Του Νίκου Παπαδογιάννη

Το φάιναλ-φορ της Γάνδης ήταν το πρώτο της σύγχρονης ιστορίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το πρώτο του Άρη και το πρώτο της αφεντιάς μου. Είχα, μόλις, εισπράξει το πρώτο μου μηνιάτικο από την αλήστου μνήμης "Απογευματινή" και ήμουν αποφασισμένος να καλύψω τη μεγάλη γιορτή εκ του σύνεγγυς. Η διοίκηση της εφημερίδας μου έδωσε 30.000 δραχμές και μου είπε να κόψω τον λαιμό μου. Το πρώτο μηνιάτικο καταναλώθηκε εξ ολοκλήρου στα έξοδα του ταξιδιού. Τα 30 χιλιάρικα δεν έφταναν ούτε για το αεροπορικό εισιτήριο. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να απουσιάσω. "Ποιος ξέρει πότε θα ξαναφτάσει ελληνική ομάδα σε φάιναλ-φορ", σκέφτηκα. Κούνια που με κούναγε...

Θυμάμαι τα πάντα. Την απίστευτη πανστρατιά των οπαδών του Άρη. Την παραξενιά του Ιωαννίδη, που κλειδαμπάρωσε την αποστολή σε ένα απομονωμένο ησυχαστήριο μέσα στο δάσος. Την αποθήκη που βαφτίστηκε γήπεδο εν μία νυκτί και μύριζε κρεμμύδια και μπρόκολα. Την όμορφη πόλη με τα κανάλια και τις μπυραρίες, κάτι σαν Μπρυζ των φτωχών.

Τη σιγουριά των Ιταλών και των Ισραηλινών. Το πελαγωμένο βλέμμα των πρωτόπειρων Γιουγκοσλάβων. Τους αιθεροβάμονες Έλληνες που πανηγύριζαν προκαταβολικά την κατάκτηση του τροπαίου. Τον γαλαξία των λαμπρών αστέρων: ΜάκΑντου, Μενεγκίν, Ντ'Αντόνι, Μαγκή, Μπάρλοου, Αροέστι, Μπέρκοβιτς, Ντίβατς, Πάσπαλι, Τζόρτζεβιτς, Ομπράντοβιτς, Γκάλης, Γιαννάκης. Τον ήχο της πορτοκαλί μπάλας στο τζούφιο παρκέ, τη μυρωδιά από το βερνίκι, τα πλήκτρα της πανάρχαιας γραφομηχανής, τα ενσταντανέ με συναδέλφους που δεν είναι πιο κοντά μας: Φίλιππο Συρίγο, Χρήστο Μότσια, Γιάννη Αντωνόπουλο. Η Γάνδη ήταν, και για μένα το μειράκιο, ένα βάπτισμα πυρός. Ολοκληρώθηκε αργά τη νύχτα μετά τον τελικό, στο "Ομπέρζ ντυ Πεσέρ", με τον Ιωαννίδη να μονολογεί και να αγγίζει τον τύπον των ήλων, μπροστά στους 4 δημοσιογράφους που κατόρθωσαν να εντοπίσουν το μελαγχολικό καταφύγιο του Άρη.

Ο Γκάλης είχε 11/23 σουτ στον ημιτελικό με την Τρέισερ ανάμεσα στα χέρια-κλαδιά του ΜακΑντου και του Μπράουν, ενώ ο Σούμποτιτς σούταρε 3/10 τρίποντα μπροστά στον βαρύ αλλά πανούργο Μενεγκίν. Ο Ουίλτζερ αποδείχθηκε πολύ λίγος απέναντι στα θηρία της Τρέισερ. Τον Φιλίππου τον έφαγαν ζωντανό. Ο Γιαννάκης πάλευε αβοήθητος στο τέλος. Οι παγκίτες του Άρη πέτυχαν, όλοι μαζί, μόλις 2 πόντους. Ο 35χρονος ΜάκΑντου τελείωσε τον αγώνα με 39 πόντους, 16/30 προσπάθειες, 14 ριμπάουντ και 4 ασίστ. Στον τελικό, πήρε την σκυτάλη ο Μάικ Ντ'Αντόνι με 17 πόντους. Το κύπελλο κατέληξε στο Μιλάνο και το "ασημένιο μετάλλιο" στο Τελ Αβίβ. Η απονομή έγινε με σάουντρακ τη μυριόστομη ιαχή "Α-ρης, Α-ρης", από τους 6.000 Ελληνες που έδωσαν ζωή στη διοργάνωση.

Οι δύο ομάδες που μονοπώλησαν τους επαίνους στην κανονική περίοδο, ο Άρης του ξανθού και η Παρτίζαν του νεαρού Βουγιόσεβιτς, παρηγορήθηκαν με μία θέση στον μικρό τελικό. Το ηθικό δίδαγμα ήταν ότι η πείρα μεγάλων αγώνων είναι το "Α" και το "Ω". Εναν χρόνο αργότερα, ανέβηκε στο πάλκο για να απομυθοποιήσει αυτόν τον αφορισμό η αμούστακη Γιουγκοπλάστικα. Ο Άρης, όμως, έμεινε για πάντα ένας πρίγκηπας δίχως στέμμα.

Ημιτελικοί

Τρέισερ-Άρης: 87-82

Τρέισερ: Μπάρνια, Άλντι, Πίτις 4, Ντ’ Αντόνι 2, Γκοβέρνα, Πρεμιέ 2, Μενεγκίν 7, Μπράουν 28, Μοντέκι 5, Μάκαντου 39.

Άρης: Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 15, Γκάλης 28, Σούμποτιτς 23, Φιλίππου 8, Γουίλτζερ 6

Μακάμπι-Παρτίζαν: 87-82

Μακάμπι: Μαγκί 34, Σιμς 18, Μπάρλοου 12, Αροέστι 10, Τζάμσι 8, Ντάνιελ 3, Μπέρκοβιτς 2, Λίπιν, Κατζ.

Παρτίζαν (Βουγιόσεβιτς): Τζόρτζεβιτς 2, Ομπράντοβιτς 8, Γκρμπόβιτς 19, Σάβοβιτς 6, Πετσάρσκι 8, Ντίβας 21, Πάσπαλι 16, Νάκιτς 2

Μικρός τελικός

Παρτίζαν-Άρης: 105-93

Παρτίζαν (Βουγιόσεβιτς): Τζόρτζεβιτς 7, Ομπράντοβιτς 2, Γκρμπόβιτς 13, Σάβοβιτς, Πετσάρσκι 24, Ντίβας 31, Πάσπαλι 21, Νάκιτς 7

Άρης (Ιωάννιδης): Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 11, Γκάλης 41, Σούμποτιτς 18, Ρωμανίδης 7, Φιλίππου 4, Γουίλτζερ 10.

Τελικός

Τρέισερ-Μακάμπι: 90-84

Τρέιερ (Καζαλίνι): Ντ΄Αντόνι 17, Πρεμιέρ 3, Μπράουν 17, Μάκαντου 25, Μενεγκίν 5, Άλντι 7, Πίτις 8, Μοντέκι 8.

Μακάμπι (Κλάιν): Αροέστι, Σιμς 15, Τζάμσι 24, Μαγκί 13, Μπάρλοου 21, Ντάνιελ 2, Μπέρκοβιτς 3, Λίπιν, Κοέν 6.