Πιστεύω ότι δεν είναι μόνο δικιά μου απορία. Το έχω ακούσει και από άλλους σε συζητήσεις και είναι απόλυτα λογικό. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες συμπεριφέρονται άραγε έτσι και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις τους πέρα από το ποδόσφαιρο; Απ όσο θυμάμαι και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν έχω ακούσει τέτοιο δημόσιο καυγά για θέματα που αφορούν άλλες δραστηριότητες ισχυρών οικονομικών παραγόντων. Και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος των επιχειρήσεων. Δεν υπάρχουν αγάπες και έρωτες, «αίμα» τρέχει και εκεί και κανένας δεν χαρίζει στον άλλον, αλλά υπάρχει άλλη προσέγγιση όσον αφορά την εξωστρέφεια των ίδιων ανθρώπων. Τι δείχνει αυτό;

Δύο πράγματα. Διόλου ενθαρρυντικά και τα δύο. Πρώτον ότι το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι και όχι η μπίζνα των ισχυρών που ασχολούνται μαζί του. Και επειδή αυτοί οι ισχυροί δεν έχουν συνηθίσει να χάνουν δείχνουν ότι προτιμούν να το “πάρουν” μαζί τους αν φτάσουν να φύγουν από αυτό, παρά να παραδεχτούν ότι έχουν χάσει την παρτίδα. Το τι σημαίνει όμως, γι αυτούς, το “χάνω την παρτίδα” είναι σχετικό. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με την χαρά του ανταγωνισμού, αλλά μόνο με τη χαρά της νίκης. Της προσωπικής επικράτησης.

Το δεύτερο είναι ότι σε αυτή τη δραστηριότητα, που είναι το παιχνίδι τους, θέλουν τη συμμετοχή του κόσμου. Επιθυμούν την αποδοχή του και την προβολή τους. Τις ιαχές του πλήθους! Αρέσκονται να “πουσάρουν” τους φανατικούς να τους κάνουν περισσότερους και πιο ακραίους στο όνομα της “ιδέας”. Να τους συγκεντρώσουν κάτω από το λάβαρο της ομάδας στο δικό τους παιχνίδι κυριαρχίας. Ακόμα και αν το αρνηθούν είναι οι πράξεις που μιλάνε πιο καθαρά από τους ίδιους.

Ομολογώ πως και για τον οποιονδήποτε από εμάς αυτό το power game μπορεί να ήταν πολύ ελκυστικό. Έχει όλα αυτά που μπορούν να παραπέμψουν στο παλιό “καλό” αντριλίκι και την επίδειξή του με μπόλικο κοινό να παρακολουθεί. Λεφτά, οπαδιλίκι, μαγκιά, σύγκρουση, αδρεναλίνη. Είναι επίσης λογικό ο καθένας από τους μεγάλους που συγκρούονται να πείθει τον εαυτό του για το δίκιο του. Ακόμα και αν, για πολλούς από εμάς, όλοι αυτοί οι μεγάλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και «δεν μπορούν να μιλάνε», δεν ισχύει το ίδιο γι' αυτούς. Όχι μόνο γιατί είναι ισχυρογνώμονες και δεν θα παραδεχτούν ότι κάνουν κάπου λάθος, αλλά γιατί προφανώς έχουν πολύ διαφορετική αίσθηση του τι είναι “λερωμένη φωλιά”.

Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να πάρουμε μέρος. Το τι νιώθει ο καθένας είναι ασφαλώς προσωπική υπόθεση, αλλά το ερώτημα είναι αν, μετά από τόσα χρόνια μέσα σε αυτό το περιβάλλον που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο, μπορούμε να ποντάρουμε έστω ένα ευρώ πάνω σε έναν παράγοντα που λέει ότι θέλει το καλό του αθλήματος; Όταν στην πολιτική σκηνή αυτοί που απαντάνε στα γκάλοπ δεν επιλέγουν, στην ουσία, κανέναν από τους πρωταγωνιστές ως ικανό για να τους κυβερνήσει, είναι δυνατόν να κάνουν το ίδιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο που είναι ακόμα χειρότερο;

Δεν μπορεί κανένας από του μεγάλους να παραμυθιάζεται ότι τον θέλουν στο κουμάντο, στο ποδόσφαιρο, για την εντιμότητά του. Δεν πάει να είναι άγγελος με κατάλευκες φτερούγες; Η πλειοψηφία του κόσμου θέλει αυτόν που θα ισοπεδώσει τον προηγούμενο. Θέλει τον τιμωρό που θα καρφώσει την...πύρινη ρομφαία στον τύραννο. Αυτό όμως θρέφει τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Ακριβώς επειδή ξέρει ότι υπάρχει κοινό που θέλει “αίμα” στο όνομα της εκδίκησης. Ακριβώς γι αυτό βλέπουμε όλα αυτά δημόσια, ακριβώς γι αυτό θα δούμε και χειρότερα, με μαθηματική ακρίβεια. Γιατί οι μεγάλοι πρωταγωνιστές πωρώνονται με τον ρόλο που έχουν κληθεί να παίξουν, πιστεύοντας ότι εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα. Είναι να μην γίνει η αρχή και να βαφτιστείς “ηγέτης”. Η συνέχεια είναι ανάλογη της μέθης τους ρόλου.

Μπορεί ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Δημήτρης Μελισσανίδης να λένε την αλήθεια τις τελευταίες ημέρες καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλον. Εμείς περιμένουμε τη δικαιοσύνη να βγάλει άκρη για το τι συμβαίνει. Δεν θα θέσουμε καν το ερώτημα γιατί δεν πάνε κατευθείαν στον εισαγγελέα. Είναι αστείο, γιατί ξέρουμε ότι αυτό θέλουν να κάνουν. Τον τσαμπουκά! Οι δυο τους μπορεί να λένε δημόσια την αλήθεια που πιστεύουν οι ίδιοι γιατί έχουν πείσει τον εαυτό τους πως είναι οι εξυγιαντές άγγελοι του ελληνικού ποδοσφαίρου και πως ο αντιπαλός του είναι ο διάβολος με μορφή ανθρώπου. Υπάρχει όμως και μια άλλη καθημερινή αλήθεια, που θα εξακολουθήσει να ισχύει για πολύ κόσμο. Όχι ισχυρό, όχι καλά προστατευμένο, όχι ακραίο, όχι ταγμένο σε κάποια από τις δύο πλευρές, αλλά ευάλωτο και απειλούμενο. Κόσμο που είναι τα “βατράχια” στα πόδια των αποφασισμένων ισχυρών «βούβαλων» που μάχονται στον βάλτο. Κόσμο που με κάθε ευκαιρία “κάποιος” του θυμίζει ακριβώς αυτό. Ότι είναι το βατράχι της υπόθεσης. Που είναι καλός όταν αναφέρει, γράφει, λέει, κάτι που συμφέρει τη μια πλευρά και εχθρός, κατευθυνόμενος και ένα σωρό άλλα όταν δεν τα λέει “όπως πρέπει”.

Στις ταινίες τα “βατράχια” κερδίζουν κιόλας. Μόνο εκεί όμως. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα συμβεί ποτέ. Θα είναι και παράλογο να κερδηθεί τέτοια μάχη σε ένα κατ' εξοχήν παρακμιακό και διεφθαρμένο χώρο, από τη στιγμή που έχει χαθεί σε πιο σημαντικούς τομείς για την ελληνική κοινωνία. Και γι αυτό δεν φταίνε οι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου ή της πολιτικής, αλλά το κοινό τους. Εμείς! Γιατί εξακολουθούμε να είμαστε κοινό τους.

Όχι δεν είναι έξω από την εξίσωση οι δημοσιογράφοι. Αλίμονο αν το πεις αυτό. Αλλά για τους μεγάλους είναι τα “βατράχια” και πιστέψτε με ότι τα βουβάλια δεν είναι τόσο...κιμπάρικα όσο παρουσιάζονται δημόσια. Τους αρέσουν να ποδοπατάνε. Το απολαμβάνουν! Και το χειρότερο είναι, για να αποδειχθεί πως έχει χαθεί η μπάλα και ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα ότι μέσα από το δικό μας σινάφι αρκετοί γυμνοσάλιαγκες του παρελθόντος, έχουν γίνει... ηρωικά βατράχια, είτε γιατί ο κόσμος δεν ξέρει πόσο υπάκουοι και ύπουλοι ήταν (κάποιοι) πριν γίνουν οι “βολικοί ήρωες” της μιας πλευράς.

Το θέμα είναι ότι στο τέλος της ημέρας, κάθε τέτοιας ημέρας δεν υπάρχει ακριβώς ο φόβος που επιθυμούν οι ισχυροί αλλά τεράστια κούραση και -τελικά- πλέον...ξεκάρδισμα. Κι όμως! Μάλλον ο άνθρωπος έχει κάποιο είδος άμυνας που τον φτάνει στο συμπέρασμα ότι μερικά πράγματα όσο σοβαρά και τρομακτικά κι αν φαίνονται είναι ακριβώς το αντίθετο. Απόλυτα κωμικά. Ειδικά όταν γίνονται σε κάτι ασήμαντο όπως είναι ένα άθλημα, το ποδόσφαιρο με καυγά που θυμίζει φάση «ποιος κατουράει πιο μακριά».

Όχι, λοιπόν, δεν είναι καθόλου σοβαρή αυτή η υπόθεση, ούτε όπως εκφράζεται με δημόσιες στριγκλιές (που φανερώνουν και ποσοστό αδυναμίας που κρύβεται πίσω από λεονταρισμούς), ούτε όπως καταγράφεται από τα ΜΜΕ με απίστευτη υπερβολή και ψευτοσυγκινησιακή φόρτιση λες και έγινε πυρηνικός πόλεμος και τελείωσε ο κόσμος. Ο κόσμος μας πάντα τέτοιος ήταν και πάντα τέτοια φαινόμενα έθρεφε. Η έκφραση της υποκουλτούρας αλλάζει κάθε φορά.