Η ''αφαίμαξη'' του 1990 έμοιαζε να σημαίνει το τέλος της Γιουγκοπλάστικα. Ο Ντίνο Ράτζα άφησε το Σπλιτ κι έφυγε για τη Ρώμη αφού η πρόταση της Ρόμα ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να αρνηθεί.

Βλέπετε, οι Ιταλοί πρόσφεραν στον Κροάτη περισσότερα χρήματα από εκείνα που πήρε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι! Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς μετακόμισε στην Ισπανία όπου έκανε καριέρα ως παίκτης και εν συνεχεία ως προπονητής ενώ οι Καταλανοί της Μπαρτσελόνα έφεραν στον Palau Blaugrana τον ''αρχιτέκτονα'' αυτής της ομάδας, τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ώστε να ξορκίσουν την ''κατάρα'' των χαμένων τελικών.

Η ομάδα άκουγε πλέον σε ''Ποπ 84''. Στο Σπλιτ παρέμειναν ο Ζόραν Σάβιτς, ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς, ο Τόνι Κούκοτς ( ο οποίος στο μεσοδιάστημα σφράγισε το repeat της Γιουγκοπλάστικα υπό το βλέμμα του τζένεραλ μάνατζερ των Μπουλς, Τζέρι Κράουζε) και ο μικροκαμωμένος αλλά πρότυπο πλέι μέικερ του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, Ζόραν Σρετένοβιτς. Εν τέλει, η Ποπ 84 προκρίθηκε στο Final-4 του Παρισιού, νίκησε τη Σκαβολίνι στον ημιτελικό και κατέκτησε το τρίτο σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στην Μπαρτσελόνα!

Ήταν η σπουδαιότερη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η ομάδα-σταθμός που άλλαξε τα δεδομένα στα ευρωπαϊκά παρκέ και υποχρεώνει τους απανταχού φίλους του μπάσκετ να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν ο Κούκοτς, ο Ράτζα και τα υπόλοιπα τρομερά ''μωρά'' του Μάλκοβιτς είχαν την ευκαιρία να ''ωριμάσουν'' στο Σπλιτ! Ο Ζόραν Σρετένοβιτς ήταν ο ''εγκέφαλος'' της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα, ο μοναδικός που ξεκίνησε βασικός και στους τρεις τελικούς σε Μόναχο, Σαραγόσα και Παρίσι και, συγχρόνως, ο μόνος Ευρωπαίος που έχει ''βγάλει'' 40λεπτο σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Euroleague.

Στα 49 του χρόνια, ο Στρετένοβιτς μιλάει στο Euroleague Greece για την ομάδα που έχει να περηφανεύεται για το μοναδικό three-peat στην ιστορία της διοργάνωσης από καταβολής Final-4 και θυμάται με νοσταλγία τους τρεις τελικούς της Γιουγκοπλάστικα. Παράλληλα περιγράφει τους πιτσιρικάδες Ράτζα και Κούκοτς ενώ αναφέρεται στον θρύλο Νίκο Γκάλη που ''απλώς δεν μπορούσες να τον σταματήσεις!''.

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη ''Γιουγκοπλάστικα'' έπειτα από 25 ολόκληρα χρόνια και τον πρώτο τίτλο στο Μόναχο;

''Μεγάλη ομάδα, μεγάλοι παίκτες, μεγάλη οικογένεια! Αυτά τα παιδιά έκαναν όλη την Ευρώπη να μιλάει ακόμα για την μεγάλη Γιουγκοπλάστικα. Υπήρχε ταλέντο. Άφθονο ταλέντο, νιάτα και τρέλα. Όπως είπες, έχουν περάσει 25 χρόνια όμως καμιά άλλη ομάδα δεν έχει πετύχει αυτό που καταφέραμε. Αυτή η… επανάσταση φαίνεται πολύ ρομαντική έπειτα από τόσα χρόνια. Στην πραγματικότητα, ήμασταν όλοι παίκτες με θάρρος. Ο Ράτζα και ο Κούκοτς ήταν οι πιτσιρικάδες που δεν νοιάζονταν για τον ποιον είχαν απέναντί τους. Προσωπικά, έβλεπα τους συμπαίκτες μου περισσότερο από την οικογένειά μου! Ο κόουτς Μάλκοβιτς και ο προφέσορ Νίκολιτς ήταν οι γονείς μας''.

Ο Ζόραν Σρετένοβιτς (#4) στα επινίκια μαζί με τους Ράτζα, Κούκοτς και Παβίτσεβις!

Τι το ξεχωριστό είχαν τα πιτσιρίκια του Μάλκοβιτς και πέτυχαν κάτι που καμία άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια στην Euroleague;

''Η Γιουγκοπλάστικα ζούσε για το μπάσκετ. Ο κόουτς Μάλκοβιτς έβαλε στο κεφάλι μας το ίδιο πράγμα. Από τους 20άρηδες, τον Κούκοτς και τον Ράτζα ως τον Περάσοβιτς και τους μεγαλύτερους, τον Σόμπιν και τον Ιβάνοβιτς… Όλοι ζούσαμε για το μπάσκετ, όλοι είχαμε στο μυαλό μας να βγούμε στο γήπεδο και να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Εκείνη η ομάδα είχε μαζί της το ταλέντο και ο Μάλκοβιτς γνώριζε τον τρόπο να μας δώσει να καταλάβουμε που βρισκόμαστε και γιατί! Όλα ξεκινούσαν από αυτόν. Ήταν ο άνθρωπος που έπεισε τον προφέσορ Νίκολιτς να έλθει στην Γιουγκοπλάστικα (σ.σ. ως τεχνικός σύμβουλος) και να μας βοηθήσει. Στο τέλος της ημέρας, μας έλεγε πάντα πόσο πολύ μας πιστεύει''.

Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς πανηγυρίζει στην μεγάλη αγκαλιά του Ντίνο Ράτζα!

Πως ζήσατε τις τεράστιες επιτυχίες στο Μόναχο, στη Σαραγόσα και στο Παρίσι;

''Το 1989 στο Μόναχο ήμασταν εμείς κι απέναντί μας ο… ωκεανός. Ο Σαν Επιφάνιο, ο Νόρις και ο Σολοθάμπαλ στην Μπαρτσελόνα, ο μεγάλος Γκάλης στον Άρη, ο Τζάμσι, ο Μπάρλοου και ο Μαγκί στη Μακάμπι. Εμείς κι όλοι αυτοί! Μάλλον δεν μας περίμεναν (γέλια). Ήμασταν τα παιδιά του Μάλκοβιτς που έψαχναν μονάχα την τύχη τους όμως σήκωσαν το Κύπελλο κόντρα στη Μακάμπι. Απίστευτο σαν σκέψη. Το 1990 στη Σαραγόσα μας ήξερε ήδη όλη Ευρώπη όμως κερδίσαμε την Μπαρτσελόνα στο σπίτι της. Πλέον ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Όλοι μας έτρεμαν! Το 1991 η ομάδα είχε αλλάξει, ο προπονητής άλλαξε επίσης (σ.σ. Παβλίσεβιτς αντί Μάλκοβιτς) όμως κερδίσαμε τα πάντα στη Γιουγκοσλαβία και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο Παρίσι''.

Όλη η Ευρώπη υποκλίθηκε στα τρομερά ''μωρά'' της Γιουγκοπλάστικα

Τι θα έκανε η Γιουγκοπλάστικα αν κρατούσε τον Κούκοτς, τον Ράτζα, τον Σάβιτς και τους υπόλοιπους παίκτες της για πολλά χρόνια ακόμα;

''Θα κατακτούσε περισσότερα από τρία τρόπαια! Σίγουρα (γέλια)! Στο Μόναχο ήμασταν άγνωστοι, παιδιά που πήγαν στο Final-4 με το ταλέντο και το θράσος τους. Ήταν μια πολύ, πολύ μεγάλη έκπληξη για όλους. Μετά τον δεύτερο τίτλο στη Σαραγόσα αποχώρησαν ο Ράτζα (σ.σ. στη Ρόμα), ο Ιβάνοβιτς (σ.σ. στην Τζιρόνα) και ο κόουτς Μάλκοβιτς. Στο Παρίσι είχαμε μαζί μας μόνο τον Κούκοτς. Έπειτα ο Τόνι, ο Τάμπακ και ο Ράτζα έπαιξαν στο ΝΒΑ. Ο Σάβιτς έπαιξε στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, ο Γκόραν Σόμπιν και ο Παβίτσεβιτς αγωνίστηκαν επίσης σε σπουδαία κλαμπ. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία μας πήγε πίσω. Η ιστορία ήταν καλή μαζί μας όμως είμαι σίγουρος πως αν όλα αυτά τα παιδιά έμεναν στη Γιουγοκπλάστικα, θα είχαμε πολλά, πολλά ευρωπαϊκά ακόμα! Θα σαρώναμε τα πάντα''.

Τι θα γινόταν αν η Γιουγκοπλάστικα κρατούσε τον Κούκοτς για πολλά χρόνια ακόμα;

Για ποιο λόγο η Γιουγκοσλαβία σταμάτησε να πρωταγωνιστεί στην Euroleague μετά τη Γιουγκογκοπλάστικα και το Πρωταθλητριών της Παρτίζαν, το 1992;

''Εκείνη την εποχή υπήρχε η Παρτίζαν, η Τσιμπόνα του Ντράζεν, η Μπόσνα, ο Ερυθρός Αστέρας. Η Γιουγκοσλαβία ήταν μεγάλη κι ενωμένη, οι ομάδες είχαν τα δικά τους παιδιά και το μπάσκετ ήταν το καλύτερο που είχαμε ποτέ. Τώρα οι προπονητές συμβουλεύουν τους παίκτες να περιμένουν και να δείξουν τι αξίζουν στη χώρα μας. Ξέρεις, είναι δύσκολο να περιμένεις όταν η… κοιλιά σου είναι άδεια και όταν δεν έχεις το μυαλό σου στο κεφάλι σου. Πλέον τα παιδιά βιάζονται να παίξουν στο εξωτερικό, ακόμα κι αν δεν είναι έτοιμα για κάτι τέτοιο! Οι περισσότεροι σκέφτονται πιο πολύ τα συμβόλαια''.

Έχετε κρατήσει επαφή με τους πρώην συμπαίκτες σας;

''Φυσικά! Η σύζυγός μου κατάγεται από το Σπλιτ και κάθε καλοκαίρι ταξιδεύουμε οικογενειακώς στην Κροατία''.

Πως ήταν ο Ράτζα και ο Κούκοτς ως παιδιά;

''Ήταν μια γενιά που είχε ταλέντο και φιλοδοξίες. Μια γενιά που ήθελε τα πάντα, είχε τον σεβασμό αλλά δεν είχε φόβο. Ο Κούκοτς ήταν ένας… ποιητής του μπάσκετ, μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις και όλοι έβλεπαν ότι θα γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Ο Ράτζα ήταν ασταμάτητος, είχε πάθος και τα έβαζε με παίκτες πολύ πιο έμπειρους και πολύ πιο δυνατούς''.

Οι δυο τους είχαν ταλέντο, φιλοδοξίες και σεβασμό. Δεν είχαν φόβο

Πιστεύετε ότι η Γιουγκοπλάστικα θα μπορούσε να πετύχει στη σύγχρονη Euroleague;

''Ναι! Νομίζω πως εκείνη η ομάδα θα είχε τις ίδιες επιτυχίες στις μέρες μας. Η Γιουγκοπλάστικα θα έκανε τα ίδια στην Euroleague. Το παιχνίδι πλέον στηρίζεται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα και τη δύναμη όμως εκείνη η ομάδα είχε το πιο σημαντικό. Τη νοοτροπία!''.

Ράτζα, Νόρις και Ιβάνοβιτς δίνουν ''μάχη'' για ένα ριμπάουντ!

Τι θυμάστε από τις αναμετρήσεις της Γιουγκοπλάστικα με τον Άρη;

''Ο Άρης ήταν μια πολύ, πολύ καλή ομάδα με απίστευτους παίκτες και απίστευτη ατμόσφαιρα στο γήπεδό της! Θαύμαζα τον Άρη, παίξαμε σπουδαία παιχνίδια στην Ελλάδα και στο Σπλιτ. Θυμάμαι ότι όλοι οι αγώνες κόντρα στον Άρη ήταν πολύ δύσκολοι. Ο Γκάλης ήταν θρύλος! Ένας παίκτης που απλά δεν μπορούσες να τον σταματήσεις. Μου αρέσει πολύ το ελληνικό μπάσκετ. Νομίζω ότι έχουμε το ίδιο ταμπεραμέντο ως λαοί (γέλια). Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έκαναν σπουδαία δουλειά στο σέρβικο μπάσκετ και ύστερα δίδαξαν πολλά στην Ελλάδα''.

Στο Παρίσι γράφτηκε το δεύτερο μέρος της ραψωδίας των ''Ζούτσκο''

Μετά τη Γιουγκοπλάστικα πέρασαν πολλές, σπουδαίες ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Γιατί πιστεύετε ότι καμία άλλη δεν πέτυχε το three-peat;

''Νομίζω πως είναι φυσικό. Όπως σου εξήγησα και πριν, η Γιουγκοπλάστικα ήταν η οικογένειά μας. Το μπάσκετ ήταν η ζωή μας! Η ατμόσφαιρα σε εκείνη την ομάδα ήταν απίστευτη. Πριν από τους μεγάλους αγώνες, βρισκόμασταν σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που σε βοηθούσαν μόνο και μόνο με τους να τους κοιτάζεις, να τους ακούς. Αν είχαμε προβλήματα, τα λύναμε στις προπονήσεις ή αργότερα στο ξενοδοχείο. Τώρα οι καιροί άλλαξαν. Οι παίκτες είναι επαγγελματίες, υπογράφουν συμβόλαια για έναν χρόνο και μετά φεύγουν. Για εμάς το μπάσκετ ήταν πάνω από όλα, θέλαμε να βγούμε εκεί έξω και να διασκεδάσουμε. Δυστυχώς αυτό το παιχνίδι χάθηκε''.

-Ακολουθήστε μας στο Twitter @Giannis_Stavr