Αν το παιχνίδι είχε δυο διαστάσεις, το μήκος (του γηπέδου) και το ύψος (πάνω από τη στεφάνη) τότε ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε αποφύγει την απογοήτευση.

Ευτυχώς όμως, υπάρχει και μια τρίτη, το βάθος (χρόνου) το οποίο αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχός του για να ξεγλιστρήσει από τα σχοινιά και να ρίξει αυτός το τελευταίο καθοριστικό χτύπημα στην Μακάμπι .

Είναι από τις περιπτώσεις που παραπέμπουν σε εκείνο το παραστατικό ανέκδοτο. Τελειώνει το ματς , φοράς το καλό σου χαμόγελο, φτάνεις μέχρι τα αποδυτήρια, τινάζεσαι και αναφωνείς δήθεν αδιάφορα: ''ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα''.

Από τη μία πλευρά λοιπόν, ο Παναθηναϊκός όχι απλά ''δεν έπαθε και τίποτα'', αλλά μπορεί να καμώνεται ότι νίκησε ένα ματς κόντρα στον ρυθμό και την εικόνα που είχε στην μεγαλύτερη διάρκειά του. Ένα ματς που από αυτά που ξεχνάς το ''τί;'' και το ''πώς;'' και τα εκτιμάς ακόμη περισσότερο όταν αναλογίζεσαι τη ζημιά που θα πάθαινες αν το έχανες. Από την άλλη όμως, είσαι υποχρεωμένος να μην ξεχάσεις το ''γιατί;''.

Το βασικότερο πρόβλημά του ήταν ότι δεν κατάφερε να γίνει η ομάδα που κατηύθυνε τον τέμπο, αλλά εκείνη που το ακολουθούσε. Δεν ήταν εκείνη που δρούσε , αλλά εκείνη που προσπαθούσε να αντιδράσει. Όσο μάλιστα η αντίδραση αυτή εκπορευόταν από εγωισμό του στυλ ''θα τρέξω πιο γρήγορα εγώ'', ''θα σπρώξω πιο δυνατά εγώ'', ''θα σουτάρω πολύ κι εγώ'', και όχι από εξυπνάδα, το αποτέλεσμα παρέμενε μηδέν εις το πηλίκον. Ήταν στιγμές που η Μακάμπι έδειχνε να νιώθει τόσο άνετα τρέχοντας, πασάροντας και καρφώνοντας, λες και έπαιζε στη Nokia Arena. Από την δική της πλευρά μάλιστα, έχει κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει ότι οι σοβαρές ελλείψεις της (Σμιθ και Πνίνι) ήταν εκείνες που δεν της επέτρεψαν να αντέξει ένα-δυο λεπτά παραπάνω.

Τα πράγματα έγιναν καλύτερα για τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, από την στιγμή που κατέληξε να ποντάρει στην ταυτόχρονη παρουσία Διαμαντίδη και Νέλσον. Δυο χειριστές, ικανοί να αλλάξουν τις γωνίες , σε άμυνα και επίθεση, να βάλουν λίγο φρένο, να διαβάσουν τα miss match και να δημιουργήσουν φάσεις που προκάλεσαν φθορά (φάουλ και βολές). Έγιναν ακόμη καλύτερα όταν στην εξίσωση μπήκε ο ιπτάμενος Γκιστ και κομμένα στα μέτρα του, όταν οι ''καυτές'' μπάλες του τελευταίου τετραλέπτου κατέληξαν στα χέρια του ψυχρού Σλότερ, που έβαλε τα κρίσιμα σουτ, αφήνοντας τις ελεύθερες βολές για τους υπόλοιπους.

Μπορεί λοιπόν ο Παναθηναϊκός να πιστωθεί τον συνδυασμό ''χαρακτήρα'', ''ανθεκτικότητας'' και ''υπομονής''. Να νιώσει ότι η δύναμη της έδρας μπορεί να τον βοηθήσει να βγει από το τούνελ της νευρικότητας και της αμφιβολίας, επιτρέποντάς του να παίξει τόσο σκληρή άμυνα ώστε να χαλάσει το μυαλό του αντιπάλου, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να του εξασφαλίσει ότι δεν θα εξακολουθήσει να ταλαιπωρείται όταν η μπάλα παίζεται πάνω από τα 3 μέτρα και 5 εκατοστά. Με δυο σέντερ (Μπατίστα , Μαυροκεφαλίδη) που φημίζονται για την επιθετική αποτελεσματικότητά τους, αλλά όχι για τις αμυντικές και αλτικές τους αρετές, έναν τρίτο (Ράϊτ) να μην κρίνεται ικανός να βοηθήσει ούτε παίζοντας απέναντι σε συμπατριώτες του, είναι προφανές ότι ο κόουτς θα υποχρεωθεί να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές ενέργειας και να κατεβάσει στο επίπεδο του παρκέ τις κρίσιμες μάχες που θα κρίνουν την τύχη του. Αλλιώς , θα αναγκαστεί να παίζει τα ματς που δεν είναι στα μέρα του, με την ελπίδα ότι κάποιος δικός του θα είναι αυτός που θα πεταχτεί τελευταίος και θα φωνάξει: ''φτου ξελευτερία για όλους''.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ....