Οι εύστοχες βολές του Λιβέρη Ανδρίτσου ήταν οι πιο κρίσιμες και πιο σημαντικές για το έπος του '87
Ανήμερα της 35ης επετείου από την 14η Ιουνίου του 1987, το SPORT24 θυμάται και θυμίζει πως ο Λιβέρης Ανδρίτσος είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση του 103-101 επί των Σοβιετικών.
Η 14η Ιουνίου είναι η εθνική επέτειος του ελληνικού μπάσκετ. Μέρα αντάρτικου, μέρα απελευθέρωσης από το "κατεστημένο".
Το καθηλωτικό 103-101 επί των Σοβιετικών έχει έναν υπερηρωικό χαρακτήρα που άλλον τέτοιο δεν ξαναγνώρισε το σπορ στη χώρα μας. Κι ας ακολούθησαν πολλές λαμπρές στιγμές στο μέλλον. Είναι μια στιγμή από εκείνες που γίνονται σενάριο για χολιγουντιανές ταινίες με πυρήνα ομάδες που κατέκτησαν από το πουθενά μια απάτητη κορυφή. Αν όχι για ταινία, τουλάχιστον για ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ που μέσα από τις ξεθωριασμένες εικόνες των 80s ξεπηδούν γενναίες μορφές μιας επαναστατικής πράξης απέναντι στους «villains» της τότε εποχής.
Μεταξύ του ραψωδού Νίκου Γκάλη, του αρχηγού Παναγιώτη Γιαννάκη, του αρχοντικού Φάνη Χριστοδούλου και του επιβλητικού Παναγιώτη Φασούλα, ξεπετάγονται φιγούρες όπως του Αργύρη Καμπούρη με τις 2/2 βολές που έγραψαν τις τελευταίες δυο λέξεις στον μύθο. Ή, ταυτόχρονα, του Λιβέρη Ανδρίτσου, η συμβολή του οποίου στη στέψη της Εθνικής ομάδας παραμελείται - ή από κάμποσους αγνοείται εντελώς.
Ο ψηλόλιγνος φόργουορντ του Παναθηναϊκού είχε περάσει στο παρκέ δύο λεπτά πριν από τη λήξη της κανονικής περιόδου, μετά την αποβολή του Παναγιώτη Γιαννάκη με πέντε φάουλ, και -απροσδόκητα μάλλον- η συνεισφορά του αποδείχθηκε καθαρής αξίας 24ων καρατιών.
Σ' εκείνο το σημείο ο αείμνηστος Κώστας Πολίτης επέλεξε ένα ψηλό σχήμα για το φινάλε του αγώνα και ο Ανδρίτσος φρόντισε με την απόδοσή του να τον δικαιώσει για την επιλογή του. Ήταν ο ήρωας που έμεινε στη σκιά, ένας σκοτεινός ιππότης που τον είχε ανάγκη η πλοκή και συμπλήρωσε τέλεια το σενάριο.
Οι βολές του στα 36'' πριν ακουστεί η κόρνα λήξης δεν έμοιαζαν μ' αυτές από τις οποίες κρεμόταν ένα ολόκληρο έθνος. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ο Ανδρίτσος ευστόχησε σε αμφότερες και ισοφαρίζοντας 89-89 ολοκλήρωσε την ανατροπή της Εθνικής, πριν από το άστοχο λέι απ του Ιωάννου και το εκπρόθεσμο φινάλε των Σοβιετικών.
Χωρίς αυτές τις δύο βολές και με την επίθεση στα 30'', είναι πιθανό πως ο ρους της ιστορίας θα είχε αλλάξει. Ο Γκάλης δεν θα έφτανε ποτέ τους 40 πόντους. Ούτε συνεργασία με τον Φάνη θα είχε καταγραφεί στα σήματα αθλητικών εκπομπών.
Ο Ανδρίτσος ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού, ως ο κατάλληλος άνθρωπος στην πιο κρίσιμη στιγμή. Είχε αρχίσει τη δεύτερη παρουσία του στον τελικό με αμυντικό ριμπάουντ, έβγαλε τον Τσατσένκο (ή Κατσένκο) με πέμπτο φάουλ, βρήκε στόχο από τη γραμμή κι έστειλε το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο, κρατώντας ολοζώντανο το όνειρο.
Ακόμη και στην παράταση ήταν κολόνα. Δικοί του οι πόντοι για το 95-96 (2/2 βολές) δικοί του και για το εξαιρετικά κρίσιμο 97-98 (κλασικό σουτ με ταμπλό) που χάρισαν αυτοπεποίθηση σε παίκτες και κερκίδα. Έκοψε επίσης τον Βάλτερς καθαρά, ασχέτως αν χρεώθηκε με φάουλ, κι έσωσε μια χαμένη μπάλα στην τελική γραμμή σημαδεύοντας τα πόδια του Ταρακάνοφ.
Όλα αυτά στην πιο γεμάτη εμφάνισή του στο Ευρωμπάσκετ με 10 πόντους και κυρίως κρίσιμες αποφάσεις στο τελευταίο σκέλος του τελικού. Λιβέρης ο ελευθερωτής.
