Η Μίλιτσα Κούμπουρα αποκλειστικά στο SPORT24: “Ο Ολυμπιακός είναι μέρος του εαυτού μου, μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλό στο Champions League”

MVP στο τάραφλεξ, μητέρα στο σπίτι. Πρωταγωνίστρια στο Champions League βόλεϊ, άνθρωπος με βαθιά πίστη, φόβους, αμφιβολίες, ευαισθησίες και αποφάσεις ζωής μακριά από τα φώτα.

Η Μίλιτσα Κούμπουρα δεν έδωσε απλώς μία συνέντευξη. Ξεδίπλωσε όλη της τη ζωή: το ευρωπαϊκό όνειρο με τον Ολυμπιακό, η επιστροφή στη δράση μετά την εγκυμοσύνη, τα συμβόλαια που “τιμωρούν” τις γυναίκες, η απόφαση να αρνηθεί την εθνική Σερβίας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες για χάρη της οικογένειάς της και τα κίνητρα που δεν σταματά να βρίσκει.

Με χαμόγελο και λόγο ευθύ, ειλικρινή και καθόλου φιλοτεχνημένο, η κορυφαία διαγώνια μίλησε αποκλειστικά στο SPORT24 για τον αθλητισμό όπως λίγες τολμούν: με αλήθεια και συναίσθημα.

Για τις νίκες, τις ήττες, την πίεση, τη μητρότητα, τον Θεό, την καριέρα μετά το βόλεϊ και τη ζωή της όταν σβήνουν τα φώτα του γηπέδου.

– Αρχικά θέλουμε να μας πεις για την ιστορική πρώτη συμμετοχή του Ολυμπιακού στο Champions League βόλεϊ γυναικών. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό για το τμήμα και γενικά για τον σύλλογο;

“Είναι σπουδαίο. Είναι ωραία εμπειρία και για εμάς να παίζουμε τέτοια ματς, που είναι πολύ υψηλού επιπέδου και θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε τον τρόπο παιχνιδιού μας.

Είναι βεβαίως πολύ κουραστικό, γιατί είναι πολλοί μαζεμένοι αγώνες, αλλά πιστεύω ότι έπρεπε πιο νωρίς να προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να συμμετάσχει, γιατί η εμπειρία είναι τρομερή”.

– Έχοντας παίξει πλέον και το πρώτο παιχνίδι στη διοργάνωση. Το επίπεδο είναι φυσικά πιο μεγάλο, αλλά είναι αυτά τα παιχνίδια που θα βοηθήσουν να γίνει ακόμα καλύτερη ομάδα και να “ψηλώσει” καις ως μέγεθος;

“Φυσικά, αλλά δεν πιστεύω πως είναι πολύ πιο ψηλό επίπεδο από το δικό μας ως ομάδα.

Θα μπορούσαμε να δώσουμε παραπάνω πράγματα στο Μιλάνο και πρέπει να μας φύγει το συναίσθημα του “αγωνίζομαι στο Champions League με τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης”.

Πρώτη φορά παίζουμε ματς τόσο υψηλού επιπέδου, επειδή είναι μεγάλη η διαφορά, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε.

Δηλαδή στην καλή μας ημέρα μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλό”.

– Στην αρχή της χρονιάς σας λέγανε στον Ολυμπιακό ότι εάν προκριθείτε θα είναι η πρώτη φορά που το τμήμα θα συμμετάσχει στους ομίλους του Champions League. Το γνωρίζατε αυτό;

“Το ξέραμε ναι, δηλαδή εγώ το γνώριζα γιατί ενδιαφέρομαι για τέτοια ιστορικά και στατιστικά στοιχεία.

Οπότε ρωτάω συνέχεια και ρώτησα και το καλοκαίρι εάν θα παίξουμε στα προκριματικά, γιατί δεν ήταν ακόμη σίγουρο.

Μου είχαν πει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα και χάρηκα πολύ”.

– Έχεις δηλώσει ότι ένα από τα όνειρά σου είναι να κατακτήσεις ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό. Φέτος ο Ολυμπιακός αγωνίζεται στο Champions League, που για μία ελληνική ομάδα είναι σχεδόν απίθανο να το κατακτήσει. Εάν, όμως, αγωνιζόσασταν σε μία χαμηλότερης δυναμικής διοργάνωση θα είχατε σίγουρα μεγαλύτερες πιθανότητες. Πώς το βλέπεις εσύ όλο αυτό;

“Αν περάσουμε τους ομίλους στο Champions League είναι σαν να έχω κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό πραγματικά, οπότε αυτό είναι ένας από στόχος μου τώρα.

Σε περίπτωση που δεν προκριθούμε, πάλι θα συνεχίσουμε στο CEV Cup, οπότε και αυτό αυξάνει τις πιθανότητές μας για κάτι μεγαλύτερο”.

– Στα μεγαλύτερα σημεία του αγώνα με τη Βέρο ήσασταν πολύ ανταγωνιστικές. Τι ήταν αυτό που σας έλειψε και στο τέλος ηττηθήκατε με 3-0;

“Να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε μία τέτοια ομάδα. Δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ατομική εμπειρία, γιατί κάθε μία από εμάς έχει εμπειρία.

Μας έλειψε αυτό που είπα και πριν, δηλαδή να το πιστεύεις ακόμη κι εάν δεν έχεις ξαναζήσει το συναίσθημα του να αγωνίζεσαι κόντρα σε έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο.

Να πιστέψεις ότι δεν είναι περίεργο που είμαι πέντε πόντους μπροστά. Να πεις “θέλω να κερδίσω αυτό το σετ”. Ό,τι δεν είναι κάτι απίθανο. Μπορώ να κερδίσω”.

– Ξέρουμε ότι είσαι πολύ ανταγωνιστικός χαρακτήρας μέσα στο τάραφλεξ. Πώς ένιωσες μετά την ήττα και τον τρόπο που ήρθε;

“Δεν ένιωσα καθόλου καλά και δεν πιστεύω ότι παίξαμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Στο δεύτερο σετ για παράδειγμα, γιατί να είναι για αυτές 26-24 και όχι για εμάς.

Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα και νόμιζα ότι μπορούσαμε να δώσουμε παραπάνω.

Ειδικά στο Champions League μετράει κάθε σετ, επειδή δεν είναι αγώνες νοκ άουτ μεταξύ δύο ομάδων.

Κάθε ματς μαζεύεις πόντους και περνάς. Αν είσαι τρίτος καλύτερος συνεχίζεις, οπότε όλα έχουν τη σημασία τους”.

– Που πιστεύεις ότι μπορεί να φτάσει αυτή η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού;

“Πιστεύω ότι μπορούμε να περάσουμε στην επόμενη φάση, πραγματικά το πιστεύω αυτό”.

– Στα μάτια όλων πέρυσι φτάσατε στο πικ σας, με την έννοια ότι κατακτήσατε κάθε εγχώριο τίτλο που διεκδικήσατε. Πόσο πιο βελτιωμένο είναι το φετινό ρόστερ του Ολυμπιακού συγκριτικά με το περσινό; Και πόσο εύκολο είναι μετά από μια τέτοια κυριαρχία να βρεις νέο κίνητρο;

“Στην αρχή για μένα ήταν λίγο δύσκολο. Όχι να βρω κίνητρο, αλλά είναι λίγο σαν να ξεφούσκωσε το μπαλόνι και χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να μπω ξανά στο mood ότι θέλω κάτι τόσο πολύ.

Όπως είπα και στο τέλος της περσινής σεζόν, πρόπερσι χάσαμε το πρωτάθλημα με απίθανο τρόπο, οπότε είχα το καλοκαίρι αυτή την πείνα να τα κερδίσω όλα και να αποδείξω πράγματα.

Τώρα πάλι το έχω, αλλά στην αρχή μου ήταν λίγο δύσκολο να το βρω”.

– Σε προσωπικό επίπεδο πώς είναι η συμμετοχή στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης; Πώς είναι δηλαδή να αγωνίζεται στο Champions League η περσινή MVP σε όλες τις ελληνικές διοργανώσεις;

“Για μένα αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλό να παίζω στο Champions League, για να δω κιόλας πού βρίσκομαι συγκριτικά με τις παίκτριες των άλλων ομάδων”.

– Βλέπουμε εξαιρετικές διαγώνιες στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπως η Ραχίμοβα του Πανιωνίου, η Τάουμπνερ του ΠΑΟΚ, η Μπένετ του Παναθηναϊκού, η Γιουζγκέντς της ΑΕΚ. Πώς είναι για εσένα αυτός ο ανταγωνισμός και η άνοδος του επιπέδου;

“Ναι, έχει ανέβει το επίπεδο. Κάθε χρόνο ανέβει και από λίγο. Η διαφορά έχει μικρύνει. Ακόμα και η τελευταία ομάδα παρουσιάζεται ανταγωνιστική.

Και είναι κάτι που συζητάμε και με τις συμπαίκτριές μου, ότι δηλαδή κουραζόμαστε περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν υπάρχει αυτό που λέγαμε ότι παίζουμε με την τάδε ομάδα και θα είναι εύκολος ο αγώνας”.

– Η νίκη απέναντι στον Πανιώνιο ήταν μια δήλωση ότι δεν θα αμφισβητηθεί η κυριαρχία μας, ότι είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο;

“Ναι φυσικά, γιατί νομίζω μια τέτοια ομάδα που έχει μπάτζετ περισσότερο από όλες τις ελληνικές ομάδες, σου δίνει λίγο κίνητρο παραπάνω για να πεις “δεν έχουν να κάνουν όλα με τα λεφτά και τα ονόματα. Γιατί να μην είμαστε εμείς καλύτεροι;”.

– Να κάνουμε μια στροφή επειδή αναφερθήκαμε και στη Σέρβα του ΠΑΟΚ. Το καλοκαίρι ήρθε στον Ολυμπιακό η κουμπάρα σου, Γιοβάνα Στεφάνοβιτς. Πώς είναι αυτή η συνύπαρξη;

“Ναι, η Γιοβάνα είναι νονά του παιδιού μου. Είναι απίστευτο που παίζουμε μαζί, γιατί δεν το σκεφτόμουν ποτέ.

Έπαιξε σε πάρα πολύ καλές ομάδες. Έχει κερδίσει το Champions League και η εμπειρία της μας φέρνει πολλά.

Έχεις στην ομάδα έναν άνθρωπο που όντως πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει πολλά και αγωνίζεται για αυτόν τον σκοπό”.

– Τι είπε δηλαδή η Γιοβάνα μετά την ήττα σας από τη Βέρο Μιλάνο στην πρεμιέρα του Champions League;

“Ήταν πολύ στεναχωρημένη. Θα ήθελε να το πιστέψουμε λίγο παραπάνω, γιατί έχει αγωνιστεί με όλες τις παίκτριες της αντίπαλης ομάδας και γνώριζε ότι γινόταν να τις κερδίσουμε.

Ήξερε ότι δεν είναι ανίκητες και είναι και αυτές άνθρωποι που μπορούν να έχουν μία κακή ημέρα”.

– Επιστρέφουμε στον Πανιώνιο και σε μία κορυφαία Σέρβα που έχει, την Ελίτσα Βασίλεβα. Γνωρίζουμε ότι προτάθηκε και συζητήθηκε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι. Εσείς γνωρίζεστε, είχατε κάποια επικοινωνία όταν υπήρχαν οι συζητήσεις για να έρθει στην ομάδα;

“Ναι, γνωριζόμαστε και υπήρχε επικοινωνία. Αλλά εντάξει, νομίζω τα λεφτά εκεί παίξανε μεγάλο ρόλο. Επειδή ο Πανιώνιος είχε πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ”.

– Το πρωτάθλημα φαίνεται ότι θα είναι το πιο ανταγωνιστικό των τελευταίων ετών. Βγάζοντας φυσικά εκτός κουβέντας τον Ολυμπιακό που είναι πρωταθλητής, ποιες ομάδες βλέπεις ως φαβορί για να φτάσουν μέχρι τους τελικούς;

“Αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι οι πιο ανταγωνιστικές ομάδες είμαστε εμείς, ο Παναθηναϊκός και ο Πανιώνιος.

Παρόλο που ο Πανιώνιος δεν έχει τόσο καλά αποτελέσματα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι τέτοια ομάδα θα συνεχίσει έτσι.

Οπότε ακόμα τους βάζω στην κορυφή. Αυτές τις τρεις ομάδες θα έλεγα”.

– Και ποια ομάδα θα ήθελες στους τελικούς, τον Πανιώνιο ή τον Παναθηναϊκό;

“Δεν έχουμε παίξει ακόμα με τον Παναθηναϊκό. Βλέπω ότι παίζουν πολύ καλά, αλλά είναι κάπως αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που σου δίνει ένα έξτρα κίνητρο”.

– Πρόσφατα μιλήσαμε με τον Ατανασίεβιτς και μας είπε ότι του δίνει επιπλέον ώθηση όταν παίζει σε γεμάτες έδρες αντιπάλων. Είσαι και εσύ ένας τέτοιος τύπου αθλήτριας;

“Μου αρέσει να έρχεται κόσμος και να είναι γεμάτα τα γήπεδα, γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αυτό που κάνουμε.

Οπότε ναι, είμαι και εγώ αυτής της άποψης”.

– Αναφερθήκαμε στον Παναθηναϊκό. Νομίζω ότι αξίζει ένα σχόλιο για την Πέννυ Ρόγκα.

“Δεν έχω λόγια για αυτό το κορίτσι. Συνέχεια σκέφτομαι πως είναι μια μαχήτρια και παράδειγμα για όλους μας.

Μία κοπέλα που παίζει τώρα τρομερά, ίσως και καλύτερα από πριν αρρωστήσει με καρκίνο. Τη θαυμάζω πραγματικά”.

– Δεν είναι σύνηθες, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, να βραβεύεται μία αθλήτρια ως MVP της σεζόν και όμως μέσω ανάρτησης να λέει ότι η πραγματική MVP είναι μία άλλη αθλήτρια που ναι μεν δεν έπαιξε καθόλου στην εν λόγω χρονιά, αλλά κέρδισε το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο, την ίδια τη ζωή. Πώς το βλέπεις εσύ όλο αυτό; Μπήκες καθόλου πέρυσι νοητά έστω και για λίγο στη θέση της;

“Πολλές φορές στον αθλητισμό ξεχνάμε τι είναι πραγματικά σημαντικό. Ο άνδρας μου είναι χειρούργος μαστού και βλέπω από κοντά πολλές φορές τι γίνεται στον κόσμο και πόσο δύσκολες καταστάσεις υπάρχουν.

Η ενασχόλησή μας με τον αθλητισμό μάς κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, ότι τέτοια πράγματα δεν μπορούν να γίνονται σε μας και ότι σημαντικό είναι να κερδίσεις και τίποτα άλλο.

Και όταν βλέπεις μια παίχτρια που πέρασε κάτι τέτοιο και γύρισε στο αθλητισμό, είναι πραγματικά τόσο συγκινητικό και ήθελα απλά να το ξεχωρίσω.

Στο τέλος της ημέρας τίποτα δεν μετράει όσο η ίδια η ζωή. Πρώτα έρχεται η υγεία και μετά όλα τα άλλα.

Και χαίρομαι που είχε τη δύναμη να γυρίσει στο βόλεϊ, για αυτό τη θαυμάζω.

Δεν άφησε τον εαυτό της να είναι θύμα της ζωής.  Κυνήγησε και πέτυχε να επιστρέψει”.

– Φυσικά και δεν θα το συγκρίνω σε καμία περίπτωση με τον καρκίνο, αλλά και η μητρότητα είναι μία μορφή μάχης για μία αθλήτρια στο κορυφαίο επίπεδο. Γιατί πρέπει να μείνει εκτός για εννέα μήνες και μετά να κάνει διπλή δουλειά ώστε να επανέλθει εκεί που βρίσκονταν. Πως το έζησες εσύ όλο αυτό και πώς κατάφερες να επιστρέψεις καλύτερη από πριν;

“Αυτό το παιδί μου δίνει έξτρα δύναμη. Μου δίνει ένα συναίσθημα στο γήπεδο ότι τώρα παίρνω χρόνο από αυτό.

Επομένως είναι πολύ σημαντικό να μετράει ο χρόνος που είναι μακριά του. Γιατί αν χάνω, αν δεν δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, αν απλά είμαι σε φάση “οκ, εδώ παίρνω λεφτά και δεν έχει σημασία πώς παίζω”, τότε δεν υπάρχει κανένα νόημα, καλύτερα ας μείνω σπίτι μου.

Οπότε πιστεύω ότι για αυτό γύρισα καλύτερη, γιατί μου έδωσε μια συγκέντρωση στην προπόνηση. Δουλεύω πάρα πολύ. Το σώμα μου κάπως το ξεκίνησα από το μηδέν.

Μετά από εγκυμοσύνη είσαι σχεδόν στο μηδέν, οπότε το έχτισα πάλι από το μηδέν και πιστεύω για αυτό το λόγο γίνομαι καλύτερη και καλύτερη, επειδή κάπως το χτίζω παραπάνω κάθε χρόνο”.

– Στον ΠΑΟΚ αγωνιζόσουν ούσα έγκυος 2,5 μηνών. Δεν φοβήθηκες καθόλου τότε μην πάει κάτι λάθος και έχεις προβλήματα στην εγκυμοσύνη;

“Ο άντρας μου είναι και γυναικολόγος και αυτός με έκανε να μην φοβάμαι. Ό,τι συμβουλή που έδινε και μου δίνει τις εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια.

Επομένως θα ήταν πολύ πιο δύσκολο εάν δεν τον είχα δίπλα μου. Αλλά φυσικά οι άλλοι σκεφτόντουσαν και φοβόντουσαν για εμένα.

Για παράδειγμα οι γονείς μου που έβλεπαν από την τηλεόραση τα παιχνίδια έλεγαν “μην πέφτεις εκεί, μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο”.

Όμως εγώ είχα εμπιστοσύνη και ακολουθούσα όσα μου έλεγε ο άντρας μου και οι γιατροί”.

– Τι έχεις φοβηθεί όσο είσαι μητέρα;

“Αχ, πολλά. Ότι θα του αφήσω κάποια τραύματα επειδή λείπω συνέχεια. Έφυγα για πρώτη φορά από το σπίτι για προπόνηση όταν εκείνος ήταν 10 μηνών και τον άφησα για δύο ημέρες.

Φοβάμαι πολύ ότι θα του αφήσει κάποια σημάδια αυτό το πράγμα και η τόση απουσία.

Φοβάμαι ότι δεν είμαι αρκετά συγκεντρωμένη όταν είμαι σπίτι, επειδή πολλές φορές είμαι κουρασμένη.

Πολλά φοβάμαι, αλλά από την άλλη κάθε δουλειά έχει τέτοια πράγματα και ζούμε σε έναν κόσμο που πρέπει να δουλεύεις. Δεν είναι και πολύ εύκολο”.

– Έρχεται να σε δει στις προπονήσεις και στους αγώνες;

“Ναι, και χαίρεται πολύ. Έχει μάθει όλα τα συνθήματα, ακόμα και βρισιές από φιλάθλους, που δεν είναι και τόσο καλό.

Έρχεται καμιά φορά και βλέπει και τους άντρες. Του αρέσει. Και τώρα παίζει βόλεϊ στο σπίτι, που δεν ξέρω από που το έμαθε. Απλά επειδή το βλέπει από άλλους”.

– Θα σου άρεσε να τον δεις να παίζει και αυτός βόλεϊ;

“Παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά τώρα έχει αρχίσει και το βόλεϊ. Ό,τι θέλει ας κάνει.

Θα γίνει ψηλός σίγουρα, αλλά έχουν ξεκινήσει με το ποδόσφαιρο για να του φύγει από το μυαλό”.

– Επειδή έχουμε μιλήσει και με άλλες αθλήτριες, που οι μισές μας λένε ότι θα ήθελαν να κάνουν οικογένεια παράλληλα με τον αθλητισμό και οι άλλες μισές θέλουν μετά το τέλος της καριέρας τους για να είναι αφοσιωμένες και στο παιδί τους και στην καριέρα τους. Εσύ είχες ποτέ δεύτερες σκέψεις, ενοχές ή ότι ίσως να τελειώνει εκεί η επαγγελματική σου πορεία στο βόλεϊ;

“Μόλις έμεινα έγκυος δεν σκόπευα να γυρίσω. Ειλικρινά όχι, για αυτό και έκλαψα μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, γιατί νόμιζα ότι τελείωσε η καριέρα μου.

Δεν το είχα στο μυαλό μου ότι είναι ή οικογένεια και παιδί ή ο πρωταθλητισμός.

Για μένα δεν υπήρχε ποτέ ερώτηση. Ήξερα από μικρή ότι κάποια στιγμή θα αποκτήσω την οικογένειά μου και ήταν η πρώτη μου ευχή να κάνω παιδί.

Σε εκείνη την ηλικία (25 προς 26) για κάποιο λόγο ένιωσα ότι είναι η κατάλληλη. Το ένιωσα πολύ έντονα και ήθελα πάρα πολύ να έχω παιδί.

Ναι, δεν ήταν ερώτηση αυτό, αλλά ήταν η στιγμή που υπέγραψα το μεγαλύτερο συμβόλαιο στη ζωή μου, στην Κίνα.

Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος δεν στεναχωρήθηκα ούτε 1%. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη.

Αυτό ήταν απάντηση από μόνη του, ότι πρώτα πάει το παιδί και μετά η καριέρα μου, αλλά μετά αποφάσισα να σταματήσω.

Ωστόσο, έχοντας τον Λούκα και βλέποντας ότι μπορώ να τα καταφέρω και μου λείπει το βόλεϊ, ένιωσα ότι μπορώ να είμαι ακόμα καλύτερη.

Το ένιωσα μέσα μου πως μπορώ να γυρίσω και θα είμαι καλύτερη από ό,τι ήμουν πριν τη γέννα”.

– Εάν δεν κάνουμε λάθος ήταν να γυρίσεις για την ΑΕΚ μετά τη γέννα. Πιστεύεις ότι εάν πήγαινες τελικά στην ΑΕΚ και όχι στον Ολυμπιακό, θα άλλαζε τόσο η ιστορία των δύο ομάδων όσο και η δική σου ως αθλήτρια;

“Ναι, σωστά. Το πόσο πολύ ήθελα να επιστρέψω φαίνεται και από το γεγονός ότι στην ΑΕΚ θα υπέγραφα ως ακραία, γιατί τότε είχαν διαγώνιο μία καλή παίκτρια.

Ωστόσο, είχα πολλά χρόνια να παίξω ακραία, από όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή και δεν είναι αυτή η θέση μου.

Αλλά ήρθε ο Ολυμπιακός την κατάλληλη στιγμή και ήταν όπως αποδείχθηκε η σωστή και η καλύτερη επιλογή για όλους”.

-Θα θέλαμε να γυρίσουμε λίγο πίσω ξανά και να μας πεις για το πόσο προστατεύονται οι αθλήτριες στην εγκυμοσύνη τους με βάση τα συμβόλαια;

“Μόλις μείνεις έγκυος δεν υπάρχει καμία ασφάλεια, χάνεις τα λεφτά σου, χάνεις το συμβόλαιό σου, το μέλλον σου.

Για αυτό ευχαριστώ πάρα πολύ και τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ που τότε ήθελαν να με πάρουν χωρίς να με δουν καθόλου.

Είχαν εμπιστοσύνη σε εμένα ως αθλήτρια, ότι είμαι δηλαδή υπεύθυνη και θα γυρίσω όπως πρέπει. Επειδή αυτό που έκαναν είχε μεγάλο ρίσκο για να λέμε την αλήθεια.

Αλλά θα πρέπει να προστατεύονται κάπως και θα πρέπει να προστατεύονται επειδή για μια γυναίκα η καλύτερη ηλικία για να έχει παιδί είναι περίπου 25 ετών.

Πώς να μείνει έγκυος αν χάνει τη δουλειά και τα λεφτά της στα 25; Είναι πολύ δύσκολο”.

– Υπάρχουν χώρες που ξέρεις ότι έχουν σχετικές ρήτρες, ότι δεν χάνουν δηλαδή οι αθλήτριες τα λεφτά τους εάν μείνουν έγκυες;

“Εάν δεν κάνω λάθος στη Γερμανία το βόλεϊ γυναικών είναι επαγγελματικό και είσαι προστατευμένη.

Ακόμα, εάν παίζεις πέντε συνεχόμενα χρόνια έχεις και σύνταξη. Η Γαλλία το ίδιο. Για αυτές τις δύο χώρες είμαι σίγουρη.

Για την Ιταλία δεν είμαι τόσο σίγουρη, αλλά κάτι νομίζω έχουν και εκεί. Αλλά πραγματικά τα συμβόλαια που έχουμε ότι δεν γίνεται να γίνουμε μητέρες, δεν είναι σωστά.

Καταλαβαίνω τις ομάδες, όμως από την άλλη και σε κανονική δουλειά προστατεύονται όσοι θέλουν να γίνουν γονείς. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει”.

– Γίνεται μεγάλη κουβέντα στην Ελλάδα σχετικά με το γεγονός ότι και το βόλεϊ γυναικών θα πρέπει να γίνει επαγγελματικό. Εάν πράγματι γίνει τότε θα έχετε και ασφάλεια και τα πάντα.

“Ναι, πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει τα πάντα.

Όταν ήρθα ήταν εν μέσω Covid και μου έκανε κακή εντύπωση, γιατί μου έλεγαν οι άλλες αθλήτριες ότι οι άντρες μπορούν να κάνουν προπονήσεις αλλά εμείς όχι, γιατί λέει αυτοί είναι επαγγελματίες και εμείς όχι.

Και τους είπα “τι λέτε;”. Τι ακριβώς δεν είμαστε; Κάνω έξι ώρες προπόνηση την ημέρα να λέγομαι ερασιτέχνης. Είναι πολύ περίεργο αυτό το πράγμα”.

– Το βλέπεις να γίνεστε άμεσα επαγγελματίες και επίσημα;

“Πιστεύω ότι θα χρειαστεί λίγος χρόνος ακόμα για να γίνει αυτό. Είναι θέμα νοοτροπίας ακόμα”.

– Θέλουμε να σταθούμε και στο θέμα των σπουδών. Δεν είναι συνηθισμένο για μία αθλήτρια και έναν αθλητή να σπουδάζει παράλληλα και να γνωρίζει ότι ακόμα και σε σοβαρό τραυματισμό υπάρχει κάτι άλλο από πίσω που τον περιμένει.

“Στην οικογένειά μου όλοι έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο. Δηλαδή πρώτα από όλα πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο.

Δεν υπήρχε ερώτηση και εγώ ένιωσα κάπως έτσι, αλλά πιστεύω ότι μου πήρε λίγο από βόλεϊ.

Επειδή όσο άλλοι συγκεντρωνόντουσαν μόνο στο βόλεϊ, εγώ έπρεπε να μοιράζω τον χρόνο μου και να σπουδάζω παράλληλα.

Δεν θα το έκανα ποτέ διαφορετικά. Μόνο για τον λόγο ότι τώρα είμαι εκπαιδευμένη και σε κάτι εκτός του βόλεϊ.

Νιώθω ότι έχω μια γνώση, Νιώθω αυτοπεποίθηση και για αυτό το λόγο είμαι ευχαριστημένη.

Αλλά δεν πιστεύω ότι θα έχω σίγουρα δουλειά όταν τελειώσω την καριέρα μου. Τώρα τελείωσα και άλλο ένα μάστερ για κάτι εντελώς διαφορετικό, για αθλητική διατροφή.

Επειδή με ενδιαφέρει πάρα πολύ και επειδή όταν είσαι 10-15 χρόνια στο επαγγελματικό βόλεϊ, μετά το νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι που έχει σχέση με τον αθλητισμό.

Είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψω τώρα στα μαθηματικά. Δεν έχω εμπειρία.

Οι άνθρωποι που είναι τώρα στη δική μου ηλικία έχουν ήδη 10 χρόνια εμπειρίας. Πώς θα δώσει κάποιος σε εμένα δουλειά;”.

– Θα έβλεπες τον εαυτό σου είτε σε πάγκο, είτε στη διοίκηση σε ρόλο κοντά στο βόλεϊ;

“Ναι, θα ήθελα να έχω κάποιον ρόλο, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω πολύ καλή δουλειά ως αθλητική διατροφολόγος, γιατί το έχω ψάξει πολύ και μόνη μου”.

– Άρα προπονήτρια δεν το σκέφτεσαι καθόλου έτσι;

“Δύσκολα, λόγω των πολλών ταξιδιών. Πάλι κάνεις μία ζωή λες και είσαι αθλήτρια, αλλά είσαι και μεγαλύτερη και φεύγεις από οικογένειά σου. Αυτό για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολο”.

– Είναι μόνο αυτό ή είναι και θέμα χαρακτήρα; Δηλαδή είσαι ένας πολύ δυνατός και ανταγωνιστικός χαρακτήρας, θα μπορούσε να συνυπάρξεις με άλλες τέτοιες προσωπικότητες παικτριών και να πρέπει να τις προπονήσεις;

“Ναι, είναι και αυτό πολύ δύσκολο, γιατί θα ήθελα μόνο να μπω στο γήπεδο και να παίξω.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να εξηγήσω σε κάποιον που ξεκινάει από το μηδέν πώς να τα κάνει όλα αυτά, επειδή και εγώ δεν έχω μια θεωρία πώς το κάνω.

Απλώς μου βγαίνει αυθόρμητα”.

– Επειδή είπες για το μηδέν. Εσύ άρχισες να παίζεις βόλεϊ παρακινούμενη από τη μεγαλύτερη αδερφή σου, σωστά;

“Ναι, ναι, ναι”.

– Βάλε μας λίγο σε αυτή την ιστορία.

“Όταν ήμουν μικρή δεν ήμουν πολύ αθλητικός τύπος. Ήμουν η χειρότερη στην παρέα σε όλα, αλλά ήμουν και πέντε χρόνια μικρότερη από όλους.

Οπότε, όταν η αδερφή μου ξεκίνησε το βόλεϊ ήθελα να κάνω ό,τι ακριβώς κάνει και αυτή. Το παράδοξο είναι πως εκείνη δεν είναι καθόλου αθλητική. Είναι πιο πολύ κυρία.

Είναι πολύ ευαίσθητη, φοβάται την μπάλα. Αυτή ασχολήθηκε με το βόλεϊ λίγα χρόνια.

Εγώ συνέχισα επειδή με είδαν και οι προπονητές ότι είμαι ψηλή, ότι έχω ταλέντο και με σπρώξανε προς το να συνεχίζω, γιατί μου άρεσε πολύ το άθλημα”.

– Δεν είχες άλλον στην οικογένεια που να ασχολήθηκε με τον επαγγελματικό αθλητισμό;

“Ο μπαμπάς μου ασχολήθηκε με το μπάσκετ και μία από τις αδερφές του ήταν στο WNBA.

Είμαστε αθλητική οικογένεια, Ειδικά από τη μεριά του μπαμπά μου. Όλοι και όλες οι θείες μου ήταν πολύ καλές μπασκετμπολίστες, αλλά όλοι έπαιζαν μπάσκετ, κανένας βόλεϊ.

Ο αθλητισμός γενικά υπήρχε στα παιδικά μου χρόνια”.

– Μιλήσαμε πριν για το κίνητρο και θέλω να μπω λίγο στο μυαλό σου και στις σκέψεις σου. Τι είναι αυτό που σε κάνει να φτάνεις σε μια επιτυχία; Μετά εκεί τι συμβαίνει, κάθεσαι πάνω σε αυτό ή πολύ γρήγορα το αφήνεις στην άκρη και συνεχίζεις;

“Το αφήνω στην άκρη, δεν μπορώ αν μείνω σε αυτό. Χάνω τη συγκέντρωσή μου εάν το κάνω, γιατί οι αγώνες είναι πάρα πολλοί και μαζεμένοι. Έχουμε ματς κάθε τρεις ημέρες.

Δεν μπορείς να κάνεις γλέντι επειδή κέρδισες τον Πανιώνιος ή την ΑΕΚ. Καμία σημασία δεν έχουν αυτά, αλλά μόνο ο τελικός στόχος”.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει δώσει ο αθλητισμός και ποιο είναι το μότο σου ως αθλήτρια;

“Μεγαλύτερο μάθημα είναι ότι στη ζωή αν θέλεις κάτι πάρα πολύ θα το καταφέρεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Επίσης, το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος ενός αθλητή, καθώς τη μία ημέρα είσαι 21 και την άλλη 30 και δεν είσαι ποια νέος. Και αυτό γίνεται πάρα πολύ γρήγορα.

Οπότε οι νέες αθλήτριες θα πρέπει να παίρνουν τις ευκαιρίες που έχουν, να προσπαθούν, να μην φοβούνται, να έχουν θάρρος”.

– Πώς διαχειρίζεται ένας αθλητής ότι τη μια μέρα είναι στα φώτα της δημοσιότητας και την άλλη τον ξεχνάνε άπαντες;

“Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πιστεύω ότι επειδή για χρόνια είσαι συνηθισμένος να σου δίνουν σημασία, να σε σταματάνε στο δρόμο, να σου κερνάνε καφέδες, είναι χαζά αυτά τα πράγματα, αλλά είσαι συνηθισμένος σε αυτή τη ζωή και η στιγμή που τελειώνεις όλο αυτό φεύγει πάρα πολύ γρήγορα.

Και αν δεν είσαι έτοιμος στο μυαλό και αν δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι δουλεύει η ζωή, είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς.

Είναι σημαντικό οι αθλητές να σκέφτονται προς το τέλος της καριέρας τους τι θα κάνουν μετά.

Γιατί χάνεις ένας μέρος της προσωπικότητάς του όταν τελειώνεις από τον αθλητισμό”.

– Αν σε ρωτήσει ο Λούκα σε μερικά χρόνια “μαμά τι ήσουν στο βόλεϊ;”, τι θα του πεις;

“Πολύ δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα ότι δεν έφτασα στο καλύτερο που μπορούσα να γίνω, αλλά στα τελευταία χρόνια της καριέρας μου έφτασα πολύ ψηλά”.

– Είπες πριν ότι δεν θα άλλαζες τίποτα από τις αποφάσεις σου σχετικά με τις σπουδές; Εάν όμως γυρνούσες τον χρόνο πίσω και δεν πήγαινες στις ΗΠΑ για να σπουδάσεις και έμενες στην Ευρώπη, πιστεύεις ότι θα ήσουν μία παίκτρια επιπέδου Champions League; Και όχι μόνο Champions League, αλλά να αγωνίζεσαι σε μία ομάδα που διεκδικεί το Champions League με συνέπεια.

“Ναι, πιστεύω πως θα ήμουν. Απλά δεν εξαρτιόνταν μόνο από εμένα, αυτό είναι το πρόβλημα.

Γιατί στη Σερβία είχαμε συμβόλαια που ήταν λίγο περίεργα. Δηλαδή μέχρι τα 20-22 σου δεν παίζεις. Και πιστεύω ότι πολλά στον αθλητισμό είναι θέμα εμπειρίας. Είναι το 50%.

Άρα αν είχα αυτή την εμπειρία που έχω τώρα στα 25 μου, θα ήμουν σίγουρα σε αυτό το επίπεδο που είπατε.

Βέβαια, δεν ξέρω τι θα γινόταν γύρω μου εάν έπαιζα τόσο νωρίς, γιατί εγώ έφυγα στην Αμερική πιο πολύ για να παίξω από να σπουδάσω”.

– Κάνεις σκέψεις στο μυαλό σου του τύπου “τι θα γινόταν με το ένα σενάριο, τι θα γινόταν με το άλλο σενάριο”;

“Κάνω ναι, αλλά στην Ελλάδα παντρεύτηκα, στην Ελλάδα έκανα αυτό το τρομερό παιδί και αυτό μου είναι πάντα στο μυαλό.

Ότι δηλαδή τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόντουσαν με αυτόν τον τρόπο αν δεν ήμουν στην Ελλάδα και αν έφτανα στο επίπεδο που μιλάμε, δεν θα ήμουν ποτέ στην Ελλάδα”.

– Μιλάμε για Ελλάδα. Πώς το βλέπεις, θα μένεις εδώ για πολλά ή υπάρχει και η Σερβία και συγκεκριμένα το Βελιγράδι στο πρόγραμμα;

“Εγώ και άντρας μου αγαπάμε πολύ τη Σερβία. Αυτός είναι Έλληνας, αλλά αγαπάει και αυτός πολύ τη Σερβία και μακάρι να μπορούσαμε κάποια στιγμή να μετακομίσουμε στο Βελιγράδι.

Ωστόσο, η οικονομική κατάσταση εκεί δεν είναι τρομερή. Η πολιτική κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ, οπότε δεν το βλέπω να ζούμε εκεί. Πιο πολύ βλέπω να ζούμε στην Αθήνα”.

– Πήγε η κουβέντα στη Σερβία. Ο Ολυμπιακός έχει παράδοση με τους Σέρβους αθλητές στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, στο πόλο και έχει και την αδελφοποίηση με τον Ερυθρό Αστέρα. Εσύ την έχεις βιώσει αυτή τη ζεστασιά με τους φίλους της ομάδας;

“Ναι, γιατί νιώθω σαν στο σπίτι μου από την πρώτη στιγμή. Δεν ένιωσα καθόλου ότι πήγα σε ξένη χώρα.

Έπαιξα σε ξένες χώρες και ένιωσα πολύ μόνη μου εκεί. Εδώ δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή, ούτε στον ΠΑΟΚ, ούτε στον Ολυμπιακό μόνη μου, επειδή είναι σαν να είσαι σπίτι.

Έμαθα την ελληνική γλώσσα και πλέον είναι σπίτι μου”.

– Παρένθεση, επειδή είπαμε για ΠΑΟΚ. Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, τι σου αρέσει πιο πολύ;

“Αθήνα”.

– Το 2025 είναι χρονιά επετειακή για τον Ολυμπιακό με τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής. Τι σημαίνει για τον σύλλογο αυτή η χρονιά και πώς τη βιώσατε εσείς;

“Ήταν σαν παραμύθι. Από αρχή λέγαμε όλοι ότι ήταν κάτι δύσκολο, γιατί υπήρχαν πολλές καλές ομάδες, που δεν ήξερες εάν θα τις κερδίσεις.

Αλλά είχαμε ως στόχο ότι πρέπει να τα πάρουμε όλα. Είναι τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού.

Είναι τρομερή ευκαιρία να κάνουμε μία ονειρική σεζόν. Και πραγματικά το συναίσθημα ήταν λες και ζούμε σε παραμύθι”.

– Παρακολουθείς παιχνίδια άλλων τμημάτων του Ολυμπιακού;

“Παρακολουθώ καμιά φορά μπάσκετ και εννοείται το τμήμα βόλεϊ των ανδρών.

Ερχόμαστε καμιά φορά και στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν καταλαβαίνω πολλά. Για εμένα δεν είναι τόσο ενδιαφέρον όσο είναι το βόλεϊ και το μπάσκετ”.

– Να μείνουμε λίγο στον Ολυμπιακό και θέλω να μας πεις τι σημαίνει για εσένα Ολυμπιακός και πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σου;

“Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Μου έχει δώσει την ευκαιρία να κάνω κάποια όνειρα πραγματικότητα.

Τον Ολυμπιακό τον νιώθω σαν μέρος στον εαυτό μου. Μάλιστα, κάποιες φίλες μου με πειράζουν και μου λένε “το ξέρεις πώς δεν είσαι εσύ ο Ολυμπιακός, έτσι;¨, αλλά εγώ παίρνω την ομάδα σαν να είναι μέρος της οικογένειάς μου”.

– Είμαστε σίγουροι ότι με όλα αυτά τα βραβεία που κατέκτησες πέρυσι και την απόδοσή σου τις προηγούμενες δύο σεζόν, θα είχες δεδομένα προτάσεις από άλλες μεγάλες ομάδες και κορυφαία πρωταθλήματα. Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις;

“Προς το παρόν όχι, δεν το έχω σκεφτεί ακόμα κι εάν είχα τις ευκαιρίες μου.

Ο γιος μου είναι ακόμα πολύ μικρός, δεν θέλω να κάνω αυτή τη μεγάλη κίνηση με την οικογένειά μου.

Ωστόσο, στο μέλλον δεν ξέρεις πώς έρχονται τα πράγματα. Τα αφήνω όλα ανοιχτά, αν και η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ χαρούμενη στον Ολυμπιακό”.

– Καταλαβαίνουμε ότι ο σύζυγός σου σε στηρίζει πολύ σε όλα.

“Πάρα πολύ. Δεν είναι πολλοί που το κάνουν αυτό, δεν είναι κάτι σύνηθες. Είναι απίθανο το πόσο με στηρίζει πραγματικά.

Γιατί έχει και μία σοβαρή δουλειά. Πολύ πιο σοβαρή από τη δική μου. Σώζει ζωές και στο σπίτι βλεπόμαστε ίσα ίσα. Είναι οι δουλειάς μας που δεν μας δίνουν πολύ χρόνο.

Τώρα τι να σας πω; Ο άνθρωπος ξυπνάει για το παιδί τα βράδια για να μην το κάνω εγώ, προκειμένου να ξεκουράζομαι. Αυτό είναι από μόνο του κάτι μεγάλο”.

– Εάν ερχόταν ένας λάτρης του βόλεϊ και μας ρωτούσε “ποια είναι η Κούμπουρα εντός και εκτός γηπέδου”, τι θα ήθελες να του πούμε;

“Μέσα στο γήπεδο πιστεύω πως είμαι beast (τέρας, θηρίο). Τουλάχιστον αυτό νιώθω όταν παίζω.

Έξω είμαι η γλυκούλα μανούλα και κάποιοι άνθρωποι όταν με βλέπουν έξω λένε “μα δεν είσαι εσύ αυτή, σε περιμέναμε πάρα πολύ διαφορετική, γιατί στο γήπεδο βγαίνει αυτή η επιθετικότητά σου”.

Στο γήπεδο είναι πάντα πολύ σοβαρή και προσηλωμένη στον στόχο και στη νίκη. Έξω δεν είμαι καθόλου έτσι”.

– Πώς γίνεται αυτή η αλλαγή εντός και εκτός τάραφλεξ; Γιατί είναι λες και πατάς κάποιο κουμπί μόλις υπάρχει αγώνας.

“Είναι θέμα εμπειρίας. Πριν από μερικά χρόνια αυτό γίνονταν μία φορά στα τρία ματς.

Πλέον, κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο είμαι συγκεντρωμένη, ξεχνάω ποια είμαι, ξεχνάω τι έχω παίξει, ξεχνάω ότι έχω οικογένεια και είμαι προσηλωμένη στον χρόνο.

Ξεχνάω όλα τα άλλα και με νοιάζει μόνο να κερδίσω”.

– Δεν σε κουράζει σωματικά και ψυχικά να ξέρεις ότι πρέπει να πάρεις τις περισσότερες μπάλες σε κάθε παιχνίδι και πολλές από αυτές να τις τελειώσεις;

“Σωματικά έχω δουλέψει πάρα πολύ για να μην κουράζομαι. Πρώτα απ’ όλα να μην τραυματιστώ από τόσες μπάλες, αλλά γενικά να μην κουράζομαι.

Καμιά φορά εννοείται ότι είμαι πάρα πολύ κουρασμένη, ειδικά όταν είμαι πολύ συναισθηματική στον αγώνα, αλλά υπάρχουν και ματς που νιώθω ότι θα μπορούσα να παίξω και άλλα τρία σετ.

Όσον αφορά το ψυχικό κομμάτι, όχι δεν κουράζομαι. Μου δίνει δύναμη να παίρνω τόσες πολλές μπάλες”.

– Δεν σου δημιουργεί βάρος και πίεση να γνωρίζεις ότι όλα εξαρτώνται από εσένα και δεν πρέπει να έχεις ούτε μία κακή ημέρα;

“Όχι, μου αρέσει πολύ αυτό. Και δεν είναι εγωιστικό, ότι είμαι δηλαδή σημαντικότερη από κάποια άλλη συμπαίκτριά μου.

Απλώς αυτή είναι η ζωή μίας διαγώνιας, γνωρίζει ότι η θέση της είναι για να παίρνει μεγαλύτερο μερίδιο στο επιθετικό κομμάτι.

Εντάξει, μπορούν και οι άλλες παίκτριες να κάνουν πράγματα εάν δεν είμαι σε καλή ημέρα, αλλά θα χρειαστεί πολύ περισσότερη δουλειά.

Αλλά μου αρέσει, γιατί έχω δύναμη στα χέρια μου και μπορώ να αλλάξω και να κρίνω ένα παιχνίδι”.

– Στον κόσμο αρέσει όταν μία παίκτρια έχει ηγετικά χαρακτηριστικά και παίρνει τα παιχνίδια πάνω της. Εσύ βιώνεις αυτή την αναγνώριση;

“Ναι, ναι. Μου αρέσει πάρα πολύ. Πραγματικά μου αρέσει πάρα πολύ”.

– Σου έχει μείνει κάποια έκφραση αγάπης που σου έχουν δείξει φίλαθλοι; Έχεις κάποια ξεχωριστή ιστορία;

“Ένας μπαμπάς μιας παίκτριας μου είπε κάποτε: “Πραγματικά παίζεις με ένα τόσο ωραίο τρόπο, που ευχαριστιέμαι να σε βλέπω παραπάνω από όλες. Και από το βόλεϊ γυναικών και από το βόλεϊ ανδρών, εγώ βλέπω εσένα γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζεις”.

Αυτό είναι κάτι που μου έχει μείνει, γιατί ήταν πολύ ωραία λόγια”.

– Πόσο σημαντικό είναι για μια διαγώνια να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της πασαδόρου της;

“Η Ιζαμπέλα Ντι Ιούλιο άλλαξε τη ζωή και την καριέρα μου. Η Ιζαμπέλα την άλλαξε πραγματικά, επειδή από τη στιγμή που ήρθε βρήκαμε κώδικα επικοινωνίας.

Ξέρει ότι εάν δεν πάω καλά σε ένα σετ δεν πειράζει, θα μου δώσει την μπάλα ξανά και ξανά και με εμπιστεύεται.

Φυσικά και εγώ την εμπιστεύομαι. Ποτέ δεν σκέφτομαι πώς θα παίξει η Ιζαμπέλα σήμερα.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι μπορεί να σου αλλάξει όλη την καριέρα μία καλή πασαδόρος”.

– Είναι η καλύτερη πασαδόρος που είχες ποτέ;

“Σε επίπεδο ομάδων σίγουρα”.

– Σε είδαμε να το σκέφτεσαι λίγο, είναι λόγω της εθνικής Σερβίας; Γιατί είπες σε επίπεδο ομάδων.

“Εντάξει, η εθνική Σερβίας δεν συγκρίνεται. Και δεν θα ήθελα να μπω σε συγκρίσεις για το εάν μία αθλήτρια είναι λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη από κάποια άλλη.

Πάντως η Ντι Ιούλιο είναι εξαιρετική”.

– Γνωρίζουμε ότι έχεις αρνηθεί προτάσεις της εθνικής Σερβίας, προτάσεις μάλιστα που αφορούν κορυφαία τουρνουά, ακόμη και Ολυμπιακούς Αγώνες. Το έχεις μετανιώσει καθόλου;

“Δεν το έχω μετανιώσει, επειδή δεν ήταν απόφαση που πήρα δίχως σκέψη.

Εννοείται ότι θα ήθελα πολύ να πάω, αλλά όταν έχεις παιδί και άντρα που όλο τον χρόνο σε στηρίζουν και περιμένουν πώς και πώς το καλοκαίρι να περνάνε μαζί σου κάποιες στιγμές, δεν θα αισθανόμουν άνετα να λείψω επιπλέον τρεις μήνες το καλοκαίρι.

Θα ήμουν άδικη προς τον Θεό πραγματικά και θα φαινόταν πολύ εγωιστικό όλο αυτό”.

– Δεν ένιωσες όμως ότι ίσως βάζεις σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο την καριέρα σου;

“Σίγουρα, αλλά είναι όλα θέμα ισορροπίας”.

– Η Σερβία είναι όμως από τις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο και λένε ότι είναι η ύψιστη τιμή κάποιος να εκπροσωπεί τη χώρα του. Και εσύ μάλιστα έχεις κατακτήσει και μετάλλια στα μικρότερα ηλικιακά τμήματα.

“Ναι και η Σερβία παίρνει συνεχώς μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις. Οπότε για να πει ένας αθλητής όχι στη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολύ δύσκολο.

Και το σκεφτόμασταν όλοι μαζί και οι γονείς μου που ήθελαν να πάρουν απλήρωτη άδεια και ήμασταν όλοι έτοιμοι να αλλάξουμε όλη τη ζωή μας για αυτό.

Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω στο παιδί μου αυτό”.

– Αυτή είναι η λέξη κλειδί για σένα, δηλαδή ισορροπία; Η ισορροπία συνολικά στην κοσμοθεωρία σου;

“Ναι, γιατί πάντα το σκέφτομαι αυτό. Κάτι θα έχεις και κάτι θα χάσεις. Οπότε δες τι θέλεις περισσότερο και τι μπορείς να διαπραγματευτείς”.

– Και είπες και για τον Θεό πριν, έχεις καλή σχέση;

“Ναι, ο Θεός είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα για μένα. Προσπαθώ να είμαι καλύτερη σε αυτό το κομμάτι, να πηγαίνω πιο συχνά εκκλησία.

Αρχίσαμε τώρα να το παίρνουμε πιο σοβαρά, επειδή ως αθλητής είσαι πάντα κουρασμένος. Λες “δεν μπορώ να ξυπνήσω την Κυριακή να πάω στην εκκλησία, έχω αγώνα” και βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες.

Αλλά τώρα έχω και την κουμπάρα μου, τη Γιοβάνα, που είναι πολύ κοντά στον Θεό.

Κάνει κάθε νηστεία, όλες τις ημέρες της νηστείας και ο άντρας μου είναι πολύ δίπλα στην εκκλησία, οπότε και αυτοί με βοηθάνε να είμαι πιο σωστή.

Εγώ πάντα είχα μέσα μου μεγάλη πίστη, αλλά δεν ήμουν τόσο “εκπαιδευμένη”. Οπότε θέλω και εγώ πλέον να είμαι πιο σωστή ως προς τη θρησκεία”.

– Τυχαίνει πίσω μας να είναι και ο Κοβάτσεβιτς, ο προπονητής του Ολυμπιακού. Ποιες είναι οι διαφορές που βλέπεις μαζί του σε σχέση με τον κ. Μιτσέλι, με τον οποίο κάνατε μια σεζόν σαν παραμύθι, όπως μας είπες, κατακτώντας και τους τρεις εγχώριους τίτλους;

“Τον κ. Κοβάτσεβιτς τον ξέρω πολλά χρόνια και από εθνική Σερβίας και νομίζω ότι έφερε μια χαλαρότητα στον Ολυμπιακό.

Χαλαρότητα όχι με την κακή έννοια που μπορεί να νομίσει κάποιος. Να σας πω την αλήθεια το φοβόμουν λίγο αυτό, γιατί είναι ένας άνθρωπος που δεν βάζει πίεση, δεν σε αγχώνει και δεν ήξερα πώς θα αντιδράσουν οι παίκτριες.

Γιατί κάποιες παίκτριες χρειάζονται πίεση για να λειτουργήσουν, αλλά αντέδρασαν όλες πολύ καλά και πιστεύω ότι με το χρόνο θα γίνουμε ακόμα καλύτερες.

Μας έκανε πολύ καλό αυτό. Δηλαδή παίζουμε καλό βόλεϊ και έχουμε προσαρμοστεί στο σύστημα που έχει φτιάξει.

Γελάμε πάρα πολύ μαζί του. Είναι πάρα πολύ χαμογελαστός άνθρωπος, έχει τρόπο να κάνει αστεία και πραγματικά ευχαριστιέμαι να έρχομαι στη προπόνηση.

Επίσης, το γεγονός ότι μπορεί να χάνουμε πέντε πόντους και δεν υπάρχει άγχος στην ομάδα, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Υπάρχει πίστη μεταξύ μας ότι θα το κερδίσουμε το ματς. Δεν πανικοβάλλεται ποτέ. Είναι τέλεια η ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και χαλαρότητας.

Έχει τρομερή γνώση του αθλήματος, σου δίνει πληροφορίες εκεί που πρέπει, ακριβώς τι πρέπει να κάνεις και είναι πολύ ευθύς άνθρωπος.

Σου λέει ό,τι σκέφτεται. Δεν υπάρχει κάτι που να κρατάει κρυφό ή να σου λέει άλλο πράγματα και να σκέφτεται κάτι διαφορετικό. Έτσι, συνεργαζόμαστε πολύ καλά μέχρι τώρα”.

– Φαντάζομαι ότι θα δίνεις συμβουλές και σε νεαρότερες αθλήτριες. Εάν έχει κάποια και σου πει για το ποιο είναι το μυστικό του να κάνει μία καριέρα σαν τη δική σου ή ακόμη καλύτερη, τι θα της πεις;

“Να καταλαβαίνεις τις μικρές λεπτομέρειες σε μικρή ηλικία. Δηλαδή τι τρως, πότε κοιμάσαι. Δεν λέω να είσαι ρομπότ, να βρεις μια ισορροπία.

Και εννοείται να έχεις μέσα σου το θάρρος να είσαι καλός. Να βάζεις πόντους, να μην φοβάσαι να πάρεις την ευθύνη, ακόμη κι εάν κάνεις λάθος.

Έτσι και αλλιώς όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας και κάποια στιγμή θα κάνεις το σωστό”.

– Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου στον Ολυμπιακό.

“Παρά το γεγονός ότι το Κύπελλο δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, σε σύγκριση πάντα με τους τελικούς του πρωταθλήματος, θα πω ότι ο τελικός του Κυπέλλου κόντρα στον Πανιώνιο ήταν η καλύτερή μου στιγμή.

Φυσικά και πέρυσι ήταν πιο σημαντικό το πρωτάθλημα, αλλά το Κύπελλο ήταν η καλύτερη στιγμή μου.

Επειδή νικήσαμε δύσκολα. Το παιχνίδι το πήραμε στο tie-break. Ο Πανιώνιος είχε μία πολύ καλή ομάδα.

Η χειρότερη στιγμή σίγουρα όταν χάσαμε το πρωτάθλημα πρόπερσι από τον Παναθηναϊκό, ενώ προηγούμασταν στη σειρά των τελικών με 2-0″.

– Ποια νίκη του Ολυμπιακού έχεις πανηγυρίσει περισσότερο, αν και πλέον γνωρίζουμε την απάντηση, και για ποιο παιχνίδι θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω για να το παίξεις ξανά και τι θα έκανες διαφορετικά;

“Πανηγύρισα περισσότερο το Κύπελλο απέναντι στον Πανιώνιο και θα άλλαζα τον τελευταίο αγώνα με τον Παναθηναϊκό στους προπέρσινους τελικούς.

Το ματς που παίξαμε εδώ μέσα, στο “Μ. Μερκούρη” και θα ήμουν σίγουρα πολύ διαφορετική.

Θα άλλαζα τα χτυπήματά του, γιατί στόχευα μόνο inline. Δεν ξέρω γιατί, το έβλεπα μετά το ματς και είπα μέσα μου “μπορούσες να χτυπήσεις μικρή διαγώνια”.

– Πλέον, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Πέρυσι ο Ολυμπιακός κυνηγούσε για να επιστρέψει στα πρωταθλήματα και τώρα όλοι κυνηγούν τον Ολυμπιακό.

“Νομίζω ότι Ολυμπιακός είναι συνηθισμένος περισσότερο στο να τον κυνηγάνε οι άλλοι.

Ακόμη και πρόπερσι μας κυνηγούσαν επειδή ήμασταν πρώτες στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Έτσι είναι το όνομα του Ολυμπιακού.

Και φέτος θα μας κυνηγάνε γιατί είμαστε πρωταθλήτριες, αλλά δεν το βλέπουμε έτσι.

Τουλάχιστον εγώ το βλέπω ότι κάθε αγώνας είναι ξεχωριστός, κάθε ομάδα θα προσπαθήσει να μας κερδίσει.

Εντάξει, χάσαμε από το Μαρκόπουλο ας πούμε. Δεν είναι το τέλος του κόσμου.

Συνεχίζουμε να βελτιωνόμαστε. Αποδεικνύουμε κάθε ημέρα στην προπόνηση ότι είμαστε καλές. Πόσο καλά μπορούμε να παίξουμε.

Δεν γίνεται να σε κερδίσει κάποιος αν εσύ κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις. Οπότε, όλα εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς”.

– Είναι τελικά η ήττα ο καλύτερος δάσκαλος;

“Είναι ναι. Πιστεύω ότι μετά το ματς που χάσαμε στο Μαρκόπουλο, που έγινε χωρίς να το καταλάβουμε, αρχίσαμε να παίρνουμε τα πράγματα πιο σοβαρά.

Να μπαίνουμε πιο συγκεντρωμένες στους αγώνες”.

– Είσαι 3,5 χρόνια στον Ολυμπιακό, έχεις βιώσει την πίεση που υπάρχει στον σύλλογο, ότι εδώ θέλουν μόνο να κερδίζουν και να παίρνουν τίτλους. Την έχεις κάνει μέρος της καθημερινότητάς σου αυτή την πίεση και πόσο δύσκολο είναι για τις νέες παίκτριες να μπουν σε αυτή τη νοοτροπία;

“Μου αρέσει αυτό, επειδή δεν πρέπει εγώ να το λέω στις παίκτριες, αλλά το λέει ο ίδιος ο σύλλογος με το όνομά του.

Δεν θα μπορούσα να παίξω σε μια ομάδα που δεν έχει σκοπό να κερδίσει. Καλύτερα να μην παίξω τότε.

Σε κάθε ομάδα που ήμουν έτσι ένιωσα. Οπότε καλύτερα να το λέει ο σύλλογος από το να το λέω εγώ.

Δεν μπορείς να είσαι σε μια ομάδα που χάνει, γιατί θα μάθεις κι εσύ ότι είναι OK να χάνεις”.

– Είναι, λοιπόν, συνήθεια η νίκη;

“Ναι, υπάρχουν ομάδες που έχουν αυτή την ενέργεια. Δεν θα χάσω ό,τι και να γίνει και ο Ολυμπιακός είναι έτσι ακριβώς.

Πέρυσι, υπήρχαν αγώνες που χάναμε με πολλούς πόντους ή για δύο σετ, αλλά και πάλι υπάρχει αυτή η ενέργεια.

Βέβαια, υπάρχουν και ομάδες που φοβούνται να κερδίσουν”.

– Έχεις κάποιο είδωλο; Κάποια αθλήτρια ή αθλητή που έβλεπες να αγωνίζεται και να προσπαθούσες μετά να τον μιμηθείς ή να “ξεκλέψεις” πράγματα από το στιλ παιχνιδιού;

“Δεν είχα ένα είδωλο με αυτό τον τρόπο που το λέτε. Μου άρεσε, όμως, πολύ ο Μίλκοβιτς. Ήταν το αστέρι της Σερβίας. Σε όλους μας άρεσε πολύ.

Μεγαλώσαμε βλέποντας μόνο τους καλύτερους και αυτό πιστεύω ότι παίζει μεγάλο ρόλο. Γιατί έχουμε τόσο καλούς αθλητές στη Σερβία.

Από μικρή ηλικία μαθαίνεις ότι μόνο αυτό είναι καλό και ξέρεις ότι όλες οι εθνικές είναι στο κορυφαίο επίπεδο.

Δεν έχεις δηλαδή μέτριους παίκτες. Έχεις πάντα και μόνο υψηλότερους στόχους.

Βλέπαμε τους άντρες, βλέπαμε τις γυναίκες πώς κερδίζουν παγκόσμια και ευρωπαϊκά, πως κερδίζουν Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και μαθαίνεις κι εσύ ότι αυτό το επίπεδο είναι στόχος μου. Όχι κάτι λιγότερο μέσα στο γήπεδο”.

– Ποιος ή ποια θα έλεγες ότι είναι το πρότυπό του από τον αθλητισμό;

“Ο Νόβακ Τζόκοβιτς. Τον θαυμάζω πραγματικά. Πιστεύω ότι είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Δεν είναι μόνο αθλητής.

Μου αρέσει γιατί δεν νομίζω ότι γεννήθηκε ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά το δούλεψε και το κυνήγησε.

Είναι πολύ πειθαρχημένος, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Δουλεύει πάρα πολύ και την ψυχική του υγεία.

Είναι πανέξυπνος. Μιλάει πόσες γλώσσες. Δεν άφησε το γεγονός ότι είναι κορυφαίος αθλητής να τον καθορίσει”.

– Έχετε καμία επαφή από όταν ήρθε μόνιμα στην Ελλάδα ή θα ήθελες να έχετε κάποια επαφή;

“Η αλήθεια είναι πως δεν έχω στο νου μου ότι ονειρεύομαι να γνωρίσω κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο. Κανέναν ειλικρινά, αλλά όχι δεν είχαμε κάποια επαφή”.

– Πήγες να τον δεις καθόλου τώρα στο Telekom Center Athens τώρα που έπαιξε τένις και εάν όχι, θα ήθελες να πας;

“Δεν πήγα γιατί δεν πρόλαβα, αλλά θα ήθελα να πάω”.

– Εάν τελείωνε τώρα η καριέρα σου και έγραφες ένα βιβλίο, ποιος ήταν ο τίτλος;

“Η λύση είσαι εσύ”.

– Πού αφιερώνεις όλα όσα έχεις κάνει στην καριέρα και στη ζωή σου;

“Φυσικά στην οικογένειά μου”.

– Ποιο είναι το αγαπημένος μέρος σου στην Αθήνα, στο οποίο πηγαίνεις όταν δεν είσαι καλά, όταν θέλεις να σκεφτείς ή να ξεκουραστείς από μία δύσκολη ημέρα;

“Η θάλασσα. Μου αρέσει πολύ η θάλασσα”.

– Ο γιος σου άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού πριν λίγο, εσύ έχεις αγαπημένο σύνθημα;

“Δεν ξέρω πώς το έχει μάθει, λογικά από όταν έρχεται στο γήπεδο. Αλλά και εμένα ο ύμνος του Ολυμπιακού είναι το αγαπημένο μου σύνθημα”.

– Αγαπημένη συμπαίκτρια να φανταστώ η κουμπάρα σου, Γιοβάνα Στεφάνοβιτς;

“Ναι, δίχως σκέψη”.

– Ήταν όνειρο να παίξετε ξανά μαζί; Το είχατε αναλύσει σε κοινές συζητήσεις;

“Έχουμε παίξει μαζί πριν πολλά χρόνια στον Ερυθρό Αστέρα, έτσι γνωριστήκαμε, αλλά ήθελα πάρα πολύ να βρεθούμε ξανά στο τάραφλεξ.

Βέβαια, μετά τον Ερυθρό Αστέρα είχε φύγει τελείως από το μυαλό μου, γιατί εγώ επέλεξα την Αμερική και αυτή κυνήγησε το όνειρό της στην Ιταλία.

Ήταν για χρόνια στην Ιταλία και αντί να με φέρει εκείνη στην Ιταλία, την έφερα εγώ στην Ελλάδα.

Αλλά εντάξει, ναι, ήταν όνειρο να παίξουμε μαζί και νιώθω άλλος άνθρωπος από τη στιγμή που ήρθε.

Γιατί είχα ξεχάσει τι σημαίνει να έχεις κάποιον που σε ξέρει από μικρή. Είναι κάτι παραπάνω από φίλη μου. Μπορώ να της πω ό,τι θέλω και είμαστε πολύ κοντά”.

– Προσωπικός χρόνος για εσένα εκτός βόλεϊ και οικογένειας υπάρχει;

“Πολύ λίγος. Επειδή κάθε στιγμή που έχω προσπαθώ να τη δώσω στον Λούκα και στον άντρα μου, οπότε σχεδόν δεν υπάρχει”.

– Ποια είναι η δυσκολότερη παίκτρια που έχεις αντιμετωπίσει στην Ελλάδα; Κάποια που αντιμετώπισες και είπες μετά το ματς “πρέπει να βελτιωθώ και να δώσω πάνω από το 100% μου την επόμενη φορά”.

“Η Αθηνά Παπαφωτίου. Είναι ένα συναίσθημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η Αθηνά είχε ένα ύφος “δεν θα χάσω σήμερα, δεν θα αφήσω να μου ξεφύγει το παιχνίδι”.

Τέτοιες αθλήτριες πρέπει να το πιστέψεις πολύ ότι θα τις κερδίσεις και να είσαι στο πικ της ενέργειάς σου”.

– Είναι μία μικρή ανακούφιση για εσένα ότι σταμάτησε την καριέρα της και θα έχεις έναν λιγότερο σπουδαίο αντίπαλο να βρεις μπροστά σου;

“Όχι, γιατί θα λείψει από το ελληνικό βόλεϊ. Μου άρεσε που ανέβαζε το επίπεδο. Δεν θα ήθελα δηλαδή να πέσουν όλες οι ομάδες και εμείς να είμαστε πιο δυνατοί από όλους. Δεν μου αρέσει αυτό.

Μου αρέσει να κυνηγάω κάτι. Οπότε μου άρεσε που ο Πανιώνιος έφτιαξε ομάδα με τόσο έμπειρες παίκτριες. Μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, αλλά σίγουρα κάτι θα λείπει πλέον από το πρωτάθλημα”.