Ο Γιώργος Λέντζας στο SPORT24: “Πριν από πέντε χρόνια το δεκαράκι ήταν τσίπουρο, τώρα είναι αγώνας!”

Συνήθως, μετέχει στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Όμως, την Κυριακή αγωνίστηκε στα 10 χιλιόμετρα, επειδή σεβάστηκε το σώμα του. Κι αυτό πρέπει να συγκρατήσεις περισσότερο απ’ όσα λέει, αν σκοπεύεις στο μέλλον να σταθείς κι εσύ σε μια αντίστοιχη αφετηρία.

Όπως έλεγαν οι άνθρωποι που εργάζονται κάθε χρόνο στον Μαραθώνιο τα περισσότερα έκτακτα περιστατικά υγείας συμβαίνουν από τις 11.30 π.μ. έως τη 1.30 μ.μ. και σχετίζονται με δρομείς που δεν είναι πρωταθλητές ή αθλητές, αλλά έχουν αρκετά καλούς χρόνους.

Αυτοί είναι οι πρώτοι που χρειάζονται “γκέμια” ωριμότητας και αυτοσυγκράτησης, διότι πιστεύουν πως μπορούν από τη μια στιγμή στην άλλη να βελτιώσουν το ατομικό τους ρεκόρ.

Ο Γιώργος Λέντζας είναι αρκετά καλός δρομέας και προπονημένος, αλλά διαθέτει την ωριμότητα που χρειάζεται αυτός ο αγώνας κι έχει πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να μην ξεχνάει τους βασικούς κανόνες.

Κάπου μέσα στο χάος της καθημερινότητάς του, ανάμεσα σε γυρίσματα και παρουσιάσεις, ομιλίες κι ένα χαμό ιδεών “τρακάρει” καθημερινά με μια δρομική -και όχι μόνο- επιγραφή που έχει στον προσωπικό του χώρο: “Ο πόνος είναι αναπόφευκτος, αλλά η ταλαιπωρία προαιρετική”. (“Pain is inevitable. Suffering is optional’ – Haruki Murakami).

Απόλαυσε τον αυτοσαρκασμό του όταν λέει ότι κάποτε το “δεκαράκι” ήταν τσίπουρο με φίλους και τώρα είναι αγώνας, αλλά να ξέρεις ότι γίνεται ακόμα καλύτερος όταν απορρίπτει από πάνω του την “πανοπλία” του χιούμορ και ανακαλύπτεις πόσο ωραίος τύπος είναι.

Έτρεξες δεκαράκι και όχι Μαραθώνιο, φέτος. Προδότης;

“Φέτος, δεκαράκι. Μέχρι πριν από πέντε χρόνια το δεκαράκι ήταν τσίπουρο. Τώρα, είναι αγώνας. Ναι, πρόδωσα τον Μαραθώνιο, αλλά για πρώτη φορά είπα να το αντιμετωπίσω σοβαρά και να ακούσω το σώμα μου, επειδή ήταν λίγο πιεστικοί οι τελευταίοι μήνες. Αποφάσισα να τρέξω για τη συμμετοχή, για να στηρίξω τη διοργάνωση, να δω τους φίλους μου να τερματίζουν. Είναι ωραίος αγώνας”.

Άρα είναι και “ομαδικό” το αγώνισμα;

“Είναι πιο γιορτή. Ο Μαραθώνιος έχει πολλή μοναξιά. Έχει πολλές σκέψεις και ψυχολογικές διακυμάνσεις. Το δεκάρι όσο πιεστικό και να είναι σε μια μέρα τελειώνει”.

Επειδή, δεν έχεις την επόμενη μέρα αποκατάσταση;

“Ακριβώς. Έρχεσαι, “όλα μέσα” και φιλάκια. Πας για πρωινό”.

Τερμάτισες σε καλό χρόνο;

“Ναι, καλός ήταν (37.42). Δεν το πίεσα πολύ. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελα να το πιέσω κι άλλο. Αλλά στα 35 μου έχει σκάσει η ωριμότητα. Ελπίζω όχι μόνο στη δρομική μου πορεία, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Ήθελα να με προφυλάξω.

Θέλω να πω ότι ήταν πολύ ωραία η χάραξη της διαδρομής και δεν το περίμενα. Ήξερα ότι θα κινείται λίγο στα κομμάτια του Ημιμαραθωνίου που είναι πολλή ανηφόρα, πολλή κατηφόρα. Γι’ αυτό δεν πίεσα και μπήκα πιο προφυλαγμένα. Η αντίστροφη διαδρομή ήταν πιο βατή”.

Άρα, δεν σε ταλαιπώρησε;

“Δεν με ταλαιπώρησε. Δεν ήταν πολύ απλωμένη, είχες κοινά περάσματα και οι δικοί σου που είχαν έρθει να σε δουν σε ξαναέβλεπαν. Ήταν καλή περίπτωση”.

Κάποιοι δρομείς -που το έχετε ζήσει και ξαναζήσει- δίνετε την εντύπωση ότι την Κυριακή του Μαραθωνίου αρχικά δεν θέλετε να γράψετε απουσία. Ισχύει;

“Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Κάθε χρόνο λέω δεν θα τρέξω. Κακά τα ψέματα είναι δύσκολος αγώνας. Σε χρεώνει και σωματικά και ψυχολογικά. Δεν μπορείς να είσαι πολύ γρήγορος, επειδή έχει τις ανηφόρες.

Και πάντα λέω: ”Τελευταία χρονιά, φέτος. Του χρόνου θα δηλώσω λίγο πριν ή λίγο μετά σε κάποιον άλλο μεγάλο αγώνα. Να φύγω στο εξωτερικό και να τρέξω εκεί. Όταν έρχεται η εβδομάδα του Μαραθωνίου και δεν έχω δηλώσει συμμετοχή… Η Adidas με κοροϊδεύει, επειδή δεν παίρνω ποτέ συμμετοχή και ξαφνικά τρεις ημέρες πριν από τον αγώνα τους ρωτάω “έχει μείνει κανένα νούμερο;”. Μου απαντούν: “Γιώργο, πάντα σου κρατάμε”. Είναι αυτό το γαμώτο. Ξέρεις τι είναι; Είναι ότι μένω ακριβώς πίσω από το Καλλιμάρμαρο.

Είναι όλοι οι φίλοι μου εδώ. Μια φορά που δεν είχα τρέξει, επειδή είχα τραυματισμό άκουγα όλο το νταβαντούρι από το μπαλκόνι μου και τι να σου πω. Ήμουν σαν το παιδάκι που του είχαν απαγορεύσει να μπει στο λούνα παρκ”.

Ο απογευματινός αγώνας δεν σε “ψήνει”;

“Όχι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι απογευματινοί αγώνες δεν μου αρέσουν. Είμαι το ανάποδο από τον Τεντόγλου. Μου αρέσουν τα πρωινά ξυπνήματα. Είναι έξω από ‘μένα έτσι κι αλλιώς”.

Το πας κόντρα δηλαδή;

“Ναι. Το πρωί είσαι λίγο βαρύς. Δεν ξέρεις αν πρέπει να φας, αν πρέπει να πιεις καφέ και ξαφνικά με το που ξεκινάνε τα πόδια και πάει το ένα βήμα μετά το επόμενο είναι σαν να μπαίνει ο οργανισμός σου σε μια ζώνη που την είχε από πάντα.

Πέρα από την πλάκα είναι μια άσκηση υπομονής ο μαραθώνιος, αλλά είναι και μια άσκηση αυτογνωσίας όλη η διαδικασία μέχρι να τρέξεις.

Δηλαδή, στην περίοδο της προετοιμασίας σου, οι χειμωνιάτικες μέρες που δεν έχεις κουράγιο να βγεις να τρέξεις, αλλά πρέπει. Το κρύο, το “άντε πάμε λίγο ακόμα”, το “δεν θα τρέξω 10 χιλιόμετρα, αλλά εννιά σήμερα και 11 αύριο””.

Κλέβεις και λίγο;

“Πάντα κλέβεις. Δεν είμαστε επαγγελματίες αθλητές. Είμαστε οι επαγγελματίες λωποδύτες του εαυτού μας. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με τον πιο παραγωγικό τρόπο”.