Την Εθνική δεν την έπιασε η έκλειψη σελήνης

Έκλειψη σελήνης, λέει, έγινε το βράδυ της Κυριακής, μονάχα που αυτή δεν ήταν ορατή στη Ρίγα.

Εκεί η Σελήνη δεν πέρασε πίσω από τη γη, την άρπαξε και την κράτησε στην κανονική θέση της ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και αντί για το επονομαζόμενο “ματωμένο φεγγάρι”, ελόγου μας απολαύσαμε το ολόγιομο, το φωτεινό, το λαμπρό και πάει λέγοντας.

Πάει λέγοντας ως την Τρίτη το βράδυ που η Εθνική θα αντιμετωπίσει τη Λιθουανία στη μεγαλύτερη στιγμή των τελευταίων 16 ετών ή –όπως είχε πει και ο Νίκος Γκάλης στις 10 Ιουνίου του 1987- “στη μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο παιχνίδι”.

Άμποτε, να δώσει ο Θεός, αυτό το επόμενο να είναι ο στοιχειωμένος από το 2009 ημιτελικός την Παρασκευή και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…

Εικόνες Δευτέρας Παρουσίας!

Νενικήκαμεν και προκριθήκαμε λοιπόν στην οκτάδα μιας διοργάνωσης η οποία επιφυλάσσει σκηνές… Δευτέρας Παρουσίας (κι αυτές τις βίωσαν σκληρά στο πετσί τους οι Σέρβοι και οι Γάλλοι), αλλά εμείς, μπάρε μου, τη σκαπουλάραμε.

Επιβεβαιώθηκε κιόλας ο αίσιος οιωνός ο οποίος υπήρχε από τον αντίστοιχο αγώνα των playoffs του EuroBasket του 2005, που όλοι ξέρουμε πού και πώς κατέληξε.

Υπάρχουν κι άλλοι οιωνοί που συνοδεύουν την τρέχουσα επιχείρηση, μαζεύονται πολλοί, στο μεταξύ βγαίνουν νοκ άουτ ομάδες που θεωρούνταν ικανές ν’ ανέβουν στο βάθρο κι αναρωτιέμαι μπας και όλα αυτά για κάποιον λόγο γίνονται.

Η συνωμοσία του Σύμπαντος

Αναρωτιέμαι δηλαδή μπας και εκτός από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ο οποίος βάζει τις χερούκλες του, ανακατεύει το χεράκι του και ο Πάουλο Κοέλιο, που έχει καταθέσει γραπτώς την άποψη πως «όταν θέλεις να καταφέρεις κάτι, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις».

Θα το πετύχουμε άραγε;

Η ερώτηση αυτή δεν μπορεί να απαντηθεί τώρα, αλλά σε κάθε περίπτωση ο επερχόμενος προημιτελικός που κάνει… τζιζ και δαιμονοποιεί τους καημούς και τους πόθους μας από το 2011 και εντεύθεν θα αποτελέσει ένα πρόκριμα.

Οι Φινλανδοί έστειλαν αδιάβαστοι τους Σέρβους, οι Γεωργιανοί είπαν «Adieu» στους Γάλλους και ο Αντετοκούνμπο είδε η πληροφορήθηκε τα όργια του Λούκα Ντόντσιτς και το πήρε ολωσδιόλου πάνω του.

Το black jack του Γιάννη με 10/10 σουτ

Ο Λούκα έβαλε 22 πόντους στην πρώτη περίοδο και «έκλεισε» το ματς με την Ιταλία στους 42, ο Γιάννης σκόραρε 21 από τους πρώτους 41 και μάλιστα με 10/10 δίποντα (απέναντι στο ένας εναντίον ενός της άμυνας των Ισραηλινών) και έβαλε για τα καλά το νερό στο αυλάκι.

Βεβαίως επειδή το διακύβευμα των νοκ άουτ αγώνων είναι τεράστιο και συν τοις άλλους οι Ισραηλινοί ανέκαθεν δεν τα παρατάνε, μάχονται διαρκώς και δοκιμάζουν τις αντοχές και τις αντιστάσεις των εκάστοτε αντιπάλων τους, ακόμη κι όταν η Εθνική προηγήθηκε με διαφορά 14 πόντων (73-59), οι λεγάμενοι δεν το έβαλαν κάτω, αλλά μας έφτασαν περίπου στα όρια μας, προτού επέλθει η λύτρωση σε δυο στάδια.

Το τρίποντο και το… θρίλερ

Προηγήθηκε το corner 3 του Κώστα Παπανικολάου για το 80-70 και ακολούθησε το δια χειρός Γιάννη Αντετοκούνμπο, τελειωτικό κτύπημα με το οπoίο «γράφτηκε» το 80-74 με ένα καλάθι που πέρασε κιόλας μέσα από το φίλτρα της επαναληπτικής προβολής για να κριθεί εάν ήταν εμπρόθεσμο.

“Μετράει, μετράει” αλάλαξε συνεπαρμένη όλη η Ελλάς!

Το μέτρησαν οι διαιτητές, ανακουφισθήκαμε, ξεφυσήσαμε και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία που η Εθνική επ’ ουδενί θα δεχόταν να την αφήσει να σέρνεται όπως μια ημιτελής συμφωνία…

Δεν με θέλεις, να κι εγώ

Οι καλπασμοί του Γιάννη που εισέβαλε στο γήπεδο σαν… τριαξονικό άλλαξαν το ύφος της ελληνικής ομάδας που κυριεύθηκε από ατζαμοσύνη στα σουτ τριών πόντων (4/25) αλλά αντέτεινε το “δεν με θέλεις, να κι εγώ”, όπως λέει και μια έκφραση.

Ή, όπως λέει και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, “τα μακρινά από κοντά”!

Αυτό ακριβώς συνέβη: Η Εθνική σούταρε με ποσοστό ευστοχίας 66% μέσα από τη γραμμή (33/50) και ενώ ήταν ουραγός μεταξύ όλων των ομάδων στην πρώτη φάση σε ό,τι αφορά τους πόντους στον αιφνιδιασμό (με το πενιχρό νούμερο των έξι πόντων ανά αγώνα) αυτή τη φορά ξεσάλωσε και υπερέβη τους 20!

Ο φουνταριστος και το ratio

Ο Γιάννης έπαιξε τον ρόλο του φουνταριστού και έκανε τους Ισραηλινούς να αλαλιάσουν εκτελώντας κατά το δοκούν μέσα στο βαμμένο για να σκοράρει εντέλει 37 πόντους (με 1/2 βολές), χώρια τα 10 ριμπάουντ.

Αυτή τη φορά βεβαίως δεν παρουσίασε την εκδοχή του ως δημιουργού και μετά τις επτά ασίστ απέναντι στην Ισπανία μοίρασε μία και μονάκριβη, αλλά αυτό το έλλειμμα δεν στοίχισε στην Εθνική.

Ναι, όντως, το ratio της ήταν κάκιστο (με 14 ασίστ και 16 λάθη), αλλά στον αντίποδα επούλωσε την πληγή των ριμπάουντ στα οποία κυριάρχησε με εμφατικό τρόπο (44 έναντι 31) και δεν επέτρεψε στους συνήθεις… ψυχοβγάλτες Ισραηλινούς να προηγηθούν ούτε μια φορά στα σαράντα λεπτά!

Το τρίποντο του Σαμοντούροβ

Ο λυσσασμένος (και στην άμυνα) Σλούκας άνοιξε το σκορ (2-0) και η Εθνική δεν ξανακοίταξε πίσω, αν και με τους Ισραηλινούς δεν ξεμπλέκεις εύκολα, ωστόσο, ακόμη και όταν οι λεγάμενοι μείωσαν σε 60-58 και έστησαν κιόλας μια άμυνα ζώνης με τον ευσεβή πόθο να αναχαιτίσουν τάχα τον… οδοστρωτήρα από τα Σεπόλια, δεν πανικοβληθήκαμε, δεν λιγοψυχήσαμε και προτάξαμε την ψυχραιμία και την ορθοφροσύνη.

Σε εκείνο το σημείο μάλιστα κουβάλησε τη φιάλη με το οξυγόνο ο έξοχος Αλέξανδρος Σαμοντούροφ ο οποίος με ένα τρίποντο άνοιξε πάλι τη διαφορά στο +8 (66-58) και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Βεβαίως στον επίλογο δίκην déjà vu από το ματς με την Ισπανία δώσαμε δικαιώματα στους Ισραηλινούς που βρέθηκαν σε απόσταση δυο κατοχών, αλλά τότε καθάρισαν την μπουγάδα ο πανταχού παρών αρχηγός και ο απαράμιλλος Greek Freak.

“Οι καιροί ου μενετοί”

Έχω ξαναγράψει εδώ πως αυτή η ομάδα πέρασε κάτω από τα ραντάρ στις προβλέψεις και στις εκτιμήσεις, πορεύεται λάου λάου και στα μουλωχτά και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω στον προημιτελικό απέναντι σε μια ομάδα που έχουμε μπόλικα ράμματα για τη γούνα της!

Σε κάθε περίπτωση με όλη αυτή την κοσμοχαλασιά που συμβαίνει στα πέριξ, έχει σημασία μια αποφθεγματική ρήση του Θουκυδίδη.”Του δε πολέμου οι καιροί ου μενετοί”, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι “στον πόλεμο, οι ευκαιρίες δεν περιμένουν”.

Το γράφω αυτό διότι ίσως και στον πόλεμο του 42ου EuroBasket, οι ευκαιρίες (μας) να είναι… ανυπόμονες και βιαστικές!