"Θυμάμαι σαν χθες πώς ξεκίνησαν όλα. Το παιδί που πήγε στη μητέρα και τη θεία του με την ιδέα να καταναλώνει την ενέργειά του κάπως, παίζοντας και κάνοντας γυμναστική με τα άλλα παιδιά". Με αυτές τις φράσεις ξεκίνησε το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Γιόνας Ματσιούλις στην αγωνιστική δράση, το απόγευμα της Πέμπτης 9 Σεπτεμβρίου.

Σε ηλικία 36 ετών, ο "Ταύρος" από τη Λιθουανία ανακοίνωσε πως έφτασε η στιγμή να πει "αντίο" στα παρκέ και να ασχοληθεί με το άθλημα από διαφορετικό πόστο. Δεν πρόκειται όμως για μια απόφαση που πάρθηκε εν θερμώ, ούτε για κάτι που "προέκυψε" στο μυαλό του τις τελευταίες εβδομάδες. Ήταν μια ειλημμένη απόφαση, ένα γεγονός που απλά πήρε αναβολή ενός έτους, λόγω της πανδημίας και όσων αυτή έφερε.

Μία μέρα μετά την ανακοίνωση απόσυρσης, ο Γιόνας Ματσιούλις απάντησε στην τηλεφωνική κλήση του SPORT24 και μοιράστηκε μερικές από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του, από τα ευρωπαϊκά παρκέ. Κατά βάση σε πράσινο και κιτρινόμαυρο φόντο αφού η Ελλάδα -ποιος να το περίμενε- αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της εικοσαετούς καριέρας του.

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τρίγκα

"Δεν είναι μια απόφαση που ήρθε ξαφνικά, για μένα τουλάχιστον. Στις 9 Ιουνίου, όταν παίξαμε με τον Προμηθέα, ήξερα πως αυτό θα ήταν το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας μου, επρόκειτο για μια ειλημμένη απόφαση. Ήξερα μέσα μου ότι θα γυρίσω στη Λιθουανία για να ζήσω με την οικογένειά μου, ήθελα να είμαι κοντά σε όλους εδώ, στη μητέρα και την αδελφή μου. Ειδικά μετά απ ότι περάσαμε, με τον θάνατο του πατέρα μου πριν από μερικούς μήνες. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, υπήρχαν σοβαροί προσωπικοί λόγοι για να γυρίσω, δεν ήταν κάτι που προέκυψε ως απόφαση της στιγμής. Δεν ήρθε ξαφνικά δηλαδή όλο αυτό. Ξέρεις, είχα ήδη ετοιμάσει στο μυαλό μου τη συνέχεια της πορείας μου. Είχα λοιπόν δύο εναλλακτικές.

Το plan a ήταν να δουλέψω μαζί με τον Ραμούνας Μπουτάουτας στην Ομοσπονδία, να βρεθώ στο πλευρό του. Δυστυχώς όμως χάσαμε τις εκλογές που έγιναν πριν από μερικές ημέρες. Το plan b αφορούσε σε ενασχόλησή μου με τη Νεβέζις, μια ομάδα που έχει ένα πολύ ενδιαφέρον πλάνο και πρόγραμμα για τη συνέχεια, με νέους ιδιοκτήτες και χορηγούς. Είναι ένας σύλλογος που δουλεύει με τη λογική που το κάνει, για παράδειγμα, η Μέγκα Μπέμαξ στη Σερβία. Δηλαδή στοχεύει σε νεαρούς και εξελίξιμους αθλητές, επενδύοντας σημαντικά σε αυτούς προκειμένου στην πορεία να κάνουν καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Μου αρέσει πολύ αυτή η ιδέα λοιπόν, ξέρω τα παιδιά στην ομάδα, οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω άμεσα μετά τις εκλογές. Η ανακοίνωση της απόσυρσής μου ήταν λοιπόν κάτι που έπρεπε να γίνει το δυνατόν συντομότερο, γιατί καταλαβαίνεις πως θα άρχιζαν οι φήμες και οι συζητήσεις για διάφορα θέματα. Θα με έβλεπαν στη Νεβέζις και θα άρχιζαν να λένε πως θέλω να παίξω για την ομάδα, ότι είμαι σε συζητήσεις κλπ".

Επειδή εν προκειμένω είναι απαραίτητες οι διευκρινίσεις, ο Γιόνας Ματσιούλις δεν θα εμπλακεί με τη Νεβέζις σε προπονητικό επίπεδο.

"Ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω προπονητής. Ο ρόλος μου θα είναι συμβουλευτικός για τους νεαρούς παίκτες. Να είμαι κοντά τους προκειμένου να τους βοηθάω στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν στην αθλητική καθημερινότητά τους, μέσω των εμπειριών που έχω αποκτήσει ο ίδιος να τους δίνω συμβουλές και να τους καθοδηγώ προκειμένου όλα ν είναι πιο εύκολα για εκείνους. Τα περισσότερα παιδιά στην ομάδα είναι κάτω των 21 ετών άλλωστε, οπότε καταλαβαίνεις πως όλο αυτό είναι απαραίτητο".

Είχα αποφασίσει από πέρσι να σταματήσω

Αλήθεια όμως, πώς νιώθει ο ίδιος με την ταμπέλα του "πρώην παίκτη" από εδώ και στο εξής;

"Δεν δίνω σημασία σε αυτό, ούτε στο "πρώην παίκτης" ούτε στο "βετεράνος". Ήμουν ψυχολογικά και πνευματικά έτοιμος να πω το "αντίο" στην δράση, επρόκειτο για μια κατάσταση που είχα προετοιμάσει στο μυαλό μου ήδη εδώ και δύο χρόνια, μπορώ να πω. Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα πως η καριέρα μου άρχισε να έχει πτωτική πορεία, πρόκειται για μια κατάσταση που είναι δύσκολο να αποδεχθεί ένας παίκτης. Ξέρεις, άκουγα συνέχεια τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις: πότε θα σταματήσω, αν το σκέφτομαι, τι θα κάνω την επόμενη σεζόν. Θα σου πω λοιπόν ότι αν δεν υπήρχε η πανδημία και οι εκλογές γίνονταν πέρσι, όπως ήταν προγραμματισμένο (σ.σ.: άργησαν για ένα χρόνο λόγω της μετάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων), θα είχα σταματήσει από πέρσι.

Ουσιαστικά την τελευταία στιγμή αποφάσισα να παίξω ακόμη μια σεζόν με την ΑΕΚ. Όλοι στην ομάδα ήξεραν πως είχα αποφασίσει αυτή να είναι η τελευταία μου χρονιά ως παίκτης, αυτό όμως δεν σήμαινε τίποτα για το πώς θα ήμουν μέσα στο γήπεδο. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου άλλστε. Ποτέ δεν βαριόμουν, δεν προσπαθούσα να "κλέψω" στο γήπεδο, έδινα πάντα ό,τι είχα μέσα μου. Έτσι λοιπόν, συμφωνήσαμε με την ομάδα πέρσι για μία τελευταία σεζόν".

Από την στιγμή που η συζήτηση για την καριέρα του ξεκίνησε από το φινάλε αυτής, με τα χρώματα της ΑΕΚ, άρχισε ο διάλογος για όσα πέτυχε και έζησε με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Αν και η τελευταία σεζόν της καριέρας του συνοδεύτηκε από τα πολλά οικονομικά προβλήματα της Ένωσης.

"Να ξέρεις πως οι παίκτες δεν σκέφτονταν τόσο έντονα το κομμάτι των οφειλών στη διάρκεια της σεζόν, σε βαθμό που θα επηρέαζε την απόδοσή τους μέσα στο γήπεδο. Ναι, υπήρχαν πολλές εκκρεμότητες, οι πιο νεαροί ένιωθαν αβεβαιότητα και ανασφάλεια, όπως ήταν λογικό. Λένε πως "business is not always fair" (=οι δουλειές δεν είναι πάντα δίκαιες). Δεν είναι δεδομένο πως το εκάστοτε κλαμπ θα είναι σε θέση να κάνει τα πάντα σωστά. Στην περίπτωσή μου όμως, ο τρόπος που η ομάδα χειρίστηκε την απώλεια του πατέρα μου και την κατάσταση που δημιουργήθηκε, ήταν σημαντικό για μένα. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι σημαντικά για έναν αθλητή. Στην πορεία λοιπόν ήρθαν κι οι τραυματισμοί πολλών παιδιών, στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν κι έτσι η ομάδα δεν άντεξε. Για να είμαι ειλικρινής, σε πνευματικό επίπεδο δεν ήμουν "εκεί" στο 100% μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Δεν είχε να κάνει τίποτα με τους οφειλόμενους μισθούς ή κάτι τέτοιο πάντως. Μετά όλοι άρχισαν να συζητούν για τα λεφτά και ότι χάναμε επειδή δεν ήμασταν πληρωμένοι στην ώρα μας. Θα σου πω ότι τα άσχημα αποτελέσματα δεν είχαν να κάνουν με αυτό, σε καμία περίπτωση".

Μέχρις αυτή την ώρα πάντως, οι οφειλές προς το πρόσωπό του είναι αρκετές.

"Είμαι οκτώ (8) μήνες πίσω αυτή την στιγμή. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει το παραμικρό για μένα, για την προσπάθεια που έκανα και για το πώς πάλεψα για την ΑΕΚ στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό και τον Προμηθέα. Σε εκείνους τους αγώνες δεν έπαιζα για τα χρήματα, αλλά για την κληρονομιά μου, για το όνομα που έχω "χτίσει" και αυτό που αφήνω πίσω μου πλέον".

Ο Γιόνας Ματσιούλις θυμάται κάποιες από τις -αντικειμενικά- δύσκολες στιγμές εντός της ομάδας, λίγο πριν από το φινάλε της σεζόν.

"Είχαμε πολλές συζητήσεις με τα παιδιά στα αποδυτήρια. Είπα κιόλας την άποψή μου σε όλους, ότι δηλαδή "αν δεν θέλετε να παίξετε λόγω των οφειλών, έχετε το δικαίωμα να το κάνετε. Αν κάποιος όμως αποφασίσει να παίξει, εγώ θα είμαι εκεί γιατί δεν θέλω να τελειώσω την καριέρα μου με μια απεργία". Κι έτσι ήταν. Αυτό το σκεπτικό είχε κι ο Νίκος Ζήσης, γι αυτό κιόλας, αν και ξένος, έμεινα μέχρι τέλους στην ομάδα. Σταδιακά βλέπω πως τα οικονομικά προβλήματα έχουν αρχίσει να λύνονται. Ουσιαστικά έχουν όλα λυθεί, απλά περιμένω από την ΑΕΚ να τηρήσει το δικό της κομμάτι. Εμπιστεύτηκα τα λόγια των ανθρώπων της ομάδας. Να ξέρεις κάτι: αν μάθεις ή διαβάσεις κάποια στιγμή πως ο Γιόνας Ματσιούλις είναι απέναντι στην ΑΕΚ στη FIBA, θα είναι επειδή η ομάδα δεν τήρησε τις υποσχέσεις που έχει δώσει. Όχι επειδή είμαι αλαζόνας ή κάτι τέτοιο. Έτσι έχει η κατάσταση".

Η ΑΕΚ και το "best case scenario"

Επί της ουσίας, όλα στράβωσαν σε οικονομικό επίπεδο για την ΑΕΚ μετά την απώλεια του τίτλου στο Final Eight του Basketball Champions League. Εκεί όπου η μεγάλη επένδυση δεν είχε αντίκρισμα, μιας κι η δεύτερη θέση έφερε το μισό πριμ από την παγκόσμια ομοσπονδία σε σχέση με αυτό στο οποίο υπολόγιζαν οι διοικούντες την Ένωση.

"Ήδη πριν από την έναρξη της σεζόν, είχα μια συζήτηση με τον κ. Γιώργο Χήνα και τη διοίκηση, τους είπα πως η κατάσταση ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολη, οπότε τους ρώτησα αν αντιλαμβάνονται τι πάνε να κάνουν. Η ΑΕΚ δεν είναι σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης να έχει μεγάλη οικονομική βάση, στηρίζεται σε έναν πρόεδρο και κάποιους λίγους χορηγούς. Ξέρουμε τι δουλειά κάνει ο πρόεδρος, πως οι επιχειρήσεις του επλήγησαν σημαντικά από την πανδημία. Τους είπα λοιπόν "πείτε μου ευθέως, σε θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να σε πληρώσουμε". Αυτό θα έβγαζε την πίεση από την ομάδα. Είχαν λοιπόν κατά νου ότι αφενός θα κατακτήσουμε τον τίτλο στο Basketball Champions League και αφετέρου ότι θα γίνει με φιλάθλους το Final Eight.

Τίποτα απ' αυτά δεν συνέβη όμως, κι έτσι τα προβλήματα διογκώθηκαν. Σκέφτηκαν το best case scenario, αλλά έγιναν τα μισά. Ο πρώτος μισθός μπήκε τον Νοέμβριο, για να καταλάβεις. Βλέπαμε τα σημάδια από νωρίς, μιλούσαμε με τη διοίκηση, όλοι μας διαβεβαίωναν πως αυτό ήταν κάτι προσωρινό. Είδαμε τι έγινε λοιπόν στο τέλος, κάποια στιγμή ήμασταν έξι μήνες πίσω, μετά πήγαμε στους δύο. Τώρα είμαι στους οκτώ, οπότε περιμένω να πληρωθώ σταδιακά. Αυτή ήταν λοιπόν η κατάσταση στην ΑΕΚ. Δεν ήταν μόνο η πανδημία το πρόβλημα, αλλά και κάποιοι λανθασμένοι υπολογισμοί".

Αφήνοντας πίσω αυτές τις κακές/άβολες στιγμές λόγω των οφειλών, τι γεύση του αφήνει η τριετία στην ΑΕΚ;

"Η ζωή στην Ελλάδα είναι τρομερή, δεν έχει να κάνει μόνο με την ΑΕΚ αυτό. Όσον αφορά στην ομάδα τώρα, ίσως κάποιες φορές οι προσδοκίες που υπήρχαν να ήταν μεγαλύτερες από αυτά που μπορούσε αντικειμενικά να πετύχει η ομάδα. Κατακτήσαμε όμως τίτλους, πετύχαμε σπουδαία πράγματα. Είχαμε καλά αποτελέσματα σε γενικές γραμμές, παίξαμε σε τελικούς, αφήσαμε το αποτύπωμά μας. Για μένα, η παρουσία στην ΑΕΚ ήταν ένας από τους καλύτερους τρόπους για να κλείσω την καριέρα μου. Η ΑΕΚ είναι μια πολύ καλή ομάδα, βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο αγωνιστικά. Νομίζω κιόλας ότι ο κόσμος της εκτίμησε το γεγονός πως έδινα πάντα το 100% των δυνάμεών μου. Πήρα πολλή αγάπη από τον κόσμο της ομάδας, αλλά και συνολικά από την Ελλάδα. Πιστεύω ότι πολλοί θα ζήλευαν και θα ήθελαν να κλείσουν την καριέρα τους με τον τρόπο που το έκανα εγώ, με μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, σε ένα πρωτάθλημα σαν το ελληνικό και έχοντας την εκτίμηση του κόσμου".

Σκεφτείτε μάλιστα πως όταν υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Ένωση, δεν σχεδίαζε να μείνει τόσο πολύ στα μέρη μας. Για τρία χρόνια. Άλλα ήταν τα αρχικά πλάνα του, αλλά...

"Όταν συμφωνήσαμε με την ΑΕΚ, το 2018, είχα την προσδοκία πως στη διάρκεια της σεζόν θα με καλέσει κάποια ομάδα από την EuroLeague ή το EuroCup. Υπήρχε αυτή η επιλογή στο μυαλό μου. Κι όντως, δέχθηκα κάποια τηλεφωνήματα, είχα κάποιες εναλλακτικές μέσα στη σεζόν, αλλά είδα πόσο όμορφα ένιωθε η οικογένειά μου στην Αθήνα, πόσο άρεσε σε όλους η πόλη και η χώρα. Έτσι, αποφάσισα να μη φύγω και να σταματήσω να ασχολούμαι με προτάσεις. Το επόμενο καλοκαίρι, δεν μίλησα καν με άλλη ομάδα. Υπέγραψα αμέσως στην ΑΕΚ, τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου. Δεν με ενδιέφερε να πάω αλλού. Ένιωθα ότι ο σύλλογος με εκτιμά και με θέλει κοντά του, ότι ο κόσμος με αγαπά και έβλεπα πως η οικογένειά μου ήταν πολύ άνετα. Μπορεί αν έβγαινα στην αγορά να έπαιρνα περισσότερα λεφτά, αλλά δεν θα είχα όλο αυτό το "πακέτο" που μου προσέφερε η ζωή στην Αθήνα".

Πριν από την ΑΕΚ βέβαια, υπήρξε ο Παναθηναϊκός στην καριέρα του. Σε ένα σημείο μάλιστα που ήθελε να επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό που τον κράτησε εκτός δράσης για εννέα μήνες.

"Υπέγραψα στον Παναθηναϊκό μετά από μια δύσκολη προσωπική περίοδο, από έναν σοβαρό τραυματισμό. Ήμουν σχεδόν ένα χρόνο έξω, αλλά το ξεπέρασα. Έπαιξα με την Εθνική κι εν συνεχεία ήρθε το τηλεφώνημα από τον Παναθηναϊκό. Ήταν η σεζόν των μεγάλων αλλαγών στην ομάδα, οι φίλαθλοι είχαν μεγάλες προσδοκίες. Πιστεύω πως όλα τα παιδιά που πήγαμε στον Παναθηναϊκό εκείνο το καλοκαίρι (2012) είχαμε πολύ μεγάλες προσδοκίες και φιλοδοξίες, το κίνητρό μας ήταν στα ύψη. Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, ο Στεφάν Λάσμε, ο Τζέιμς Γκιστ, ο Μάικ Μπράμος, ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Όλοι. Θυμάμαι ακόμη ότι μια βδομάδα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, χάσαμε ένα ντέρμπι από τον Ολυμπιακό. Αυτό μας πείσμωσε πάρα πολύ, έτσι απαντήσαμε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας κι εν συνεχεία με την πορεία που είχαμε μέχρι το Game 5 των Playoffs της EuroLeague. Πήραμε το πρωτάθλημα με σκούπα (σ.σ.: το είπε στα ελληνικά).

Γεμίσαμε από αυτοπεποίθηση λοιπόν. Την επόμενη σεζόν, κερδίσαμε πάλι τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο Ελλάδας. Κάναμε το νταμπλ ξανά. Αυτή τη διετία στον Παναθηναϊκό, τη θυμάμαι ως μερικά από τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου. Μπορεί να μην είχαμε το ταλέντο των προηγούμενων ομάδων του Παναθηναϊκού, αλλά κερδίζαμε συνέχεια τα ντέρμπι, κατακτούσαμε τίτλους, πετυχαίναμε τους στόχους που υπήρχαν. Κανείς δεν το περίμενε νομίζω να πάμε τόσο καλά. Ήταν κάτι μοναδικό, ένα υπέροχο συναίσθημα. Γι αυτό πιστεύω κιόλας πως ο κόσμος μάς αγάπησε τόσο πολύ. Δεν αφήσαμε ούτε μια στιγμή που να μην παλεύει ο ένας για τον άλλον μέσα στο γήπεδο, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη ως ηγέτη. Πήραμε πολλά από αυτόν, σε κάθε τομέα".

Αφού η συζήτηση πήγε μέχρι τα ντέρμπι αιωνίων, δεν θα μπορούσε παρά να ερωτηθεί για τη "γεύση" που του άφησαν.

"Από την πρώτη στιγμή είχα ακούσει πολλά γι αυτά τα παιχνίδια. Θυμάμαι τα δυναμιτάκια που έσκαγαν δίπλα στο παρκέ, το πάθος, την ένταση. Είναι μεγάλες αναμνήσεις αυτές. Μετά, στον τελικό του Ελληνικού έγιναν άσχημα πράγματα, χτύπησε ο Μάικ Μπράμος, έριχναν συνέχεια διάφορα στο παρκέ. Αυτά τα πράγματα δεν είναι ωραία, αλλά πρόκειται για στιγμές που δεν ξεχνάς στη ζωή σου. Δεν θα ξεχάσω λοιπόν ποτέ τους πανηγυρισμούς με τους συμπαίκτες μου και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Ειδικά μετά τον τρίτο τελικό στο ΣΕΦ, το 2013. Ανεβήκαμε στην οροφή του πούλμαν, πήραμε την σκούπα και το γιορτάσαμε με την ψυχή μας".

Όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, διάλεξα πλευρά

Οι έχοντες καλή μνήμη, θα θυμούνται μάλιστα πως ακόμη κι όταν μετακόμισε στη Ρεάλ Μαδρίτης, κάθε φορά που έπαιζε με τον Ολυμπιακό, ήταν ιδιαίτερα παθιασμένος. Ίσως περισσότερο από τον μέσο όρο.

"Η Ελλάδα είναι μια μπασκετική χώρα, στην οποία, όπως ακριβώς στη Λιθουανία, πρέπει να διαλέξεις... πλευρά. Όταν λοιπόν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, διάλεξα μια πλευρά και αυτή υπηρέτησα. Δεν ήταν απλά μια υπογραφή συμβολαίου. Είχα ήδη μάθει πολλές ιστορίες, ήξερα ότι όλη αυτή η αντιπαλότητα υπέρβαινε το αγωνιστικό. Ξέρεις, είχαμε πολλούς νικητές μέσα στην ομάδα. Το trash talking στα ντέρμπι λοιπόν προερχόταν από πολλούς λόγους. Είχαμε μεγάλες προσωπικότητες, παίκτες με τιμή, που ήθελαν να κερδίζουν πάση θυσία τέτοιους αγώνες. Το παίρναμε προσωπικά. Κάθε ντέρμπι ήταν μια ευκαιρία να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος από αυτόν που έχεις απέναντι. Με σταματούσε ο κόσμος στον δρόμο, μου έλεγε να κερδίσουμε πάση θυσία τον Ολυμπιακό. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, όλο αυτό περνάει μέσα σου κάποια στιγμή".

Με μία πενταετία στην Ελλάδα στο βιογραφικό του, δεν θα μπορούσε παρά να νιώσει "δικός μας" άνθρωπος. Κάτι που φαίνεται ακόμη κι από το γεγονός πως ξέρει αρκετές ελληνικές λέξεις.

"Εντάξει, δεν μιλάω μόνο για τις κακές, αυτές που έτσι κι αλλιώς θα μάθαινα (γελάει). Ο Φάντομ (σ.σ.: φροντιστής της ΚΑΕ ΑΕΚ) δεν ήξερε καλά αγγλικά, οπότε για να συνεννοούμαστε κάπως -δεν ξέρω πώς- στα ελληνικά. Μπορώ να επικοινωνήσω με τον άλλον με έναν αστείο τρόπο. Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω διάλογο, αλλά ξέρω πώς θα "πειράξω" τον άλλον και πώς θα περάσουμε καλά και θα γελάσουμε. Ξέρεις, το να έρθω από την Ιταλία, όπου τα ντέρμπι δεν είχαν τόσο πάθος μέσα τους, στην Ελλάδα και να ζήσω όλο αυτό, μου θύμιζε την πατρίδα μου. Ένιωθα πολύ ζωντανός μέσα μου κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένα ντέρμπι, ήθελα πολύ να παίζω καλά σε αυτούς τους αγώνες. Όλο αυτό λοιπόν με έκανε να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ερωτεύτηκα την Ελλάδα. Για να φανταστείς, μετά την τετραετία στη Ρεάλ Μαδρίτης, που είχα κάποιες προτάσεις, μόλις η σύζυγός μου έμαθε πως υπάρχει η προοπτική της Αθήνας, ήθελε να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα".

Θα μπορούσε να είχε μείνει στον Παναθηναϊκό για περισσότερο από μια διετία;

"Όταν κοιτάζω πίσω στην καριέρα μου, το μόνο που σκέφτομαι ότι ίσως δεν εξαρτιόταν από μένα και θα μπορούσε να αλλάξει, είναι η κατάσταση με τον Παναθηναϊκό. Είχα συμβόλαιο για ακόμη ένα χρόνο, αλλά η ομάδα αποφάσισε να το "σπάσει". Στο τέλος αποδείχθηκε πως αυτό μού βγήκε σε καλό γιατί υπέγραψα στη Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία κατέκτησα την EuroLeague. Όταν με πήραν τηλέφωνο να με ενημερώσουν για την απόφαση της διοίκησης, έπαθα ένα σοκ. Ήταν μια μεγάλη απογοήτευση για μένα εκείνη την στιγμή".

Μετανιώνει για κάτι που (δεν) έκανε σε όλη αυτή τη διαδρομή;

"Για έναν άνθρωπο σαν εμένα, που δεν ήταν τόσο ταλαντούχος όσο άλλοι στη θέση μου, ξέρω πως υπήρχαν άλλοι πιο ταλαντούχοι από μένα, που ίσως άξιζαν περισσότερο από μένα να παίξουν, για παράδειγμα, στη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό είναι κάτι που μέχρι πρότινος το έλεγα μόνο στους φίλους μου. Το πάθος και οι θυσίες που έκανα μέσα στο γήπεδο όμως, μου έδωσαν την ευκαιρία να φτάσω σε τόσο υψηλό επίπεδο. Έπαιξα στη Ρεάλ Μαδρίτης για τέσσερα χρόνια, έπαιξα για μία διετία στον Παναθηναϊκό, βρέθηκα στη Ζάλγκιρις και την Αρμάνι Μιλάνο. Οπότε μπορώ να πω ότι έκανα μια πραγματικά μοναδική καριέρα. Είμαι χαρούμενος και απόλυτα ικανοποιημένος απ όσα πέτυχα. Νιώθω ότι έκανα την καλύτερη καριέρα που θα μπορούσα να κάνω. Για να σου είμαι κιόλας ειλικρινής, ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό που πέτυχα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον σαν εμένα".

Αυτή ήταν η (ελληνική) ιστορία της καριέρας του Γιόνας Ματσιούλις. Μόνο ένα μέρος της βέβαια, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να "εγκλωβίσεις" μία τόσο γεμάτη καριέρα σε τόσο λίγες -επί της ουσίας- λέξεις.

Όπως και να έχει, μιας κι ο ίδιος αναφέρθηκε στο "legacy" που ήθελε να αφήσει, ένα είναι δεδομένο: κάθε φορά που θα αναφέρεται μελλοντικά το όνομά του στα μέρη μας, θα συνοδεύεται από λέξεις όπως η "εργατικότητα", το "πάθος", η "αφοσίωση" και ο "σεβασμός".