Το video του Weekly Show της Euroleague που είναι αφιερωμένο στον Γιώργο Πρίντεζη, ξεκινά με... το πεταχτάρι. Ή όπως λέει ο κύριος που "ντύνει" με τη φωνή του τα αφιερώματα "ένα από τα πιο γνωστά σουτ, στην ιστορία της διοργάνωσης". Ακολούθως, εξηγεί πως ανήκει σε έναν παίκτη που δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις και περνά... στο παρασύνθημα.

"Ενδεχομένως να θυμούνται αυτήν την προσπάθεια, διότι ήταν το τελευταίο σουτ στην Κωνσταντινούπολη, αυτό που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα στον τελικό" εξηγεί ο διεθνής φόργουορντ του Ολυμπιακού, για να προσθέσει "είναι κάτι σαν floater, αλλά ίσως ο τρόπος με τον οποίον το κάνω, να είναι... λίγο διαφορετικός. Απ' όταν ήμουν σκόραρα κατ' αυτόν τον τρόπο, το δούλεψα πολύ και νιώθω πολύ άνετα όταν σουτάρω έτσι. Ίσως να είναι η αγαπημένη μου κίνηση και για αυτό συνεχίζω και την κάνω".

Τον ρώτησαν για το μυστικό της επιτυχίας του Ολυμπιακού. Απάντησε ότι " πάντα είναι σημαντικό για κάθε ομάδα να 'χει πολλούς γηγενείς. Τις άσχημες στιγμές, είμαστε όλοι μαζί και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Έχουμε καλύτερο ομαδικό πνεύμα".

Όταν κλήθηκε να σχολιάσει το κλισέ "δύσκολα φτάνεις στην κορυφή, ακόμα πιο δύσκολα μένεις εκεί", εξήγησε ότι " ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ταλαντούχος παίκτης. Πάντα έπρεπε να δουλεύω πολύ σκληρά. Για παράδειγμα, δεν σταματώ τα καλοκαίρι, ούτε πηγαίνω διακοπές. Προσπαθώ κάθε χρόνο να κερδίζω τη θέση μου στο ρόστερ.

Απ' όταν ήμουν μικρός έπαιζα σε μια πολύ μεγάλη ομάδα, όπως είναι ο Ολυμπιακός. Οπότε κάθε χρόνο είχα άλλους παίκτες μπροστά μου και έπρεπε να προσπαθώ σκληρά για να κερδίζω το σεβασμό των προπονητών μου και τη θέση στο ρόστερ. Ενδεχομένως να χρειάστηκε να δουλεύω διπλάσια από ό,τι όλοι οι άλλοι. Να βλέπω τις αδυναμίες μου και να προσπαθώ να τις βελτιώνω, όπως και να κάνω 100% ό,τι μου έλεγαν πως χρειάζεται να κάνω, ώστε να παίζω στο ύψιστο επίπεδο". Έτσι, έφτασε φέτος να γιορτάζει την 11η χρονιά του στη Euroleague.

Για το τέλος, είχε να αφηγηθεί μια ιδιαίτερη ιστορία. Από το 2007, όταν επελέγη από τους Σπερς, στο Νο58 του ντραφτ. " Ήμουν πολύ νέος και ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ευρώπης. Κανείς δεν μου είπε ότι στο ντραφτ πρέπει να βάλω σακάκι, να φορέσω τα καλά μου. Μία ώρα πριν τη διαδικασία, κάποιος μου είπε "πού νομίζεις πως πας έτσι; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι;". Είχα 20 λεπτά να βρω σακάκι, στη Νέα Υόρκη και να φτάσω στο χώρο του ντραφτ. Πήρα ένα ποδήλατο από αυτά που οδηγούν οι Κινέζοι και ήμουν με το σακάκι στο χέρι, ενώ όλοι οι άλλοι έρχονταν με λιμουζίνες και άλλα τεράστια αυτοκίνητα".