Την προηγούμενη εβδομάδα δεν γινόταν να το πούμε πιο ξεκάθαρα: κανένα βαθμολογικό σενάριο, καμία σημασία δεν είχε τι θα γινόταν στην ίδια (Μακάμπι) ή την απέναντι πολυκατοικία (αν θα είχαμε εμφύλιο και γενικώς ποια ομάδα θα αντιμετώπιζε ο Ολυμπιακός στους 8). Το μόνο που είχε πραγματική αξία για τον Ολυμπιακό ήταν η νίκη και μάλιστα με τρόπο που θα τον ξεκολλούσε από το ψυχολογικό και αγωνιστικό roller coaster στο οποίο είχε ανέβει το τελευταίο διάστημα.

Όχι, προφανώς, ότι μια νίκη ή ακόμη και μια πρόκριση λύνει όλα τα προβλήματα ή τις αδυναμίες που έχουν οι ερυθρόλευκοι, απλώς δίνει στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του ένα πιο καθαρό μυαλό για να συνεχίσουν στην τελική ευθεία της σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η εμφάνιση των πρωταθλητών Ευρώπης ήταν αυτή που έπρεπε και αυτή που αναμενόταν. Αγχωμένη, κάτι που οδήγησε στην αρχή του ματς και σε ορισμένα σημεία σε βιαστικές ενέργειες και κακές επιλογές, αλλά με ένταση, ενέργεια, πίεση στην άμυνα και έλεγχο των ριμπάουντ, στοιχεία που κάλυπταν οποιοδήποτε κενό αέρος προέκυψε μέσα στο ΣΕΦ.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται να αναλυθεί πολύ περισσότερο το συγκεκριμένο παιχνίδι, κυρίως γιατί ο δρόμος του Ολυμπιακού συνεχίζεται, η σειρά με την Εφές μόνο εύκολη δεν είναι ανεξαρτήτως πλεονεκτήματος έδρας και αν οι ερυθρόλευκοι μείνουν στους πανηγυρισμούς και την εκτόνωση της τεράστιας πίεσης που είχαν τον τελευταίο μήνα, θα δυσκολευτούν να μπουν στο κλίμα των νοκ άουτ παιχνιδιών με τους Τούρκους. Άλλωστε, το παιχνίδι με τη Χίμκι ήταν ξεκάθαρο αγωνιστικά.

Παπανικολάου-λάου για Λονδίνο

Η πιο σκληρή άμυνα, οι ρόλοι που διατηρήθηκαν με τους παίκτες να κάνουν ο καθένας αυτό που καθένας πραγματικά μπορεί και όχι το κάτι παραπάνω, που συνήθως δεν χρειάζεται, ο Μπαρτζώκας με το σωστό και κυρίως ήρεμο κοουτσάρισμα, που είχε αποτέλεσμα μέχρι και κινήσεις σαν αυτή με τον Κατσίβελη, το διάβασμα συγκεκριμένων φάσεων όπως κάθε φορά που ο Περπέρογλου είχε miss match να εκμεταλλευθεί, αλλά κυρίως οι πολλές διαφορετικές λύσεις (πάει πολύς καιρός που σε αγώνα Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός είχε πάνω από τρεις παίκτες που απειλούσαν πραγματικά την αντίπαλη άμυνα), είναι τα πιο βασικά από τα σημεία όπου κρίθηκε η επικράτηση του Ολυμπιακού.

Ναι, ναι, μην βιάζεστε. Προφανώς και η τρομακτική απόδοση του Κώστα Παπανικολάου, βγαλμένη από την περυσινή άνοιξη. Μην θαμπώνεστε, ωστόσο, από τα 6/6 τρίποντα, γιατί αυτά ήρθαν ως αποτέλεσμα της ενέργειας που είχε ο νεαρός παίκτης από το πρώτο λεπτό. Αν δείτε πάλι το ματς από την αρχή, ο Παπανικολάου βγάζει μια διάθεση στην άμυνα και μια προσήλωση στο αμυντικό ριμπάουντ, που ήταν μοχλοί για να ανεβάσει όλη η υπόλοιπη ομάδα ρυθμό, φτάνοντας στο +15 (το οποίο χάθηκε αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα), διαφορά που έδωσε στους παίκτες του Ολυμπιακού το ψυχολογικό ατού που ήθελαν, για να πιστέψουν ότι το ματς είναι επί της ουσίας δικό τους και είτε θα το πάρουν εκείνοι, είτε θα το χάσουν μόνοι τους.

Όμως, πάνε αυτά, πέρασαν. Μπαρτζώκας και παίκτες, καλούνται από το πρωί της Παρασκευής να τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή, σαν αυτή της Νατάσας Θεοδωρίδου και να δουν τα ματς με την Εφές. Προσωπικά, δεν τα θεωρώ κομβικά για την επιτυχία ή την αποτυχία της σεζόν, γιατί ο Ολυμπιακός το δύσκολο το ξεπέρασε.

Ένας αποκλεισμός του πρωταθλητή Ευρώπης στο top16, θα ήταν μεγάλη αποτυχία, που θα έπαιρνε πολύ καιρό για να αναλυθεί και να τη διαχειριστούν ο προπονητής, οι παίκτες και η διοίκηση. Ναι, ξέρω, ότι με αυτό που λέω χαμηλώνω το ταβάνι της ομάδας, αλλά τουλάχιστον εδώ στα μέρη μου, όπου γράφω όλη τη χρονιά, ποτέ δεν έβαλα το χέρι μου στη φωτιά ότι η ομάδα του Ολυμπιακού θα είναι στο Λονδίνο.

Μπαρτζώκας: Συγχαρητήρια σε όλους, το αξίζουν

Έβαζα πόδια και χέρια, ότι θα είναι στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, γιατί πραγματικά είναι μία από αυτές. Η απόσταση ως τις 4 καλύτερες είναι μικρή μεν, αλλά δεν καλύπτεται εύκολα. Τα νοκ άουτ παιχνίδια, είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή αναμετρήσεων, που επηρεάζεται από μικρές λεπτομέρειες σε κάθε δεκάλεπτο του αγώνα, οπότε κανείς δεν μπορεί να κάνει τον μάντη, τον μάγκα ή (αντίθετα) τον μηδενιστή. Το τι μπορεί να πετύχει απέναντι στους φιλοδόξους Τούρκους (τη μοναδική τουρκική ομάδα φέτος, που είναι σοβαρή) ο Ολυμπιακός, αυτό είναι κάτι πλέον που αφήνεται στα χέρια των αρμοδίων, του Μπαρτζώκα και των παικτών του.

Σαφέστατα και το να βρεθεί ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο είναι ο ένας από τους βασικούς στόχους που είχε φέτος η συγκεκριμένη ομάδα (ο άλλος και πρωταρχικός είναι να κατακτήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα στην Ελλάδα), οπότε τώρα βρίσκεται στην πηγή που θέλει, για να πιει νερό. Μετράει όμως και η πορεία, το πώς έφτασε ως εδώ και κυρίως τι κινδύνεψε να χάσει. Και η απάντηση είναι πολλά.

Η αμφισβήτηση προς την ομάδα από τον Οκτώβριο κιόλας, ήταν ένα αγκάθι που όχι μόνο επηρέαζε όπως αποδείχθηκε (κακώς και για αυτό φέρουν ευθύνες πρωτίστως ο προπονητής και αμέσως μετά οι παίκτες, που δεν διαχειρίστηκαν την πίεση όπως θα έπρεπε – στο φινάλε η πίεση είναι μέρος της δουλειάς, όχι κάτι που δεν περιμένεις να σου έρθει, όπως ένας τραυματισμός τύπου Μάντζαρη για παράδειγμα) την εβδομαδίαια σχεδόν λειτουργία της ομάδας, αλλά είχε βάλει σε κίνδυνο και τη νηφαλιότητα του κόσμου για το τι προσπαθεί να κάνει ο Ολυμπιακός. Απόδειξη για αυτό; Το ότι στο πιο σημαντικό παιχνίδι του Ολυμπιακού, το ΣΕΦ δεν γέμισε (και θα γεμίσει στο επόμενο, επειδή 9/10 νομίζουν ότι πάει, τώρα τελείωσε, το Λονδίνο είναι εκεί και περιμένει).

Περπέρογλου: "Μας πήρε από το χέρι ο Παπανικολάου"

Αυτό, που προσπαθεί ο Ολυμπιακός, δεν είναι οι γιορτές και τα πανηγύρια κάθε Μάιο, αλλά να εδραιώσει την επιστροφή του στο μπασκετικό ευρωπαϊκό στερέωμα, η οποία ξεκίνησε με τις συμμετοχές στα Φάιναλ Φορ του Βερολίνου και του Παρισιού και κορυφώθηκε στην Πόλη με την κατάκτηση του τροπαίου.

Παράλληλα, το πρωτάθλημα που κατέκτησε απέναντι στον Παναθηναϊκό, πέρυσι τον Ιούνιο, αποτέλεσε την ιδανική συνέχεια μετά την επιτυχία της Ευρωλίγκα, συνεπώς ο Ολυμπιακός με θαύματα, συγκυρίες αλλά πρωτίστως με μια πολύ καλή ομάδα, υγιή και παίκτες που χτίζουν το χαρακτήρα τους μέσα από νίκες, δημιούργησε κάτι με υπόσχεση σταθερότητας. Κάτι που δεν είχε δηλαδή, όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Οι αναταράξεις από την αρχή του 2013 κι έπειτα, παραλίγο να προσγείωσουν το αεροπλάνο της χαράς απότομα, οπότε η νίκη απέναντι στη Χίμκι, δεν δίνει στον Ολυμπιακό απλώς τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια ακόμη συμμετοχή σε Φάιναλ Φορ και να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του, αλλά τον κρατάει στις ράγες, για να συνεχίσει την πορεία του και το κτίσιμο μιας ομάδας με διάρκεια.

Και προσέξτε, αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με συμβόλαια, παίκτες και πρόσωπα, αλλά με τη γενικότερη νοοτροπία εντός κι εκτός της ομάδας, εντός κι εκτός παρκέ, σε αποδυτήρια, κερκίδες, προπονήσεις και αγώνες.

Αποθεώθηκε ο Χάινς

Πολλά, είπαμε όμως και η Ευρωλίγκα τρέχει. Ούτε ανάσα δεν παίρνουν οι ομάδες στη φετινή διοργάνωση, οπότε ας περιμένουμε το πρώτο ματς με την Εφές, για να αναλύσουμε περισσότερα, αφού όλα αλλάζουν από το ένα σουτ στο άλλο.

Το σίγουρο είναι ότι για τον Ολυμπιακό τα τσεκούρια του κραξίματος, μπαίνουν για λίγο ή για περισσότερο στον πάγο, αφού ο κοινός στόχος ενός εισιτήριου για το Λονδίνο, μπορεί να κάνει μέχρι και θαύματα, να επικρατήσει δηλαδή η ψυχραιμία και η λογική. Οι τίτλοι και οι επιτυχίες, το λέμε και το ξαναλέμε, δεν αγοράζονται και δεν έχουν αποκλειστικότητα. Αυτό που μένει για να σε οδηγεί προς αυτά, είναι το να σε θεωρούν, αλλά και να είσαι δυνατός. Και αν μη τι άλλο, ο Ολυμπιακός το έχει καταφέρει.