Ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν έχασε πριν από έναν χρόνο (2021) τον πατέρα του. Ξέρει όμως πως έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να είναι συνεχώς στο πλευρό του. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι επί τρία χρόνια θα ταξίδευε σε πολλή συχνή βάση - από όπου και αν βρισκόταν - στο Λος Αντζελες για να τον δει. Ακόμα και τις ημέρες των αγώνων.

Ο σταρ των Μπουλς παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στην Τέιλορ Μπρουκς. Και με την κουβέντα να πηγαίνει στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην ζωή του, αναφέρθηκε στο θέμα του πατέρα του, συγκινώντας με αυτά που είπε.

"Δεν το έχω πει σε κανέναν. Στην τελευταία μου χρονιά στο Τορόντο (2017/18) ο πατέρας μου αρρώστησε λίγο πριν τα Χριστούγεννα και έκτοτε ήταν μέσα-έξω στα νοσοκομεία για τρία χρόνια" δήλωσε αρχικά ο ΝτεΡόζαν, για να προσθέσει στην συνέχεια:

"Για τρία χρόνια λοιπόν πετούσα από οπουδήποτε στο Λος Άντζελες. Μπορεί να ταξίδευα από την Βοστώνη στο Λ.Α και μετά πίσω στο Τορόντο μόνος μου μετά τους αγώνες. Και έκανα το ίδιο και όταν έπαιζα στους Σπερς. Κανείς όμως δεν το ήξερε. Το έκανα αμέτρητες φορές. Μπορεί να ταξίδευα ακόμα και την ημέρα του αγώνα για να τον δω όταν ήμουν στο Σαν Αντόνιο. Το έκανα πολλές φορές και δεν το είπα σε κανέναν".

Σε ερώτηση για το πόσο δύσκολο ήταν για αυτόν να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση, ο ΝτεΡόζαν παραδέχθηκε ότι "ήταν πιθανότατα από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Είχα τόσες πολλές ώρες που απλώς ήμουν μόνος μου στο αεροπλάνο και σκεφτόμουν ότι το μοναδικό άτομο που φοβήθηκα ποτέ στην ζωή μου περνούσε κάτι τέτοιο και μετά έπρεπε να παίξω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο.

Αυτό το συναισθηματικό ρόλερ-κόστερ που πέρασα για τρία χρόνια ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω αντιμετωπίσει επειδή δεν ήθελα να αποπροσανατολίσω τους συμπαίκτες μου. Ήθελα να το περάσω μόνος μου και δεν ήθελα κανένας να με λυπηθεί, αλλά και να μην ρίξω βάρος στην οικογένειά μου και τους συμπαίκτες μου. Ήταν δύσκολο".

Κλείνοντας το θέμα ο ΝτεΡόζαν είπε: "Ακόμα και όταν έχασα τον πατέρα μου ήμουν σε ένα ξενοδοχείο στην Σάρλοτ, έφυγα, πήγα να τον δω, επέστρεψα πίσω και μετά ξαναπήγα σπίτι μου για να πάω στην κηδεία του. Όλα αυτά τα συναισθήματα έκαναν άσχημη την κατάσταση, ειδικά εκείνες τις ώρες που καθόμουν μόνος μου στο αεροπλάνο, γιατί σκεφτόμουν πώς θα παίξω. Οι συμπαίκτες μου ήξεραν τι περνάω και με στήριξαν, για αυτό ήθελα να είμαι μαζί τους και να τους βοηθάω. Αυτή ήταν η κατάστασή μου για τρία χρόνια".