Ο Γουέιντ Μπάλντουιν συνεχίζει να ανεβαίνει στο μπασκετικό χρηματιστήριο με την φανέλα της Μπάγερν. Κόντρα στην Αναντολού Εφές ήταν ξανά ο κορυφαίος της ομάδας του, οδηγώντας τη στη νίκη με 74-71 μέσα στην Τουρκία, έχοντας 15 πόντους και 11 ασίστ. Απολύτως λογικά – για τα ελληνικά δεδομένα πάντα – η γκρίνια ξεκίνησε πάλι.

Προερχόμενος από μία αναγνωριστική – και κατά τεκμήριο αποτυχημένη – πρώτη σεζόν με τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη, ο Μπάλντουιν αποχώρησε έχοντας αρκετούς υποστηρικτές ανάμεσα στους φιλάθλους της ομάδας, που έβλεπαν την προοπτική του. Οι δε εξαιρετικές φετινές του εμφανίσεις δείχνουν να ρίχνουν κι άλλο αλάτι στην πληγή. Το θέμα βέβαια είναι πως ό,τι έχει γίνει μέχρι στιγμής έχει εξήγηση. Και, λίγο-πολύ, ήταν αναμενόμενο.

Ο ΝΕΟΣ ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΙΝΗΣΕΩΝ

Ο Γουέιντ Μπάλντουιν έχει ξεπεράσει τα 25 λεπτά συμμετοχής στα 8 από τα 9 φετινά παιχνίδια της Μπάγερν στην EuroLeague. Πέρυσι στον Ολυμπιακό αυτό συνέβη τέσσερις φορές. Τις δύο από αυτές, οι “ερυθρόλευκοι” απλώς δεν είχαν επιλογή, αφού παρατάχθηκαν είτε με 8 είτε με 7 παίκτες, κόντρα σε ΤΣΣΚΑ και Βιλερμπάν αντίστοιχα. Αυτό μπορεί να εξηγήσει σε έναν βαθμό κάποια πράγματα. Όχι βέβαια και όλα.

Στην φετινή Μπάγερν ο Μπάλντουιν είναι αυτός από τον οποίο ξεκινούν όλα. Πάνω από όλα όμως έχει την ευκαιρία υπό τις οδηγίες του Αντρέα Τρινκέρι μπορεί να κάνει κάτι που δεν μπορούσε να κάνει πέρυσι: Να είναι ο εαυτός του. Ο Αμερικανός γκαρντ έχει τα ηνία της ομάδας, επιτρέπεται να κάνει λάθη, μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Για αυτό και έχει εκτοξεύσει τους αριθμούς του στους 13.3 πόντους, 2.3 ριμπάουντ, 3.9 ασίστ και 1.8 κλεψίματα μέσο όρο σε 28 λεπτά συμμετοχής, όταν πέρυσι είχε 5.5 πόντους, 1.8 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ μέσο όρο σε 17 λεπτά συμμετοχής. Περισσότερος χρόνος στο παρκέ, σημαίνει περισσότερη παραγωγικότητα. Βέβαια αυτή είναι απλώς η μία πλευρά. Η άλλη είναι το στυλ παιχνιδιού.

Στην φετινή Μπάγερν, ο Μπάλντουιν “τρέχει” κάτι περισσότερο από το 50% των Πικ εν Ρολ της ομάδας (δεν είναι τυπογραφικό), έχοντας εμπλακεί στα περισσότερα Πικ εν Ρολ από κάθε άλλο παίκτη της EuroLeague φέτος ως χειριστής της μπάλας. Αντιθέτως, πέρυσι στον Ολυμπιακό έτρεχε ένα ποσοστό κοντά στο 15% των Πικ εν Ρολ των “ερυθρόλευκων”, παίζοντας συχνά μακριά από την μπάλα, σε έναν ρόλο που έχει αποδειχθεί ότι δεν του ταιριάζει, αφού δεν είναι καλός σουτέρ σε Spot Up καταστάσεις, με αποτέλεσμα να κάνει περισσότερη “ζημιά” από καλό.

Έχοντας την μπάλα στα χέρια του στην Μπάγερν, το δικαίωμα να τρέχει συνεχώς Πικ εν Ρολ με έναν εξαιρετικό σε τέτοιες καταστάσεις όπως ο Τζέιλεν Ρέινολντς, το ελεύθερο να σουτάρει από μέση απόσταση (το δυνατό του σημείο) και καλούς σουτέρ να του ανοίγουν το γήπεδο, ο Μπάλντουιν είναι λογικό να είναι πιο αποδοτικός. Ειδικά αν προστεθεί στην εξίσωση το γεγονός ότι επειδή απολαμβάνει της απόλυτης εμπιστοσύνης του Τρινκιέρι έχει εκτοξεύσει την αυτοπεποίθησή του.

ΠΕΡΥΣΙ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ

Βάζοντας τα πράγματα σε μία ρεαλιστική βάση, ο Μπάλντουιν πρακτικά ήταν καταδικασμένος να αποτύχει πέρυσι για μία σειρά από λόγους.

Η περσινή χρονιά του Αμερικανού ήταν η πρώτη του στην Ευρώπη, κάτι που σημαίνει ότι χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Παράλληλα όμως είχε να αντιμετωπίσει μία σειρά από – όπως αποδείχθηκε αξεπέραστα – εμπόδια. Η απουσία αγώνων πρωταθλήματος για να βρει ρυθμό, η αλλαγή τριών προπονητών, τα μέσα-έξω όχι απλώς στο ροτέισον αλλά και στην 12αδα, το γεγονός ότι πολλές φορές του ζητήθηκε να έχει έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει, όλα έπαιξαν ρόλο στην κακή του σεζόν.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα καλύτερα παιχνίδια του ο Αμερικανός τα έκανε στο φινάλε της χρονιάς, όταν πλέον είχε μάθει την ευρωπαϊκή νοοτροπία, αλλά παράλληλα ο Ολυμπιακός είχε μείνει με μισή ομάδα λόγω τραυματισμών, έχοντας μεταξύ άλλων εκτός δράσης τον Βασίλη Σπανούλη και τον Τέιλορ Ρότσεστι, τους μοναδικούς άλλους δημιουργούς στο περσινό ρόστερ.

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Το άλλο μεγάλο ζήτημα βέβαια είναι κατά πολλούς γιατί δεν έμεινε ο Μπάλντουιν. Γιατί δηλαδή ο Ολυμπιακός δεν προσπάθησε να τον κρατήσει, ειδικά από την στιγμή που στο φετινό ρόστερ φαίνεται θεωρητικά ότι υπάρχει ανάγκη για έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά του. Η ωμή αλήθεια ωστόσο είναι ότι πρακτικά δεν χωρούσε στο πλάνο των “ερυθρόλευκων”.

Με την έλευση του Κώστα Σλούκα και την παραμονή του Βασίλη Σπανούλη, ο Μπάλντουιν δεν μπορούσε να έχει θέση σε αυτό το ρόστερ. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό δεν έχει παρά να δει έναν αγώνα του Ολυμπιακού και έναν της Μπάγερν, αν και εξηγήθηκε ήδη: Ο Μπάλντουιν έχει ανάγκη να έχει την μπάλα στα χέρια του για να είναι αποδοτικός. Στον Ολυμπιακό των Σλούκα και Σπανούλη, αλλά και του Σακίλ ΜακΚίσικ και του Άαρον Χάρισον, αυτό δεν θα συνέβαινε με αρκετά μεγάλη συχνότητα για να είναι αποδοτικός, αλλά και χαρούμενος.

Ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει ότι ίσως θα έπρεπε να μείνει και να μην έρθει ο Τσαρλς Τζένκινς. Ότι ίσως να έχει περισσότερο ταλέντο από τον νέο γκαρντ της ομάδας. Ο Μπάλντουιν όμως δεν υπήρχε περίπτωση να δεχόταν αυτό τον ρόλο. Δεν ήθελε να είναι απλώς ένας αμυντικός εξολοθρευτής ο οποίος θα έπαιρνε “ψίχουλα” στην επίθεση. Ήθελε να έχει την δική του ομάδα. Είχε κάθε δικαίωμα να το πιστεύει αυτό και με βάση την φετινή εικόνα του εικόνα μέχρι στιγμής δείχνει να δικαιώνεται.

Όπως και στην ζωή, έτσι και στο μπάσκετ, πολλά εξαρτώνται από δύο πράγματα: Το timing και τον ρόλο που θες να έχεις. Ο περσινός και ο φετινός Ολυμπιακός δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα από αυτά τα δύο στον Μπάλντουιν, πέρυσι επειδή δεν μπορούσε και φέτος επειδή δεν ήθελε. Η Μπάγερν του τα πρόσφερε απλόχερα. Και το αποτέλεσμα φαίνεται στο παρκέ.