Όταν το ποδόσφαιρο φωνάζει

Τα κατάφερε! Η Atletico Madrid κέρδισε μια κούρσα στην οποία «κανονικά» δε θα έπρεπε να πάρει μέρος. Πήρε μια κούπα που δεν θεωρητικά δεν είχε καμία δουλειά να διεκδικεί. Η τρίτη ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα των δύο…

Αυτό που έκανε η ομάδα του Diego Simeone δεν έχει προηγούμενο (σίγουρα όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο, αλλά και πιθανότατα όσα χρόνια παίζεται ποδόσφαιρο). Στην πραγματικότητα δεν περιγράφεται αυτό που κατάφερε. Και στα αλήθεια νομίζω πως κάθε υπερβολή είναι λίγη.

Η Atletico δεν πήρε ένα τουρνουά μερικών εβδομάδων. Δε σηκώνει κούπα μέσω νοκ άουτ (μπορεί να το κάνει κι αυτό την άλλη βδομάδα βέβαια). Δεν ξεπέρασε ένα θηρίο (έστω σε πτώση), αλλά δύο. Δεν τα κατάφερε σε μια λίγκα που δεν έχει κι άλλες πολύ καλές ομάδες. Τα κατάφερε χωρίς ήττα από Barcelona, Real Madrid, Athletic Bilbao. Δεν έκανε την υπέρβαση χάρις σε 2-3 παικταράδες. Το καλοκαίρι το πιο εντυπωσιακό πράγμα που έγινε μεταγραφικά και την αφορούσε, ήταν η πώληση του καλύτερού της παίκτη. Η Atletico δεν παίζει σε ένα ταμπλό. Για την ακρίβεια στο τέλος της σεζόν θα έχει παίξει 61 ματς! Τα περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα και ένα λιγότερο από το μάξιμουμ που θα μπορούσε να παίξει!

Κλισέ

Και, και, και… Και συνεχίζω με λόγια και δεδομένα κι έχω ξαναγράψει και θα ξαναγράψω και γράφουν πολλοί άλλοι, εξαιρετικοί γνώστες του ποδοσφαίρου και της όποιας γλώσσας. Τα λόγια είναι λίγα για τα μαθήματα που δίνει η Atletico. Το σύνολο του Simeone στηρίχθηκε πάνω σε ένα κλισέ που το λένε όλοι συνήθως για να το λένε. Σε μια κοινοτυπία που κοροϊδεύουμε. «Κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά. Πάμε παιχνίδι, με το παιχνίδι. Κάθε ματς είναι τελικός». Όλα αυτά τα έχει πει ο Αργεντινός προπονητής άπειρες φορές στη διάρκεια της σεζόν και μετά την κατάκτηση του τίτλου πρόσθεσε πως «Πάντα πιστεύαμε στο περίφημο ‘ματς με ματς’. Θεωρούσαμε ειλικρινά πως θα δουλέψει για εμάς».

Δεν ήταν μόνο λόγια. Η Atletico δεν μπήκε στη σεζόν με το μυαλό στον τίτλο. Μπήκε όμως για να παίξει κάθε αναμέτρηση. Για να διεκδικήσει κάθε βαθμό. Απέναντι σε όλους. Το «11 εμείς, 11 κι αυτοί», το «όλοι θα παίξουν με όλους», το «ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο, όλοι μπορούν να ελπίζουν», δεν είναι κενές, ανούσιες, κλισέ φράσεις για τους Rojiblancos. Δεν είναι ουτοπικές σαχλαμάρες. Την τρελή σκέψη κάθε οπαδού, πως και η δική του ομάδα, όποια κι αν είναι, μπορεί να σηκώσει την κούπα, μπορεί να τερματίσει πάνω από όλους. Αυτό εκφράζει η Atletico.

Είναι το καλύτερο παράδειγμα πως πάντα μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός. Πως μπορείς να διεκδικείς πράγματα που θεωρητικά είναι πάνω από τις δυνατότητές σου. «Ποτέ, μη λες ποτέ», άλλο κλισέ. Η Atletico του έδωσε νόημα. Όχι επειδή είχε απλώς ελπίδα. Όχι γιατί προπονητές και παίκτες πιστεύουν πως «αν κάτι το θες πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει δικό σου», αλλά γιατί για να το πω απλά ξεσκίζονται στη δουλειά. Κι έχουν πίστη όχι σε κάτι άλλο πέρα από τους εαυτούς τους και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζονται.

Καλύτερη και με την κούπα

«Συνεχίζαμε πάντα τη δουλειά μας και δε σταματήσαμε ούτε μια στιγμή να πιστεύουμε στους εαυτούς μας», είπε ο αρχηγός Gabi μετά την ισοπαλία στο Camp Nou. Όχι ένα, όχι δύο, αλλά έξι ματς χωρίς ήττα έδωσε η Atletico απέναντι στην –έστω και σε πτώση- Barcelona!

Τρεις φορές πήγε στο Camp Nou, ούτε μία δεν έφυγε ηττημένη (κι επιτέλους την 6η ήρθε και το γκολ από κόρνερ –δε γινόταν να μη σκοράρει έτσι η ομάδα που βάζει γκολ με αυτόν τον τρόπο για πλάκα, ενώ είχε απέναντί της την ομάδα που τρώει γκολ με αυτόν τον τρόπο για πλάκα). Και κάθε φορά στεκόταν απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο ως εξίσου μεγάλη. Όχι με αφέλεια, αλλά σίγουρα χωρίς φόβο, δίχως ηττοπάθεια. Όλα κι όλα έφαγε 3 γκολ. Ποτέ πάνω από 1. Ούτε 1 από τον Messi. Δεν έχασε ούτε όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ για μια φορά.

Το Σάββατο, στον τελικό του πρωταθλήματος. Για την ακρίβεια, από τη στιγμή που έγινε το 1-0 έπαιξε καλύτερα. Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου μπήκε για να πάρει αυτό που της αξίζει. Αυτό για το οποίο πάλεψε όλη τη σεζόν. Την κούπα-απόλυτη επιβεβαίωση πως ήταν/είναι η καλύτερη φέτος. Η καλύτερη με διαφορά στην πραγματικότητα. Και το γεγονός πως ακόμα κι έτσι παιζόταν το πρωτάθλημα μέχρι το τελευταίο λεπτό, δείχνει το μέγεθος του επιτεύγματος.

Η Atletico ξεπέρασε δύο ομάδες που συνήθως νικάνε και όταν δεν παίζουν καλά. Η Barcelona πήγε στους 87 βαθμούς, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια δεν κάνει προετοιμασία ουσιαστικά, δε βλεπόταν σε πολλά ματς και είχε κλείσει το μαγαζί πριν κάνα μήνα. Η Real Madrid πήγε στους 87, ενώ στην αρχή του πρωταθλήματος ήταν ένα συνονθύλευμα και μετά την πρόκριση στον τελικό του Champions League ξέχασε ότι διεκδικεί κι άλλο τίτλο.

Έτσι το ήθελαν, έτσι έγινε

Η Atletico ήταν η καλύτερη ομάδα με διαφορά, αλλά σε κάθε ματς έπρεπε να υποφέρει, δεν είχε την πολυτέλεια να την ξελασπώνουν τα μαγικά των παικταράδων. Οι άλλοι δύο μπορεί χωρίς να παίξουν να ήταν 3-0 στο ημίχρονο με τη Getafe για παράδειγμα. Οι Colchoneros θα νικούσαν τη Getafe, αλλά θα χρειάζονταν 60-70 λεπτά για να κάνουν το 1-0. Η ομάδα του Simeone δεν αντέχει να μην υποφέρει σε κάθε αναμέτρηση. Δεν την παίρνει.

Έτσι πρέπει. Έτσι έχει μάθει. Πιθανότατα έχει δίκιο ο Juanfran, όταν δηλώνει πως «κανένας δε θα μπορούσε να υποφέρει τόσο πολύ όσο εμείς και να πετύχει ό,τι πετύχαμε». Στο ματς που παιζόταν ο τίτλος έχασαν πριν το μισάωρο τον Diego Costa και τον Arda Turan. Λίγο αργότερα δέχτηκαν και γκολ, χωρίς να παίζουν χειρότερα. Και μπήκαν στο δεύτερο ημίχρονο σεληνιασμένοι. Βρίσκουν τη φάση, αλλά η μπάλα πάει στο δοκάρι. Προσέξτε, είχαν α) απέναντι την πρωταθλήτρια ομάδα, που έχει μεγαλύτερη φανέλα κτλ., β) δύο σημαντικές απώλειες στη διάρκεια του αγώνα, γ) μειονέκτημα στο σκορ, δ) δοκάρι, που μεταφράζεται συχνά σε ατυχία. Οι περισσότεροι όλα αυτά είτε τα χρησιμοποιούν ως βολικές δικαιολογίες, είτε ως αφορμές για να μη συνεχίσουν να προσπαθούν. Οι περισσότεροι μετά από όλα αυτά λυγίζουν.

Η Atletico συνέχισε. Και ισοφάρισε. Και συνέχισε για να βάλει και δεύτερο. Μέχρι που οι δυνάμεις λιγόστεψαν πολύ. Και τότε συνέχισε να προσπαθεί αλλιώς. Παρόμοιες καταστάσεις έζησε και με την Barcelona στο Champions League και με την Chelsea. Η Atletico πάντα συνέχιζε γιατί είναι μια ομάδα που ποτέ δε σταματάει να παλεύει. «Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο καλύτερα παίζουμε» λέει ο Simeone. Δε γινόταν λοιπόν αλλιώς. Έπρεπε να το πάρει με επικό τρόπο. Με μάχη ως το τέλος. «Έτσι θέλαμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα», είπε ο Miranda. Επίτευγμα τέτοιου επιπέδου, αξίζει φινάλε ταινίας.

Ηρεμία, γνώση, δουλειά

Κι ας είναι τόσο αληθινό. Κι ας είναι αποτέλεσμα δουλειάς, όχι θαύματος. «Δουλειά, ταπεινότητα, γνώση του τι κάνουμε», όπως λέει και ο Simeone. Μια ομάδα με επιμονή, πίστη, πάθος, προσήλωση, αποφασιστικότητα, πειθαρχία, οργάνωση, δυναμισμό, ομαδικότητα, ένταση, τακτική γνώση και ηρεμία. «Δε σταματήσαμε λεπτό να δουλεύουμε γι αυτό είμαστε εδώ», είπε ο Godin, ο άνθρωπος που πέτυχε το γκολ που έφερε τον τίτλο (fun fact: το 10ο Κύπελλο ήρθε με κεφαλιά του Miranda, το 10ο πρωτάθλημα με κεφαλιά του άλλου στόπερ, του Godin).

O Ουρουγουανός μίλησε πριν λίγες μέρες και για τον Simeone, αναφέροντας πως τα αποτελέσματα έρχονται κυρίως επειδή ο προπονητής τους δουλεύει πολύ, και όχι λόγω μαγικών ομιλιών. Η εικόνα του Αργεντινού παραπέμπει ακόμα και σε μαφιόζους. Ως παίκτης ήταν σκληρός. Η ομάδα του είναι σκληρή, παίζει πολύ δυναμικά. Η σχέση προπονητή-παικτών όμως δε βασίζεται σε φωνές και διάφορα γραφικά. Υποθέτω θα υπάρχουν κι επικές-κινηματογραφικές ομιλίες σε κάποιες περιπτώσεις κι εντάσεις, αλλά δεν είναι αυτός ο κανόνας. Στο ημίχρονο του αγώνα στο Camp Nou δεν είχαμε φωνές και μπινελίκια. «Ηρεμία. Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να μεταδώσεις σε ένα γκρουπ παικτών που παίζουν καλά», απάντησε ο Simeone όταν ρωτήθηκε για το τι έγινε στα αποδυτήρια πριν βγει η ομάδα του να παίξει το δεύτερο ημίχρονο.

Νίκη του ποδοσφαίρου

Η Atletico έγραψε ιστορία, αλλά όπως δήλωσε ο Simeone «έχουμε ακόμα ένα ματς να δώσουμε». «Θα πανηγυρίσουμε, αλλά από τη Δευτέρα πάμε για το Champions League», σύμφωνα με τον Gabi. Γιατί είπαμε, δε σταματάνε να διεκδικούν. Δε σταματάνε να ονειρεύονται. Δεν παρατάνε τίποτα. Δε συμβιβάζονται. Ο Simeone πήρε μια ομάδα που είχε μάθει να χάνει και της άλλαξε το παιχνίδι, τη νοοτροπία, την κουλτούρα. Σε λιγότερο από 3 χρόνια κατέκτησαν Europa League, Super Cup Ευρώπης με 4άρα απέναντι στην Chelsea, Κύπελλο Ισπανίας με ανατροπή μέσα στο Bernabeu απέναντι στη Real, πρωτάθλημα (με ρεκόρ βαθμών για την ομάδα) μέσα στο Camp Nou, ενώ έμεινε πίσω στο σκορ.

Όσο πιο απλά γίνεται. Η Atletico είναι νίκη του ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται τέτοιες ομάδες. Ομάδες με όλη τη σημασία της λέξης. Ομάδες που δουλεύουν πολύ και σωστά. Ομάδες που ξεπερνούν κάθε δυσκολία, που διεκδικούν κάθε βαθμό. Ομάδες που αναγκάζουν και τους υπόλοιπους να ονειρεύονται και να μη συμβιβάζονται. Ομάδες που κερδίζουν την αναγνώριση και το χειροκρότημα από τους οπαδούς των ηττημένων.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside