ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΘΗΝΑΣ

Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας: "Συγχαρητήρια, είσαι τελευταία"

Φωτογραφία από το Καλλιμάρμαρο την ημέρα του Μαραθωνίου
Φωτογραφία από το Καλλιμάρμαρο την ημέρα του Μαραθωνίου INTIME

Την ημέρα του Μαραθωνίου όλοι γινόμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Ενθαρρύνουμε και αγαπάμε την προσπάθεια και την υπέρβαση όλων και τα παιδιά εκπαιδεύονται σ' έναν ανώτερο πολιτισμό.

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας ετοιμάζεται πλέον για τη 40ή επέτειό του. Σε ένα χρόνο από τώρα το Καλλιμάρμαρο και ο Μαραθώνιος θα σμίξουν ξανά ανθρώπους απ' όλη την υφήλιο, πιστούς ιδεολόγους, ρομαντικούς, με κοινά ιδανικά και αξίες.

Αυτός ο Μαραθώνιος είναι μια ιδεολογία, πολύ περισσότερο για τον μέσο συμμετέχοντα που δεν κάνει πρωταθλητισμό και δεν στοχεύει στην επίδοση και τη νίκη. Αυτή η ιδεολογία τιμήθηκε ξανά, στα πιο δύσκολα 42.195 μέτρα του κόσμου.

Η διαδρομή της Αθήνας -η μήτρα των όλων μαραθωνίων- είναι εξαιρετικά επίπονη, επειδή είναι ανισόπεδη με πολλές ανηφόρες και κατηφόρες. Δεν ευνοεί τις μεγάλες επιδόσεις. Το λένε και το ξαναλένε οι δρομείς, για να εξηγήσουν γιατί οι παγκόσμιοι σταρ του αγωνίσματος την αποφεύγουν.

Ωστόσο, αυτή η δυσκολία ίσως να είναι και η πανοπλία αυτής της ιδεολογίας. Δεν θα θαφτεί στο χάος της εμπορικότητας και των επιδόσεων, αλλά θα διατηρήσει το βαθύτερο νόημά της. Θα παραμείνει συμπαγής η αξία της συμμετοχής και του τερματισμού. Σημασία έχει να τερματίσεις και ίσως είναι ο μοναδικός αγώνας, στον οποίο όσο νικητής είναι ο πρώτος, άλλο τόσο είναι και ο τελευταίος. Διότι, ο στόχος είναι ένας: να μπεις στο Καλλιμάρμαρο! Να ζήσεις το δέος.

Συγχαρητήρια, είσαι τελευταία!”, είπε -ακριβώς έτσι- μια διασώστρια του ΕΚΑΒ σ' ένα κοριτσάκι του Δημοτικού που άρχισε να κλαίει μόλις συνειδητοποίησε ότι τερμάτισε τελευταία στην παιδική διαδρομή. Το κοριτσάκι σάστισε. Θα τής μείνει παιδικό τραύμα, σκέφτηκα αρχικά.

Όμως, η γυναίκα που το αγκάλιασε και το φρόντισε είχε ήδη φυτέψει το σωστό σπόρο. Τα συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους συμμετέχοντες και τα παιδιά που αγωνίζονται στη διοργάνωση εκπαιδεύονται σε σπάνιες άξιες και σ' έναν ανώτερο πολιτισμό.

Βλέπουν τους θεατές να χειροκροτούν ζωηρά και τους τελευταίους, να τους εμψυχώνουν. Είναι αλήθεια ότι την ημέρα του Μαραθωνίου, όλοι γινόμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Ενθαρρύνουμε και αγαπάμε την προσπάθεια και την υπέρβαση όλων. Συγκινούμαστε με τον αγώνα τους. Ταΐζουμε την κατσίκα του γείτονα.

Είμαι τελευταία! Θέλω τη μαμά μου”

Λίγα βήματα πιο μπροστά ήταν ένα άλλο κοριτσάκι. Ζήτημα να ήταν πέντε ετών. Δεν είχε δει ότι ήταν τρίτη από το τέλος. Έκλαιγε με λυγμούς κι έλεγε: “Είμαι τελευταία! Θέλω τη μαμά μου”. Όσο την οδηγούσαν προς τη μητέρα της άκουγε “Μπράβο! Τα κατάφερες”, από εθελοντές, θεατές, διασώστες, απ' όλους. Το κοριτσάκι σκούπιζε τα μάτια του, ενώ δεχόταν συγχαρητήρια.

Μετά τα παιδιά άρχισαν να εμφανίζονται στο Καλλιμάρμαρο οι πρώτοι μαραθωνοδρόμοι. Οι πανελληνιονίκες αθλητές μας και ακολούθησαν πίσω τους 15.000 άνδρες και γυναίκες. Αξίζει να σταθείς σε ένα σημείο και να τούς παρακολουθήσεις. Περνάνε τη γραμμή του τερματισμού και η λύτρωση αποκτά όψη, χρώμα και φωνή. Σχηματίζεται στα δάκρυα και το χαμόγελό τους. Πολλοί κλαίνε.

Παππούδες και γιαγιάδες μπήκαν χέρι – χέρι με τα εγγόνια τους, μπαμπάδες και μαμάδες με βρέφη στην αγκαλιά. Παρέες και οικογένειες περίμεναν στα σκαλοπάτια του Σταδίου να χειροκροτήσουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Τα καταφέραμε, ρε ομάδα!”, φώναξε δυνατά η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά που συνόδευσε την Ποθητή Κυνηγοπούλου, η οποία κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Τη γραμμή του τερματισμού πέρασε ένα νέο παιδί με πατερίτσες και αποθεώθηκε από τους θεατές, αλλά και μια “μπανάνα”. Ο μεταμφιεσμένος άνδρας, τόνισε ότι τρέχει για να συγκεντρώσει χρήματα για την κοπέλα του που προσπαθεί να επανέλθει έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Χόρευαν οι Αμπέλ Αντόν και Μάρτιν Φις

Οι θρυλικοί Ισπανοί Αμπέλ Αντόν και Μάρτιν Φις, που κατέκτησαν το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο αντίστοιχα, πριν από 25 χρόνια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, μπήκαν μαζί και φέτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν επικεφαλής μιας μεγάλης ομάδας και συνόδευσαν ένα παραπληγικό παιδί.

Ο Φις ήταν τραυματίας και μετά τα πρώτα 300 μ.. της διαδρομής οδηγήθηκε με αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας, όπου περίμενε τον Αντόν για να μπούνε συμβολικά μαζί στο Στάδιο. Χόρευαν συνεχώς και συμμετείχαν στη μεγάλη γιορτή της υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων.

Πολλοί φτάνουν στο Καλλιμάρμαρο και σωριάζονται. Αδειάζουν από δυνάμεις και η τέντα του ΕΚΑΒ γεμίζει από δρομείς, που μπαίνουν για λίγο, προκειμένου να συνέλθουν κι έπειτα αποχωρούν όρθιοι και χαμογελαστοί. Περνούν από δίπλα σου διάσημοι και οι περισσότεροι δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος, δεν τους παρατηρείς. Χάνονται μέσα στους πολλούς. Αυτό είναι ο Μαραθώνιος. Ένα κύμα χιλιάδων ανθρώπων που καταφθάνει στο Καλλιμάρμαρο και μεταφέρει δεκάδες μηνύματα.

Πολλοί μέσα στα καπελάκια τους περνούσαν κλαδιά ελιάς, έτρεχαν με αυτά στο κεφάλι τους. Οι κοπέλες τα έπλεκαν στις κοτσίδες τους. Οι περισσότεροι ήταν ξένοι και με αυτή την απλή κίνηση μαρτυρούσαν ότι βρίσκονται εδώ για να τιμήσουν τον βαθιά ιστορικό αγώνα και να ζήσει το σώμα τους τις δονήσεις που προκαλεί ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας.

TAGS ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ