Η Πολίνα Ραχίμοβα στο SPORT24: “Στόχος μου να κερδίσω τα πάντα και να γράψω ιστορία με τον Πανιώνιο, αποκαλούν το χέρι μου σφυρί”

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 20 χρόνια το δίπολο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού μονοπωλούν το ενδιαφέρον στον χώρο του ελληνικού βόλεϊ γυναικών, με ελάχιστες εκλάμψεις από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Ωστόσο, τα πράγματα για τους δυο “αιώνιους” δεν αναμένεται να είναι το ίδιο εύκολα την ερχόμενη σεζόν και ο λόγος έγκειται στην ομάδα του Πανιωνίου.

Η ομάδα της Νέας Σμύρνης μετά την ιστορική παρουσία για πρώτη φορά στη Volley League γυναικών, έχει πλέον “πετάξει” από πάνω της την “κρυάδα” και τη σεζόν 2025/26 θέλει να πρωταγωνιστήσει.

Τουλάχιστον αυτό καταμαρτυρά το γεμάτο εμπειρία και παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο ρόστερ που έχουν σχηματίσει οι “κυανέρυθρες”, φέρνοντας μάλιστα στο “Ανδρέας Βαρίκας” μερικά από μεγαλύτερα ονόματα του πρωταθλήματος.

Μία από τις βολεϊμπολίστριες που θα κοσμούν τις εγχώριες διοργανώσεις και θα έχουμε την τιμή να βλέπουμε από κοντά είναι και η Πολίνα Ραχίμοβα.

Αν και οι συστάσεις είναι περιττές, πρόκειται για μία από τις κορυφαίες διαγώνιες στην παγκόσμια σκηνή του βόλεϊ, που ακόμη και εάν τα χρόνια έχουν περάσει, η Αζέρα είναι 35 ετών, μιλάμε για έναν γίγαντα ύψους 1.98μ. με “χέρι σφυρί”, όπως δήλωσε στην πρώτη της συνέντευξη στην Ελλάδα, φυσικά αποκλειστικά στο SPORT24.

Ο Πανιώνιος άνοιξε τις πύλες του γηπέδου του στη Νέα Σμύρνη για να μας υποδεχθεί, σε μία συνέντευξη με πολλά και ενδιαφέροντα θέματα.

Η Ραχίμοβα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη “δίψα” για να κατακτήσει τα πάντα με τον Πανιώνιο, στα δυνατά της σημεία, στην επιλογή του Ιστορικού ενώ είχε ακόμα δύο προτάσεις εκτός Ελλάδας, στις πρώτες εντυπώσεις της από τη χώρα μας.

Επίσης, σκιαγράφησε το αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό της προφίλ, στάθηκε στο παγκόσμιο ρεκόρ που κατείχε, μίλησε για τα είδωλά της στο βόλεϊ και στη ζωή και για τη συμβουλή που δίνει στις νεότερες αθλήτριες.

Ακόμη, δεν παρέλειψε να τονίσει τις δυσκολίες του να συνδυάζεις τον επαγγελματικό αθλητισμό με τη μητρότητα, ρωτήθηκε και απάντηση για την αντιμετώπιση της Μίλιτσα Κούμπουρα, μας είπε για το τι της πήρε ο πόλεμος της Ρωσίας με την Ουκρανία, ενώ τέλος έστειλε και το μήνυμά της στους φιλάθλους της ομάδας από τη Νέα Σμύρνη.

– Είναι η πρώτη σου φορά στην Ελλάδα;

“Όχι, έχω έρθει για διακοπές το 2011 αν δεν κάνω λάθος. Επίσης, έχω έρθει για να παίξω εναντίον κάποιων ομάδων, όπως ο Ολυμπιακός”.

– Σου αρέσει η Ελλάδα;

“Προς το παρόν, ναι. Πώς είναι δυνατόν να μην σου αρέσει η Ελλάδα το καλοκαίρι;”.

– Ποια είναι η πρώτη σου εικόνα για τον Πανιώνιο;

“Έμαθα πράγματα για την ομάδα. Τον Πανιώνιο δεν τον είχα συναντήσει ποτέ στο παρελθόν. Μοιάζει με μια πολύ καλή και δυνατή ομάδα. Έχουμε καλές πιθανότητες να κερδίσουμε και μπορούμε να το κάνουμε.

Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας και να δουλέψουμε μαζί σκληρά, ώστε να δείξουμε πως μπορούμε να κατακτήσουμε τα πάντα.

Είδα επίσης και το γήπεδο. Τώρα γίνονται κάποιες προετοιμασίες και αλλαγές για να γίνει πιο όμορφο για τους φιλάθλους μας”.

– Φαίνεσαι πολυάσχολος άνθρωπος έξω από το γήπεδο. Πώς περνάς τον χρόνο σου εκτός βόλεϊ;

“Μου αρέσει να περνάω τη ζωή μου με βάση την ηλικία μου και να παίρνω το μέγιστο από κάθε στιγμή. Όταν πηγαίνω σε μία χώρα, φυσικά θέλω να αφιερώνω τον χρόνο μου στην ομάδα για να πετυχαίνω στόχους.

Αλλά εκτός του γηπέδου είμαστε άνθρωποι. Πρέπει επίσης να χτίσουμε την κοινωνική μας ζωή. Μου αρέσει να βλέπω πολλά νέα μέρη και ξέρω ότι η Ελλάδα είναι ένα πολύ ιστορικό μέρος.

Έτσι, κάθε φορά θα υπάρχει κάτι να δω. Αν θα δείτε πως δημοσιεύω στο ρεπό μου φωτογραφία από κάποιο μουσείο, μην εκπλαγείτε.

Θα ανακαλύψω περισσότερο την Ελλάδα, γιατί μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με την τοπική κουλτούρα και τις παραδόσεις, αφού έτσι μπορείς να κατανοήσεις και τη νοοτροπία των ανθρώπων.

Επομένως, μου αρέσει να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου εκτός βόλεϊ απλά απορροφώντας πληροφορίες και μαθαίνοντας κάτι καινούργιο.

Το βόλεϊ θα τελειώσει μια ημέρα και εγώ θα πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου. Όταν κάποιος με ρωτήσει, λοιπόν, πώς ήταν στην Ελλάδα, θέλω να γνωρίζω να του απαντήσω κάτι, οπότε θέλω να δω πολλά πράγματα μακριά από το άθλημα”.

– Εδώ και αρκετά χρόνια σε βλέπουμε να φοράς το νούμερο 17. Σημαίνει κάτι για εσένα;

“Ναι, επειδή άρχισα να παίζω στην εθνική ομάδα του Αζερμπαϊτζάν στα 17 μου χρόνια. Έτσι για μένα είναι κάτι σαν ο τυχερός μου αριθμός”.

– Έχεις αγωνιστεί στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Τι περιμένεις να συναντήσεις ερχόμενη στη Volley League γυναικών;

“Πιστεύω ότι αυτή η σεζόν θα είναι πιο ενδιαφέρουσα, επειδή βλέπω ότι ο Πανιώνιος είναι πιο δυνατός. Έχουν έρθει μεγάλες παίκτριες στην ομάδα, τόσο Ελληνίδες όσο και ξένες.

Έτσι, αυτό που περιμένω είναι να δείξω όμορφο βόλεϊ για τον κόσμο, αλλά όχι μόνο για τους φιλάθλους του βόλεϊ, αλλά και για ανθρώπους που δεν παρακολουθούν το άθλημα.

Αυτό θα είναι μια διαφήμιση για κάποιους που δεν γνωρίζουν και δεν ασχολούνται με το βόλεϊ. Θα είναι ωραίο να φέρουμε περισσότερη νέα γενιά στο βόλεϊ και να τους δώσουμε την ευκαιρία να λάμψουν και να σταθούν στο γήπεδο.

Έτσι, η προσδοκία μου είναι να βοηθήσω το βόλεϊ να βελτιωθεί περισσότερο, να γίνει πιο διασκεδαστικό. Τα παιχνίδια να είναι πιο ενδιαφέροντα και με περισσότερο θέαμα. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να δω τους ανθρώπους ευτυχισμένους”.

– Έρχεσαι στον Πανιώνιο από το τρεμπλ με την Οσάσκο στη Βραζιλία. Είναι ένας από τους στόχους και τις φιλοδοξίες σου το νταμπλ στην Ελλάδα, καθώς η ομάδα της Νέας Σμύρνης είναι νέα στο πρωτάθλημα;

“Στόχος μου είναι να κερδίσω τα πάντα, διότι εάν δεν είχα αυτές τις φιλοδοξίες, τότε γιατί να ήμουν επαγγελματίας παίκτρια; Θα βάλω τα δυνατά μου για να βοηθήσω την ομάδα να πετύχει αυτόν τον στόχο, γιατί βλέπω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Έχουμε δυνατότητες σε αυτή την ομάδα. Ήρθα εδώ για να κερδίσω, όχι για να χάσω. Δεν έχω παίξει ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα, οπότε για μένα είναι μια νέα πρόκληση και μου αρέσουν οι προκλήσεις”.

– Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι που σε έπεισαν να φορέσεις τη φανέλα του Πανιωνίου τη νέα σεζόν;

“Είχα τρεις προτάσεις και για μένα η Ελλάδα ήταν πιο ενδιαφέρουσα επιλογή, γιατί δεν είχα παίξει ποτέ στο εγχώριο πρωτάθλημα. Άρα ήθελα να το δοκιμάσω.

Έτσι, επέλεξα τον Πανιώνιο και θέλω να γράψω την ιστορία μου εδώ. Ο στόχος μου είναι να δω μία νέα χώρα και την κουλτούρα της από κοντά, όχι μέσω του διαδικτύου”.

– Είχες στο παρελθόν προτάσεις από ελληνικές ομάδες;

“Ναι, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι ποια ομάδα ήταν. Εκείνη την εποχή που μου έγινε η πρόταση δεν είχα επικεντρωθεί στην Ελλάδα, γιατί ήταν ανάμεσα στο εάν θα επιλέξω το ελληνικό ή το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα.

Έτσι, για μένα ήταν πιο ενδιαφέρουσα η Βραζιλία εκείνη την περίοδο. Γι’ αυτό και όταν μίλησα με τη διοίκηση του Πανιωνίου, είπα “εντάξει, αυτή είναι η στιγμή”.

– Έχεις συνεργαστεί με τον πρώην προπονητή της Εθνικής Ελλάδας και της ΑΕΚ, Γιουνούς Οτσάλ, και την αδερφή της Ιζαμπέλα Ντι Ιούλιο του Ολυμπιακού, Κιάρα. Συζήτησες μαζί τους για την απόφασή σου να έρθεις στην Ελλάδα;

“Όχι, δεν μίλησα μαζί τους παρά μόνο με τον ατζέντη μου. Μίλησα επίσης με τον προπονητή μας, Ντράγκαν Νέσιτς, γιατί για μένα είναι σημαντικό. Δεν είχαμε συνεργαστήκαμε ξανά.

Μου είπε την ιδέα του, πώς βλέπει την ομάδα του, πώς ήταν η πορεία του στον Πανιώνιο την περασμένη σεζόν. Είπε όλα όσα μου αρέσουν και ήθελα να ακούσω. Αυτό με έκανε να έρθω εδώ πιο γρήγορα και χωρίς πολλές σκέψεις”.

– Έχεις γνωρίσει τις νέες σου συμπαίκτριες;

“Όχι ακόμα, αλλά είμαι ενθουσιασμένη και το περιμένω πώς και πώς”.

– Ποια είναι τα δυνατά σου σημεία ως παίκτρια και ποιες οι αδυναμίες σου;

“Την αδυναμία δεν θα σας την πω, γιατί δεν θα είναι καλό για εμένα και θα κάνω τη ζωή των αντιπάλων πιο εύκολη. Όσον αφορά το δυνατό μου σημείο, αυτό είναι φυσικά η δύναμή μου. Το ύψος μου είναι επίσης πολύ σημαντικό.

Οι άνθρωποι αποκαλούν το χέρι μου σφυρί. Βέβαια δεν είναι πάντα καλό να χρησιμοποιείς τη δύναμή σου. Επομένως, πρέπει επίσης να είσαι και έξυπνη και εννοείται στη φάση της καριέρας μου είμαι έμπειρη.

Έτσι, δεν είναι μόνο η ισχυρή επίθεση, αλλά και μερικές φορές το έξυπνο τελείωμα με πλασέ. Ποια είναι λοιπόν η δύναμή μου; Η εμπειρία και η φυσική μου δύναμη”.

– Ας πούμε ότι έρχεται ένας οπαδός του Πανιωνίου και με ρωτάει ποια είναι η Ραχίμοβα, τι να του απαντήσω;

“Εκτός και εντός γηπέδου είμαι δύο διαφορετικά άτομα. Στο τάραφλεξ είμαι πολύ επιθετική. Μερικές φορές μοιάζω λίγο θυμωμένη. Φοβάσαι να έρθεις να μου μιλήσεις.

Αλλά εκτός τάραφλεξ είμαι πολύ φιλική, χαλαρή και ήρεμη. Μερικές φορές όταν με βλέπεις στο γήπεδο μπορεί να σκέφτεσαι ότι δεν μου αρέσει κάτι, αλλά δεν είναι αυτό, είναι απλά η συγκέντρωσή μου στο παιχνίδι ή εάν έκανα κάποια λάθη, τότε είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου.

Πολλοί άνθρωποι μου λένε “Πολίνα, όταν σε συναντώ στη εξωγηπεδική σου ζωή είσαι τόσο διαφορετική”. Το ξέρω, τρομάζω πολλούς ανθρώπους, επειδή είμαι κάπως επιθετική στον αγωνιστικό χώρο”.

– Αυτό το είχες από μικρή ή είναι η θέλησή σου για νίκη;

“Το είχα από μικρή. Κάποιοι νομίζουν ότι μερικές φορές είμαι τρελή, επειδή είμαι θυμωμένη. Τώρα βέβαια μαθαίνω και πώς να επικοινωνώ, πώς να είμαι πιο ήπια.

Αλλά είναι επίσης καλό για το παιχνίδι, επειδή φέρνω αυτή την έξτρα ενέργεια στην ομάδα. Πάντα έχω τη θέληση να κερδίζω.

Συνεχώς θέλω να “ξυπνάω” τον εαυτό μου και να βγάζω προς τα έξω τη φωτιά που υπάρχει μέσα μου. Μόνο τότε θα μπορείς να περιμένεις και το κάτι παραπάνω από τις συμπαίκτριές σου”.

– Με δεδομένο ότι είσαι 35 και έχει κατακτήσεις τόσους τίτλους, πώς παραμένεις τόσο πεινασμένοι για νίκες, τρόπαια και γενικά για το επαγγελματικό βόλεϊ;

“Γι’ αυτό είμαι εδώ στην Ελλάδα. Είμαι ήδη 23 χρόνια στο βόλεϊ, το οποίο είναι περισσότερο από τη μισή μου ζωή. Τώρα δεν υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορούν να με εκπλήξουν.

Όπως είπα και πριν το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πρόκληση για εμένα, γιατί δεν γνωρίζω πολλά πράγματα. Είναι κάτι καινούργιο και θέλω να κατακτήσουμε τη Volley League.

Την περασμένη σεζόν στην Οσάσκο, δεν έπαιξα όσο περίμενα. Ο προπονητής είχε μια άλλη ιδέα για την τακτική του παιχνιδιού, την οποία και σέβομαι. Δεν μου άρεσε, αλλά τη σεβάστηκα.

Δεν μπορώ να τσακωθώ με τον προπονητή γιατί η ιδέα του είναι διαφορετική από τη δική μου. Οπότε πρακτικά ήταν σαν να μην έπαιζα. Επομένως έχω “δίψα” για να αγωνιστώ”.

– Είσαι μία αθλήτρια που θα μιλήσει στις νέες παίκτριες για να τους δώσει οδηγίες;

“Δεν μου αρέσει να λέω τη γνώμη μου αν κάποιος δεν μου τη ζητήσει. Θα το κάνω μόνο σε θέματα γυμναστικής ή ασκήσεων, αλλά από ό,τι μου έχουν πει στον Πανιώνιο υπάρχει ένας καλός προπονητής φυσικής κατάστασης.

Μερικές φορές βλέπω κάποιες ασκήσεις που κάνουν τα κορίτσια και τους λέω “παρακαλώ να είστε προσεκτικές με την άσκηση ή να την κάνετε με διαφορετικό τρόπο”, προκειμένου να αποφύγουν μελλοντικά κάποιον πιθανό τραυματισμό.

Έτσι, αν κάποια αθλήτρια είναι έτοιμη να ακούσει πληροφορίες, τότε φυσικά και μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία μου”.

– Είσαι ηγέτιδα εντός του γηπέδου;

“Ειλικρινά, ηγούμαι με τις επιθέσεις και τους πόντους μου. Αλλά δεν μου αρέσει να παίρνω αυτή την ευθύνη πάνω μου, γιατί πιστεύω πως η αρχηγός της ομάδας το κάνει καλά από μόνη της.

Ειδικά επειδή στις περισσότερες ομάδες είμαι ξένη, είναι πολύ δύσκολο να έχω αυτόν τον ρόλο, γιατί δεν γνωρίζω την τοπική γλώσσα.

Πρέπει να πρώτα να μάθεις τη νοοτροπία των ανθρώπων. Τι είναι καλό και τι είναι κακό για την ομάδα. Για εμένα αυτό είναι φυσιολογικό.

Γι’ αυτό προτιμώ να κάνω ένα βήμα πίσω και να δώσω αυτή τη θέση στους προπονητές και στις αρχηγούς των ομάδων. Εγώ πάντως θα είμαι αρχηγός κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού”.

– Έχεις προλάβει να δεις video από τους φιλάθλους του Πανιωνίου, οι οποίοι δημιουργούν μία πραγματικά εντυπωσιακή ατμόσφαιρα;

“Δυστυχώς όχι, δεν έχω προλάβει και ζητάω συγγνώμη. Όμως ότι θα προετοιμαστώ για τη έναρξη της σεζόν. Ξέρω ότι ο Πανιώνιος έχει πολύ μεγάλη ιστορία και έχει δημιουργηθεί πριν από πάρα πολλά χρόνια, ενώ συνδέεται και με τη Σμύρνη.

Έτσι, για μένα ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων παράγοντας όλα αυτά. Είμαι περήφανη που φοράω τη φανέλα μιας ομάδας με τόσο μεγάλη ιστορία”.

– Ποια είναι τα χόμπι σας;

“Όταν ήμουν στη Βραζιλία έφτιαχνα πολλά παζλ. Τεράστια όμως, τύπου 3.000 κομμάτια. Σε τρεις ημέρες μπορώ να τελειώσω ένα τόσο μεγάλο παζλ.

Κάτι άλλο που κάνω, αλλά δεν θεωρείται σίγουρα χόμπι, είναι να μιλάω πολύ με την ουκρανική κοινότητα στο εξωτερικό. Δημιουργώ κάποιες ομάδες φιλίας με Ουκρανούς που βρίσκονται στο εξωτερικό, επειδή, ξέρετε, στις μέρες μας, τα πολιτικά ζητήματα, όπως η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, είναι σημαντικά και πολλοί άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια.

Ας πούμε είμαι πρέσβειρα της βοήθειας προς τους ντόπιους που έχουν κολλήσει στην Ουκρανία. Θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ, γιατί δεν είμαι εκεί. Στόχος μου είναι να βοηθήσω ειρηνικά τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια”.

– Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα όταν ξέσπασε ο πόλεμος;

“Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί φαντάζεσαι όλες τις αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία και μετά σκέφτεσαι ότι όλα αυτά έχουν χαθεί.

Σαν κάποιος να ήρθε και να σου το πήρε ας πούμε το αγαπημένο σου παιχνίδι και πλέον αυτό δεν είναι δικό σου. Λες και δεν υπάρχουν δικαιώματα γι’ αυτό.

Πολλές οικογένειες στην Ουκρανία έχουν τώρα πρόβλημα, επειδή διασπάστηκαν από την προπαγάνδα. Κάποιοι έφυγαν για τη Ρωσία και άλλοι έμειναν στην Ουκρανία.

Υπάρχουν μέλη οικογενειών που πήγαν στον πόλεμο και πέθαναν ή έσκασε μία βόμβα στο σπίτι τους ή έχουν χάσει κάποιον φίλο, συμμαθητή ή γνωστό.

Έτσι, είναι σαν να μην έχει απομείνει καμία οικογένεια που να μην την αγγίζει αυτή την κατάσταση. Είμαι από την περιοχή του Λουγκάνσκ, η οποία βρίσκεται 11 χρόνια υπό κατοχή.

Δεν είναι όπως τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια πλήρους εισβολής στην Ουκρανία. Είναι σαν να έχουν περάσει ήδη 11 χρόνια από τότε που ξεκίνησε.

Δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι και είναι δύσκολο να δεις άτομα που τους αρέσει να ζουν εκεί.

Ωστόσο, δεν μπορώ επίσης να πω κάτι στους ανθρώπους, όπως “μην ζείτε τη ζωή σας”, γιατί έχουμε μόνο μία ζωή, οπότε πρέπει να την απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο”.

– Έχεις επισκεφθεί την Ουκρανία μετά την έναρξη του πολέμου;

“Όχι, δεν το κάνω γιατί φοβάμαι ότι δεν έχω τα αντανακλαστικά και τις γνώσεις για να ξέρω τι να κάνω σε περίπτωση που συμβεί κάτι.

Πότε θα σημάνει συναγερμός; Πρέπει να ξέρεις πού να τρέξεις. Πρέπει να ξέρεις πώς να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Πρέπει να είσαι προσεκτικός και να μην δοκιμάζεις το πεπρωμένο σου.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν δοκιμάζω το πεπρωμένο μου. Γι’ αυτό δεν πάω ακόμα στην Ουκρανία. Δεν αισθάνομαι ασφαλής”.

– Πώς και σε τι βαθμό έχει επηρεαστεί η ζωή σου από αυτά τα συμβάντα;

“Ο αδελφός μου πέθανε εξαιτίας αυτού. Στην οικογένειά μου δεν μιλάω πολύ με τη μαμά και τον μπαμπά μου όπως παλιά, επειδή ζουν στη Ρωσία και επιλέγουν την πλευρά τους.

Νομίζουν ότι είναι η σωστή πλευρά, αλλά δεν παρακολουθούν καμία από τις ελεύθερες πηγές. Απλώς βλέπουν τηλεόραση, και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η τηλεόραση.

Είναι τόσο εύκολο να κάνεις προπαγάνδα και να δείξεις αυτό που θέλεις να δείξεις. Δεν τους κρίνω, επειδή είναι επίσης ηλικιωμένοι.

Οπότε, τους αγαπώ ακόμα. Μου έδωσαν ζωή. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, αλλά ναι, ο δεσμός μας δεν είναι τόσο δυνατός όσο πριν.

Με επηρεάζει τόσο πολύ. Ταυτόχρονα, όμως, λόγω της έναρξης αυτού του πολέμου, γνώρισα τόσους πολλούς σπουδαίους ανθρώπους.

Μπορείτε να βρείτε πολύ αγνούς 100% πατριώτες Ουκρανούς και μπορείτε να βρείτε Ουκρανούς που δεν τους νοιάζει”.

– Έχεις το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ πόντων παγκοσμίως με 58 σε ένα ματς, περνώντας τους 57 της Ελίτσα Βασίλεβα. Τώρα θα είναι συμπαίκτριά σου. Πώς βλέπεις αυτή τη συνεργασία και τη συνύπαρξη στον Πανιώνιο;

“Είναι “τρελή” πληροφορία. Αλλά είναι επίσης καλό γιατί φανταστείτε δύο ισχυρές παίκτριες στην ίδια ομάδα. Θα είναι το δυνατό μας σημείο και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε έξυπνα.

Έτσι, η πασαδόρος πιστεύω ότι θα δυσκολευτεί να επιλέξει ποια στιγμή θα δώσει την μπάλα σε ποια αθλήτρια. Αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσουμε η μία την άλλη.

Δεν είναι όπως στην Ιαπωνία ή στη Νότια Κορέα, που σχεδόν όλες οι μπαλιές πηγαίνουν στη μοναδική ξένη της ομάδας και αυτή είναι υπεύθυνη για να τελειώσει τη φάση.

Τώρα μπορούμε να τις μοιραστούμε. Θα είναι δύσκολο και για τον αντίπαλο, γιατί δεν θα γνωρίζει ποια παίκτρια πρέπει να τρέξει για να καλύψει και να κλείσει.

Ο Πανιώνιος είναι τυχερός που έχει εμένα και την Ελίτσα στην επίθεση. Είναι η δύναμή μας”.

– Είναι βάρος για σένα ότι είσαι μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στην ιστορία του Πανιωνίου και γενικά του ελληνικού γυναικείου βόλεϊ.

“Για την ώρα δεν έχω κάποιο άγχος, αλλά αυτό είναι κάτι που με κρατάει σε εγρήγορση. Τώρα έχω την προετοιμασία για την ερχόμενη σεζόν.

Στο μεσοδιάστημα και πριν έρθω για να ενσωματωθώ στον Πανιώνιο θα δώσω προσοχή στη φυσική μου κατάσταση. Δεν θα πρέπει να χαλαρώσω και πολύ στις διακοπές.

Πρέπει να δουλέψω σκληρά για να δώσω στον κόσμο της ομάδας διασκέδαση και ευτυχισμένες στιγμές”.

– Ας αλλάξουμε θέμα συζήτησης. Υπάρχει κενό/χάσμα στον χώρο του βόλεϊ σε επίπεδο ανδρών και γυναικών;

“Για μένα, το βόλεϊ γυναικών είναι πιο ενδιαφέρον, επειδή οι μπάλες μένουν περισσότερο στον αέρα. Έτσι είναι πιο ωραίο να παρακολουθείς τα μεγάλα ράλι.

Σε επίπεδο ανδρών, το άθλημα είναι αρκετά γρήγορο. Μία-δύο μπαλιές και μπουμ, δυνατό καρφί και τέλος ο πόντος. Επίσης, στο βόλεϊ γυναικών υπάρχει πιο όμορφη εικόνα, εάν μπορούμε το πούμε έτσι.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν είναι τόσο μεγάλο το χάσμα, αλλά έχει να κάνει με το τι σου αρέσει περισσότερο και ποιο άθλημα σου αρέσει.

Θέλεις δύναμη; Τότε θα δεις τους άνδρες. Θέλεις μεγαλύτερη διάρκεια πόντων και καλύτερη αισθητική; Τότε θα δεις γυναίκες.

Είναι σαν να με ρωτάτε για το beach volley και το κλασικό βόλεϊ. Είναι δύο διαφορετικά αθλήματα. Ναι, είναι βόλεϊ, αλλά είναι δύο διαφορετικά.

Όσον αφορά από οικονομικής πλευράς, ναι το χάσμα θα μπορούσε να υπάρχει και να είναι μεγάλο, αλλά αυτό σχετίζεται και τα με πρωταθλήματα. Στα κορυφαία δεν υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά στο οικονομικό σκέλος”.

– Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερή σου στιγμή στο βόλεϊ;

“Καλύτερη στιγμή ε; Ξεκίνησα να παίζω πολύ νωρίς στην εθνική Αζερμπαϊτζάν, όταν ήμουν μόλις 17. Νομίζω το πρώτο του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν το 2007 στο Βέλγιο.

Δεν είχα καταλάβει ακόμα τι είδους παιχνίδια παίζαμε, αλλά θυμάμαι πολύ καλά. Πηγαίνω να επιτεθώ και βλέπω μπροστά μου την Γκάμοβα και τη Μερκούλοβα, που ήταν πολύ ψηλές και δυνατές. Αμέσως είπα από μέσα μου “ουάου”.

Ήταν ωραίο να παίξω σε τελικό στη Βραζιλία με την αδιάκοπη φωνή 10.000 φιλάθλων. Αισθάνεσαι αυτήν την ανατριχίλα στο δέρμα σου.

Μου άρεσαν τόσο πολύ οι σεζόν στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, επειδή είναι επίσης τόσο υποστηρικτικοί οι οπαδοί. Έβλεπα ότι ήταν σαν “εθισμένες” στις παίκτριες.

Σαν ένας τρελός έρωτας. Μπορούσαν να κλάψουν, κάτι που για μένα ήταν πολύ σοκαριστικό όταν το είδα για πρώτη φορά.

Τώρα όσον αφορά χειρότερη στιγμή, αυτό είναι δύσκολο. Πιθανότατα είναι όταν τραυματιζόμουν. Ξέρετε, όταν τραυματίζεσαι δεν είναι μια ωραία στιγμή.

Δεν έχεις καλή ανάμνηση, γιατί κάθε φορά σκέφτεσαι “αχ, θα μπορούσα να το αποφύγω. Αχ γιατί μου συνέβη αυτό”.

Επίσης, μια άλλη κακή στιγμή είναι όταν συμμετείχαμε στα προημιτελικά του Champions League με την τότε ομάδα του στο Αζερμπαϊτζάν, Αζεραΐλ Μπακού.

Παίζαμε χρυσό σετ εναντίον της Ντίναμο Καζάν. Ήμασταν μπροστά 14-13, αλλά μία συμπαίκτριά μου έκανε λάθος στο σέρβις και μετά κάπως χάσαμε.

Μπορούσαμε να πάμε στο Final Four και είμαι σίγουρη ότι ήμασταν η καλύτερη ομάδα και θα κατακτούσαμε το τρόπαιο, το οποίο για μένα ήταν όνειρο. Θα μου άρεσε πολύ να είναι στη συλλογή μου, αλλά δεν είναι. Έτσι είναι η ζωή”.

– Ποιο είναι το είδωλό σου αγωνιστικά και ποιο εκτός γηπέδου;

“Είδωλο ε; Δεν ξέρω εάν είχα κάποια παίκτρια ως πρότυπο, αλλά μου άρεσε να παρακολουθώ την Αρταμόνοβα. Αν δεν κάνω λάθος πήγε έξι φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν πολύ σταθερή.

Επίσης, η αδερφή μου είναι ένα είδωλο για εμένα. Ήταν και αυτή βολεϊμπολίστρια και χάρις σε αυτή άρχισα να παίζω βόλεϊ. Ήταν κεντρική και έβλεπε μόνο τα θετικά, χωρίς να παραπονιέται για τους τραυματισμούς της. Δούλευε συνεχώς.

Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με κάποια άλλη ή να είμαι υπερβολικά ερωτευμένη με ένα άτομο, γιατί όλοι μας είμαστε διαφορετικοί.

Λατρεύω τη δουλειά τους. Λατρεύω τις γνώσεις τους και το πώς τους αρέσει να χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Απλά προσπαθώ να διαλέξω τα καλύτερα πράγματα από τον καθένα και να μάθω πώς να τα κάνω.

Στο τέλος πρέπει πάντα να είσαι ο εαυτός σου”.

– Μιλώντας για τη νεότερη γενιά αθλητριών, πώς λύνεται αυτή η “τρέλα” με τα social media;

“Είναι καλό και κακό μερικές φορές, γιατί πρέπει να βλέπεις την ισορροπία, να μην περνάς όλον σου τον χρόνο εκεί.

Ξέρω παίκτριες που δεν είναι τόσο διάσημοι στο βόλεϊ, αλλά είναι διάσημοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που με κάνει να εκπλήσσομαι γιατί, ξέρετε, κάποιοι άνθρωποι δουλεύουν σκληρά για να γίνουν διάσημοι στον αθλητισμό, ενώ άλλοι έγιναν διάσημοι λόγω των social media.

Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για τα social media, επειδή δεν μπορείς να είσαι συνεχώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πρέπει να επικεντρωθείς πρώτα στους στόχους σου και στη ζωή σου. Πώς να ξεκουράζεσαι, πώς να τρως εγκαίρως. Να κοιμάσαι στην ώρα σου και να είναι ποιοτικός ο ύπνος σου, ειδικά πριν από σημαντικά παιχνίδια.

Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή των αθλητών να αρέσουν, να ισορροπήσουν τα πάντα ταυτόχρονα. Γι’ αυτό πρέπει να μελετάς.

Ναι, το βόλεϊ είναι καλό, ο αθλητισμός είναι καλός. Αλλά πριν αρχίσεις να παίζεις ή να πηγαίνεις στην προπόνηση, πρέπει να μάθεις.

Πρέπει να τελειώσεις το σχολείο. Πρέπει να τελειώσεις το πανεπιστήμιο. Επειδή αν δεν έχεις κάποιες γνώσεις, τότε ίσως δεν θα είσαι αρκετά έξυπνος παίκτης.

Αν τραυματιστείς σοβαρά ή όταν σταματήσεις την καριέρα σου, τότε χωρίς πτυχίο τι θα κάνεις; Πρώτη συμβουλή προς όλους τους νέους παίκτες είναι “παρακαλώ σπουδάστε, μελετήστε”.

– Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον εκτός του γηπέδου;

“Δεν το σκέφτομαι αυτό ακόμα, γιατί ζω αυτή τη στιγμή. Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα καθημερινά. Ο κορωνοϊός άλλαξε τόσο πολύ την άποψή μου γύρω από τη ζωή. Η γνώμη μου σε μερικά θέματα έχει αλλάξει.

Έχω μερικά πτυχία προπονητικής, αλλά δεν ξέρω εάν θα ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο ή θα γίνω διευθύντρια σε κάποια ομάδα. Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω στον μέγιστο βαθμό το σήμερα.

Τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα και θέλω να απολαύσω αυτή την εμπειρία. Σίγουρα θέλω να κάνω ένα παιδί. Θέλω να γίνω μαμά, επειδή ξέρετε μεγαλώνω και θα ήθελα τα πάντα να γίνουν με φυσικό τρόπο.

Προς το παρόν δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μου”.

– Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά και επαγγελματίας παίκτρια συγχρόνως;

“Είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να δίνεις προσοχή τόσο στον εαυτό σου όσο και στο παιδί σου. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι μόνο εσένα. Αναρωτιέσαι εάν είναι καλά, εάν τρώει, εάν είναι άρρωστο και πολλά άλλα.

Πιστεύω ότι είναι δύσκολο, αλλά πολλές αθλήτριες το κάνουν. Φυσικά χάρη στις οικογένειές τους ή άτομα που τους βοηθούν, αλλά μπορούν να τα καταφέρουν.

Ωστόσο, είμαι ένας άνθρωπος που τώρα αφοσιώνεται πλήρως στον αθλητισμό και μετά, αν κάνω παιδιά, θα αφοσιωθώ πλήρως σε αυτά”.

– Πόσο εύκολο είναι όμως να παραμείνει μία παίκτρια στο ίδιο επίπεδο μετά την εγκυμοσύνη;

“Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες ανακάμπτουν γρήγορα, επειδή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχουν κάποια βλαστοκύτταρα.

Αλλά έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της καθεμίας και την εσωτερική της δύναμη. Κάποιες σκέφτονται ότι είναι κουρασμένες, είναι μητέρες, δεν θέλουν να χάσουν βάρος.

Τότε είναι πιο δύσκολο για αυτές να επιστρέψουν. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Θέλεις να είσαι περισσότερο μαμά ή να είσαι περισσότερο παίκτρια;

Πιστεύω ότι όσες επιθυμούν να αγωνιστούν, τότε επανέρχονται σε υψηλά επίπεδα. Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα για το πώς παίκτριες σε όλο τον κόσμο έχουν παιδί και συνεχίζουν να παίζουν”.

– Έχεις αγωνιστεί σε οκτώ χώρες, ποια είναι η καλύτερη από την πλευράς του βόλεϊ και ποια από το επίπεδο ζωής;

“Κοίτα, είναι πάντα τι σου αρέσει και τι αναζητάς. Για παράδειγμα, αν ψάχνεις για χρήματα, τότε είναι καλό να πας στην Ασία, αλλά εκεί το επίπεδο του βόλεϊ είναι πολύ υψηλό, δεν μπορείς να πας εάν δεν έχεις μεγάλη εμπειρία.

Πρέπει να είσαι σταθερή ψυχικά και δυνατή, γιατί είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς μια διαφορετική χώρα, μια άλλη γλώσσα, μια ξένη σε εσένα κουλτούρα, αλλά και την πίεση που δέχεσαι για να πετύχεις.

Στην Ευρώπη είναι επίσης δύσκολα τα πράγματα, ειδικά σε πρωταθλήματα όπως της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Πολωνίας, αλλά και στη Λατινική Αμερική, όπως στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα.

Για μένα ήταν παντού ευχάριστα. Ειλικρινά, για μένα ήταν πολύ δύσκολο να τα καταφέρω στην Ινδονησία και στο Βιετνάμ, επειδή είναι διαφορετικό το επίπεδο του βόλεϊ. Όταν πήγα εκεί δεν το γνώριζα αυτό.

Αν θέλεις να εξελιχθείς ως παίκτρια, πρέπει να πας σε έναν έξυπνο προπονητή. Δεν έχει σημασία η χώρα.

Αν πας σε έξυπνο προπονητή, αυτός θα σε κάνει να βελτιωθείς και δεν θα είσαι στον πάγκο. Φυσικά, είναι σημαντικό να ψάχνεις και τα χρήματα”.

– Μία άλλη παίκτρια στη θέση σου, η Μίλιτσα Κούμπουρα, ήταν η κορυφαία βολεϊμπολίστρια στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Πόσο έτοιμη είσαι να αμφισβητήσεις την κυριαρχία της;

“Κοιτάξτε, δεν μου άρεσε να βλέπω κανένα βίντεο για να πω αυτά τα πράγματα και πιστεύω ότι είναι μέρος του προπονητή να μας κάνει την ανάλυση.

Ειλικρινά, δεν θέλω να πω ψέματα, αλλά πιστεύω ότι αυτό που θα μας πει ο προπονητής είναι τι πρέπει να κάνουμε τακτικά και πώς να τη σταματήσουμε.

Πώς να κάνουμε μπλοκ ή πώς να αμυνθούμε. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει καμία παίκτρια, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιες μεγάλες και ταλαντούχες, που δεν μπορείς να σταματήσεις βρίσκοντας το αδύναμό τους σημείο.

Γι’ αυτό πρέπει να δουλεύουμε κάθε φορά και να βελτιωνόμαστε”.

– Κλείνοντας, θέλουμε να στείλεις ένα μήνυμα στον κόσμο του Πανιωνίου.

“Είμαι τόσο χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ. Θέλω να έρθετε να μας υποστηρίζετε σε κάθε παιχνίδι και υπόσχομαι να φέρω διασκέδαση και ωραίες στιγμές.

Γι’ αυτό μη χάσετε αυτές τις στιγμές. Παρακαλώ αγοράστε εισιτήριο διαρκείας, γίνετε μέλος της ομάδας και μην λείψετε από τα ματς.

Η στήριξή σας είναι πολύ σημαντική για εμάς. Όταν βγάζετε την ενέργειά σας, τότε θα παίζουμε καλύτερα και με περισσότερη χαρά”.

Ευχαριστούμε τη διοικούσα επιτροπή του βόλεϊ γυναικών του Πανιωνίου για τη φιλοξενία στις εγκαταστάσεις του “Ανδρέας Βαρίκας”.