Σε λίγη ώρα θα είμαι στη Βαρκελώνη. Για μας τους Παναθηναϊκούς η ομάδα μπάσκετ είναι κάτι που δεν μπορώ να ...σας εξηγήσω. Γι αυτό προτιμώ να σας διηγηθώ, πώς βίωσα τα τρία από τα πέντε Κύπελλα που σηκώσαμε.

Το 1996 στο Παρίσι ήμουν αρκετά μικρός για να ταξιδέψω δίπλα στην αγαπημένη μου ομάδα. Το 2000 στη Θεσσαλονίκη παρακαλούσα για ένα εισιτήριο έναν συνδεσμίτη του Παναθηναϊκού παραμονές των αγώνων και ενώ μου υποσχέθηκε ότι θα μου βρει τελικά δεν κατάφερα να δώσω το παρών.

Μαζί με τον μίστερ Μάνος!

Το 2002 αποφάσισα να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου. Και έτσι παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν στον ημιτελικό της Μ. Παρασκευής κόντρα στην Μακάμπι την επόμενη μέρα θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίσκεται σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και να κλείνει το εισιτήριο για την Μπολόνια.

Τη Κυριακή του Πάσχα όταν όλοι οι άλλοι σούβλιζαν το αρνί εγώ έμπαινα στο αεροπλάνο και ταξίδευα με προορισμό την Ιταλική πόλη και μάλιστα έτυχε να είναι μαζί μου στο ίδιο αεροπλάνο και ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης ο οποίος μέσω Ιταλίας πήγαινε σε ένα συνέδριο της ΟΥΕΦΑ.

Στην Ιταλική πόλη με περίμενε ένας καλός μου φίλος με το εισιτήριο του τελικού ανά χείρας και φυσικά το 3ο Ευρωπαϊκό. Το πιο μάγκικο όπως έχει γραφτεί και για μένα και αυτό που πήρε περισσότερο από κάθε άλλο η πράσινη εξέδρα, η θύρα 13 για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.

Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω στο σκορ στο ημίχρονο με οχτώ πόντους 40-48 ήταν μπροστά η γηπεδούχους Κίντερ Μπολόνια αλλά ακόμα θυμάμαι στο τρίτο δεξάλεπτο να τραγουδάμε το ίδιο σύνθημα για δέκα λεπτά χωρίς σταματημό με τους Ιταλούς να μας χαζεύουν.

Είναι σίγουρο ότι τότε αποτελέσαμε τον έκτο παίκτη του Παναθηναϊκού και βοηθήσαμε τα μέγιστα το Τριφύλλι να γυρίσει το ματς και να φτάσει στο 64-61 στο τρίτο δεκάλεπτο και στο τελικό 89-83.

Το 2007 ήμουν και εγώ, όπως ήταν φυσικό, ένας από τους 20.000 και πλέον φίλους του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων τόσο στον ημιτελικό κόντρα στην Ταού όσο και στον τελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ για να δουν το Τριφύλλι να ράβει το τέταρτο αστέρι στη φανέλα.

Στο Βερολίνο με τον "αιώνιο"

Το καλύτερο όλων όμως για μένα ήταν αυτό του Βερολίνου. Γιατί και το έζησα από την αρχή, γιατί κερδίσαμε εντός αγωνιστικού χώρου αλλά και σε φωνή τον "αιώνιο" αντίπαλο αλλά και γιατί στον τελικό κόντρα σε όλους και σε όλα πήραμε το τρόπαιο από την ΤΣΣΚΑ και τους διαιτητές που έσπρωχναν τον τίτλο προς τους Ρώσους.

Από το φάιναλ φορ του Βερολίνου έχω πολλά να θυμάμαι εκτός του πέμπτου Ευρωπικού με κυριότερο την προσμονή του αγώνα με τον ΟΣΦΠ, την αγωνία και την ένταση κατά την διάρκεια του ματς και φυσικά τη χαρά που μας έδωσε η νίκη των παικτών του Ομπράντοβιτς και ο αποκλεισμός του "αιώνιου" αντίπαλου. Οπότε ο τίτλος που ήρθε στη συνέχεια ήταν λίγο πολύ αναμενόμενος.

Όπως είδατε έχω τρία στα τρία και τώρα ετοιμάζομαι για το τέσσερα στα τέσσερα καθώς σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι στην Βαρκελώνη με σκοπό να ζήσω και πάλι από τη πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή την κατάκτηση του έκτου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Έχω την τύχη να είμαι ένας από τους τυχερούς που έχουν στα χέρια τους ένα εισιτήριο και από τη πλευρά μου θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, από τη φωνή μου δηλαδή ώστε το τρόπαιο να έρθει και πάλι στα χέρια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των παικτών του.

ΥΓ: Τι θυμάμαι από Τελ Αβίβ και Σαραγόσα; Σας παρακαλώ. Ήμουν πολύ μικρός τότε. Τα λέμε!

Πέτρος