Αίμα, ή ψέμα, ή σπέρμα: για πολλούς τα ιδανικά στοιχεία μιας είδησης για να έχει ενδιαφέρον και να γράψει… νούμερα, είτε αυτά είναι κλικς είτε ποσοστά τηλεθέασης. Στην περίπτωση του Τζώρτζη Μονογυιού, όπως και του Mad Clip ή του Γιώργου Βακάκη με τις Porsche παλιότερα, εκτός από το… αίμα, υπήρχαν επίσης το γνωστό όνομα και το ιδανικό όπλο: ένα πανίσχυρο σπορ αυτοκίνητο.

Θλίψη. Μόνο αυτό μου προκαλεί όλος αυτός ο ντόρος που επικρατεί αυτές τις μέρες σε κάθε οθόνη: υπολογιστή, κινητού ή τηλεόρασης. Θλίψη για τους δημοσιογραφάκους που εκμεταλλεύονται μια τραγωδία για τα νούμερα, και για κάθε ξερόλα που βγαίνει ως ανειδίκευτος ειδικός να πει τη γνώμη του. Θλίψη επειδή μένουμε στο ποιος και τι οδηγούσε, αλλά όχι στην ουσία!

Βάλτε στη θέση του Μονογυιού ένα άγνωστο 28χρονο παλικάρι και στη θέση της Ferrari ένα Chevrolet Cruze. Πώς θα αντιμετώπιζαν την αντίστοιχη είδηση τα ΜΜΕ; To πολύ πολύ μια 2λεπτή αναφορά σε ένα δελτίο ειδήσεων ή ένα άρθρο σε τοπικό website και τέλος. Στην περίπτωσή μας όμως, το όνομα του οδηγού και η Ferrari, πουλάει! Για μέρες.

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, που οποιαδήποτε είδηση μπορεί να γίνει γνωστή στα πέρατα της γης μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουμε απομυθοποιήσει τα πάντα. Τα σοβαρά ξεχνιούνται σύντομα, εκτός αν έχουν τη συνταγή να γίνουν… viral, άρα και σημαντικά. Αλλά έτσι είναι. Διψάμε για τραγωδία και μόλις μας την σερβίρουν, ηδονιζόμαστε.

Και ποια είναι η ουσία, θα μου πείτε. Την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι: η έλλειψη οδηγικής - και όχι μόνον - παιδείας, η τραγική κατάσταση οδικού δικτύου και υποδομών, αλλά και η έλλειψη ελέγχου εφαρμογής των νόμων, σε κάθε επίπεδο, όχι μόνο στους δρόμους. Σε αυτά πρέπει να σταθούμε όλοι μας. Αλλά ξέχασα, αυτά θέλουν πολλή δουλειά και δεν πουλάνε.

Όταν λέω παιδεία, δεν αναφέρομαι μόνο στα σχολεία. Η παιδεία ξεκινά από εμάς τους ίδιους, από το σπίτι, τους γονείς, και μετά αναλαμβάνουν οι δάσκαλοι.

Όταν ένα παιδί που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, βλέπει τον πατέρα ή τη μητέρα του να περνά με κόκκινο επειδή άργησε για το σχολείο, να κινείται στη Λ.Ε.Α. για να γλιτώσει το μποτιλιάρισμα γυρνώντας από το χωριό ή να μιλά στο κινητό ενώ οδηγεί, θα κάνει ακριβώς τα ίδια ή και χειρότερα όταν πιάσει τιμόνι στα χέρια του.

Τα παιδιά αντιγράφουν υποσυνείδητα συμπεριφορές και τις μιμούνται. Τόσο απλά. Και ποιος φταίει μετά; Το παιδί που σκοτώθηκε, ή ο γονιός;

Και βέβαια, είναι και τα πρότυπα, τα είδωλα. Όταν ένας έφηβος μαγεύεται από τον ‘Χ’ γνωστό τράπερ, ηθοποιό, celebrity που ανεβάζει βίντεο στα social media προκαλώντας και οδηγώντας επικίνδυνα, ποιο είναι το παράδειγμα;

“Τα παιδιά που αγαπούσαν τον Mad Clip να τον θρηνήσουν, αλλά να μην τον μιμηθούν”, μας είχε πει χαρακτηριστικά ο Ιαβέρης στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο SPORT24.gr τον περασμένο Σεπτέμβρη, λέγοντας ακόμη: "Στην Ελλάδα λέμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη. Πού το βλέπετε; Κάθε μέρα φεύγουν από τη ζωή τέσσερις άνθρωποι σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Κι υπολόγισε άλλους τέσσερις ανθρώπους που δεν γεννιούνται. Σύνολο οχτώ. Αν πεθάνει το αγόρι ή το κορίτσι, 17-18 ή 22 χρονών, δεν θα έρθει ο απόγονος. Άρα; Δεν είναι γενοκτονία";

Σε προσωπικό επίπεδο, τα πράγματα είναι απλά και περικλείονται σε μια λέξη: Σεβασμός. Πρέπει να σεβόμαστε τους υπόλοιπους οδηγούς και πεζούς στο δρόμο, τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μας.

Αλλά και σε επίπεδο ενημέρωσης, τα ΜΜΕ θα πρέπει να σεβόμαστε. Να παραμένουμε στην είδηση, να την προβάλλουμε ως παράδειγμα προς αποφυγή και να μην την κάνουμε “λάστιχο” στο βωμό των κλικς και των ποσοστών τηλεθέασης.

Φυσικά, και το κράτος πρέπει να σέβεται, τους πολίτες του. Να εκσυγχρονίζει και να συντηρεί το οδικό δίκτυο, να κάνει συχνούς αστυνομικούς ελέγχους με γνώμονα την προστασία, να τιμωρεί αυστηρά όσους οδηγούς βάζουν τη ζωή τη δική τους και συνανθρώπων τους σε κίνδυνο και να φροντίζει για εκπαίδευση, σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από την οδική ασφάλεια.