LONGREADS

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Η Μαρία Μπελιμπασάκη μιλά στο Sport24.gr για τη διαδρομή από τη Σητεία μέχρι το ασημένιο στο ευρωπαϊκό του Βερολίνου όπου ένιωθε άτρωτη, ξαναζεί τον τελικό και μας αποκαλύπτει την... κουζουλή πλευρά της μακριά από τους στίβους.

Από τα πρώτα της βήματα σε αυτόν τον κόσμο ήταν προδιαγεγραμμένο το τι θα κάνει. Όπως λέει και η ίδια το σώμα της είναι φτιαγμένο έτσι για να αντέχει στο τρέξιμο και σε όλες τις υπόλοιπες δοκιμασίες που θα το έβαζε. Βλέπετε στην καριέρα της έχει τρέξει από 60μ. στον κλειστό στίβο μέχρι 3.000 μέτρα σε ανώμαλο δρόμο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει.

Τις αρέσουν οι προκλήσεις και να φτάνει τον οργανισμό της στα όρια του. Άλλωστε, οι μεγάλες επιτυχίες της μέσα από μία αλλαγή ήρθαν, αφού από 100άρα και 200άρα που την είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια έγινε 400άρα. Εκεί ήρθε και το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του Βερολίνου πριν από δύο χρόνια και σε αυτή την απόσταση βάζει τους επόμενους στόχους της.

Τον τελευταίο ένα χρόνο αντιμετώπισε ένα σημαντικό πρόβλημα τραυματισμού και πάνω που ήταν έτοιμη για την επιστροφή της ήρθε ο κορονοϊός για να της βάλει φρένο. Για λίγο όμως. Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να τη σταματήσει για αρκετό διάστημα αφού το “αγριοκάτσικο” (έτσι τη φωνάζουν οι φίλοι της) είναι ασταμάτητο.

Λίγες ημέρες πριν συμπληρώσει τα 29 της χρόνια η σπρίντερ από την Σητεία μίλησε στο Sport24.gr για τη διαδρομή της μέχρι τώρα στο στίβο, θυμάται το μεγάλο τελικό στο Βερολίνο και τις στιγμές που ακολούθησαν μετά από αυτόν. Μας μιλά για τις ανορθογραφίες του ελληνικού στίβου, για την αγαπημένη της Κρήτη που της λείπει, το χειροποίητο βραχιολάκι που δεν αποχωρίζεται και για τη φτώχεια και την παιδική θνησιμότητα που θα ήθελε να εξαλείψει από αυτόν τον κόσμο.

Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που μέσα της υπήρχε μία διαμάχη για το ποιο άθλημα θα ακολουθούσε. Ήταν καλή και στο βόλεϊ, έπαιζε μάλιστα στην ομάδα του σχολείου της, αλλά τελικά ο στίβος την κέρδισε. “Αρχικά γιατί μου άρεσε πολύ ο στίβος και έβλεπα ότι έχω ταλέντο σε αυτό. Αλλά έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο και το γεγονός ότι πρόκειται για ατομικό άθλημα και ήθελα να είμαι αποκλειστικά υπεύθυνη η ίδια για την απόδοσή μου, για τις νίκες μου, για της ήττες μου, για τα λάθη μου και κατ’επέκταση για την πορεία μου και την εξέλιξή μου”.

Τώρα θα πείτε, εντάξει το κορίτσι ήθελε να κάνει στίβο, του άρεσε και το επέλεξε που είναι το περίεργο σε αυτό. Όπως θα καταλάβετε και στην υπόλοιπη συνέντευξη τα πράγματα με την Μαρία Μπελιμπασάκη δεν είναι σχεδόν ποτέ απλά. Βλέπετε, για να κάνει προπονήσεις χρειαζόταν αρκετή... κουζουλάδα που λένε και στην Κρήτη, αφού για να προπονηθεί έκανε κάθε μέρα 85 χιλιόμετρα μόνο για να κάνει προπόνηση; Πως την πάλευε; “Δεν το σκεφτόμουν καθόλου έτσι εκείνα τα χρόνια. Ήμουν παιδί, κουζουλό μεν αλλά πάντα προσγειωμένο και με στόχο, οπότε η προπόνηση έπρεπε να γίνεται και τέλος. Αυτό το ζόρι προφανώς το περνούσαν οι γονείς μου που είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου την όλη διαδικασία και με στήριζαν με όλη τους την ψυχή από τότε μέχρι και τώρα που μιλάμε”.

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Από μικρή έδειχνε ότι έχει έφεση στα σπριντ, ωστόσο της άρεσε να τρέχει γενικότερα. Αναφέραμε και παραπάνω ότι έχει τρέξει από 60άρι στον κλειστό μέχρι 3.000 σε ανώμαλο δρόμο. Για την ίδια όλο αυτό ήταν απλά μία πρόκληση. "Πάντα ήθελα να δοκιμάζω καινούργια πράγματα και ο προπονητής μου ήταν πάντα θετικός σε αυτό. Το σώμα μου ήταν κατασκευασμένο έτσι ώστε ήξερα πως θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, οπότε ήταν μία πρόκληση".

Δεδομένα, πάντως η μεγάλη αλλαγή που την σημάδεψε ήταν όταν αποφάσισε να δοκιμάσει και το 400άρι. Μία απόφαση τρομερά δύσκολη αφού για όσους γνωρίζουν πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από τα 100 και τα 200μ. Που έτρεχε μέχρι τότε. "Οπωσδήποτε η μετάβαση ήταν δύσκολη, γιατί οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και κάποια πράγματα στην προετοιμασία, την τεχνική, την αντοχή, τη δύναμη, το σώμα, πρέπει να τα δουλέψεις με διαφορετικό τρόπο. Όμως θεωρώ ότι με τον προπονητή μου δούλεψα σωστά, με πάθος, με πλάνο και δικαιώθηκα".

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η διαφορά τα 400μ. είναι ουσιαστικά μια κούρσα παρατεταμένης ταχύτητας. Τι είναι αυτό που παίζει μεγαλύτερο ρόλο; Η τεχνική; Η ψυχή; Κάτι άλλο… "Ποτέ δεν παίζει μόνο ένα πράγμα ρόλο, ούτε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάτι που παίζει τον μεγαλύτερο. Είναι ένας συνδυασμός πραγματων. Η κούρσα των 400 μέτρων έχει συγκεκριμένη τακτική για να καταφέρεις να πλασαριστείς σωστά στην τελική ευθεία. Είναι απαραίτητο όμως να διαθέτεις και τα ψυχικά αποθέματα, καθώς στα τελευταία 30-40 μέτρα οι δυνάμεις σου στερεύουν. Έχουμε δει πολλές φορές αθλητές να κερδίζουν μόνο και μόνο επειδή είχαν πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής και το μυαλό κατάφερε να ξεπεράσει την κούραση του σωματος".

Στο Βερολίνο ένιωθα άτρωτη

Μέσα, όμως, από αυτή την αλλαγή ήρθε και η κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο ευρωπαϊκό. Η Μαρία Μπελιμπασάκη έδειξε από νωρίς ότι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και το επιβεβαίωσε σε όλη την πορεία της μέχρι το ασημένιο μετάλλιο. Ήταν αποφασισμένη να φύγει από το Βερολίνο με μία θέση στο βάθρο. Ήξερε ότι ήταν η σειρά της και το κατάφερε. Δεν ήταν όλα όμως ρόδινα αφού ένας τραυματισμός που την ταλαιπωρούσε από τον Απρίλιο παραλίγο να βάλει φρένο για τη διάκρισή της στον τελικό. "Την προηγούμενη μέρα του τελικού έπρεπε να πάω για πρωινή προπόνηση, η οποία τελικά αναβλήθηκε λόγω αφόρητου πόνου στον αριστερό αχίλλειο τένοντα που είχε ερεθιστεί από τον ημιτελικό. Συνάντησα τον προπονητή μου έξω από το ξενοδοχείο και μόλις κατάλαβε την κατάστασή μου προτίμησε να καθίσουμε σε ένα παγκάκι και να συζητήσουμε. Αυτό που με έσωσε και μπήκα στον αγώνα του τελικού, ήταν ότι για καλή μου τύχη στο ίδιο ξενοδοχείο με εμάς βρισκόταν ο Ιταλός προπονητής, φυσικοθεραπευτής και σύζυγοςτης πρωταθλήτριας σπρίντερ από τη Βουλγαρία, Υβέτ Λάλοβα. Ο άνθρωπος αυτός, ο Σιμόνε Κόλιο, προσφέρθηκε να μου κάνει θεραπεία με ένα συγκεκριμένο μηχάνημα που καταπράυνε τη φλεγμονή μου. Λογικά, εάν δεν ήταν αυτός δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ στις συνθήκες του τελικού όπως θα ήθελα. Θα του είμαι ευγνώμων για πάντα”.

Τελικά, κατάφερε να αγωνιστεί και να φτάσει στο βάθρο παρά το γεγονός ότι τα πόδια της άρχισαν να την εγκαταλείπουν στα τελευταία μέτρα. "Από τον αγώνα έχω αποσπασματικές εικόνες. Θυμάμαι ότι ήθελα απλά να δοθεί η εκκίνηση για να μου φύγει το άγχος. Σκέφτηκα "Είναι η ώρα σου τώρα. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πιο καλά. Δώσε τα όλα".

Μόλις ξεκινήσαμε, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη και ήξερα τι έπρεπε να κάνω σε κάθε μέτρο. Το μυαλό μου λειτουργούσε σαν τρελό.Έπρεπε να ακολουθήσω τον δικό μου ρυθμό και να κάνω μία κούρσα πάνω στα δικά μου μέτρα και όχι στα μέτρα των αντιπάλων αθλητριών. Αυτό και έκανα. Όταν περάσαμε τα πρώτα 250 μέτρα προς τα 300, ένιωσα τόσο άνετη που κατάλαβα ότι θα πάρω μετάλλιο. Είναι τρελό να το αισθάνεσαι από τόσο νωρίς γιατί έχεις άλλα τουλάχιστον 100 μέτρα μέχρι τη γραμμή του τερματισμού, αλλά ένιωθα άτρωτη.

Στα τελευταία 40 μέτρα η κούραση μου χτύπησε την πορτα και ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Είχα κάνει τα τέλεια περάσματα και σύντομα θα τερμάτιζα. Αντιλήφθηκα την Πολωνή να είναι δίπλα μου και ξαφνικά σε κλάσματα δευτερολέπτου ένιωσα να λυγίζει το πόδι μου και να πέφτω. Είδα στιγμιαία το χρονόμετρο να γράφει 50.41 (αυτός ήταν ο χρόνος του χρυσού μεταλλίου) και κατάλαβα ότι αποκλείεται να έχω κάνει πάνω από 50.50”.

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Η 27χρονη τότε Κρητικοπούλα βούτα μια σημαία και πανηγυρίζει με δάκρυα στα μάτια και το γνωστό της χαμόγελο. Το μυαλό της όμως ταξίδευε πολλά χιλιόμετρα μακριά. Εκείνες τις ημέρες η Ελλάδα ζούσε την τραγωδία στο Μάτι. “Μην τα παρατάτε. Εμείς οι Έλληνες έχουμε ψυχή, είμαστε δυνατοί” είπε εμφανώς συγκινημένη στις πρώτες τις δηλώσεις αμέσως μετά την μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι σήμερα της καριέρας της. Με τους παλμούς στα ύψη, την ώρα που ζούσε τη δικαίωση των κόπων της σχεδόν μιας εικοσαετίας εκείνη θέλησε να στείλει μήνυμα στους Έλληνες.

"Ποιος θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από τέτοια τραγωδία που έπληττε τη χώρα; Στο Βερολίνο είχα πάει ως μέλος της Εθνικής Ομάδας, δηλαδή εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Δεν γινόταν να μην έχω στο μυαλό μου αυτό που συνέβη στη χώρα και μάλιστα αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω" παραδέχεται και συνεχίζει: "Έχω ευαισθησίες ως άνθρωπος. Απλώς το επάγγελμά μας σε μαθαίνει να λειτουργείς το μυαλό παράλληλα με τις ευαισθησίες".

Όσο καλό ήταν το 2018 για την Μαρία Μπελιμπασάκη, τόσο δύσκολο ήταν το 2019 αφού κατάφερε να κάνει δύο κούρσες στα 400 μ. με καλύτερο το 51.96 στο Σαμορίν, ωστόσο στη συνέχεια λόγω τραυματισμού στον αχίλλειο δεν κατάφερε να συνεχίσει στη σεζόν. "Ήταν σίγουρα ένα μεγάλο πλήγμα που με έκανε να χάσω έδαφος και να στενοχωρηθώ, αλλά έχω μάθει στη ζωή μου και στην καριέρα μου να σφίγγω τα δόντια και να κοιτάω μπροστά. Έχω πολύ καλή συνεργασία με το ιατρικό τιμ της Ομοσπονδίας, ακολούθησα τις υποδείξεις των γιατρών και από εκείνο το σημείο και μετά δεν κοίταξα πίσω. Είναι η φύση της δουλειάς μας αυτή".

Έδωσε τη δική της μάχη με το χρόνο για να επιστρέψει και να προσπαθήσει να πιάσει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως την σταμάτησε ο κορονοϊός. Πως είδε όμως εκείνη την αναβολή των Αγώνων του Τόκιο. "Θεωρώ ότι με την πολύ σοβαρή δουλειά που έκανα μετά τον τραυματισμό και πριν μας διακόψει το δρόμο η πανδημία, θα πετύχαινα αυτό που ήθελα, ακόμη και εάν διεξάγονταν κανονικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες φέτος. Οπωσδήποτε όμως, το ένα επιπλέον ημερολογιακό έτος αλλάζει τα πράγματα και δίνει τόσο σε εμένα, όσο και σε πολλούς άλλους αθλητές μια άλλη οπτική και σίγουρα άλλες δυνατότητες και ευκαιρίες για προετοιμασία".

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι μέρες της καραντίνας. Η καθημερινότητά της προσαρμόστηκε στις προσταγές της περιόδου. "Δεν είμαι κάτι διαφορετικό από τους συμπολίτες μου. Όπως αυτοί δεν μπορούσαν να πηγαίνουν στην εργασία τους, έτσι και εγώ δεν είχα δυνατότητα να προπονούμαι στο Στάδιο (δηλαδή να κάνω τη δουλειά μου), αφού όλες οι εγκαταστάσεις είχαν σφραγιστεί. Είχα επίγνωση του ότι θα έπρεπε να τηρούνται τα μέτρα προκειμένου να προστατευθεί η δημόσια υγεία. Όμως μου ήταν πολύ δύσκολο να πρέπει να τρέχω ή να προσπαθώ να βγάλω πρόγραμμα προπόνησης μέσα σε άλση, τρέχοντας σε λεωφόρους και μη μπορώντας να χρησιμοποιήσω γυμναστήριο.

Πάντως πέρα από το ότι είχα μετατρέψει το σπίτι σε μίνι-γυμναστήριο, μπορώ να πω ότι δοκίμασα πλήρως και εξέλιξα τις μαγειρικές μου ικανότητες, ενώ ήρθα κοντά διαδικτυακά με φίλους και συναθλητές που είχαμε χαθεί λόγω των πολύ φορτομένων προγραμμάτων μας. Αυτό νομίζω ήταν ένα από τα θετικά της κατάστασης, αν και οξύμωρο, το ότι έφερε τον κόσμο πιο κοντά ενώ ήταν μακρυά".

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Σε αυτό το ταξίδι μέχρι σήμερα είχε και κάποιους ανθρώπους που τη στήριξαν και ποτέ δεν ξεχνά να τους ευχαριστεί. "Η οικογένειά μου με στηρίζει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ό,τι κάνω. Δεν στηρίζει μόνο την προσπάθειά μου, αλλά και όλες τις αποφάσεις μου. Δεν θα είχα φτάσει πουθενά χωρίς αυτήν.

Πολύ σημαντικά έχουν επηρεάσει την πορεία μου οι δύο μου προπονητές μέχρι τώρα, ο Μιχάλης Γωνιωτάκης και ο Κώστας Ηλίας, οι οποίοι με οδήγησαν μέχρι τώρα δύο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε πολλά Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα. Έχω συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει και τους είμαι ευγνώμων για αυτό.

Από εκεί και πέρα, όπως γνωρίζετε η καθημερινότητα του πρωταθλητισμού είναι πολύ δύσκολη όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι. Χωρίς την οικονομική στήριξη δεν μπορείς να κάνεις απερίσπαστος την προπόνηση και τη δουλειά σου, ούτε να ασχοληθείς με τις λεπτομέρειες που τελικά κάνουν τη διαφορά. Τον τελευταίο χρόνο η Stoiximan είναι ο μεγάλος μου Χορηγός και με στηρίζει σε όλους τους στόχους και τις προσπάθειές μου. Η ομάδα της είναι δίπλα μου, συζητάμε για όλα τα θέματα που αντιμετωπίζω, μου προτείνουν τρόπους για να γίνει η δουλειά μου ακόμη πιο ποιοτική και γενικώς νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτή την πορεία. Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την Ομοσπονδία Στίβου, τον ΣΕΓΑΣ, που οποιαδήποτε στιγμή έχει χρειαστεί είναι δίπλα μου και φροντίζει να έχει επικοινωνία μαζί μου για όλα τα θέματα που με απασχολούν".

Όλες οι επιτυχίες που ήρθαν τόσο από εκείνοι, όσο και απ' όλους τους Έλληνες αθλητές τα τελευταία χρόνια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως άθλοι. Για την Μαρία Μπελιμπασάκη όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε ένα πράγμα. “Εγκαταστάσεις. Από εκεί ξεκινούν όλα μα όλα. Και η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι σε αυτό τον τομέα είμαστε πάρα πολύ πίσω στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, τίθεται το θέμα του ποιος τις διαχειρίζεται, και αυτές και το γενικότερο ζήτημα του αθλητισμού στη χώρα.

Θα τοποθετούσα σε νευραλγικές θέσεις ανθρώπους που έχουν περάσει από τον Αθλητισμό, έχουν δοκιμαστεί, είναι “καθαροί” και γνωρίζουν το αντικείμενο, μακρυά από κλίκες, κομματικά συμφέροντα και προσωπικές ατζέντες. Επίσης θα έβαζα τον σχολικό αθλητισμό σε προτεραιότητα, ώστε μέσα στην επόμενη δεκαετία να κερδίσουμε και πάλι όλο αυτό που επί χρόνια είχε χτιστεί με διακρίσεις και πλέον πέφτει συνεχώς θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη”.

Κλείνοντας το αθλητικό κομμάτι της ζητήσαμε να μας μιλήσει για το βασικό της στόχο το αμέσως επόμενο διάστημα και έχοντας τραβήξει τόσα πολλά με τον τραυματισμό της ήταν ξεκάθαρη: "Θέλω πάνω απ όλα να είμαι υγιής, γιατί ξέρω ότι όταν έχω την υγεία μου μπορώ να πετύχω όλα αυτά που θέλω".

ΤΟ ΑΓΡΙΟΚΑΤΣΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΣΤΗ ΣΗΤΕΙΑ

Πίσω από την αθλήτρια Μαρία Μπελιμπασάκη την οποία χαρακτηρίζει το πείσμα, υπάρχει και μία δυναμική γυναίκα. Οι φίλοι της τη φωνάζουν “αγριοκάτσικο” κι από ότι φαίνεται της ταιριάζει γάντι. "Είναι σπάνιο είδος, είναι από την Κρήτη και όπως είπαμε και παραπάνω, μια μεγάλη δόση κουζουλάδας την έχω".

Πέρα από την κουζουλάδα και το πείσμα είναι "Προσγειωμένη, ευαίσθητη, αισιόδοξη, ειλικρινή, φιλομαθής" όπως παραδέχεται και απολαμβάνει "πολύ απλά πράγματα. Καλή παρέα, καλό φαγητό, οδήγηση και εκδρομές σε όμορφα μέρη".

Εδώ και χρόνια προπονείται και ζει στην Αθήνα, όμως είναι δεδομένο ότι θα ήθελε να μπορεί να το κάνει στην προπονήσεις υψηλού επιπέδου στον τόπο της. “Οπωσδήποτε μου λείπει η Κρήτη, αλλά με τις εγκαταστάσεις που υπάρχουν εκεί αυτή τη στιγμή, είναι απαγορευτική ακόμα και η σκέψη της προπόνησης. Εννοείται πως εάν το Εθνικό Στάδιο Σητείας ήταν κατάλληλο, θα περνούσα μεγάλο μέρος των προετοιμασιών μου εκεί, αφού έχει και τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες”.

Παρ' ότι κατάγεται από την Κρήτη αγαπά τον χειμώνα, το αγαπημένο της μέρος για διακοπές είναι οι Κυκλάδες, ενώ θα ήθελε κάποια στιγμή να ταξιδέψει στην Ταϊτή. Από αρκετά μακριά έρχεται και το γούρι της: "Είναι ένα χειροποίητο βραχιολάκι από την Κένυα, δώρο της καλύτερής μου φίλης, της Ελευθερίας".

Η Μαρία Μπελιμπασάκη γεννήθηκε για να τρέχει

Μπορεί ακόμα να έχει αρκετά χρόνια μπροστά της, αλλά όταν κρεμάσει τα spikes της θέλει να παραμείνει κοντά στους στίβους και να βοηθήσει τα μικρά παιδιά στα πρώτα τους βήματα. "Θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπόνηση παιδιών μικρής ηλικίας για να τα φέρω κοντά στον αθλητισμό. Θα έβλεπα με καλό μάτι και την ενασχόληση με την ανάπτυξη του αθλητισμού και ειδικότερα του στίβου από οργανωτικής άποψης".

Όταν η κουβέντα μας πήγε στο φαγητό τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και δεν μας άφησε πολλά περιθώρια. "Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια με κιμά, αλλά της μαμάς μου" μας είπε και στη συνέχεια αποκάλυψε την αγαπημένη "αμαρτία" της που είναι "η σοκολατόπιτα".

Ο δυναμισμός της και οι ευαισθησίες της αποτυπώνονται σε αυτά που μας είπε κλείνοντας τη συνέντευξη μας. Σε ερώτηση που της κάναμε για το εάν ακολουθεί κάποιο μότο στη ζωή της είπε: "Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν τα κλισέ ή τα μότο. Καλό πάντως είναι να παίρνεις τη ζωή όπως έρχεται" μας απάντησε αρχικά, ενώ όταν την ρωτήσαμε για το εάν μετανιώνει για κάτι που έχει κάνει αποκρίθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη: "Δεν μετανιώνω για αυτά που έχω κάνει μέχρι στιγμής και νιώθω γεμάτη. Νομίζω ότι δεν θα άλλαζα κάτι".

Μπορεί με τις παραπάνω απαντήσεις να μοιάζει "ατρόμητη", ωστόσο είναι ένας άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες. "Δεν θέλω να συμβεί κάτι στα αγαπημένα μου πρόσωπα" παραδέχεται όταν την ρωτάμε για το τι θα άλλαζε στον κόσμο ήταν ξεκάθαρη: "Τη φτώχεια και την παιδική θνησιμότητα".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ