Κάποτε, πολύ παλιά, το να πάει στην Αμερική ένας Έλληνας για το μπάσκετ έμοιαζε με όνειρο. Μετρημένοι στα δάχτυλα του χεριού, όλοι όσοι το επιχειρούσαν. Με … επίσκεψη στη γη της επαγγελίας έμοιαζε το πρώτο ταξίδι της Εθνικής Ομάδας, όταν ο Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ ανέλαβε την τεχνική της ηγεσία στις αρχές της δεκαετίας του 70.

Οι αγώνες με τα Πανεπιστήμια ήταν μια μοναδική εμπειρία. Αρκετά οδυνηρή, πολλές φορές. Οι πρώτοι ελληνοαμερικανοί, κανονικοί και μη, είχαν δώσει τη δική τους ώθηση στο μπάσκετ.

Σαν παραμύθι έμοιαζε, η προσπάθεια του Παναγιώτη Γιαννάκη το 1982 να γίνει επαγγελματίας με τους Μπόστον Σέλτικς. Μια ωραία ιστορία είναι και το πώς ο Νίκος Γκάλης δεν πήγε στο ΝΒΑ, αλλά προτίμησε να παίξει μπάσκετ στην Εθνική. Ήταν μέλος κολεγιακής ομάδας και ο Παναγιώτης Φασούλας, τη σεζόν 1985-86.

Μετά το 87, όπου το μπάσκετ εκτοξεύτηκε στα ύψη, αρχίσαμε να τα βλέπουμε όλα διαφορετικά. Πλησιάσαμε το ΝΒΑ, μας πλησίασε κι αυτό. Οι Έλληνες άρχισαν να διασχίζουν πιο συχνά τον Ατλαντικό, μπήκαν οι πρώτοι παίκτες. Νικήσαμε και τους Αμερικανούς επαγγελματίες, μη το ξεχνάμε το 2006.

Νομίζω ότι η ροή των πραγμάτων, οδηγούσε σε αυτό που θα δούμε σε λίγες ώρες στη Νέα Ορλεάνη. Ένα Έλληνα παίκτη, βασικό σε ολ-σταρ γκέιμ !

Για καθίστε, όμως. Τι … ξεστόμισα; Βασικός σε ολ-σταρ γκέιμ; Κι όμως, ναι. Είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τέτοιος τύπος, που όλα όσα κάνει, πλέον, μας φαίνονται φυσιολογικά. Κι είναι στην πραγματικότητα, κάτι που δύσκολα μπορεί να συλλάβει ακόμη και ο πιο δημιουργικός εγκέφαλος.

Ένα παιδί, που μέχρι πριν από πέντε-έξι χρόνια δεν είχε πατρίδα ( διαβάστε το θέμα της Νίκης Μπάκουλη και θα καταλάβετε ) γυρόφερνε στους δρόμους με τον αδερφό του, προσπαθώντας να βοηθήσει την οικογένειά του, βρίσκεται στην κορυφή του ΝΒΑ, παίζει με τους καλύτερους, έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο εκατό εκατομμυρίων και η προοπτική του λέει ότι μπορεί να κάνει ακόμη μεγαλύτερα θαύματα.

Πόσα;

Τόσα, όσα του επιτρέπει το τεράστιο κορμί του. Τα τεράστια χέρια του, τα τεράστια πόδια του και τα τεράστια προσόντα του.

Ο Γιάννης κέρδισε τον πρώτο αριθμό του τζόκερ, ή για να ακριβολογήσουμε είναι ο ίδιος … ο τζόκερ, μεταμορφωμένος σε μπασκετμπολίστα. Η ιστορία του είναι βέβαιο, ότι κάποια στιγμή θα γίνει ταινία από τις καλύτερες του Χόλιγουντ.

Σκεφτείτε ότι θα βρεθεί δίπλα στο ΛεΜπρον, στον Κάρι, στον Ντουράντ. Αν αρχίσει ο καθένας να διηγείται τα παιδικά του χρόνια, σίγουρα θα έχει αρκετά να θυμηθεί. Ο Ντουράντ, για παράδειγμα, πέρασε δύσκολα, όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του. O ΛεΜπρον μεγάλωσε με την οικογένεια του Φρανκ Γουόλτερ, προπονητή ποδοσφαίρου, για να γλιτώσει τα πήγαινε έλα για δουλειά της μητέρας του. Αλλά αν ανοίξει το στόμα του ο Γιάννης, όλοι θα μείνουν με … ανοιχτό το στόμα. Η δική του ιστορία δεν συγκρίνεται με κανενός.

Ούτε, βέβαια, το χαμόγελό του, που ζωγραφίζει το πρόσωπό του όταν το χαρίζει απλόχερα σε όλους.

Ο Γιάννης πετυχαίνει συνέχεια νίκες. Αφήνει πίσω του τα εμπόδια και προχωράει ακάθεκτος. Είναι ένας άνθρωπος, ωστόσο, που είτε ηθελημένα είτε άθελα, έχει γίνει σύμβολο για όλους. Και για εκείνους που κάθε μέρα ψάχνουν ένα πιάτο φαΐ και για όλους εμάς τους άλλους.

Η βοήθεια και η αλληλεγγύη δεν μπορεί να σταματάει μόνο στη βιτρίνα του Γιάννη, που μας κάνει περήφανους γιατί αγαπάει την Ελλάδα, φοράει τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας, διαφημίζει τη χώρα στο ΝΒΑ, αναγκάζει τους Μιλγουόκι Μπακς να γράφουν μηνύματα στα ελληνικά, είναι ένας εξαιρετικός πρεσβευτής που έχει μια ολόκληρη καριέρα μπροστά του.

Δεν είναι μόνο ο Γιάννης. Είναι και χιλιάδες άλλοι, που μπορεί να μη ξέρουν μπάσκετ, που μπορεί να μην γίνουν ποτέ αστέρια πρώτου μεγέθους. Έχουν, όμως, δικαίωμα στη ζωή και στην ελπίδα, όπως όλοι μας. Το βράδυ, όπου και αν κοιμούνται, μπορούν να ονειρεύονται ότι κι αυτοί, κάποια στιγμή, θα γίνουν Αντετοκούνμπο.

Όλες αυτές τις μέρες ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Θα ειπωθούν και θα γραφτούν, ακόμη, περισσότερα. Ο Γιάννης μιλάει πάντα με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και δεν έχει πρόβλημα να επαναλαμβάνει πόσο “ωραία είναι η χώρα μου” όταν τον περικυκλώνουν εκατοντάδες δημοσιογράφοι.

Για μένα η πιο σημαντική δήλωση, ήρθε από τη μητέρα του Βερόνικα, που πριν από ένα μήνα ανέβασε στο facebook ένα δίπλωμα του Γιάννη από τους πανελλήνιους σχολικούς αγώνες του 2010 .

“ Θα θέλαμε αυτή τη στιγμή να ευχαριστήσουμε και να αποδώσουμε τα εύσημα στους Ελληνες δασκάλους που υποστήριξαν τα παιδιά μας στην εκπαίδευσή τους στην Ελλάδα. Και πάλι σας ευχαριστούμε” έγραψε.

Αυτοί οι ανώνυμοι δάσκαλοι, οι εργάτες-προπονητές και οι παράγοντες του Φιλαθλητικού, οι γείτονες που αγάπησαν την οικογένεια στα Σεπόλια, τα παιδιά που έπαιζαν μαζί του ποδόσφαιρο στην αρχή και μπάσκετ στη συνέχεια, είναι σίγουρα εκείνοι που σήμερα, αν τύχει να δουν τον αγώνα, θα καμαρώνουν περισσότερο. Θα δακρύσουν από συγκίνηση, γιατί το δικό τους παιδί, το δικό τους γειτονόπουλο διαπρέπει. Είναι η άλλη Ελλάδα, που αγκαλιάζει, που φιλοξενεί, που βοηθάει, που θα ανοίξει το σπίτι της και θα δώσει το μισό πιάτο φαΐ. Χωρίς φόβο, χωρίς μίσος. Με αλληλεγγύη. Με ανθρωπιά.

Όλοι αυτοί που την άλλη μέρα, θα σηκωθούν και θα πάνε στη δουλειά τους για να βοηθήσουν έναν άλλο Γιάννη. Έναν άλλο Αντετοκούνμπο...