Είναι ένας από τους αθλητές που δεν κρύβουν την άποψή τους. Είτε μέσα από τις συνεντεύξεις τους, είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διατηρεί ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης σχολιάζει την επικαιρότητα έτσι όπως τη βλέπει ο ίδιος.

Ο Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο αναφέρθηκε στην αθλητική του καριέρα, ενώ σχολίασε και σε αρκετά θέματα εκτός αθλητισμού, όπως το Μακεδονικό, το προσφυγικό, η Χρυσή Αυγή.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στο Documento.

-Πώς την αντέχεις, τη σημερινή Ελλάδα;

"Είναι εύκολο να κοιτάξουμε τα αρνητικά, αλλά οφείλουμε να κοιτάξουμε τα θετικά. Ο Έλληνας της μεγάλης φτώχειας κράτησε πολύ πιο ανθρώπινη στάση στο μεταναστευτικό. Με τα πενιχρά μέσα του και με το υστέρημα που δεν έχει. Άλλοι λαοί φέρονται σαν γουρούνια και καταδικάζουν αθώους ανθρώπους σε θάνατο, χωρίς καμία δικαιολογία. Σκέψου τι θα έκανε ο Γερμανός, αν αντιμετώπιζε τα δικά μας προβλήματα. Οι Άγγλοι με ποια δικαιολογία ψήφισαν έτσι; Οι Αμερικανοί; Σε τι ακριβώς αντιδρούν; Εμείς δεν κλείσαμε ποτέ ούτε τα σύνορα ούτε τα σπίτια μας. Βουτήξαμε στη θάλασσα για να τους σώσουμε. Μετά από χρόνια, αυτή η στάση με έκανε να νιώσω υπερήφανος για την εικόνα της χώρας μου στο εξωτερικό".

-Υπάρχει όμως και η Χρυσή Αυγή. Και το 10% που την ψηφίζει.

"Αυτό το ποσοστό είναι ντροπή, αλλά και ταβάνι της. Δεν θα ανέβει άλλο, βρήκε ταβάνι και δεν μπορεί να το περάσει. Ντρέπομαι για την αμορφωσιά. Στους φασίστες που γυρίζουν την πλάτη στους πρόσφυγες, εύχομαι να πάθουν τα ίδια και χειρότερα. Μόνο αν βρεθείς στην ίδια θέση θα καταλάβεις τι έγκλημα διαπράττεις. Όταν γυρίζεις την πλάτη στον άλλον, τον σκοτώνεις. Επικροτώ τη στάση της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα και σε πολλά άλλα, όπως π.χ. στην προστασία της διαφορετικότητας. Μπορεί να μην έκαναν όλα όσα υποσχέθηκαν, αλλά προσπάθησαν όσο κανένας. Προτιμώ αυτόν που προσπαθεί, παρά τον αδιάφορο που αποτυγχάνει λόγω αδιαφορίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν όλοι οι μορφωμένοι και ταξιδεμένοι άνθρωποι κλίνουν προς τα αριστερά. Με τέτοια δόγματα μεγάλωσα και εγώ, αλλά τα φιλτράρισα για να καταλήξω στο δικό μου χρώμα, αυτό που μου ταιριάζει".

-Σε ποιο συλλαλητήριο θα κατέβαινες;

"Έχω κατέβει σε πολλά. Το πρώτο μου ήταν τότε με τα μνημόνια, στο Σύνταγμα. Το βράδυ που έσπαγαν τα ξενοδοχεία. Έφαγα και δακρυγόνα και ποδοπάτημα και κλωτσιές, το χάρηκα! Είχα μάλιστα το πρόσωπο καλυμμένο, για να μη μου πουν ότι πάω με το ρεύμα για να ακολουθήσω τη μόδα".

-Εδώ στη Θεσσαλονίκη, καίει το θέμα της Μακεδονίας...

"Αν ήταν να γίνει κάτι, έπρεπε να γίνει όταν έριχναν την καυτή πατάτα ο ένας στον άλλο. Τώρα, όλοι γνωρίζουν τη FYROM ως "Ματσεντόνια". Η ζημιά έχει γίνει. Η σημερινή συμφωνία είναι το περισσότερο που μπορούμε να κερδίσουμε. Να διακοπεί ο αλυτρωτισμός, να κατεβούν τα αγάλματα, να μας επιστραφεί το κομμάτι της ιστορίας που μας αναλογεί. Για τον βορειοελλαδίτη, είναι πολύ σημαντική η εθνική ταυτότητα. Στη Φλώρινα, από όπου κατάγεται ο πατέρας μου, άκουγα από μικρός πολλούς να μιλούν τη «μακεντόνσκα» γλώσσα. Χάνουμε με 0-1, οπότε παίζουμε για την ισοπαλία. Και έχω στενοχωρηθεί πολύ, με αυτή την αηδία που έγινε, με τον τύπο που σκοτώθηκε στην Αλβανία. Εάν δηλαδή μπούκαρε ένας Αλβανός με καλάσνικοφ και σημαία στη δική μας χώρα και τον καθαρίζαμε, θα τον δικαιολογούσαμε; Και θα κρατούσαμε ενός λεπτού σιγή στη βουλή; Δεν το καταλαβαίνω…"

-Υποθέτω ότι το τάε-κβον-ντο ήταν άγνωστη λέξη, όταν ξεκινούσες τον αθλητισμό.

"Ο πατέρας μου ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα του αθλήματος, οπότε κόλλησα το μικρόβιο από τα γεννοφάσκια μου. Προγραμματίστηκα και κουρδίστηκα πριν καλά καλά το καταλάβω. Ο αθλητισμός με έκανε πιο υπεύθυνο, αλλά παράλληλα έγινα πιο ανεύθυνος στα υπόλοιπα, ώστε να ισορροπήσει η τραμπάλα! Ένα παιδί δεν γίνεται ενήλικας στο άψε σβήσε. Η μητέρα μου βοηθούσε ώστε να ελαττωθεί η πίεση και να φεύγει ο ατμός".

- Αλλά πώς γίνεται κάποιος Ολυμπιονίκης;

"Όταν έφευγε ο πατέρας μου από το σπίτι, φορούσα τη στολή με το εθνόσημο και πήγαινα μπροστά στον καθρέφτη. Ονειρευόμουν να φτάσω και εγώ στην Εθνική ομάδα. Εμένα Ολυμπιονίκη με έκανε ο Πύρρος. Ήθελα να γίνω σαν αυτόν, να αποκτήσω αυτή την εσωτερική δύναμη. Αλλά λίγοι έχουν την αντοχή, να φεύγουν στις 6 το πρωί για προπόνηση μέσα στο κρύο, κομμάτια από την κούραση. Το κλειδί, για εμένα, ήταν ότι ήξερα να ξεμπλέκω το μυαλό μου από το τάε-κβον-ντο στις ώρες εκτός προπόνησης. Μετά από μία μεγάλη διοργάνωση, επέβαλα στον εαυτό μου 3-4 μήνες αποτοξίνωσης. Έτσι συσσωρευόταν ξανά η δίψα, η όρεξη και η αγάπη. «Έφευγα» εντελώς, πριν ξαναγυρίσω".

-Ποια στοιχεία από τον χαρακτήρα του μέσου νεοέλληνα αναγνωρίζεις και στον δικό σου; Και ποια αρνείσαι;

"Κατ’ αρχήν, δεν είμαι μηδενιστής. Επίσης με χαρακτηρίζει η ανυπομονησία, η χαριτωμένη ανυπομονησία, του Έλληνα. Είναι πολλά αυτά που αγαπώ και πολλά αυτά που με ενοχλούν στη φυλή μας. Προσπαθώ να φιλτράρω τα πράγματα έτσι ώστε να καθαρίζει το μυαλό μου και να είμαι συνειδητοποιημένος".

-Πρέπει να έχει φωνή ο αθλητής;

"Και γιατί όχι; Η φωνή είναι δικαίωμα, αλλά όχι υποχρέωση. Για ορισμένους, είναι ευτύχημα που δεν μιλάνε πολύ. Η περίπτωση Τσιάρτα ήταν χρήσιμη, επειδή ξεγύμνωσε πολλούς. Και έναν να μπορέσω να επηρεάσω με τα λόγια μου, ένα από τα ρεμάλια που φτύνουν από τις κερκίδες, είναι κέρδος. Αυτό σκέφτομαι όποτε προπονώ παιδιά, ότι ακουμπάω μυαλά και ψυχούλες. Κάθε ενήλικας μοιάζει πολύ με το παιδί που υπήρξε κάποτε".