Ο Αλεξάνταρ Ατανασίεβιτς στο SPORT24: “Πήρα την απόφαση να έρθω στον Ολυμπιακό σε λιγότερο από 48 ώρες”

Ο Αλεξάνταρ Ατανασίεβιτς δίνει σπάνια συνεντεύξεις και όταν το κάνει επιλέγει κατά κύριο λόγο Μέσο της χώρα του, τη Σερβία, καθώς πάγια τακτική -που πηγάζει από το mindset του- είναι να “μιλάει” στο τάραφλεξ.

Εκεί που απέδειξε την περσινή σεζόν γιατί είναι ένας από τους κορυφαίους βολεϊμπολίστες που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, οδηγώντας τον Ολυμπιακό -ως πρώτο “βιολί”- στην κατάκτηση των τριών (Κύπελλο βόλεϊ ανδρών, League Cup “Νίκος Σαμαράς”, Σούπερ Καπ) από τους τέσσερις εγχώριους τίτλους που διεκδίκησε και πέντε συνολικά, αν συνυπολογίσουμε και το Champions League βόλεϊ.

Ωστόσο, ο 34χρονος διαγώνιος επέλεξε το SPORT24 για να παραχωρήσει την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη στην Ελλάδα.

Σε πάνω από 4.500 λέξεις ο Ατανασίεβιτς στάθηκε στο “βάρος” του να γνωρίζει ότι η νίκη της ομάδας του καθορίζεται κατά πολύ μεγάλο βαθμό από τη δική του απόδοση.

Στο παιχνίδι που έζησε την καλύτερη ατμόσφαιρα της καριέρας του, στο πόσο μακριά είναι η Volley League ανδρών από το να θεωρείται μία από τις καλύτερες λίγκες παγκοσμίως και στο συναίσθημα να εκπροσωπεί την εθνική του, που αποτελεί μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος.

Παράλληλα, ο Σέρβος σταρ αναφέρθηκε στα πρότυπά του στον αθλητισμό γενικώς και στο βόλεϊ ειδικώς, στον “ίσως καλύτερο Έλληνα παίκτη στην ιστορία του αθλήματος”, Δημήτρη Τζούριτς και στον θρύλο του Ολυμπιακού Ιβάν Μίλκοβιτς.

Φυσικά από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείπει το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην πλούσια πορεία του θα αγωνιστεί στην ίδια πόλη με τη σπουδαία βολεϊμπολίστρια και γυναίκα του, Ελίτσα Βασίλεβα, αλλά και για τους περσινούς χαμένους τελικούς κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Τέλος, ο Ατανασίεβιτς αποκάλυψε τα αγαπημένα του “ερυθρόλευκα” συνθήματα, μακάρι να είχατε το ηχητικό για να τα ακούσετε, την καλύτερη ομάδα της καριέρας του, το όνειρό του που έγινε πραγματικότητα και αυτό που εύχεται να εκπληρώσει την αγωνιστική περίοδο 2025-26.

– Πώς αντέχεις όλο το βάρος και την πίεση γνωρίζοντας ότι σε κάθε ομάδα που πηγαίνεις καλείσαι να πάρεις τις περισσότερες μπάλες και η έκβαση των ματς καθορίζονται κατά πολύ από την απόδοσή σου;

“Δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ικανοποιημένος όταν δεν παίρνω αρκετές μπάλες. Οπότε είναι καλό που μου αρέσει να είμαι ο παίκτης που μπορεί να κρίνει τα παιχνίδια.

Βέβαια, αυτό φέρνει και κακές στιγμές. Όταν δεν παίζεις καλά, τότε υποφέρει και η ομάδα. Αλλά ας πούμε ότι δεν νιώθω πίεση.

Ίσως να έχω συνηθίσει, το κάνω αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω μάλιστα ότι μου αρέσει, γιατί αν έρθει η στιγμή που δεν νιώθεις πια πίεση, αν είναι το ίδιο για σένα αν κερδίσεις ή χάσεις, ή αν βγάλεις ή δεν βγάλεις έναν πόντο, τότε σημαίνει ότι αυτό το άθλημα δεν είναι πια για εμένα”.

– Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση στα κρίσιμα σημεία των αγώνων; Πώς καθαρίζεις το μυαλό σου όταν πρέπει για να κάνεις τη διαφορά;

“Συνήθως δεν σκέφτομαι τι έκανα στην προηγούμενη φάση, είτε πήρα τον πόντο είτε έκανα λάθος. Όλοι οι παίκτες έχουμε κάποιους αυτοματισμούς, πράγματα που τα κάνουμε καλά και νιώθουμε ασφάλεια ότι μπορούμε να σκοράρουμε.

Το πιο σημαντικό είναι να έχεις εξασκηθεί σε κάτι και να ξέρεις ότι το έχεις. Κι όταν έρθει ο αγώνας, απλώς επαναλαμβάνεις αυτό που έχεις δουλέψει για χρόνια ή για εβδομάδες πριν”.

– Όταν παίζεις σε δύσκολες έδρες, όπως του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ ή στα ευρωπαϊκά ματς, πώς παραμένεις ψύχραιμος;

“Όταν ξεκινάει το παιχνίδι, δεν κοιτάς τον κόσμο. Το γήπεδο είναι ίδιο παντού. Οπότε δεν δίνω μεγάλη σημασία.

Φυσικά, όταν παίζεις στην έδρα σου σε βοηθάει πολύ, γιατί η ενέργεια που παίρνεις όταν σκοράρεις σου δίνει αδρεναλίνη.

Κι ένας πόντος μοιάζει σαν να έχεις κάνει τρεις. Αυτή είναι η διαφορά στο γήπεδό σου. Εκτός έδρας, μπορεί ο κόσμος να ασκήσει κάποια πίεση, αλλά δεν νομίζω ότι αλλάζει πολλά για την ομάδα μας, ειδικά επειδή ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Πέρυσι ήταν δύσκολοι οι τελικοί με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν έφταιγαν οι φίλαθλοι. Ήταν θέμα της κατάστασής μας και της ομάδας που είχαμε τότε.

Νομίζω ότι μάθαμε από εκείνους τους τελικούς και ότι φέτος θα τα πάμε καλύτερα. Αν και γενικά είχαμε μια καταπληκτική σεζόν, αλλά όταν χάνεις τον τελευταίο αγώνα, σίγουρα δεν είναι το τέλος που θέλαμε”.

– Νιώθεις προνομιούχος που αγωνίζεσαι μπροστά στους φιλάθλους του Ολυμπιακού; Σε είδαμε πέρυσι μετά τη νίκη επί της Γιαστρέμπσκι να ανεβαίνεις στις διαφημιστικές πινακίδες και να “εκρήγνυσαι”.

“Για μένα, όταν το γήπεδο είναι γεμάτο είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση. Κανείς στο παγκόσμιο βόλεϊ δεν έχει την ευκαιρία να ζήσει τέτοιο κοινό. Δεν το λέω επειδή παίζω εδώ τώρα, αλλά συνήθως σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης έρχονται οικογένειες να υποστηρίξουν την ομάδα.

Εδώ στην Ελλάδα νιώθεις πραγματικά την ένταση και την υποστήριξη, κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει πολύ. Νομίζω ότι ο περσινός αγώνας κόντρα στη Γιαστρέμπσκι ήταν ο καλύτερος από αυτή την άποψη.

Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ατμόσφαιρα ποτέ στη ζωή μου και το απόλαυσα πραγματικά”.

– Έχεις αγωνιστεί στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου (Ιταλία και Πολωνία). Τι διαφορές εντοπίζεις με το ελληνικό και πόσο μακριά είναι το πρωτάθλημά μας από το να θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία παγκοσμίως;

“Αυτό είναι περισσότερο ερώτηση για αυτούς που διοικούν τις ομοσπονδίες. Αλλά αν συγκρίνουμε τα πρωταθλήματα, προφανώς δεν είναι το ίδιο. Η ποιότητα των ομάδων δεν είναι η ίδια.

Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι φίλαθλοι, γιατί ξέρω ότι έχουν μάθει σε σπουδαία ευρωπαϊκά αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Στο βόλεϊ όμως οι διαφορές είναι μεγάλες. Για παράδειγμα, στην πολωνική ομάδα που παίξαμε πέρυσι (σ.σ Γιαστρέμπσκι), δύο παίκτες είχαν συνολικό μπάτζετ όσο όλη η ομάδα μας. Σίγουρα, περισσότερη επένδυση στο βόλεϊ μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά όλες τις ομάδες.

Πάντως, πιστεύω ότι φέτος το πρωτάθλημα θα είναι πολύ πιο δυνατό από πέρυσι. Υπάρχει μεγάλη πρόοδος τα τελευταία 5-6 χρόνια. Ξέρω ότι πριν το 2010 υπήρχαν 4-5 σύλλογοι που έφερναν πολύ καλούς ξένους παίκτες.

Νομίζω ότι η ελληνική λίγκα θα γίνει ακόμα πιο δυνατή και πιο ελκυστική και για ξένους παίκτες, γιατί εδώ στα Βαλκάνια γνωρίζουμε πόσο μεγάλοι είναι οι σύλλογοι στην Ελλάδα και τι οργάνωση έχουν.

Και το εκτιμούμε όταν ερχόμαστε σε ένα τέτοιο σύλλογο, όπως ο Ολυμπιακός”.

– Είσαι θρύλος του σερβικού βόλεϊ. Ποιο είναι το συναίσθημα του να εκπροσωπείς τη χώρα σου, ειδικά σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον με κορυφαίους αθλητές;

“Είχα την τιμή να παίξω στην εθνική ομάδα της Σερβίας για σχεδόν 15 χρόνια, από τις μικρές ηλικίες. Ήταν ένα σύστημα που ζούσα καθημερινά, από παιδικό σε εφηβικό και μετά φυσιολογικά στην ανδρική ομάδα. Απόλαυσα κάθε στιγμή, γιατί το σερβικό βόλεϊ τότε ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Είχαμε την ευκαιρία να κατακτήσουμε πολλούς τίτλους και όταν περνάς καλά σε ένα μέρος είναι ωραίο να βρίσκεσαι εκεί. Νομίζω ότι η απόφαση να σταματήσω μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2024) ήταν η σωστή.

Η εθνική ομάδα δεν είναι πια όπως παλιά και με την ηλικία μου δεν θα μπορούσα να φτάσω σε άλλη Ολυμπιάδα. Θέλω να δώσω περισσότερα στον Ολυμπιακό, οπότε είναι καλύτερα να προετοιμάζομαι για τη σεζόν στο κλαμπ”.

– Σου λείπουν εκείνες οι στιγμές;

“Φυσικά, δεν είναι εύκολη απόφαση. Οτιδήποτε κάνεις για 15 χρόνια είναι δύσκολο να το αφήσεις. Αλλά ήταν μια απόφαση που την είχα σκεφτεί για πολύ καιρό. Δεν πάρθηκε σε μία ημέρα. Ήξερα ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή. Και μερικές φορές πρέπει να νιώσεις τη στιγμή και να την αναγνωρίσεις.

Όπως έγινε και με τον Μίλκοβιτς όταν σταμάτησε να παίζει στην εθνική. Νομίζω ότι είναι σωστό από την πλευρά μου να δώσω την ευκαιρία στους νέους να παίξουν. Και ελπίζω να φέρουν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα από όσα φέραμε εμείς”.

– Είσαι στον επαγγελματικό αθλητισμό περίπου δύο δεκαετίες έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο; Πώς είναι δυνατόν να μην έχει επέλθει κορεσμός, τι σου δίνει κίνητρο στην έναρξη κάθε σεζόν;

“Ειλικρινά δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι θέμα καθημερινής ρουτίνας. Πάντα σκέφτεσαι κάτι που σου λείπει. Για εμένα, τώρα στην Ελλάδα, μου λείπει το πρωτάθλημα.

Οπότε έχω πλήρη κίνητρο να το κατακτήσω. Φυσικά και οι άλλοι τίτλοι είναι σημαντικοί, αλλά νομίζω ότι εδώ καταλαβαίνω πως το πρωτάθλημα είναι ο βασικός στόχος.

Δεν ξυπνάω κάθε πρωί σκεπτόμενος “πρέπει να κερδίσω”. Απλά κάνω τη ρουτίνα μου και ελπίζω ότι τα αποτελέσματα θα έρθουν. Δεν εξαρτάται μόνο από έναν παίκτη.

Έχουμε καταπληκτική ομάδα και έναν υπέροχο σύλλογο πίσω μας. Κάθε ημέρα είναι για εμένα μεγάλη χαρά και απολαμβάνω κάθε στιγμή”.

– Ποιο είναι το μυστικό για να παραμένεις σε υψηλό επίπεδο για τόσο πολλά χρόνια;

“Να ελπίζεις να μην τραυματιστείς. Είχα έναν τραυματισμό στο γόνατο και ήμουν έξω σχεδόν 6-7 μήνες, που ήταν σίγουρα η χειρότερη περίοδος. Αλλά αν προπονείσαι σωστά και δίνεις κάθε ημέρα το μέγιστο, τα αποτελέσματα θα έρθουν.

Βέβαια, μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμενες, αλλά αυτό είναι μέρος της καθημερινής ζωής ενός αθλητή. Οπότε, είναι θέμα να κρατάς το σώμα σου σε καλή κατάσταση και να μην έχεις προβλήματα”.

– Ποιο είναι το πρότυπό σου εκτός γηπέδου και γιατί;

“Γενικά, όπως όλοι οι Σέρβοι έτσι κι εγώ θεωρώ τον Νόβακ Τζόκοβιτς πρότυπο. Όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά για τη διάρκεια της καριέρας του. Παίζει στα 38 και παραμένει σε κορυφαίο επίπεδο.

Μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτόν, από το πώς ζει, πώς συμπεριφέρεται στο γήπεδο. Αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα της Σερβίας και είμαι πολύ χαρούμενος που ζω στην εποχή που παίζει”.

– Και μέσα στο γήπεδο;

“Στο βόλεϊ υπήρχαν πολλοί παίκτες που προσπάθησα να μάθω από αυτούς. Η προηγούμενη γενιά είχε έναν από τους καλύτερους παίκτες της εποχής, στην ίδια θέση με εμένα, τον Ιβάν Μίλκοβιτς, και προσπαθούσα να παρατηρώ, να “κλέψω” κάποιες κινήσεις του.

Υπήρχαν πολλοί σπουδαίοι παίκτες. Μου είχαν πει ότι μερικές φορές το καλύτερο είναι απλώς να παρακολουθείς κάποιον για να μάθεις. Έβλεπα αγώνες, παρατηρούσα τι κάνουν μέσα στο γήπεδο και προσπαθούσα να τους μιμηθώ”.

– Αν δεν ήσουν επαγγελματίας βολεϊμπολίστας, τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου;

“Ήμουν πολύ καλός στο σχολείο, καλός μαθητής. Οπότε σίγουρα κάτι που απαιτεί διάβασμα κάθε ημέρα. Μου αρέσει πολύ η ιατρική. Είχα ξεκινήσει και τη Νομική στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο στη Σερβία. Είχα τελειώσει το πρώτο έτος και ήμουν πολύ χαρούμενος.

Αλλά μετά έφυγα στο εξωτερικό και τότε δεν υπήρχαν online σπουδές, οπότε δεν είχα χρόνο να συνεχίσω. Είναι κάτι που το μετανιώνω, γιατί η καριέρα στο βόλεϊ δεν είναι μεγάλη.

Ήμουν τυχερός που έπαιξα τόσα χρόνια, αλλά είναι καλό να έχεις και ένα πτυχίο και να είσαι καλός και σε κάτι άλλο”.

– Όταν σταματήσεις το βόλεϊ, ποιο θα είναι το επόμενό σου βήμα;

“Δεν ξέρω ακόμα. Σίγουρα δεν θα γίνω προπονητής. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω καλά, ειδικά λόγω του χαρακτήρα μου. Δεν το έχω σκεφτεί ακόμη. Ελπίζω ότι έχω ακόμα 2-3 χρόνια σε υψηλό επίπεδο.

Και μετά θέλω να έχω τον χρόνο και την άνεση να σκεφτώ ήρεμα τι θα κάνω. Είχα την ευκαιρία να παίξω σε μεγάλες ομάδες και ελπίζω να έχω την πολυτέλεια να πάρω αυτή την απόφαση στο τέλος της καριέρας μου”.

– Οι παίκτες του βόλεϊ συνήθως αλλάζουν πολλές ομάδες στην καριέρα τους. Εσύ έχεις παίξει μόνο σε πέντε και μόνο μία φορά για έναν χρόνο, στην Κίνα. Γιατί πιστεύεις συνέβη αυτό, είναι κομμάτι του χαρακτήρα σου να μένεις σε μια ομάδα για πολλά χρόνια;

“Ναι. Ήμουν χαρούμενος στα μέρη όπου έπαιξα. Ήμουν 8 χρόνια στην Περούτζια, 4 χρόνια στην Πολωνία, 1 χρόνο στη Σαγκάη. Και τώρα ο Ολυμπιακός είναι η τέταρτη ομάδα που αγωνίζομαι στο εξωτερικό. Όταν ήμουν μικρός, έπαιξα μόνο σε μία ομάδα στη Σερβία, την Παρτιζάν.

Οπότε για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό, σημαίνει ότι οι ομάδες ήταν ικανοποιημένες από εμένα, ότι κι εγώ ήμουν ικανοποιημένος σ’ αυτές τις ομάδες. Θυμάμαι, ακόμα και στο παρελθόν στην Ιταλία, είχα πολλές προτάσεις να φύγω, ίσως και για περισσότερα λεφτά.

Αλλά πιστεύω ότι ο αμοιβαίος σεβασμός και το να νιώθεις καλά σε ένα μέρος δεν ανταλλάζονται με τα λεφτά. Οι ομάδες αξίζουν σεβασμό. Και αν νιώθεις καλά σε ένα μέρος, γιατί να αλλάξεις;”

– Εάν ερχόταν ένας φίλος του Ολυμπιακού και με ρωτούσε τι είδους παίκτης είναι ο Ατανασίεβιτς μέσα στο γήπεδο και τι είδους άνθρωπος είναι έξω από αυτό, τι θα ήθελες να του πω;

“Στο γήπεδο δεν είμαι τίποτα. Απλώς δίνω τον καλύτερό μου εαυτό ελπίζοντας ότι η ομάδα θα κερδίσει. Έξω από το γήπεδο σίγουρα δεν είμαι ο ήσυχος τύπος. Μιλάω πολύ, λέω πολλά αστεία, μερικές φορές ίσως και να φλυαρώ.

Προσπαθώ να απολαμβάνω τα πάντα, γιατί όπως σου είπα πριν, κάνουμε κάτι για το οποίο είμαστε ευλογημένοι. Κάνω κάτι που αγαπώ. Θα το έκανα ακόμα κι όταν ήμουν μικρός χωρίς καθόλου λεφτά.

Έκανα προπόνηση για δέκα χρόνια πριν υπογράψω το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Οπότε είναι ακόμα καλύτερο όταν πληρώνεσαι για κάτι που πραγματικά έχει σημασία για εσένα. Αγαπάω αυτό το άθλημα και απολαμβάνω κάθε στιγμή του”.

– Είναι η πρώτη φορά που αγωνίζεσαι στην ίδια πόλη με τη σύζυγό σου, Ελίτσα Βασίλεβα; Πώς είναι αυτή η εμπειρία μέχρι τώρα και πώς περιμένεις να εξελιχθεί;

“Είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε κοντά και στο παρελθόν, όταν ήμουν στην Ιταλία. Ήμουν στην Περούτζια και εκείνη στη Φλωρεντία. Ήταν μία ώρα απόσταση. Στο παρελθόν ήμασταν κοντά, αλλά και οι δύο ήμασταν συγκεντρωμένοι στις καριέρες μας. Τώρα, με τον γιο μας, είναι διαφορετικά.

Πέρσι έπαιζε στη Φενέρμπαχτσε, μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο. Όταν ήρθε η πρόταση ήταν ενθουσιασμένη και ήθελε να επιστρέψει στο γήπεδο μετά τη γέννηση του παιδιού μας.

Περίμενα και εγώ μήπως βρω κάτι πιο κοντά στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όταν ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό, δεν μπορούσα να πω όχι, γιατί ήταν όνειρό μου να παίξω στην Ελλάδα.

Δεν θέλω να ακουστεί υπερβολή, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι η Αθήνα είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο.

Για εμένα τώρα είναι η νούμερο ένα. Αν και γεννήθηκα στο Βελιγράδι, απολαμβάνω τη ζωή εδώ.

Είναι υπέροχο που είμαστε όλοι μαζί σαν οικογένεια και έχουμε χρόνο να περνάμε μαζί, ενώ ταυτόχρονα παίζω βόλεϊ”.

– Προσπάθησες να την πείσεις ή να πεις στη διοίκηση του Ολυμπιακού να τη φέρει και εκείνη στην ομάδα;

“Δεν ξέρω αν είχαν μιλήσει, γιατί έχει ατζέντη. Σίγουρα είχε επαφές με άλλες ελληνικές ομάδες, αλλά στο τέλος, μάλλον η πρόταση του Πανιωνίου ήταν η καλύτερη για εκείνη. Όπως κι εγώ, καταλαβαίνει την αξία των ομάδων.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος της απόφασής της, αλλά μπορώ να πω ότι είναι πάρα πολύ ευχαριστημένη με τη νέα της ομάδα και μέχρι τώρα παίζουν πολύ καλά. Της εύχομαι καλή σεζόν”.

– Άρα θα είσαι και λίγο Πανιώνιος φέτος για χάρη της γυναίκας σου;

“Φυσικά. Πρέπει να υποστηρίζω τη γυναίκα μου. Ας πούμε ότι δεν είναι ιδανική κατάσταση, γιατί θα παίξει και με τον Ολυμπιακό, που είναι η δική μου ομάδα.

Σε αυτούς τους αγώνες θα είμαι ουδέτερος, όμως σε όλους τους άλλους θα τη στηρίζω φυσικά”.

– Είναι κι εκείνη μία από τις κορυφαίες αθλήτριες παγκοσμίως. Ανταλλάσσετε απόψεις για τα ματς και τις προπονήσεις ή κρατάτε τα θέματα των ομάδων σας έξω από το σπίτι;

“Όχι, σχεδόν ποτέ δεν μιλάμε για βόλεϊ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από την αρχή της σχέσης μας έτσι ξεκινήσαμε. Στο σπίτι συζητάμε για καθημερινά θέματα, αλλά ποτέ για το βόλεϊ. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες.

Εγώ είμαι πιο “μέσα” στο βόλεϊ, το ζω κάθε μέρα. Εκείνη είναι πιο χαλαρή. Το απολαμβάνει και έχει καταφέρει απίστευτα πράγματα.

Αυτό που έκανε, να επιστρέψει μετά την εγκυμοσύνη και να παίξει ξανά σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν συμβαίνει κάθε ημέρα”.

– Σκέφτεσαι να μείνεις μόνιμα στην Ελλάδα στο μέλλον; Σου αρέσει η ζωή εδώ ή θα επιστρέψεις στο Βελιγράδι;

“Εφόσον γεννήθηκα στο Βελιγράδι, αγαπάω αυτή την πόλη. Αλλά το όνειρό μου θα ήταν να περνάω μισό χρόνο στην Αθήνα και μισό στο Βελιγράδι. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος στον κόσμο θα το ήθελε αυτό.

Ο καιρός είναι καταπληκτικός, οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενικοί και για εμάς τους Σέρβους, αυτή είναι από τις λίγες χώρες που μας αποδέχονται σαν δικούς τους.

Έχουμε την ίδια θρησκεία, την ίδια κουλτούρα. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι πολύ όμορφο να είσαι σε μια τέτοια χώρα”.

– Δεν έχεις παίξει επίσημο αγώνα εδώ και πάνω από τέσσερις μήνες. Νιώθεις σαν “θηρίο στο κλουβί”;

“Όχι. Για εμένα ήταν καλό που ξεκουράστηκα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ξεκουράστηκα. Φυσικά, ανυπομονώ να παίξω επίσημο ματς, γιατί έχει περάσει καιρός.

Αλλά νόμιζα ότι θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να περιμένω αυτούς τους τέσσερις μήνες. Έκανα προπόνηση σχεδόν κάθε μέρα στο Βελιγράδι, οπότε ήμουν αρκετά απασχολημένος.

Οι τέσσερις αυτοί μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα και δεν έβλεπα την ώρα να έρθω εδώ, να ξαναμπώ στην καθημερινή ρουτίνα. Ποτέ δεν ήμουν σε ομάδα που όλοι οι παίκτες να είναι τόσο καλοί άνθρωποι.

Θυμάμαι ακόμα και πέρσι, όταν κάναμε συναντήσεις μεταξύ μας, έλεγα ότι πρέπει να κερδίσουμε τους αγώνες για την ατμόσφαιρα που έχουμε, γιατί τη δικαιούμαστε.

Όταν δημιουργείς ένα τόσο καλό γκρουπ ανθρώπων σε μία ομάδα, αξίζεις μόνο καλά αποτελέσματα”.

– Αν δεν κάνω λάθος, δεν ήσουν στα πλάνα του Ολυμπιακού πέρσι, αλλά μετά την αποχώρηση του βασικού διαγώνιου, Τόνσεκ Στερν, μπήκες στη λίστα και στις 20 Αυγούστου φόρεσες τα ερυθρόλευκα. Πώς σε προσέγγισε ο Ολυμπιακός; Με ποιον μίλησες και τι σε έκανε να φύγεις από την Κίνα και να έρθεις στην Ελλάδα;

“Ναι. Όταν έπαιζα στη Σανγκάη, ήμουν μαζί με τον νέο μας πασαδόρο, τον Καβάνα. Κάναμε, νομίζω, μία από τις καλύτερες σεζόν στην ιστορία της ομάδας. Παίζαμε πολύ καλά και το απολάμβανα.

Αλλά είναι διαφορετικά. Δεν έχει και πολλά να κάνεις σε σχέση με το βόλεϊ, γιατί συνήθως πας στην Κίνα για οικονομικούς λόγους. Η ποιότητα του πρωταθλήματος δεν είναι όπως στην Ευρώπη.

Ήθελα να επιστρέψω σε έναν μεγάλο σύλλογο, όπου υπάρχει η δυνατότητα να παίξουμε Champions League. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Όταν έφυγα από την Περούτζια, δεν ήξερα αν θα είχα άλλη ευκαιρία να παίξω σε νοκ-άουτ φάση του Champions League.

Το ότι φτάσαμε στα προημιτελικά πέρυσι ήταν κάτι που εκπλήρωσε το όνειρό μου. Η απόφαση πάρθηκε σε λιγότερο από δύο μέρες, δηλαδή σε 48 ώρες. Μίλησα με τον team manager, τον Νίκο, και τα βρήκαμε πολύ γρήγορα.”

– Είχες ποτέ δεύτερες σκέψεις δεδομένου ότι άρχισες την καριέρα σου από την Παρτιζάν και ο Ολυμπιακός έχει στενές σχέσεις, τόσο σε επίπεδο συλλόγων όσο και φιλάθλων, με τον Ερυθρό Αστέρα;

“Είναι το παρελθόν μου. Έπαιζα σε εκείνη την ομάδα. Αλλά νομίζω ότι είμαι αρκετά επαγγελματίας ώστε να ξέρω πού έρχομαι. Και μου αρέσουν αυτά τα μεγάλα κλαμπ.

Από εδώ και πέρα, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ο Ολυμπιακός. Είναι τελείως διαφορετικό επίπεδο, διαφορετικό πρωτάθλημα, άλλο επίπεδο βόλεϊ.

Η Παρτιζάν δεν είχε ποτέ τέτοια αποτελέσματα όπως ο Ολυμπιακός. Ίσως μόνο δύο φορές στην ιστορία να είχε την ευκαιρία να παίξει σε ομίλους Champions League. Είναι τελείως διαφορετικοί σύλλογοι.

Ξέρω τη μεγάλη αντιπαλότητα ανάμεσα σε Ερυθρό Αστέρα – Παρτιζάν, Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και τα λοιπά. Αλλά για εμένα αυτό δεν αλλάζει τίποτα.

Ακόμα και μέσα στον αγώνα, με βλέπετε να είμαι ο πρώτος που σέβεται τους φιλάθλους, γιατί ξέρω ότι μόνο να μας βοηθήσουν μπορούν. Και για μένα είναι πραγματικά όνειρο να παίζω σε έναν σύλλογο που έχει τόσο μεγάλη βάση οπαδών.”

– Τι κάνει τους οπαδούς του Ολυμπιακού τόσο ξεχωριστούς στα μάτια σου;

“Είναι τελείως διαφορετική κουλτούρα. Σερβία και Ελλάδα είναι οι καλύτερες χώρες στον κόσμο σε αυτό το κομμάτι. Οι φίλαθλοι αγαπούν πραγματικά τον σύλλογο. Ξέρουν πώς να τον στηρίζουν ακόμα και ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.

Δεν θα βρεις κάτι παρόμοιο αλλού στην Ευρώπη. Η Ιταλία είναι ένα φανταστικό μέρος, αλλά έχει διαφορετική κουλτούρα στο βόλεϊ. Εδώ μου αρέσει ακόμα κι όταν είναι λίγο πιο επικίνδυνα, όταν παίζεις εκτός έδρας και νιώθεις αυτήν την πίεση.

Νιώθεις ότι έχει σημασία να κερδίσεις. Μου αρέσει αυτό στην Ελλάδα και θα είμαι πολύ χαρούμενος αν έχουμε το γήπεδό μας γεμάτο, όπως συνέβη κάποιες φορές πέρυσι, γιατί ειδικά για τους νέους παίκτες είναι κάτι που ανυπομονούν να το δουν και να το νιώσουν.”

– Πώς θα περιέγραφες την περσινή σεζόν με την ερυθρόλευκη φανέλα;

“Θα έλεγα “τιμή”. Για μένα είναι μεγάλη τιμή να είμαι εδώ και να είμαι ένας από τους βασικούς παίκτες. Η τιμή είναι το πιο σημαντικό πράγμα.”

– Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου πέρυσι;

“Η καλύτερη ήταν σίγουρα το ότι φτάσαμε στα προημιτελικά του Champions League και ότι κερδίσαμε τρεις τίτλους. Νομίζω ότι το Κύπελλο Ελλάδας ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της σεζόν.

Η χειρότερη ήταν σίγουρα το τρίτο ματς με τον Παναθηναϊκό. Πιστεύω ότι είχαμε καλή ομάδα, παίζαμε καλά και η ήττα με αυτόν τον τρόπο ήταν κάτι που με επηρέασε για αρκετές εβδομάδες.

Ένιωθα πολύ στεναχωρημένος, όχι μόνο για τους παίκτες, αλλά για όλους γύρω από τον σύλλογο, γιατί οι άνθρωποι στον Ολυμπιακό ζουν κάθε στιγμή και ελπίζουν για επιτυχίες. Ένιωσα απογοήτευση που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο.”

– Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα παιχνίδι να ξαναπαίξεις, ποιο θα ήταν;

“Το δεύτερο ή το τρίτο ματς τω τελικών του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό, σίγουρα. Είχαμε τις ευκαιρίες μας, είχαμε και match ball σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως περιμέναμε. Οπότε αυτό θα ήταν το ματς που θα ήθελα να ξαναπαίξω.”

– Μέχρι τον Μάρτιο, ο Ολυμπιακός φαινόταν ανίκητος στην Ελλάδα. Τι πιστεύεις πήγε στραβά και φτάσατε στην απώλεια του πρωταθλήματος; Ήταν η απουσία του Τζούριτς και του Δαλακούρα ή ήσασταν σωματικά και ψυχικά εξαντλημένοι μετά το Champions League;

“Παίξαμε πολλά ματς, 51 αν δεν κάνω λάθος. Ο κολλητός μου που έπαιζε στη Λισαβόνα τελείωσε τη χρονιά με 25. Εμείς είχαμε σχεδόν τα διπλά. Δεν είναι εύκολο ούτε να ανακάμψεις

Η ομάδα ήταν και λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία για να διαχειριστεί τόσα πολλά ματς, αλλά τα καταφέραμε καλά σχεδόν όλη τη σεζόν και παίζαμε δυνατά στα σημαντικά παιχνίδια. Χάσαμε από μία ομάδα που εκείνη τη στιγμή έπαιξε καλύτερα από εμάς.

Αλλά για εμάς ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, γιατί ίσως εκείνη τη στιγμή νομίζαμε ότι είμαστε ανίκητοι. Παίζαμε πολύ καλά. Όσο για τον Τζούριτς τι να πω, είναι ένας από τους θρύλους του συλλόγου.

Είναι εδώ πολύ περισσότερα χρόνια από εμένα και χωρίς αυτόν, αλλά και χωρίς τον Δαλακούρα, ήταν φυσικά πιο δύσκολο.

Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι δικαιολογία. Είχαμε τις ευκαιρίες μας, τις δυνατότητές μας να κερδίσουμε αυτά τα ματς ούτως ή άλλως.

Είμαι πραγματικά χαρούμενος που έχουμε όλη την ομάδα μαζί αυτή τη σεζόν και πιστεύω ότι το να βρούμε καλό ρυθμό και να παίξουμε καλά από την αρχή, ειδικά στα προκριματικά του Champions League που δεν θα είναι εύκολα, μπορεί μόνο να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε ως ομάδα”.

– Φαίνεται να έχετε και φέτος σπουδαία ομάδα, τουλάχιστον βάσει ονομάτων και συνολικού ρόστερ. Ψάχνετε την εκδίκηση από τον Παναθηναϊκό;

“Ελπίζω να παίξουμε ξανά τελικό εναντίον τους. Ελπίζω να ξεκινήσουμε αυτούς τους τελικούς από την πρώτη θέση του πρωταθλήματος και εύχομαι να έχουμε μια ακόμη ευκαιρία να δείξουμε ότι ήταν μόνο, ας πούμε, οι κακές δέκα μέρες για εμάς στη σεζόν του Champions League.

Φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Παίζουμε προκριματικά απέναντι σε μια καταπληκτική ομάδα που αντιμετωπίσαμε πέρυσι (σ.σ Λας Πάλμας), που πήρε πολλούς καλούς παίκτες, σούπερ σταρ στην ομάδα.

Ετοίμασαν όλο τον προϋπολογισμό μόνο και μόνο για να μπουν στο Champions League. Οπότε δεν θα είναι τόσο εύκολο να προκριθούμε όπως πέρυσι.

Αλλά φυσικά, θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να είμαστε μέρος του Champions League, γιατί πιστεύω ότι ένας σύλλογος σαν τον δικό μας αξίζει τουλάχιστον να είναι στους ομίλους”.

– Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν είδες ότι αν περάσεις τα προκριματικά του Champions League θα παίξεις στον όμιλο με την Περούτζια, με την οποία αγωνίστηκες για οκτώ χρόνια (2013-2021);

“Για μένα αυτό είναι όνειρο. Το όνειρό μου ήταν να πάω στην Περούτζια ως αντίπαλος, γιατί είναι ο σύλλογος που πέρασα τα περισσότερα χρόνια, που κέρδισα τα περισσότερα τρόπαια, μία ομάδα που αγαπάω πραγματικά.

Οπότε δεν ήθελα ποτέ να πάω σε άλλη ιταλική ομάδα μετά την Περούτζια παρ’ όλες τις προτάσεις που είχα κατά καιρούς. Γιατί πιστεύω ότι όταν παίζεις για μια ομάδα, φιλάς το σήμα και νιώθεις ότι οι φίλαθλοι σε αγαπούν, δεν είναι σωστό να πας σε άλλες ομάδες.

Οπότε είπα από μέσα μου “θα επιστρέψω μόνο ως αντίπαλος”. Δεν πήγα να δω κανέναν αγώνα της Περούτζια τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια από τότε που έφυγα. Ανυπομονώ να παίξω εκεί.

Γι’ αυτό είμαι πλήρως συγκεντρωμένος στα προκριματικά του Champions League, να περάσουμε, να είμαστε στον όμιλο και πιστεύω ότι αν πάμε στους ομίλους, έχουμε καλές πιθανότητες να τα πάμε καλά”.

– Πέρυσι έκανα συνέντευξη με τον Δημήτρη Τζούριτς και του ζήτησα να σε περιγράψει με μία λέξη. Αυτός επέλεξε τη λέξη “ηφαίστειο”. Έχεις κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό;

“Έχω παίξει πολλούς αγώνες στην Ιταλία, όταν εκείνος έπαιζε στο Τρέντο, στη Βερόνα. Ας πούμε ότι ήταν και είναι μεγάλος μαχητής.

Δεν ήταν ποτέ εύκολο να παίξεις εναντίον του. Οπότε τον σέβομαι, γιατί έχουμε παρόμοιους χαρακτήρες. Θέλουμε και οι δύο να νικάμε.

Είχαμε πολλές κόντρες πάνω από το φιλέ όταν παίζαμε αντίπαλοι, αλλά τώρα που είμαστε στην ίδια ομάδα, για μένα είναι μόνο τιμή.

Γιατί είναι και ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και νομίζω ο καλύτερος Έλληνας παίκτης στην ιστορία του βόλεϊ, αν δεις τα τρόπαια και τις ομάδες στις οποίες έπαιξε.

Οπότε είναι πολύ ωραίο να το ακούω αυτό. Για μένα είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο, γιατί εγώ σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος παίκτης ή ας πούμε ο κορυφαίος, αλλά θέλω να βάζω κίνητρο και να δίνω ό,τι έχω για να παίζω μαζί του”.

– Πόσο βαρύ είναι το φορτίο να πρέπει να ξεχωρίσεις/διακριθείς σε μια ομάδα στην οποία έχει παίξει ο Ιβάν Μίλκοβιτς; Και ειδικά από τη στιγμή που παίζεις στην ίδια θέση;

“Ήταν τελείως διαφορετικές εποχές, ήμασταν σε διαφορετικές ηλικίες, όλα ήταν διαφορετικά. Ήμουν πολύ χαρούμενος που κάναμε καλά αποτελέσματα στην Ευρώπη πέρυσι. Και στην εθνική ομάδα ήρθα μετά από αυτόν.

Είναι θρύλος του σερβικού βόλεϊ, αλλά δεν ένιωσα ποτέ πίεση επειδή ήταν καλός παίκτης. Ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους τότε και εγώ προσπαθώ να γράψω κάτι τελείως διαφορετικό, με διαφορετικούς παίκτες.

Ήταν πιο ψηλός από μένα, πηδούσε περισσότερο και για μένα ήταν πολύ ωραίο που είχα την ευκαιρία να παίξω εναντίον του στην Ιταλία, ακόμα και να κερδίσω τα περισσότερα ματς.

Γιατί όταν παίζεις απέναντι στο είδωλό σου είναι κάτι που σε βοηθάει πολύ”.

– Τι σημαίνει για σένα αυτό το γήπεδο, το “Μελίνα Μερκούρη”;

“Το γήπεδο είναι το δεύτερο σπίτι μας. Παρόλα αυτά, όταν βλέπω έναν σύλλογο να έχει τόσο καλή ποδοσφαιρική ομάδα, ομάδα μπάσκετ, πόλο, σημαίνει πολλά να είσαι σε έναν από τους λίγους συλλόγους στον κόσμο με τέτοιου επιπέδου οργάνωση.

Λίγες είναι οι ομάδες παγκοσμίως, όπως ο Ολυμπιακός και κάποιοι άλλοι σύλλογοι στον κόσμο που έχουν όλα τα αθλήματα σε τόσο υψηλό επίπεδο”.

– Είπες μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πόλο. Πηγαίνεις να δεις τα παιχνίδια των άλλων ομάδων του Ολυμπιακού;

“Ναι, φυσικά. Όταν έχουμε χρόνο. Και αν δεν είναι την προηγούμενη ημέρα του αγώνα μας, γιατί δεν νομίζω ότι είναι επαγγελματικό να πας να δεις τους αγώνες την παραμονή ή κατά τη διάρκεια του δικού μας αγώνα.

Όταν έχουμε ρεπό στη μέση της εβδομάδας φυσικά και πάω, ειδικά για να δω μπάσκετ. Λατρεύω αυτό το άθλημα, και πέρσι στο Final Four παρακολουθούσα σχεδόν όλους τους αγώνες στην τηλεόραση.

Το ποδόσφαιρο δεν με τρελαίνει, γιατί ποτέ δεν μου άρεσε. Αλλά το μπάσκετ είναι το αγαπημένο μου άθλημα”.

– Όταν ήρθες στον Ολυμπιακό ποιος ήταν ο συμπαίκτης που σε βοήθησε να εγκλιματιστείς πιο γρήγορα και σου εξήγησε τι σημαίνει ο σύλλογος για τους φιλάθλους και τον Πειραιά;

“Αυτό ήταν το μόνο μέρος που δεν ρώτησα κανέναν που είχε παίξει στον σύλλογο πώς είναι η οργάνωση, πώς πάνε τα πράγματα. Γιατί ήξερα. Παρακολουθούσα τον Ολυμπιακό από μικρός.

Ήξερα τα αποτελέσματα που έφερνε και είχα παίξει με τον Τράβιτσα λίγα χρόνια πριν, αλλά δεν του έστειλα καν μήνυμα. Του έστειλα μόνο όταν έφτασα εδώ για να βρεθούμε για έναν καφέ.

Δεν ρώτησα κανέναν αν είναι καλή ή κακή ιδέα να έρθω εδώ, γιατί ήξερα ότι παίρνοντας αυτή την απόφαση είναι κάτι που μπορεί μόνο να με βοηθήσει.

Ελπίζω να ήμουν έτοιμος να παίξω καλά για αυτή την ομάδα και εύχομαι να είμαι έτοιμος να παίξω καλά και τώρα”.

– Τι σημαίνει για την ομάδα η περσινή πορεία στην Ευρώπη και ποιος είναι ο φετινός στόχος;

” Πάμε βήμα-βήμα. Τώρα έχουμε την ομάδα από τη Βοσνία, μετά από αυτή την πολύ δυνατή ομάδα από την Ισπανία. Οπότε ας σκεφτούμε αυτό, και μετά βλέπουμε για τους ομίλους.

Πέρυσι δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες για να περάσουμε τον όμιλο. Παίζαμε ματς με ματς. Και νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, γιατί στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές καλές ομάδες και ποτέ δεν ξέρεις τι αντίπαλο θα αντιμετωπίσεις”.

– Ο σύλλογος στην ιστορική περσινή σεζόν πήρε σε ομαδικό επίπεδο πρωτάθλημα σε μπάσκετ ανδρών και γυναικών, ποδόσφαιρο ανδρών, βόλεϊ γυναικών και πόλο ανδρών. Ένιωσες με την ήττα από τον Παναθηναϊκό στους τελικούς ότι απογοήτευσες πρώτα τον εαυτό σου και μετά την ομάδα; Τι μήνυμα στέλνεις στους φιλάθλους για τη νέα χρονιά;

“Αν είχαμε πάρει το πρωτάθλημα θα ήταν ίσως η πιο επιτυχημένη χρονιά στην ιστορία της ομάδας. Τέσσερα τρόπαια και προημιτελικά Champions League είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.

Και βλέπεις ακόμα και στην ευρωπαϊκή σκηνή του βόλεϊ ότι είναι αλήθεια. Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί ποτέ αυτό, αλλά βλέπεις ομάδες που επενδύουν πολλά χρήματα, όπως η Περούτζια, και πέρσι δεν πήγαν ούτε στον τελικό της Ιταλίας.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έδειξε πόσες καλές ομάδες και εθνικότητες υπάρχουν στο βόλεϊ. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι.

Φυσικά και είμαι στενοχωρημένος για το αποτέλεσμα, αλλά αυτό συνέβη πριν πέντε-έξι μήνες. Ελπίζω να μάθουμε από αυτό και να καταφέρουμε φέτος αυτό που χάσαμε πέρυσι, τη σεζόν που θα μείνει στην ιστορία”.

– Ποια ήταν η πιο δύσκολη έδρα που έχεις παίξει;

“Ίσως η πιο δύσκολη ήταν όταν παίξαμε στο ποδοσφαιρικό στάδιο στην Πολωνία με την εθνική Σερβίας. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που 18.000 ή 19.000 άνθρωποι παρακολούθησαν έναν αγώνα βόλεϊ.

Δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ. Νομίζω ήταν το 2017, ο εναρκτήριος αγώνας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος – ίσως το 2016 ή 2017″.

– Υπήρξε κάποια στιγμή που αντιμετώπισες έναν παίκτη και είπες από μέσα σου “πρέπει να δουλέψω σκληρότερα για να φτάσω εκείνον”;

“Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα. Σε κάθε προπόνηση. Κάποιος με μπλοκάρει και προσπαθώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Δεν είναι μόνο ο αντίπαλος. Πολλές ομάδες μας πίεσαν στα όριά μας. Χάσαμε κάποια ματς που ίσως δεν έπρεπε να χάσουμε, παίζοντας Champions League την Τετάρτη και αγώνα πρωταθλήματος το Σάββατο ή δύο μέρες μετά.

Πολλά παιχνίδια ήταν λες και ήταν “προγραμματισμένα” να τα χάσουμε, λόγω του απαιτητικού προγράμματος. Όταν παίζεις για μικρότερες ομάδες απέναντι στον Ολυμπιακό, δεν έχεις τίποτα να χάσεις, και όλοι παίζουν το καλύτερο βόλεϊ τους απέναντί μας”.

– Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συμπαίκτης αυτή τη στιγμή;

“Δεν μπορώ να πω έναν. Έχουμε ένα υπέροχο γκρουπ παιδιών. Δεν είναι ότι δεν θέλω να διαλέξω έναν, πραγματικά αγαπώ τους περισσότερους.

Χαίρομαι όταν τους βλέπω στα αποδυτήρια, αγκαλιαζόμαστε σαν να έχουμε να δούμε ο ένας τον άλλο ημέρες, ενώ βλεπόμαστε δύο φορές την ημέρα.

Πέρσι είχα διαφορετική σχέση με τον Τράβιτσα, επειδή μιλούσαμε σερβικά και ήταν ωραίο για μένα να περνάω χρόνο μαζί τους”.

– Έχεις κάποιο αγαπημένο σύνθημα του Ολυμπιακού;

“Ναι εννοείται. Αυτά που τραγουδούσαν οι φίλαθλοί μας μετά τους αγώνες ήταν τα αγαπημένα μου.

Πέρσι μου άρεσε ένα συγκεκριμένο, το “Θρύλε θεέ χρόνια πολλά”. Μου το έμαθαν στα αποδυτήρια και προσπαθούσα να μάθω τα λόγια, τουλάχιστον την αρχή του τραγουδιού.

Και φυσικά το “Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό”. Αυτά τα δύο τραγούδια που μπορώ να καταλάβω είναι τα καλύτερα για εμένα”.

–  Από όσο ξέρω είσαι ο “funny guy” στα αποδυτήρια. Ποιος είναι η ψυχή της ομάδας και ποιος ο πιο σοβαρός;

“Πέρσι ήταν ο Τράβιτσα η ψυχή της ομάδας. Ο χαρακτήρας του ήταν πολύ καλός για τα αποδυτήρια. Είναι γεννημένος μαχητής. Πάντα έδινε το μέγιστο. Ήταν καλό παράδειγμα για όλους μας και ήξερε πότε να είναι σοβαρός.

Εγώ είμαι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας, πιο αστείος, πιο χαλαρός. Για εμένα είναι μεγάλη δοκιμασία να είμαι αρχηγός μετά τον Ντράγκαν, γιατί ήξερε πώς να συμπεριφερθεί σωστά σε κάθε στιγμή”.

– Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής που είχες;

“Είχα την ευκαιρία να δουλέψω με πολλούς προπονητές και έμαθα από όλους. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν, θα έλεγα τον προπονητή της εθνικής Τουρκίας και της Φενέρμπαχτσε, Σλόμπονταν Κόβατς.

Είχαμε μια ξεχωριστή σχέση. Ήταν πιο πολύ φίλος μου παρά προπονητής. Αλλά ξέραμε όταν πατάμε το γήπεδο, πόσο σημαντικός είναι ο σεβασμός.

Ήταν ο αγαπημένος μου και ένας από αυτούς που με έσπρωχναν στα όριά μου κάθε μέρα”.

– Πες μου μία λέξη που περιγράφει τον Ολυμπιακό.

“Δεν ξέρω πώς να το πω. Είναι κάτι σαν τιμή, κάτι μεγάλο. Είναι κάτι που είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Για την ομάδα βόλεϊ, θα έλεγα ότι φέτος είναι “απρόβλεπτη”. Μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα. Για μένα, είναι η καλύτερη ομάδα που είχα στην καριέρα μου”.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό στην Ελλάδα;

“Μου αρέσουν όλα τα σουβλάκια, από κοτόπουλο μέχρι και χοιρινό. Δεν τα τρώω κάθε ημέρα φυσικά. Αλλά έχουμε παρόμοια κουλτούρα. Στο Βελιγράδι υπάρχουν πολλά ελληνικά εστιατόρια που επισκεπτόμουν συχνά.

Μου αρέσει το ελληνικό φαγητό, ο τρόπος ζωής εδώ, που τα καφέ είναι πάντα ανοιχτά. Δεν είναι έτσι σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, που κλείνουν 2-5 το απόγευμα.

Εδώ είναι ωραία. Πας σε ένα καφέ, παίρνεις έναν εσπρέσο και χαλαρώνεις με τους φίλους”.

– Πώς είναι η ζωή σου εκτός γηπέδου όταν δεν έχεις αγώνες ή προπονήσεις;

“Πραγματικά απολαμβάνω τη ζωή μου. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα πάρτι. Ίσως να έχω πάει τρεις φορές συνολικά, όταν είχαμε κάτι να γιορτάσουμε.

Το ίδιο και πέρυσι όταν πήραμε το Κύπελλο, μόνο τότε βγήκα. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε εστιατόρια με την οικογένειά μου και φυσικά με φίλους”.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στην Αθήνα;

“Ίσως δεν είναι ιστορικό μέρος, αλλά το αγαπώ γιατί είναι δίπλα στη θάλασσα. Μου αρέσει να είμαι κοντά στη θάλασσα, να νιώθω αυτή την ενέργεια και να ζω την πόλη.

Είναι ένα μέρος όπου μπορείς να περάσεις ώρες, απλά παρατηρώντας τον πολιτισμό αυτής της πόλης”.