Πέρασε στα ψιλά ή μάλλον στα... άγραφτα ο θάνατος του Μπρένταν Μαλόουν....

Ο παλαίμαχος προπονητής εγκατέλειψε τα εγκόσμια προχθές σε ηλικία 81 ετών αφήνοντας ένα μεγάλο κενό παντού: στην οικογένεια του, στο μπάσκετ, στην ελληνοκρατούμενη γειτονιά της Αστόρια αλλά και στο... "Last Dance"!

Προφανώς αυτός που θρηνεί περισσότερο είναι ο γιος του, ο (προπονητής των πρωταθλητών του ΝΒΑ Ντένβερ Νάγκετς) Μάικλ Μαλόουν...

Το πένθος απανταχού της αμερικανικής μπασκετικής γης είναι επίσης μεγάλο διότι ο εκλιπών, γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης, διακόνησε την προπονητική επί μισό αιώνα, τόσο στο NCAA (πέντε ομάδες), όσο και στο ΝΒΑ (επτά).

Από αυτά τα 50 χρόνια τα 33 τα πέρασε ως ασίσταντ κόουτς, ενώ υπήρξε head coach για ένα φεγγάρι στους Τορόντο Ράπτορς (1995-96) και στους Κλίβελαντ Καβαλίερς ως υπηρεσιακός (2005), έχοντας στο παλμαρέ του δυο τίτλους πρωταθλητή, στο repeat των Πίστονς (1989, 1990).

Ο εμπνευστής των "Jordan Rules"

Είχα καταπιαστεί πριν από τρία χρόνια με την ιστορία και τα πολλώ λογιώ κονέ του γιου του με την Ελλάδα, αναφέροντας ακροθιγώς την... ηθική αυτουργία του πατέρα του σε μια από τις πολυσυζητημένες, αμφιλεγόμενες και επίμαχες τακτικές στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.

Τους περιβόητους "Jordan Rules" εννοώ, που σημάδεψαν το ΝΒΑ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, ανάχθηκαν σε casus belli ανάμεσα στους Μπουλς και στους Πίστονς και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς στο ντοκιμαντέρ "Last Dance" το οποίο μας κράτησε παρέα τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2020, μεσούσης της καραντίνας από την πανδημία του κορωνοϊού.

Από τον Πιτίνο στον Ντέιλι

Ο γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αστόρια του Κουίνς, Μπρένταν Μαλόουν υποδέχθηκε (ως πιστός ασίσταντ του αποχωρήσαντος Χιούμπι Μπράουν) τον Ρικ Πιτίνο το καλοκαίρι του 1987 στους Νικς, αλλά μετά από έναν χρόνο εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη για να ενταχθεί στο επιτελείο του Τσακ Ντέιλι στους Πίστονς...

Εδώ, λοιπόν, αρχίζουν οι... ομορφιές!

Η μάλλον εδώ αρχίζει το ξύλο της αρκούδας που έτρωγε ο ακατονόμαστος πάνω στα τσεκαρίσματα, στα σκριν και δεν συμμαζεύεται!

Όλη αυτή η ιστορία με τους βρώμικους τρόπους τους οποίους μετέρχονταν οι Πίστονς για να σταματήσουν τον Μάικλ Τζόρνταν μου θυμίζει εκείνο το διαφημιστικό σποτ που είχε λανσάρει το Conn-x TV (προπομπός της Cosmote TV) πριν από κάμποσα χρόνια…

Τζόρνταν δέρνουμε και παραδέρνουμε

Οι πρωταγωνιστές του μπουζούριαζαν μέσα σε ένα λεωφορείο έναν συνεσταλμένο νεαρό και αναρωτιόντουσαν «Μπόχουμ δέρνουμε;»

Σε αντίθεση με το δικό τους πνεύμα τα «Bad Boys» του Ντιτρόιτ δεν είχαν καμιά επιφύλαξη ή αμφιβολία γι’ αυτό…

Ελόγου τους, δεν έκαναν διακρίσεις: και τους Μπουλς και όποιους άλλους έβρισκαν μπόσικους μπροστά τους εκείνη την εποχή τους σάπιζαν στο ξύλο και τους έκαναν μπλε μαρέν!

Όσο για τον Τζόρνταν, αυτόν είχαν στόχο να τον κάνουν να μη γέρνει από το πολύ ξύλο και να φτύσει το γάλα που είχε βυζάξει από τη μάνα του!

Η τρομερή ατάκα του Μπάρκλεϊ

To είπε άλλωστε αυτό και άλλος ένας παθών εκείνης της εποχής που δεν κώλωνε κιόλας: τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ εννοώ ο οποίος υπήρξε κιόλας πολύ γλαφυρός στην περιγραφή της αμυντικής νοοτροπίας των Πίστονς...

«Προτού παίξεις με τους Πίστονς, καλού κακού έπρεπε να τηλεφωνήσεις στους δικούς σου ανθρώπους και να τους έλεγες πόσο πολύ τους αγαπάς, διότι δενήξερες εάνθα τους ξαναδείς»!!!

Τον Απρίλιο του 2020 με αφορμή τις επικές μονομαχίες των Μπουλς με τους Πίστονς (όπως αυτές παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ «The Last Dance») χύθηκε πολύ μελάνι για τους περιβόητους «Jordan Rules», που αποτυπώθηκαν και μνημονεύονται ως κάτι πολύ παραπάνω από μια στοχευμένη και πολύ σκληρή άμυνα η οποία ξεπερνούσε τα θεωρούμενα όρια του φάουλ και καθίστατο βρόμικη και ανυπόφορη…

Ο κώδικας Ντα Βίντσι, η Coca Cola και το φλερτ με τον Ομπράντοβιτς

Όντως ήταν κάτι πολύ παραπάνω απ’ όλα αυτά, μάλιστα ο σεσημασμένος για τις μνημειώδεις ατάκες του, Τζόε Ντούμαρς, ο οποίος πέρασε όλη τη ζωή του στους Πίστονς (1985-1999) και αργότερα διετέλεσε πρόεδρος τους (2000-2014) τους είχε δώσει έναν μυθικό ορισμό...

"Πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου μετά τον κώδικα Da Vinci και τη συνταγή της Coca Cola"!

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα ο Ντούμαρς είναι πολύ φίλος με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη, μάλιστα τη σεζόν 2012-13 , όταν οι δυο τους είχαν φύγει από τον Παναθηναϊκό και τελούσαν υπό καθεστώς αγρανάπαυσης πέρασαν πάνω από έναν μήνα στο Ντιτρόιτ και όχι ως απλοί παρατηρητές.

Συμμετείχαν κανονικά στις προπονήσεις με τον Λόρενς Φρανκ και μάλιστα ο Ντούμαρς σε μια συνέντευξη μας στο Pick N’ Roll της Cosmote TV είχε εγκωμιάσει τον Ζοτς, χώρια οι σπόντες που του έριχνε για να την κάνει κατά ΝΒΑ μεριά...

Αυτό που δεν ρώτησα είναι εάν και ο Ντούμαρς του ζήτησε να τον περάσει από συνέντευξη για να διεκδικήσει τη δουλειά!

Για να πω την αμαρτία μου, τους Πίστονς τους συμπαθούσα από παλιά για έναν λόγο: μου άνοιξαν την πόρτα του ΝΒΑ!

Μάιος του ’90. Είμαι φαντάρος. Η μάλλον αεροπόρος. Του… κολεγίου δηλαδή!

Μετά τη βασική εκπαίδευση στην Τρίπολη και το πέρασμα από το Τατόι, καταμεσής του… «Βρόμικου 89», των Ειδικών δικαστηρίων και των απανωτών εκλογών, παίρνω μετάθεση στο ΑΣΑΕΔ: στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων, με έδρα το κτίριο στην αρχή της οδού Ερατοσθένους, λίγο πιο πάνω από το Καλλιμάρμαρο.

Σκάει τρομερό ταξίδι στο Μπόρντεν του Καναδά, μέσα στη στρατιωτική βάση, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και ο συνταγματάρχης, καλή του ώρα, που ήταν διευθυντής του γραφείου, αποφασίζει να πάω κι εγώ για να στέλνω ανταποκρίσεις με το φαξ και να ενημερώνω το κοινό.

Αμερική; Πας καλά; Wow!

Ήμουν 27 χρονών και την είχα δει μόνο από την τηλεόραση. Πέταξα τη σκούφια μου και ακολούθησα τον Ψαθά, τον Ανδριόπουλο, τον Χάντζο, τον Τσιγέρογλου και τους υπόλοιπους δρομείς…

Το Μπόρντεν είναι κοντά στο Νιαγάρα και που λέει ο λόγος, ένα τσιγάρο δρόμος από το Ντιτρόιτ. Σιγά που θα μου γλίτωναν οι Πίστονς! Ήταν κιόλας οι πρωταθλητές της περασμένης σεζόν χώρια που έμελλε να πετύχουν το repeat και στην πρεμιέρα των play offs, στις 8 Μαΐου, υποδέχονταν τους Νικς…

Πήρα μια 24ωρη άδεια εξόδου από το στρατόπεδο, χωρίς να δώσω αναφορά πού θα πήγαινα (αν με έπιαναν θα με περνούσαν από στρατοδικείο το δίχως άλλο) και χωρίς να ξέρω κανέναν εκεί, διαπίστευση, εγώ, η άγνοια κινδύνου και η λαχτάρα μου (κι οι τρεις μαζί) ροβολήσαμε κατά Αuburn Hills μεριά. Άλλαξα δυο λεωφορεία, βρήκα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, κατάφερα να πάρω διαπίστευση και όλα τα υπόλοιπα είναι… ιστορία: απόλαυσα τον πρώτο δια ζώσης αγώνα ΝΒΑ της ζωής μου, ψώνισα μια μπλούζα και ένα σακ βουαγιάζ των Πίστονς που τα έχω ακόμα και πόζαρα κιόλας σαν τον κονιόρδο δίπλα στον Αϊζέια Τόμας!

Δεν θα συγχωρήσω, ωστόσο, ποτέ τον Τζόε Ντούμαρς που μας έβγαλε κουνημένη τη φωτογραφία μέσα στα αποδυτήρια!

Αυτό του το είπα, όχι στις 15 Ιανουαρίου του 2013 που τον συνάντησα στο Λονδίνο (με αφορμή τον αγώνα Πίστονς-Νικς), αλλά τον Αύγουστο του 1994 στο Τορόντο, όταν ο λεγάμενος βρέθηκε απέναντι στην Εθνική, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος…

Μέλος της Dream Team 2, δυο χρόνια μετά την πρεμιέρα του θιάσου του ΝΒΑ στη σκηνή της Βαρκελώνης. Τον είχα ρωτήσει τότε εάν θεωρούσε πως είναι δίκαιο να αγωνίζονται οι παίκτες του ΝΒΑ στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ και ως εκ τούτου να διαλύουν τους αντιπάλους τους και μου είχε πει το εξής...

"Ε, με την ίδια λογική-μου είπε-και στην κολύμβηση θα έπρεπε να απαγορεύεται η συμμετοχή των Ανατολικογερμανίδων"!

Πάλι καλά, θα μπορούσε να πει κάτι… χειρότερο, σαν αυτό που είχε απαντήσει ο αρχιπροπονητής της ομάδας της Ανατολικής Γερμανίας μεσούντος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος υγρού στίβου το 1986 στη Μαδρίτη…

Τον είχαν ρωτήσει τότε για ποιο λόγο οι κολυμβήτριες της ομάδας έχουν βραχνή φωνή (με σαφές υπονοούμενο για το ντοπάρισμα τους) και χωρίς να κρύβει την ενόχληση τους, αλλά χωρίς κιόλας να χάνει το χιούμορ του είχε δώσει την εξής απάντηση…

"Ξέρετε, εδώ τις φέραμε εδώ για να κολυμπήσουν και όχι για να τραγουδήσουν"!

Τούτου δοθέντος και οι Πίστονς στα τέλη των 80s κατέβαιναν στο γήπεδο για να νικήσουν και να πάρουν το πρωτάθλημα, όχι για να παραστήσουν τις όσιες παρθένες!

Οι "Jordan Rules" σημάδεψαν μια εποχή, θεμελίωσαν μια δυναστεία και αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ΝΒΑ: όπως το "Celtic Mystique" των Σέλτικς, το showtime των Λέικερς, η τριγωνική επίθεση των Μπουλς, το pick n’ roll των Τζαζ, το "Seven seconds or less" των Σανς, tτο οριζόντιο (κατά πως το έλεγε ο Τρινκιέρι) παιχνίδι των Μάβερικς, το small ball των Χιτ, το ορμητικό και επαναστατικό στιλ των Γουόριορς και πάει λέγοντας…

Τον συχωρεμένο (από τις 9 Μαίου του 2009) αρχιτέκτονα των Πίστονς, Τσακ Ντέιλι τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1990 στο Ντιτρόιτ και τον αντάμωσα ξανά το 1991 στη Ρώμη, όπου βρέθηκε (μαζί με τον Λένι Γουίλκενς) για να παρακολουθήσει το Eurobasket ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης…

Ατύχησα και πάλι διότι η φωτογραφία που κάποιος μας τράβηξε μαζί με τον Στράτο Κωσταλά δεν είναι πολύ καλή. Αντιθέτως η συνέντευξη μας υπήρξε εξαιρετική!

Μέσα στη φούρια του, είχε προλάβει τότε να μου πει μερικές κουβέντες για την περιβόητη "94 feet defense" (άμυνα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου) και τους "Jordan Rules" που ακόμη ήταν πολύ νωποί…

"Ο κόσμος πίστευε ότι ήμασταν βρόμικοι στο παιχνίδι μας, αλλά δεν θέλαμε αυτό. Εκείνο που επιδιώκαμε ήταν να κάνουμε συνεχώς επαφές και να είμαστε πολύ δυνατοί και σκληροί στο παιχνίδι μας. Η λογική μας ήταν ότι ή κάνεις ένα δυνατό φάουλ ή δεν το κάνεις καθόλου"!

Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι αυτή τη λογική είχε λανσάρει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο τότε προπονητής των Τζαζ, Φρανκ Λέιντεν, λέγοντας το εξής: "Μην κάνεις φάουλ για το φάουλ, αλλά ρίξ’ του μια να σε νιώσει και να σε πονέσει. Αν είναι να κάνεις… αδερφίστικο φάουλ, άσ’ το να πάει στο διάολο"!

Αυτό το δόγμα, αλλά σε πολύ πιο εξελιγμένη και …φιλοσοφημένη μορφή ενστερνίσθηκε και επέβαλε ο Ντέιλι δημιουργώντας τη.. συμμορία των "Bad Boys".

Ιδού grosso modo το σκεπτικό του στην υπόθεση με τους Μπουλς, όπως την περιέγραψε και την εξήγησε ο Μπρένταν Μαλόουν...

"Ο Τζόρνταν μπορούσε να σε πληγώσει και από αριστερά και από δεξιά. Μπορούσε να σε πληγώσει ακόμη κι αν στεκόταν στον πάγκο που πουλάνε τα χοτ ντογκ! Θέλαμε να περιορίσουμε την οπτική και την κίνηση του, σε όποιο σημείο κι αν είχε την μπάλα. Ενας βασικός κανόνας στην τακτική μας ήταν να τον τσεκάρουμε και να τον… τσακώνουμε κάθε φορά που περνούσε δίπλα από έναν αμυντικό μας, ώστε να υποφέρει και να βασανίζεται για να κάνει αυτό που ήθελε. Εάν έφτανε στην baseline έπρεπε να τον καταρρίψουμε και να μην τον αφήσουμε να σηκωθεί από το έδαφος. Τον ακολουθούσαμε ακόμη και στην τουαλέτα"!

Χάρη σε αυτή την αμυντική τακτική, οι Πίστονς έγιναν ο κακός δαίμονας των Μπουλς και του Τζόρνταν μέχρι να αλλάξουν τα κόζα, τη σεζόν 1990-91.

Εκείνο το στιλ των… παλιάνθρωπων του ΝΒΑ προκαλούσε πόνο!

Προκαλούσε επίσης και αντιδράσεις, μάλιστα το FBI είχε διατάξει έρευνα για τις προειδοποιήσεις και τις απειλές που δεχόταν μέσω ταχυδρομείου ο Ντέιλι!

Σε μια από αυτές τις επιστολές μάλιστα, μετά από έναν αγώνα των Πίστονς με τους Καβαλίερς, κάποιος του έγραψε ότι "ο Θεός με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι εσύ έχεις κυριευθεί από τον σατανά, περισσότερο από τους παίκτες σου"!

Είχε προηγηθεί εκείνο το ματς στο οποίο μια αγκωνιά του Ρίκι Μαχόρν προκάλεσε εγκεφαλική διάσειση στον Μαρκ Πράις, ενώ ο Μπιλ Λαϊμπίρ είχε καταχεριάσει τον Μπραντ Ντόχερτι!

Τα κατοπινά χρόνια, θέλοντας και μη, τους Πίστονς τους έβρισκα διαρκώς μπροστά μου, λες και με καταδίωκαν.

Η, λες και τους καταδίωκα εγώ…

Το 1990 ο τζένεραλ μάνατζερ τους, Τζακ ΜακΚλόσκι, περιβόητος "Trader Jack", βρέθηκε στην Αθήνα και παρακολούθησε τον αγώνα Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ αναζητώντας λαβράκια στα πέριξ…

Τον Οκτώβριο του 1996 είδαμε όλοι μας φάντη μπαστούνι τον (τετράκις πρωταθλητή και μάλιστα με τρεις διαφορετικές ομάδες) Τζον Σάλεϊ να σκάει μύτη στα μέρη μας, για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Προς γενική κατάπληξη-και για να τον… εκθέσει- ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς τον έβαλε στην πεντάδα του εκτός έδρας αγώνα με την Μπαρτσελόνα, με το που κατέβηκε από το αεροπλάνο, ενώ λίγες μέρες αργότερα προσγειώθηκε με ελικόπτερο στο ΟΑΚΑ για να προλάβει τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ!

Παρεμπιπτόντως ο Σάλεϊ ήταν εκείνος που προσέδωσε στον Ντέιλι το παρατσούκλι "Daddy Rich", εντυπωσιασμένος από τα ωραία κοστούμια και το πολύ κομψό ντύσιμο του πατερούλη τους…

Τον Απρίλιο του 1999 στο Σεντ Πίτερσμπουργκ της Φλόριντα, στο πρώτο Final 4 του NCAA που παρακολούθησα, είδα τα όργια του Ρίτσαρντ "Rip" Χάμιλτον ο οποίος μετά από πέντε χρόνια οδήγησε τους Πίστονς στην κατάκτηση του τρίτου τίτλου τους…

Τον Mάρτιο του 2007 στη Λευκωσία, στο περιθώριο του FIBA EuroCup All-Star Day πέτυχα τον διαβόητο "Baddest Bad Boy" Ρίκι Μαχόρν και απαθανατίσαμε εκείνη τη συνάντηση μας παρέα με τον Γιώργο Παπαδάκο και τον συνάδελφο Γιώργο Αδαμόπουλο, χώρια που θυμηθήκαμε κιόλας τους αγώνες του με τη Μεσατζέρο Ρόμα.

Ο Μπράνταν Μαλόουν δεν μένει πια εδώ...

Έφυγε από την Αστόρια λέγοντας, ίσως στα ελληνικά, την τελευταία "καληνύχτα" και ανέβηκε στον ουρανό για να συνεχίσει να σχεδιάζει μαζί με τον Τσακ Ντέιλι τους "Jordan Rules".

Εκεί πια, στον Παράδεισο, θα ξορκίσουν τον σατανά που –όπως τους κατηγόρησε εκείνος ο φίλαθλος-τους είχε κυριεύσει!