μπολόνια. Κάναμε μία στάση στους Κήπους της Μαργαρίτας και στο θρυλικό ανοιχτό γήπεδο στο οποίο γράφεται καθημερινά ιστορία, κάναμε κι εμείς τα σουτάκια μας και το πρωί της 30ης Αυγούστου ήμασταν έτοιμοι για το τελευταίο ταξίδι πριν από το μεγαλύτερο (σε διάρκεια και σε χιλιόμετρα) που θα γίνει στις 9 Σεπτεμβρίου, από το Μιλάνο στο Βερολίνο.

Πρώτη στάση το εργοστάσιο της Panini στη Μόντενα, για να δούμε τη διαδικασία της δημιουργίας, της κοπής, της μίξης και της συσκευασίας των αυτοκόλλητων και των καρτών για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2023. Δεύτερη στάση το μουσείο της Ferrari στο Μαρανέλο για ιστορικά αυτοκίνητα, αλλά και για τα μονοθέσια με τα οποία κυριάρχησε η Scuderia τις προηγούμενες δεκαετίες. Τρίτη στάση το Mediolanum Forum, στο οποίο η Εθνική Ελλάδας θα δώσει τους πέντε πρώτους αγώνες της στο EuroBasket 2022, στο οποίο ελπίζουμε κι ευχόμαστε να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου.

Είμαστε πλέον εδώ, στο Μιλάνο, εδώ που θα χτυπάει η καρδιά όλων των Ελλήνων τις επόμενες δέκα ημέρες. Και είμαστε εδώ ενθουσιασμένοι επειδή θα συνεχίσουμε να μεταφέρουμε το ρεπορτάζ, τις εικόνες, τον παλμό και όσα περισσότερα μπορούμε ώστε να αισθάνεστε κι εσείς ότι ζείτε αυτό το ταξίδι μαζί μας.